See-Thru Palm
Γνωστή για τα αναπαραστατικά ζωγραφικά έργα και τις site-specific εγκαταστάσεις της με πλεξιγκλάς και άμμο, η καλλιτέχνιδα Mira Dancy φέρνει στα Dio Horia ένα νέο ζωγραφικό πρότζεκτ, με σχέδια μελάνης μεγάλου φορμά, καθώς και κείμενα και βινύλια. Οι αφηγήσεις στα οπτικά παράδοξα έργα της κρύβουν πνευματικές και φιλοσοφικές έννοιες της υποκειμενικότητας, της αιωνιότητας και της σχέσης του ατόμου με τη φύση. Στο νέο της πρότζεκτ, ενεργοποιείται ένα παιχνίδι υπερθέσεων και αντιθέσεων που παρασύρει τον θεατή σε ένα αλλόκοτο κόσμο, μέσα από πολυεπίπεδες συνθέσεις.
Εγκαίνια: 17/6 (7-10 μ.μ.)
Info: Dio Horia Ακρόπολη | 17/6-29/7 | Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ.: 11 π.μ. – 7 μ.μ., Σαβ.: 11 π.μ. – 6 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Inter-visibility braille
Στρέφοντας για άλλη μια φορά την προσοχή μας στο ζήτημα της προσβασιμότητας, ο Δημήτρης Καπετάνου στήνει στην Αποθήκη Δ9 της Τεχνόπολης μία πρωτότυπη εγκατάσταση: επίτοιχες επιφάνειες με κωδικοποιημένα σε γραφή braille κείμενα προτείνουν έναν διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης μιας συνέντευξης, καλώντας τον θεατή να μπει για λίγο στη θέση ενός ατόμου με οπτική αναπηρία. Αυτή τη φορά και καθώς η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Athens Pride 2023, ο Καπετάνου παίρνει συνέντευξη από ένα τυφλό άτομο που παράλληλα είναι μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας. Ο συνεντευξιαζόμενος διηγείται στοιχεία από τις δύο του ταυτότητες, πόσο αποδεκτές είναι από την κοινωνία, αλλά και τον αποκλεισμό που βιώνει. Μαζί με τον καλλιτέχνη, μιλούν για καίρια ζητήματα όπως το coming out διασήμων, την πολιτική ορθότητα, την πατριαρχία, αθλήματα ατόμων με οπτική αναπηρία κ.α. Στον χώρο της έκθεσης θα υπάρχουν απομαγνητοφωνημένα τα κείμενα της συνέντευξης, ώστε οι επισκέπτες που δεν γνωρίζουν τον κώδικα braille να μπορέσουν να πληροφορηθούν τα όσα καταθέτει το άτομο της συνέντευξης.
Εγκαίνια: 2/6 (6 μ.μ.)
Info: Τεχνόπολη | 2-7/6 | Ώρες λειτουργίας: Παρ.-Τετ.: 6-10 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Pretty Furious Women
Η πολύπλευρη ερευνητική, καλλιτεχνική, ακτιβιστική πρακτική της Zeyno Pekünlü είναι ουσιαστικά ένα σχόλιο πάνω στις έμφυλες ταυτότητες και τον τρόπο κατασκευή τους, την υποτιθέμενα απελευθερωμένη αλλά στην πραγματικότητα πολύ περιορισμένη σύγχρονη γυναίκα, τη σχέση φύλου-κοινωνικής τάξης και την παραγωγή και διανομή της γνώσης. Η εγκατάσταση "Pretty Furious Women" στήνεται στο ισόγειο του Neo Cosmos και, με αναφορές σε παραδοσιακές πολεμικές τέχνες της Ινδονησίας, προτείνει έναν αναστοχασμό για τη βία κατά των γυναικών και τις διαρκώς αυξανόμενες γυναικοκτονίες στην Τουρκία και τον υπόλοιπο κόσμο. Την εγκατάσταση πλαισιώνουν τα βίντεο "How to Properly Touch a Girl so You Don’t Creep Her Out?" (2015) και "Don’t Let Anyone Hear!" (2012), τα οποία μιλούν για στερεοτυπικές συμπεριφορές των ανδρών προς τις γυναίκες (φλερτ, καμάκι, παρενόχληση). Στο υπόγειο προβάλλεται το διάρκειας εννέα ωρών βίντεο "Work /İş (2019)": εδώ η καλλιτέχνιδα αναπαριστά κάθε εργάσιμη στιγμή της ημέρας της εκθέτοντας την καθημερινότητά της ως γυναίκα, επαγγελματίας καλλιτέχνιδα και μαμά.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν ανοιχτά εργαστήρια αυτοάμυνας για θηλυκότητες. Οι ημερομηνίες και τρόποι δήλωσης συμμετοχής θα ανακοινωθούν σύντομα.
