Friedrich Meckseper, 1978, χαρακτικό (aquaforte)
"Παρίσι, μια καλοκαιρινή μέρα του 1975, μόνη, στην περιοχή των σπουδαίων γκαλερί ανακαλύπτω στη γωνιά μιας βιτρίνας με χαρακτικά Γάλλων χαρακτών μια ξυλογραφία του Δημήτρη Γαλάνη του 1922. Πρόκειται για το γνωστό έργο "Νεκρή φύση με πίπα”. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Πλησιάζω τον υπεύθυνο. "Είναι έργο του Δημήτρη Γαλάνη του Έλληνα χαράκτη που έζησε στο Παρίσι;" Ζητώ την τιμή. Μένω έκπληκτη, είναι η τιμή ενός δείπνου τεσσάρων φίλων στο bistrot της γειτονιάς. Με βλέπει συγκινημένη, μου ψιθυρίζει: "ξέρετε οι Γάλλοι δεν αγαπούν τις ξυλογραφίες". Παίρνω στην αγκαλιά μου το πακέτο του χαρακτικού αφήνω τη γκαλερί κάθομαι σε ένα παγκάκι, κάπου εκεί κοντά να ηρεμήσω και τηλεφωνώ στον Pietro μου. Είμαι ευτυχής."
Με φωνή που ακόμη τρέμει, γεμάτη συναίσθημα, η Κατερίνα Παπαγεωργίου-Bellasi δεν θέλει να αφήσει το πόντιουμ που έχει στηθεί στον πρώτο όροφο του εκλεκτικιστικού κτιρίου Τσικρίκη στο Βόλο για την πρώτη δημόσια παρουσίαση της συλλογής Pietro Bellasi και Κατερίνας Παπαγεωργίου Bellasi, η οποία προσφάτως δόθηκε ως δωρεά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Θέλει να μας πει μια ακόμη ιστορία από την υπέροχη περιπέτεια της δημιουργίας της συλλογής που μας παει δεκαετίες πίσω…
Μια περιπέτεια που ξεκίνησε το 1970 όταν η Κατερίνα και ο Pietro Bellasi συνάντησαν τη συλλέκτρια Luciana Tabarroni, κατόπιν σύστασης της θείας της Κατερίνας και ζωγράφου της αφαίρεσης Ελένη Ζέρβα που συμμετείχε στην 35η Μπιενάλε της Βενετίας εκείνη τη χρονιά, στο ρετιρέ της συλλέκτριας στο ιστορικό μεσαιωνικό κέντρο της Bologna προκειμένου να τη βοηθήσουν να προσθέσει στη συλλογή της Έλληνες χαράκτες (σήμερα η εν λόγω συλλογή βρίσκεται στην Πινακοθήκη της Μπολόνια). Πτυχιούχος γραφικών τεχνών της Σχολής Ecole des Arts Decoratifs η Κατερίνα, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών στη Γενεύη, έχοντας διατελέσει καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, καθώς και επιμελητής στο Εθνολογικό Μουσείο της Γενεύης, ο Pietro, είδαν να ανοίγεται μπροστά τους ένας γκρίζος χαρτοφύλακας με περιποιημένη ράχη που περιλάμβανε έργα όπως το "L’homme à la pipe” του Vincent Van Gogh, του 1890, ένα από τα τρία έργα που χάραξε ο καλλιτέχνης, και μαζί ένας καινούργιος γοητευτικός κόσμος. Γνωρίζοντας στη συνέχεια καλλιτέχνες και κινήματα όπως ο Ελβετικός εξπρεσιονισμός θέλησαν σιγά σιγά να αποκτήσουν τα δικά τους έργα και η συνέχεια ξεδιπλώνεται σήμερα μπροστά μας στο τραπέζι της στην τελευταία αίθουσα του κτιρίου Τσικρίκη καθώς ο κύριος επιμελητής της συλλογής Σωτήρης Μπαχτσετζής, Αναπληρωτής Καθηγητής Θεωρίας Σύγχρονης Τέχνης και Επιμελητικών Πρακτικών του Τμήματος Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών και του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας μας ανοίγει με τη σειρά του τους φακέλους της συλλογής Παπαγεωργίου-Bellasi.
