Οι εκδόσεις Βακχικόν παρουσιάζουν εφτά νέους τίτλους βιβλίων, από ελληνική και ξένη λογοτεχνία, αφηγήματα μέχρι ποίηση απ' όλο τον κόσμο.
Κλουαζονέ (Λίνα Βαλετοπούλου)
Η Χάρις βρίσκεται στο χειρουργείο και υπό την επήρεια της νάρκωσης μεταφέρεται νοερά σε ένα αποτεφρωτήριο. Τα πρόσωπα που συναντά, δύο παιδικοί της έρωτες, τη γυρίζουν πίσω στον χρόνο, τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Βόλο. Στη θέα των βάζων-τεφροδόχων φέρνει στη μνήμη της τα διακοσμητικά βάζα, τύπου κλουαζονέ, που υπήρχαν στο πατρικό της σπίτι.
Η μουσική ντίσκο, το καφέ Σαντάν, το κατηχητικό, τα πάρτι, τα γαλλικά, το πιάνο, η αλληλογραφία, τα Γαλλάκια, οι φιλίες, οι απαγορεύσεις, η παρενόχληση στο σινεμά, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα είναι συστατικά των βιωμάτων της στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου τη δεκαετία του ’80.
Η Χάρις περνάει με επιτυχία στο Πανεπιστήμιο και την ημέρα που ξεκινά με την οικογένειά της για την Αθήνα, με φορτωμένες τις αποσκευές της στο Ρενό 14 του μπαμπά, ένα σοβαρό συμβάν στη διαδρομή διακόπτει απρόσμενα το ταξίδι. Μετά την ολοκλήρωση της χειρουργικής επέμβασης θα επισκεφθεί το αποτεφρωτήριο, όπου διαπιστώνει με έκπληξη ότι τα πρόσωπα που συνάντησε την πρώτη φορά δεν υπήρξαν ποτέ εκεί.
Αθόρυβοι κύκλοι (Ντίνα Γεωργαντοπούλου)
Τα χέρια του ήταν γεμάτα κύκλους. Μ’ ένα κοπίδι κοφτερό άνοιγε μία μία τις άκρες. Περνούσε τον έναν μέσα στον άλλο και έτσι έφτιαξε μια αλυσίδα που φορούσε στο χέρι. Έλεγε πως οι ιστορίες του ήταν μικρές και ατελείωτες· ένιωθε την ανάγκη να τις κουβαλά μαζί του. Δεν επέτρεπε σε κανέναν να αλλάξει τίποτα. Οι κύκλοι της ζωής του ήταν τα πιο θαυμαστά πράγματα στον κόσμο. Φορούσε την αλυσίδα του για παρέα, με επίγνωση πως κάθε κρίκος της τον χωρούσε ολόκληρο.
αναφυλαξία (Στέργιος Φωτόπουλος)
Πάνω απ’ το έρεβος ακροβατώ με μελάνι και ρόδα στα δάχτυλα για υπερπόντιους τόπους κινώ με οδηγό της λήθης τα άδηλα.
Από φωτιές και πλημμύρες περνώ στα πιο ανείπωτα σκοτάδια θα βρεθώ με χέρια γυμνά σκάβοντας βιώματα στης τσακισμένης μνήμης τα χώματα.
Αυστραλία (Γιούμνα Κασάμπ, μτφρ. Μαριάννα Αβούρη)
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μικρή πόλη. Υποφέρει κάτω από τη ζέστη του καλοκαιριού. Ευδοκιμεί τους πιο δροσερούς μήνες. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι οικογένειές τους, το παρελθόν και οι ιστορίες τους είναι συνυφασμένες και γνωστές τοις πάσι. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουν. Ωστόσο κανείς δεν βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι αντιλήψεις διαφέρουν, οι αλήθειες είναι δυσδιάκριτες, οι κρίσεις έχουν συνέπειες και τα πάντα συνδέονται. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.
Πρόκειται για την αναγνωρίσιμη εκδοχή μιας αυστραλιανής κωμόπολης, οικείας και συνάμα σύγχρονης, όπου ερευνώνται οι χαρακτήρες, τα νήματα και οι συνδέσεις που περιγράφουν λεπτομερώς την καθημερινότητα αποκαλύπτοντας μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Ένα μωσαϊκό που συνθέτει αυτό τον τόπο που λέμε πατρίδα. Ένα ασυνήθιστο μυθιστόρημα που ρίχνει φως στη ζωή στην Αυστραλία.
Στο στέκι (Ίζαμπελ Βάνγκερ, μτφρ. Γιώτα Ποταμιάνου)
Όταν η Λάρα κοιτάζει έξω από το μπαρ και βλέπει τη Μαρτίνα, τον Μαξ, τον Αντριάνο και τον Σεμπάστιαν να έρχονται προς εκείνη, ξέρει ότι η βραδιά δεν θα κυλήσει καλά. Ετοιμάζει ήδη τα ποτήρια για τα σφηνάκια. Η βραδιά διαρκεί πολύ. Όλο και κάποιοι έρχονται στα λόγια, εντός της Συνάντησης Βιβλίου αλλά και εκτός. Επικρατεί επιθετικότητα στην ατμόσφαιρα, όλοι είναι φορτωμένοι. Λίγο πριν κλείσει επίσημα το μπαρ, ο Μαξ αρπάζει τον χαρτοφύλακά του και βγάζει το περίστροφό του.
Λογοτεχνία, ένα μπαρ, πέντε διαφορετικοί άνθρωποι. Αυτή είναι η αρχή μιας ιστορίας για τον ανθρώπινο παραλογισμό και όσα κουβαλάμε μέσα μας. Ένα βιβλίο με πολύ ποτό και ατελείωτες σκέψεις, όπου καταλήγουν σε ένα ερώτημα: Τι στο καλό σημαίνουν όλα αυτά;
Γιατί σταμάτησα να γράφω ποιήματα (Ντιάνα Ανφιμιάδη)
Το έργο της βραβευμένης ποιήτριας Ντιάνα Ανφιμιάδη αντανακλά ένα εξαιρετικά περίεργο μυαλό και ισορροπεί ανάμεσα σε κλασικές αναφορές και σουρεαλιστικές εικόνες. Αναβιώνει αρχαίους μύθους και δοκιμάζει την πραγματικότητα των αισθήσεών μας ενάντια στα όρια της λογικής. Ο παιχνιδιάρικος, πνευματώδης λυρισμός της προσφέρει μια ματιά στο αιώνιο μέσα στην καθημερινότητα. Τα ποιήματά της, βαθιά συνδεδεμένα με τη γλώσσα, ενθαρρύνουν πολλαπλές παράλληλες αναγνώσεις.
Αιώνια άνοιξη (Παναγιώτης Τσίτος)
Ο συγγραφέας επιχειρεί να αποτυπώσει την εμπειρία της διαμονής του στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη στα τέλη του 2022. Η ελεύθερη και μοναχική περιήγηση στις δύο χώρες γίνονται η αρχή για ένα ταξίδι αναστοχασμού, καθώς το βίωμα του τοπίου μοιάζει να ταυτίζεται απόλυτα με το βίωμα του εαυτού. Πόλεις, βουνά, άνθρωποι, συζητήσεις, φαγητό, ποτό, καπνός και μουσική καταγράφονται και παίρνουν μορφή και υπόσταση ως αντανακλάσεις του εσωτερικού κόσμου του περιηγητή.
Ο τίτλος "Αιώνια άνοιξη" καταλήγει να είναι όχι τόσο μια ονομασία, μια αναφορά ή μια περιγραφή, αλλά –πολύ περισσότερο– μια υπόσχεση.