Εγκαίνια: 1/6 (7 μ.μ., περφόρμανς-ξενάγηση στις 7.30 μ.μ.)
Info: Neo Cosmos | 1/6-1/7 | Ώρες λειτουργίας: Παρ.: 5-9 μ.μ., Σαβ.: 1-5 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Encore: Νέα ελληνική ζωγραφική
Στη νέα καλοκαιρινή έκθεση που διοργανώνει ο ΟΠΑΝΔΑ, παρουσιάζονται ζωγράφοι έως περίπου σαράντα ετών. Η επιλογή δεν αφορά κάποιο ηλικιακό όριο, αλλά κυρίως την αισθητική: το πρότζεκτ αναζητά νέες μορφές, γλώσσες και χειρονομίες, δημιουργούς που μελετούν καινούρια μονοπάτια της σύγχρονης τέχνης. Δίνεται έμφαση στην υψηλή ζωγραφική ποιότητα και παράλληλα προτείνονται μεθοδολογικά εργαλεία τα οποία θα βοηθήσουν καλλιτέχνες και θεατές στην κατανόηση και αξιολόγηση της ελληνικής σύγχρονης τέχνης.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Ιλεάνα Αρναούτου, Κωσταντίνος Γιώτης, Νίκη Γκουλέμα, Γιώργος Γύζης, Ειρήνη Ευσταθίου, Ανέστης Ιωάννου, Αλεξία Καραβέλα, Στέλιος Καραμανώλης, Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης, Παναγιώτης Κεφαλάς, Κική Κολυμπάρη, Γιώργος Κόντης, Καρολίνα Κρασούλη, Αριστείδης Λάππας, Βαρβάρα Λιακουνάκου, Άγγελος Μεργές, Νίκος Μόσχος, Ελένη Μπαγάκη, Αναστασία Παύλου, Δημήτρης Ρεντούμης, Δαυίδ Σαμπεθάι, Κατερίνα Σάρρα, Νικόλας Σημαντηράκης, Γιώργος Σταμκόπουλος, Σοφία Στεβή, Αντώνης Στοαντζίκης, Αναστάσης Στρατάκης, Sasha Streshna, Αντρέα Τζούροβιτς, Νίκος Τοπαλίδης, Στέλλα Τσουματίδου, Georgia Fambris, ΚΕΖ
Εγκαίνια: 27/6 (6-10 μ.μ.)