Μια ιδιοσυγκρασιακή συλλογή στα ιδανικά χέρια
Max Ernst, Lucio Fontana, Giorgio de Chirico, Jean Tinguely, Alberto Burri, Βάσω Κατράκη, Γιάννης Μόραλης, Γιάννης Σπυρόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Δημήτρης Γαλάνης, Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, Τάσσος (Αλεβίζος) είναι μερικά μόνο ονόματα καλλιτεχνών που έργα τους περιλαμβάνονται στην ιδιοσυγκρασιακή αυτή συλλογή, 230 έργα της οποίας δωρίστηκαν ήδη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μιας "μοναδικής συλλογής χαρακτικής τέχνης αυτού του εύρους και αυτής της ποιότητας στην Ελλάδα (με έργα διεθνών καλλιτεχνών και διεθνώς αναγνωρισμένων Ελλήνων καλλιτεχνών)" όπως επεσήμανε ο Μπαχτσετζής, γεγονός που κάνει ακόμη σημαντική την επιλογή της δωρεάς στο Πανεπιστήμιο ανοίγοντας τον δρόμο για τη "δημιουργία ενός πανεπιστημιακού ερευνητικού κέντρου-μουσείου, αφιερωμένου στη συλλογή και στην έρευνα της χαρακτικής και έντυπης τέχνης". Αυτή είναι και η πιο σημαντική ευκαιρία και στοίχημα για το μέλλον, καθότι παρέχεται η ιδανική συγκυρία ένα εξειδικευμένο στην πολιτιστική διαχείριση και επιμέλεια εκθέσεων νέο πανεπιστημιακό τμήμα να συνδιαλλαγεί στην πράξη με την έρευνα και την παρουσίαση μιας ξεχωριστής συλλογής.
"Η συλλογή θα αποτελέσει πόλο έλξης ερευνητών αλλά και φιλότεχνων παγκοσμίως μέσα από την συγκρότηση ενός επιμελητικού προγράμματος εφήμερων εκθέσεων".
Όπως πρόσθεσε ο Μπαχτσετζής "Η συλλογή συνοδεύεται από ένα βιβλιογραφικό αρχείο 3.000 τόμων ανάλογης ποιότητας και έκτασης, το οποίο συστεγάζεται με τα έργα της συλλογής δημιουργώντας ένα μοναδικό αρχείο έρευνας της χαρακτικής τέχνης. Η συλλογή θα αποτελέσει πόλο έλξης ερευνητών αλλά και φιλότεχνων παγκοσμίως μέσα από την συγκρότηση ενός επιμελητικού προγράμματος εφήμερων εκθέσεων".
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το φθινόπωρο, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας προτίθεται να διοργανώσει την πρώτη παρουσίαση στο κοινό μέρος της συλλογής που αφορά στην επιλογή 78 έργων μικρού και μεσαίου μεγέθους και μιας εγκατάστασης από 64 διαφορετικούς καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, τόσο από έργα της δωρεάς, όσο και από έργα προερχόμενα από την ιδιωτική συλλογή της Κατερίνας Παπαγεωργίου Bellasi, όπως μας ανέφερε ο Δημήτρης Δερβένης, Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Διαχείρισης και Αξιοποίησης της Συλλογής Bellasi καλοσωρίζοντάς μας στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 23 Μαΐου στο κτίριο Τσικρίκη, όπου η τοπική κοινωνία έδωσε δυναμικά το παρών στηρίζοντας το εγχείρημα.
