444 π.Χ. Ο θάνατος της εταίρας Κλεψύδρας (Νίκος Φαρούπος)
444 π.Χ. O χρυσός αιώνας του Περικλή φτάνει στο αποκορύφωμά του. H πόλη των Αθηνών απολαμβάνει τα αγαθά της ειρήνης και της δημοκρατίας. Καθώς όμως πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, το κλεινόν άστυ αναστατώνεται από επιθέσεις αγνώστων. Η πασίγνωστη εταίρα Κλεψύδρα, που διέπρεψε στα νιάτα της ως ερωμένη ένδοξων Αθηναίων, βρίσκεται δολοφονημένη στην αυλή του πολυτελούς πορνείου της. Aκολουθούν επιθέσεις εις βάρος επιφανών αθλητών που θα λάβουν μέρος στους επικείμενους Ολυμπιακούς αγώνες, με κατάληξη τον βαρύ τραυματισμό τους. Οι Αθηναίοι θορυβούνται και ο Περικλής, για να καταλαγιάσει τον φόβο τους, αναθέτει στον παιδικό του φίλο, τον επιθεωρητή Διονύσιο, πρώην στρατηγό και σημαίνον στέλεχος του δημοκρατικού κόμματος, να λύσει τον γρίφο.
Μια αστυνομική ιστορία που εκτυλίσσεται τον 5ο αιώνα π.Χ. στη δημοκρατική Αθήνα του Περικλή.
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις (Μπρούνο Ντουσέ, μτφρ. Κατερίνα Γούλα)
Απρίλιος 1967. Το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών επιβάλλει τη δικτατορία στην Ελλάδα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανοίγουν ξανά για τους αντιφρονούντες. Μεταξύ των εξορίστων, ο Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος κρατείται υπό απάνθρωπες συνθήκες στη Λέρο. Την ίδια εποχή, στο Παρίσι, ο νεαρός Αντουάν χάνει την επαφή με τη Φωτεινή, την Ελληνίδα φοιτήτρια Φιλολογίας με την οποία είναι ερωτευμένος. Αρπάζει την ευκαιρία που του δίνεται και έρχεται στην Ελλάδα ως γραμματέας μιας αποστολής της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού που ελέγχει τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων. Στη Λέρο ο Αντουάν συναντά τον Ρίτσο και θαυμάζει την αξιοπρέπεια και τη θαρραλέα στάση του ποιητή απέναντι στο καθεστώς. Μοιράζεται μαζί του την αγωνία για την τύχη της αγαπημένης του και τότε μαθαίνει το ανέλπιστο: ο Ρίτσος γνωρίζει τη Φωτεινή, η οποία είναι μία από τις πολλές γυναίκες που αντιστέκονταν.
Εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο του Γιάννη Ρίτσου, ένα μυθιστόρημα για την ακατάλυτη δύναμη της ποίησης που γράφει ιστορία.
Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα (Λάουρα Εσκιβέλ, μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου)
Η Τίτα γεννιέται πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, μέσα σε μια πλημμύρα δακρύων από αυτά που προκαλεί το καθάρισμα των κρεμμυδιών. Καταδικασμένη από την παράδοση να μείνει ανύπαντρη για να φροντίζει την τυραννική μητέρα της, τη μαμά Ελένα, η Τίτα βρίσκει τον σκοπό της ζωής της στην κουζίνα της οικογένειας Ντε λα Γκάρσα. Τα φαγητά της όχι μόνο μαγεύουν με τις εξαίσιες γεύσεις τους, αλλά μεταδίδουν και συναισθήματα, τον πόνο, την πίκρα, τη χαρά ή τον πόθο της σε όποιον τα γεύεται. Όταν μάλιστα η μαμά Ελένα αναγκάζει τον αγαπημένο τής Τίτα, τον Πέδρο, να παντρευτεί τη μεγαλύτερη αδελφή της, η Τίτα μαθαίνει να διατηρεί και να τρέφει την αγάπη του με τα θρυλικά εδέσματά της.
Συνταγές της μεξικάνικης κουζίνας, έντονα πάθη και μαγικός ρεαλισμός είναι τα συστατικά του απολαυστικού μυθιστορήματος της Λάουρα Εσκιβέλ, που θεωρείται από τα σημαντικότερα ισπανόφωνα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Μεταφράστηκε σε σαράντα γλώσσες, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία και χάρισε στη συγγραφέα μια θέση στο πάνθεον της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.
Μύθοι για το τέλος του κόσμου (Ευτυχία Παναγιώτου)
Στην ποιητική σύνθεση Μύθοι για το τέλος του κόσμου ένα πρόσωπο συγκεντρώνει κείμενα αγνώστων από ετερόκλητες πηγές (χειρόγραφα, επιγραφές, διαδίκτυο), όλα μαρτυρίες για την επισφαλή ανθρώπινη ζωή: σύγχρονη δουλεία, έμφυλη βία, ρατσισμός, ιδεολογικές ψευδαισθήσεις, μετατραυματικές μνήμες, ναυαγισμένη τέχνη, ψυχικές εξουσίες, οικολογική καταστροφή, εμπειρίες της απώλειας. Μαρτυρίες για έναν κόσμο σε αποσύνθεση. Θέλοντας να κρατήσει στη μνήμη τα τεκμήρια που βρίσκει, τα αντιγράφει σε νέο περιβάλλον θεραπεύοντας, σαν μελετητής αρχαίων κειμένων, χάσματα και σφάλματα με τη χρήση εκδοτικών συμβόλων. Η συγκίνηση όμως για την ιστορία του πόνου οδηγεί στη συναρμολόγηση, στην ανασύνθεση και στην ποιητική αποκατάσταση των κειμένων. Αποτέλεσμα, μια αφήγηση με αμφιλεγόμενη προέλευση, για την αλήθεια που μένει ή και που δημιουργούμε, υπό τον φόβο για το τέλος του ανθρώπινου είδους.
Εικονική Μνήμη (Δημήτρης Παρθύμος)
Ξεχασιάρηδες
Σου άρεσαν οι ξεχασιάρηδες ποιητές.
Που άφηναν το τσιγάρο τους στο στόμα του λύκου,
το βλέμμα στο φεγγάρι, το σώμα τους στον σταυρό.
Σαν αλαφροΐσκιωτο ποιητή φανταζόσουν τον Θεό,
που δεν θυμόταν γιατί έπλασε τη σελήνη,
πώς επέτρεψε στον θάνατο να γεννηθεί από το τίποτα,
και από πού κι ως πού άφησε την αγάπη
να κακοφορμίσει σε έρωτα.
Πάνε αιώνες που ο Θεός σταμάτησε να μας μιλά
και ό,τι έχει να πει το γράφει σε βιβλία
εσόδων και εξόδων, είδωλα το ένα του άλλου.
Διαβάστε Επίσης