Info: Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων | 27/6-10/9 | Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Σαβ.: 11 π.μ. - 7 μ.μ., Κυρ.: 10 π.μ. - 4 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Hic sunt dracones (Εδώ υπάρχουν δράκοντες). Χαρτογραφώντας το άγνωστο: ένα project του Rick Lowe
Οι συλλογές του Μουσείου Μπενάκη επικοινωνούν με τη σύγχρονη τέχνη με έναν απρόσμενο τρόπο: ο καλλιτέχνης Rick Lowe επιχειρεί μία ζωγραφική χαρτογράφηση και, συνεργαζόμενος με τους επιμελητές Πολύνα Κοσμαδάκη και Γιώργος Τζιρτζιλάκης, την επιστημονική ομάδα του μουσείου και το αρχιτεκτονικό γραφείο ARΕΑ, διερευνά τρόπους αφήγησης των σκοτεινών πτυχών του κόσμου και φαντασιακής σύλληψης νέων κοσμολογιών και διαδρομών. Ο Αμερικανός καλλιτέχνης - του οποίου η πρακτική αφορά το πώς και τι μπορεί να προσφέρει η σύγχρονη τέχνη και ο πολιτισμός - αναγνωρίστηκε στην ελληνική σκηνή με το Victoria Square Project (VSP), το "κοινωνικό γλυπτό" που εγκατέστησε το 2016 στην Πλατεία Βικτωρίας σε συνεργασία με τη Μαρία Παπαδημητρίου. Η δημιουργία τέτοιων κοινωνικών πρότζεκτ οδήγησε τον Lowe σε μία ακόμη βαθύτερη εξερεύνηση των κοινωνικοπολιτικών ανησυχιών και έτσι άρχισε να ασχολείται με τα εικονογραφικά και αλληγορικά εργαλεία της χαρτογραφίας. Τα έργα του μιλούν για το άγνωστο, το αθέατο και το αχαρτογράφητο, αναμειγνύοντας μορφές της υλικής και της κοινωνικής, της φαντασιακής και της ψυχικής χαρτογράφησης. Ο τίτλος της έκθεσης είναι μια αναφορά στον τρόπο που οι χαρτογράφοι του Μεσαίωνα απεικόνιζαν άγνωστα μέρη, εκτάσεις γης ή υδάτων που έκριναν ως επικίνδυνες ή ανοίκειες, χρησιμοποιώντας δράκους, τέρατα ή άλλα φανταστικά πλάσματα.
Εγκαίνια: 1/6 (8 μ.μ.)
Info: Μουσείο Μπενάκη | 2/6-30/7 | Ώρες λειτουργίας: Πεμ., Κυρ.: 10 π.μ. - 6 μ.μ., Παρ., Σαβ.: 10 π.μ. - 10 μ.μ. | Είσοδος: €9, €7
Νοικοκυρές
Οι "Νοικοκυρές" που μαζεύονται στον χώρο του or.artspace διασκεδάζουν και ενοχλούν όπως κάθε παραδοσιακή νοικοκυρά, αλλά ταυτόχρονα αποδομούν τους ρόλους τους και αναστοχάζονται μέσα από τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, το βίντεο, ηχητικά έργα, εγκαταστάσεις, καλλιτεχνικές έρευνες και περφόρμανς. Το πρότζεκτ υλοποιείται από την ομάδα του Εργαστηρίου Σύγχρονης Τέχνης.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: οι Φρόσω Αναμορλίδη, Σοφία Mudita Αντωνιάδου, ‘Ελενα Ν.Αντωνίου, Ευγενία Βακαλοπούλου, Χρύσα Δημητρακοπούλου, Κάτια Καζαντζόγλου, ‘Αννα Κασιμάτη, Yatren Φιλιώ Κρανιδιώτη, Νάνσυ Λαζάρου, Αλεξάνδρα Οικονόμου, Μαρούλα Παπαναστάση, Στέλιος Siddho Σπυριδάκης
Εγκαίνια: 8/6 (7 μ.μ.)
Info: or.artspace | 8-18/6 | Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 7-10 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Και έγειρε τον ώμο στο παράθυρο
Μέσα από συζητήσεις με τη θεωρητικό τέχνης Έλενα Πάρπα, ο Πόλυς Πεσλίκας δημιούργησε ένα νέο πρότζεκτ ανατρέχοντας σε πρώιμες φωτογραφίες και βίντεο και αναθεωρώντας έργα με πρωταγωνιστές δύο χαρακτήρες σε διαφορετικές τοποθεσίες: o Αντρέι στη Λεμεσό και ο Εμάνιουελ στο Μονπελιέ. Τρία διαφορετικά φωτογραφικά έργα (σε περιορισμένα κομμάτια 50 αντιτύπων) επιλέχθηκαν από τον καλλιτέχνη ειδικά για το Radio Athènes. Η έκθεση εγκαινιάζεται συνδυαστικά με το "This Delusive Sentiment" στο Arch, το οποίο περιλαμβάνει νέα έργα ζωγραφικής και υλικό από το αρχείο του Πεσλίκα.