Η περιπέτεια της δωρεάς
Κάνοντας μια αναδρομή στη σχέση των Bellasi με την τέχνη, μας ανέφερε ότι συγκέντρωσαν εκατοντάδες έργα τέχνης, με πολλά από τα οποία είχαν βιωματική σχέση, είτε γιατί γνώριζαν τους καλλιτέχνες προσωπικά, είτε γιατί τους δόθηκαν με αφιέρωση, είτε γιατί συνέβαλαν στην ανάδειξη νέων καλλιτεχνών. Τρεις περιοχές διεκδίκησαν έργα της συλλογής. Η Μπολόνια και το Πανεπιστήμιο, όπου εργαζόταν ο Pietro, το Μουσείο Museo delle Culture του Lugano, τόπου καταγωγής του, στην Ελβετία και ο Βόλος τόπος καταγωγής της Κατερίνας. Τελικά, κάποια έργα δόθηκαν στο Λουγκάνο και η μερίδα του λέοντος ήρθε στο Βόλο και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Η επιλογή αυτή επικράτησε για τρεις λόγους. Λόγω της αγάπης και των δυο για τον Βόλο, όπου περνούσαν τα καλοκαίρια τους και όχι μόνον, λόγω του έντονου ενδιαφέροντος που εκφράστηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και λόγω του εξαιρετικού χώρου που προσφέρθηκε από το Πανεπιστήμιο για τη φιλοξενία της μόνιμης έκθεσης, ο οποίος ενθουσίασε, ιδιαίτερα τον Pietro.
Ο Δερβένης, οικογενειακός φίλους των Bellasi και εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τους έφερε σε επαφή με τον Πρύτανη Γιώργο Πετράκο τον Αύγουστο 2016, και δυο χρόνια αργότερα υπογράφτηκε το Προσύμφωνο και ξεκίνησαν οι πολύπλοκες και χρονοβόρες διαδικασίες μεταφοράς των έργων από την Ιταλία στην Ελλάδα και αντιμετώπισης όλων των τεχνικών, νομικών και διαδικαστικών προβλημάτων για την πραγματοποίηση της δωρεάς. "Δυστυχώς, τον Αύγουστο 2018, ο Pietro Bellasi απεβίωσε, χωρίς να ευτυχήσει να δει την αίσια κατάληξη της επιθυμίας του για τη δωρεά. Ευτυχώς για μας, η σύζυγός του κα Κατερίνα Παπαγεωργίου Bellasi, σε στενή και διαρκή συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (ΕΑΔΠ, κλπ), συνέχισαν με ζήλο τις προσπάθειες που κατέληξαν στο αίσιο αποτέλεσμα”.
Έκτοτε, η συλλογή εμπλουτίζεται με περισσότερα έργα που δωρίζονται από την Παπαγεωργίου-Bellasi, αλλά και από άλλους δωρητές όπως η ιστορικός τέχνης και Επίτιμη Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού Μαίρη Μιχαηλίδου και η εικαστικός Βούλα Μασούρα. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ανέλαβε την υποχρέωση να διαχειρίζεται, να προβάλει και να αξιοποιεί τη συλλογή με σειρά δράσεων, εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών, αξιοποιώντας το επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει το Τμήμα Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών και άλλες Σχολές, με συναφές περιεχόμενο (Αρχιτεκτονική, Ιστορίας, Κοινωνιολογίας, Υπολογιστών, κλπ.), καθώς και ειδικούς επιστήμονες, με τους οποίους θα συνεργαστεί.
Στην προσπάθεια αυτή, σημαντικό ρόλο, με κατευθύνσεις, εισηγήσεις και προτάσεις έχει η Επιτροπή Διαχείρισης και Αξιοποίησης της Συλλογής που, όπως ορίζεται στο Συμφωνητικό αποτελείται από καθηγητές και στελέχη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του ΕΚΠΑ, (Γιώργος Πετράκος, Μιχάλης Ζουμπουλάκης, Αλέξανδρος Ψυχούλης, Γιώργος Τζιρτζιλάκης, Δημήτρης Παυλόπουλος) την Παπαγεωργίου-Bellasi, καθώς και διακεκριμένους επιστήμονες και γνώστες της χαρακτικής τέχνης, όπως η Μιχαηλίδου. Πρόεδρος της Επιτροπής είναι ο εκάστοτε Πρύτανης του Πανεπιστημίου, υπογραμμίζοντας, έτσι, τη μεγάλη σημασία που δίνει το Πανεπιστήμιο στο εγχείρημα.