Εγκαίνια: 31/5 (6-9 μ.μ.)
Info: Radio Athènes | 1/6-14/9 | Ώρες λειτουργίας: Τετ.: 4-8 μ.μ., Σαβ.: 12-4 μ.μ. και κατόπιν ραντεβού | Είσοδος ελεύθερη
1427 μέρες λαζούρα
Τοπία, νεκρές φύσεις και πορτραίτα δημιουργημένα τα τελευταία πέντε χρόνια αποτυπώνουν τον στενό και ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο του ζωγράφου Γιάννη Σελιμιώτη. Η πρώτη ατομική του έκθεση κατασκευάζει έναν κόσμο μεταξύ μύθου και καθημερινότητας, βάζοντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο και υπερβαίνοντας τα όρια του αληθινού περιβάλλοντος. Ο τίτλος της έκθεσης υποδηλώνει το χρονικό πλαίσιο δημιουργίας των έργων (1427 είναι οι μέρες που έχουν περάσει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο έργο) και την έμφαση που δίνει ο Σελιμιώτης στις τεχνικές της ζωγραφικής και γενικότερα στην ιστορία του μέσου. Από την άλλη, η λαζούρα, που τονίζει τα χρώματα και δημιουργεί μια αίσθηση γυαλάδας και διαφάνειας, αποκαλύπτει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για την αίσθηση του φωτός. Με αναφορά στο κλασικό μυθιστόρημα "Εκατό χρόνια μοναξιά" του Gabriel García Márquez, ο Σελιμιώτης εξηγεί τη φιλοσοφία του: η τέχνη βρίσκεται στην καθημερινή ζωή, σε ό,τι περιβάλλει και συγκινεί τον ζωγράφο, και εκτείνεται από το πολύ προσωπικό μέχρι το συλλογικό.
Εγκαίνια: 15/5 (7-10 μ.μ.)
Info: Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα" Δήμου Αθηναίων | 15/30/6 | Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ.: 11 π.μ. – 7 μ.μ., Σαβ., Κυρ.: 10 π.μ. – 3 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Zeyno Pekünlü. Pretty Furious Women
Η ομάδα του Εργαστηρίου για τα Αστικά Κοινά παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της Zeyno Pekünlü στην Αθήνα. Η πολύπλευρη ερευνητική, καλλιτεχνική, ακτιβιστική πρακτική της Zeyno Pekünlü, σχολιάζει την κατασκευή των έμφυλων ταυτοτήτων, την περιορισμένα «απελευθερωμένη» γυναικεία σεξουαλικότητα, τη σχέση ανάμεσα στο φύλο και την κοινωνική τάξη, καθώς και την παραγωγή και διανομή της γνώσης. Tο ισόγειο του Neo Cosmos καταλαμβάνει η εγκατάσταση «Pretty Furious Women» (παραγωγή Μπιενάλε της Τζακάρτα, 2015), ένας μαχητικός αναστοχασμός για τη βία κατά των γυναικών και τις ολοένα αυξανόμενες γυναικοκτονίες στην Τουρκία, και όχι μόνο. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης οι Τουρκάλες έχουν ξεκινήσει ένα νέο αγώνα ενθαρρύνοντας η μία την άλλη να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, αλλά και να υπερασπιστεί τον εαυτό τους μέσω της αυτοάμυνας. Η Zeyno αναβιώνει την προσωπική της εμπειρία εκμάθησης της Beksi Silat, μία από τις πιο δημοφιλείς παραδοσιακές πολεμικές τέχνες των Betawinese (Ινδονησία). Με οπτικές αναφορές σε ταινίες πολεμικών τεχνών, το «Pretty Furious Women» αποτελείται από ένα φιλμ που θυμίζει προωθητικό τρέιλερ μιας «δυνητικής» ταινίας και μία σειρά από ανάλογες αφίσες, σε στυλ b movie. Την εγκατάσταση πλαισιώνουν τα βίντεο «How to Properly Touch a Girl so You Don’t Creep Her Out?» (2015) και «Don’t Let Anyone Hear!» (2012). Χρησιμοποιώντας τεχνικές μοντάζ/κολάζ, με έντονο ρυθμό εναλλαγής σκηνών άλλοτε παρμένων από δημοφιλή τουρκικά μελοδράματα που γυρίστηκαν μεταξύ 1950-1980, κι άλλοτε από βίντεο τύπου «Πως να...?» (How to) του YouTube που ανεβάζουν οι αυτοαποκαλούμενοι life coaches, οι “ειδικοί” και οι PUA προσφέροντας πρακτικές συμβουλές σχετικά με το πως να κανονίσεις και να συμπεριφερθείς σε ραντεβού, τα δύο βίντεο λειτουργούν ως παραπληρωματικά και παιγνιώδη σχόλια σε στερεοτυπικές, αντρικές συμπεριφορές προσέγγισης γυναικών (φλερτ, καμάκι, παρενόχληση) μέσα στα χρόνια. Στο υπόγειο προβάλλεται το διάρκειας εννέα ωρών βίντεο «Work /İş (2019)». Στο «Work /İş» η καλλιτέχνιδα αναπαριστά μεθοδικά και μέχρι εξαντλήσεως, κάθε εργάσιμη στιγμή της μέρας της εκθέτοντας την κανονικότητα της καθημερινής διαδικασίας παραγωγής ως γυναίκα, επαγγελματίας καλλιτέχνιδα και μαμά: μπροστά στον υπολογιστή της, email το ένα μετά το άλλο, μηνύματα στο Whatsapp ως εργαλεία κοινωνικοποίησης αλλά και για γρήγορη εκτέλεση της αμειβόμενης εργασίας, μικρά διαλείμματα για σερφάρισμα σε πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με την παράλληλη οργάνωση των οικιακών εργασιών. Όλα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, όλα γίνονται μέσα στο σπίτι-στούντιο-γραφείο.
Γιάννης Σελιμιώτης. 1427 μέρες λαζούρα
Στην πρώτη ατομική του έκθεση, ο Γιάννης Σελιμιώτης παρουσιάζει τοπία, νεκρές φύσεις και πορτρέτα. Φιλοτεχνημένα την τελευταία πενταετία (2018-2023), τα έργα αποτυπώνουν τον στενό και ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο του ζωγράφου. Συγγενείς και φίλοι, λουλούδια και φρούτα, ταπεινά χρηστικά αντικείμενα και ασυνήθιστες όψεις της Αθήνας, όπως η εν πολλοίς άγνωστη «Κοίλη Οδός», παρελαύνουν στους πίνακές του συγκροτώντας μια μυθολογία του καθημερινού. Ο Σελιμιώτης παρακολουθεί στωικά όχι μόνο τις διακυμάνσεις του φωτός αλλά και της ψυχικής διάθεσης των προσώπων, οι οποίες ομολογουμένως έγιναν πιο έντονες τον καιρό του υποχρεωτικού εγκλεισμού λόγω της πανδημίας. Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική του ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στον ποιητικό ρεαλισμό και τη μεταφυσική πλευρά της πραγματικότητας. Είναι μια τέχνη που ενώ βασίζεται στο πραγματικό, την ίδια στιγμή επιχειρεί να το υπερβεί. Ο τίτλος της έκθεσης υποδηλώνει το χρονικό πλαίσιο δημιουργίας των έργων (1427 είναι οι μέρες που έχουν περάσει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο έργο) και την έμφαση που δίνει ο Σελιμιώτης στις τεχνικές της ζωγραφικής και γενικότερα στην ιστορία του μέσου. Εν προκειμένω η λαζούρα, που τονίζει