Ο πρώτος στόχος του Πανεπιστημίου και της Επιτροπής είναι να δημιουργηθεί, στη μεγάλη αίθουσα του 1ου ορόφου του κτιρίου Τσικρίκη, ένας μόνιμος εκθεσιακός χώρος, όπου θα εναλλάσσονται έργα της Συλλογής. Η διοργάνωση της έκθεσης πραγματοποιείται από την Επιτροπή Διαχείρισης και Αξιοποίησης της Συλλογής Pietro Bellasi και Κατερίνας Παπαγεωργίου-Bellasi και την Εταιρεία Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με την υποστήριξη του θεσμοθετημένου Εργαστηρίου Οπτικού Πολιτισμού και Επιμελητικών Πρακτικών (Εργ. ΟΠΕΠ) του Τμήματος Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Η επιμελητική ομάδα της έκθεσης αποτελείται από καθηγητές του Τμήματος Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών και του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με κύριο επιμελητή τον Σωτήρη Μπαχτσετζή.
Καλωσήρθατε στο εργαστήριο της συλλέκτριας
Με έμπνευση τον ευαίσθητο και ιδιαίτερα επιμελή τρόπο με τον οποίο η Κατερίνα Παπαγεωργίου Bellasi αποθηκεύει στο σπίτι της, φροντίζει και δείχνει τα χαρακτικά έργα της Συλλογής Bellasi μέσα στους φακέλους και τα χαρτιά που τα προστατεύουν, ο τρόπος που παρουσιάζονται στον χώρο δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αναφορές σημαντικές για τη χαρακτική: τα τραπέζια χαρακτικής, στις αρχειοθήκες, στα τελάρα και τα καβαλέτα/ αναλόγια.
Βασικός στόχος της μουσειολογικής μελέτης την οποία υπογράφουν ο Σωτήρης Μπαχτσετζής και η Φανή Παραφόρου, θεωρητικός της τέχνης, μέλος ΕΔΙΠ, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, είναι η εύληπτη και αισθητικά αρραγής ανάδειξη σημαντικών καλλιτεχνικών τάσεων που αφορούν στη διεθνή χαρακτική και έντυπη τέχνη. "Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης συλλογής συνδέεται με τον ιδιοσυγκρασιακό της χαρακτήρα" μας είπε ο Μπαχτσετζής και αυτός επιλέχθηκε να αναδειχθεί και από τον τρόπο παρουσίασης των έργων με ένα σύστημα που εμπνέεται από τους πρώιμους τρόπους ανάδειξης της τέχνης μέσα από προθήκες θαυμάτων (cabinet of curiosities) ή από τα studiolo των Αναγεννησιακών πριγκίπων. "Με βάση αναφορές και σε μοντερνιστικά πειράματα όπως για παράδειγμα το Cabinet of Abstraction (1927-8) του El Lissitzky, το σύστημα ανάρτησης του Frederick Kiesler (1923) ή της Lina Bo Bardi (1957) ή επιμελητητική πρόταση θέλει να κάνει εμφανή αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του συλλέκτη, την χαρά του συλλέγειν, της έρευνας και της προσφοράς εικαστικού κάλλους. Η έκθεση λειτουργεί ως το εργαστήριο του συλλέκτη και καλεί τον κάθε θεατή να παίξει τον ρόλο αυτό, εφόσον ο συσχετισμός με τα έργα ορίζεται πλέον ως "επιμέλεια βλέμματος", όρος με τον οποίο, η ιστορικός της τέχνης και διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης – Μουσείου Αλέξανδρου Σούτσου, Συραγώ Τσιάρα αναφέρθηκε στην επιμελητική πρακτική".
Η παρουσίαση αναδεικνύεται από την εμπνευσμένη αρχιτεκτονική επιμέλεια και τον μουσειογραφικό σχεδιασμό που υπογράφει η Ίρις Λυκουριώτη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών (Οι αρχιτέκτονες της Φάλαινας). Με έμπνευση τον ευαίσθητο και ιδιαίτερα επιμελή τρόπο με τον οποίο η Κατερίνα Παπαγεωργίου Bellasi αποθηκεύει στο σπίτι της, φροντίζει και δείχνει τα χαρακτικά έργα της Συλλογής Bellasi μέσα στους φακέλους και τα χαρτιά που τα προστατεύουν, ο τρόπος που παρουσιάζονται στον χώρο δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αναφορές σημαντικές για τη χαρακτική: τα τραπέζια χαρακτικής, στις αρχειοθήκες, στα τελάρα και τα καβαλέτα/ αναλόγια.
Βασικοί άξονες του μουσειογραφικού σχεδιασμού είναι η δυναμική σχέση του κοινού με το περιεχόμενο της συλλογής Bellasi, η οποία αποτελεί μέρος ενός δημόσιου πανεπιστημιακού ιδρύματος, το οποίο προτίθεται με τη σειρά του να την αναπτύξει πολιτιστικά, ερευνητικά και διδακτικά. Επίσης, η δυνατότητα ταυτόχρονης έκθεσης και απο-θήκευσης της συλλογής με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδέονται τα έργα και το περιεχόμενο της συλλογής με πολλαπλό τρόπο και η σύνδεση της συλλογής και της έκθεσής της με το ίδιο το κτίριο Τσικρίκη, διατηρητέο κτίσμα στο κέντρο του Βόλου με ιδιαίτερη αξία. Η μελέτη αφορά τη διατήρηση και τονισμό του διαχωρισμού του ορόφου του κτιρίου Τσικρίκη σε τέσσερα διαφορετικά δωμάτια ανάπτυξης της έκθεσης, σε κάθε ένα από τα οποία δίδεται διαφορετική επιμελητική έμφαση, διαφορετική συντακτική μορφή και διαφορετικός τρόπος έκθεσης και θέασης των έργων. Οι κατασκευές επίπλων και η τοποθέτησή τους στο χώρο γίνονται με τις αρχές της πληθυντικής χρήσης.
Η "βιογραφία" της συλλογής
"Η επιμελητική πρόταση επικεντρώνεται κυρίως στην ανάδειξη των επιλογών των συλλεκτών προσπαθώντας να διαγράψει για τους θεατές την ‘βιογραφία’ μιας συλλογής" ανέφερε ο Μπαχτσετζής. Πέρα από τον ιδιοσυγκρασιακής υφής χαρακτήρα της έκθεσης, ο οποίος φωτίζει την διαδρομή μιας συλλογής που ξεκίνησε να διαμορφώνεται κατά την δεκαετία του 1970, οι επιλογές των εκθεμάτων αφορούν:
*το εύρος των τεχνικών και την εκφραστική ιδιαιτερότητα της εκάστοτε εφαρμοσμένης τεχνικής, όπως η ξυλογραφία, η χαλκογραφία, η τονική οξυγραφία (aquatinta), η λιθογραφία, η μεταξοτυπία, το κολάζ, κ.α. με έμφαση σε χαρακτικές μεθόδους και τεχνικές, όπως τις χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι καλλιτέχνες.
*Επίσης, την ιστορική αξία των έργων καταξιωμένων δημιουργών που έχουν ήδη ενταχθεί στην ιστορία της τέχνης του μοντερνισμού διεθνώς, όπως οι: Max Ernst, Giorgio de Chirico, Max Klinger, Lucio Fontana, Jean Tinguely, Marino Marini, Arman Fernandez, César (Baldaccini), Victor Vasarely, Hans Hartung, Alberto Burri, Max Bill, κ. α. καθώς και στην Ελλάδα όπως οι: Δημήτρης Γαλάνης, Γιάννης Μόραλης, Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, Γιάννης Τσαρούχη, Γιάννης Σπυρόπουλος, Αλέκος Κοντόπουλος.
*Την αισθητική ποιότητα των έργων σημαντικών διεθνών εκπροσώπων της χαρακτικής τέχνης, όπως οι Yvette Balif, Angela Colombo, Diana Pietro, Gianfranco Ferroni, Dante Maffei, Sandro Martini, Giulia Napoleone, Ugo Nespolo, Walter Valentini, Vladimir Velickovic, Karel Demel, Kunito Nagaoka, Endre Szász, Dorothea Wight, κ.α.