τα χρώματα και δημιουργεί μια αίσθηση γυαλάδας και διαφάνειας, φανερώνει το ενδιαφέρον του για την αίσθηση του φωτός, η οποία ποικίλει: τα έργα σε ξύλο και καμβά έχουν σκληρό φωτισμό, ενώ στα τελευταία, όπου χρησιμοποιεί τζάμι, η στιλπνότητα είναι διαφορετική. Παραπέμποντας έμμεσα στο εμβληματικό μυθιστόρημα «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Gabriel García Márquez, ο Σελιμιώτης αποκαλύπτει τις προθέσεις και τη φιλοσοφία του: η τέχνη βρίσκεται στην καθημερινή ζωή, σε ό,τι περιβάλλει και συγκινεί τον ζωγράφο, και εκτείνεται από το πολύ προσωπικό μέχρι το συλλογικό. Έτσι, η πηγή και το πλαίσιο της ζωγραφικής του δεν είναι μια εξιδανικευμένη ή αφαιρετική κατάσταση αλλά η ζωή στην Αθήνα, εκεί όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Έχοντας ως πρότυπο τον Johannes Vermeer, ο Σελιμιώτης επιθυμεί να ζωγραφίσει προσωπικά έργα με οικουμενική εμβέλεια και απεύθυνση. Η ζωγραφική του Σελιμιώτη πατά με το ένα πόδι στο σήμερα και με το άλλο στο παρελθόν. Στα τοπία του ενσωματώνει μοτίβα και φιγούρες-φαντάσματα από εικόνες άλλων εποχών: μια φιγούρα από ένα έργο του Caravaggio, μια φωτογραφία με την Georgia O’Keeffe (να φωτογραφίζει) σε ένα έρημο τοπίο, αλλά και δέντρα από πίνακες της πρώιμης Αναγέννησης. Σε αυτό το αδιάκοπο παιχνίδι που λέγεται σύγχρονη ζωγραφική, ο Σελιμιώτης δουλεύει έχοντας επίγνωση ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στο πώς μπορεί να φτιαχτεί μια εικόνα. Ο ίδιος θέλει να κάνει μια ζωγραφική που να έχει τις ρίζες της «σε πράγματα που έχεις δει, που έχουν ήδη υπάρξει και έχουν περάσει». Ως προς αυτό, η επίδραση της φωτογραφίας στο έργο του υπήρξε καταλυτική.
Encore: Νέα ελληνική ζωγραφική
Στη νέα καλοκαιρινή έκθεση που διοργανώνει ο ΟΠΑΝΔΑ, παρουσιάζονται ζωγράφοι έως περίπου σαράντα ετών. Η επιλογή δεν αφορά κάποιο ηλικιακό όριο, αλλά κυρίως την αισθητική: το πρότζεκτ αναζητά νέες μορφές, γλώσσες και χειρονομίες, δημιουργούς που μελετούν καινούρια μονοπάτια της σύγχρονης τέχνης. Δίνεται έμφαση στην υψηλή ζωγραφική ποιότητα και παράλληλα προτείνονται μεθοδολογικά εργαλεία τα οποία θα βοηθήσουν καλλιτέχνες και θεατές στην κατανόηση και αξιολόγηση της ελληνικής σύγχρονης τέχνης.
Πόλυς Πεσλίκας. Και έγειρε τον ώμο στο παράθυρο
Μέσα από συζητήσεις με τη θεωρητικό τέχνης Έλενα Πάρπα, ο Πόλυς Πεσλίκας δημιούργησε ένα νέο πρότζεκτ ανατρέχοντας σε πρώιμες φωτογραφίες και βίντεο και αναθεωρώντας έργα με πρωταγωνιστές δύο χαρακτήρες σε διαφορετικές τοποθεσίες: o Αντρέι στη Λεμεσό και ο Εμάνιουελ στο Μονπελιέ. Τρία διαφορετικά φωτογραφικά έργα (σε περιορισμένα κομμάτια 50 αντιτύπων) επιλέχθηκαν από τον καλλιτέχνη ειδικά για το Radio Athènes. Η έκθεση εγκαινιάζεται συνδυαστικά με το «This Delusive Sentiment» στο Arch, η οποία περιλαμβάνει νέα έργα ζωγραφικής και υλικό από το αρχείο του Πεσλίκα.