*Την ει το δυνατόν αντιπροσωπευτική παρουσίαση σημαντικών Ελλήνων χαρακτών, όπως οι: Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Άγγελος Θεοδωρόπουλος, Πέτρος (Παπαβασιλείου), Βάσω Κατράκη, Τάσσος (Αλεβίζος), Βούλα Μασούρα κ.α.
*Τον διάλογο μεταξύ έργων παραστατικής και ανεικονικής/αφηρημένης τέχνης.
Η ιστορία του Μεγάρου Τσικρίκη
Το μέγαρο Τσικρίκη (Γαμβέτα 6 & Ιάσονος, Βόλος) είναι διατηρητέο μνημείο χαρακτηρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία. Είναι έργο του Αρχιτέκτονα Αναστάσιου Μεταξά (1863-1937) και παρουσιάζει αρχιτεκτονικό και μορφολογικό ενδιαφέρον ως αξιόλογο δείγμα της εκλεκιστικής αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου. Το κτίριο σχεδιάστηκε ως κατοικία του δημάρχου Α. Γκλαβάνη και το 1955 αγοράστηκε από τον οφθαλμίατρο Τσικρίκη και χρησιμοποιήθηκε ως οφθαλμολογική κλινική και κατοικία της οικογένειας του. Το 1982 το κτίριο χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία. Από το 2020 στο ισόγειο του κτιρίου στεγάζεται τo Ινστιτούτο Κομφούκιος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο κατά την επίσκεψή μας το βρήκαμε γεμάτο κόσμο που μαθαίνει κινέζικα.
Η σημασία ενός πανεπιστημιακού μουσείου - εργαστηρίου
Πέρα από το να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη χαρακτική στην Ελλάδα και να δώσει λόγους επίσκεψης στην τοπική και όχι μόνο κοινωνία, η παρουσίαση της συλλογής έχει ιδιαίτερη σημασία για την τόνωση των δραστηριοτήτων έρευνας και εξωστρέφειας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και προσφέρει έναυσμα για τη διοργάνωση σεμιναρίων και συμποσίων. Η επιστημονική έρευνα της συλλογής θα βοηθήσει την ανάπτυξη εκδοτικής δραστηριότητας (σε συνεργασία με τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας), ενώ σχεδιάζεται και art shop.
Παράλληλα, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας συνδεόμενη με το Εργαστήριο Οπτικού Πολιτισμού και Επιμελητικών Πρακτικών του Τμήματος Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών (ΤΠΔΜΒ) του ΠΘ με τη συγκρότηση ερευνητικών ομάδων αποτελούμενων από φοιτητές/φοιτήτριες, ερευνητές/ερευνήτριες και διδάσκοντες/διδάσκουσες του ΠΘ. Η αρχειοθέτηση της συλλογής θα γίνει στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης από τελειόφοιτους φοιτητές/φοιτήτριες του ΤΠΔΜΒ με την χρήση ανάλογων λογισμικών ανοιχτού κώδικα και συστημάτων διαχείρισης περιεχομένου για διαδικτυακές ψηφιακές συλλογές, εν είδει ελεύθερα προσβάσιμης διαδικτυακής εφαρμογής.
Υστερόγραφο
Κλείνοντας η Bellasi ανήγγειλε την άφιξη 6 καινούργιων έργων από την Ιταλία, ενώ ανάμεσα στα έργα στα οποία αναφέρθηκε διηγούμενη ιστορίες σχετικά με αυτά ήταν το ανεικονικό ελληνικό τοπίο του Κώστα Γραμματόπουλου "Αιγαίο Ι”, του 1976, σε γιαπωνέζικο χαρτί. Βραβευμένος στη Biennale Φλωρεντίας του 1964 και στη Biennale Βενετίας του 1967, η Bellasi είπε χαρακτηριστικά: "Είναι το αγαπημένο μου έργο όλης της Συλλογής, θα το γνωρίσετε και αγαπήσετε όταν η Κατερίνα Παπαγεωργίου Bellasi θα γίνει ένα "συννεφάκι” κοντά στον Pietro της. Κάποτε θα είναι του Πανεπιστημίου".