Hic sunt dracones (Εδώ υπάρχουν δράκοντες). Χαρτογραφώντας το άγνωστο: ένα project του Rick Lowe
Ο Rick Lowe και οι επιμελητές Πολύνα Κοσμαδάκη και Γιώργος Τζιρτζιλάκης σε συνεργασία με την επιστημονική ομάδα του Μουσείου Μπενάκη και το αρχιτεκτονικό γραφείο ARΕΑ στο σχεδιασμό της έκθεσης, ξεκινούν εδώ έναν διάλογο ανάμεσα στο ιστορικό υλικό της μόνιμης συλλογής του Μουσείου και στα έργα του καλλιτέχνη. Οι απροσδόκητες συνδέσεις αλλά και τα μεταξύ τους διάκενα συγκροτούν ένα εργαλείο αναστοχασμού για να αναπτυχθούν στρατηγικές αφήγησης του κόσμου – ιδιαίτερα των πιο σκοτεινών πτυχών του – και φαντασιακής σύλληψης νέων κοσμολογιών και διαδρομών. Δεδομένης της σύγχρονης συνθήκης, όπου τα πάντα (διαρκώς) καταγράφονται, ελέγχονται, η χαρτογράφηση αυτή μπορεί να υποδείξει έναν τρόπο να σκεφτούμε ξανά το σημείο που βρισκόμαστε και τι μπορούν να προσφέρουν η σύγχρονη τέχνη και ο πολιτισμός - ερωτήματα που βρίσκονται στην καρδιά της καλλιτεχνικής πρακτικής του Lowe. Ο τίτλος της έκθεσης αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι χαρτογράφοι του Μεσαίωνα απεικόνιζαν τόπους άγνωστους, εκτάσεις γης ή υδάτων που θεωρούσαν επικίνδυνες και οπωσδήποτε όχι οικείες, χρησιμοποιώντας δράκους, τέρατα ή άλλα φανταστικά όντα. Τα όντα αυτά κοσμούν χάρτες σε σημεία που θα έμεναν κανονικά κενά ή σε εκείνα των οποίων η γεωγραφία ήταν ακόμη άγνωστη.
Mira Dancy. See-Thru Palm
Ένα νέο σύνολο έργων ζωγραφικής, σχέδια μελάνης μεγάλου φορμά, αλλά και προσθήκες κειμένου και βινυλίου, παρουσιάζει η καλλιτέχνιδα Mira Dancy. Σε όλο το φάσμα της δουλειάς της, η Dancy χρησιμοποιεί τεχνικές διαστρωμάτωσης για να δημιουργήσει ρήξεις στον χώρο. Τυπολογικά αρμονικά αλλά πρακτικά αδύνατα, τα οπτικά παράδοξά της υποδηλώνουν πνευματικές και φιλοσοφικές έννοιες της υποκειμενικότητας, της αιωνιότητας και της σχέσης μας με τη φύση. Τα συγκλίνοντα επίπεδα των πινάκων της απεικονίζουν σώματα σε μεταιχμιακές καταστάσεις, όχι μέσω της απαλής διάλυσης της θολότητας, αλλά μέσω τολμηρών, σκληρών περιγραμμάτων που παραπέμπουν σε μια αναδιάταξη των φυσικών και ψυχολογικών ιεραρχιών. Οι ιδιότητες της γραμμής, του χρώματος και του σχήματος υποτάσσονται σε θεωρητικές δομές, καθώς οι πίνακες προτείνουν έναν κόσμο ώριμο να ξαναπλαστεί με τη φαντασία, να διαμορφωθεί από τη σκέψη και την αίσθηση. Το έργο της Dancy ενεργοποιείται μέσα από ένα παιχνίδι υπερθέσεων και αντιθέσεων. Τα έργα του ‘See-Thru Palm’ συνεχίζουν συμβολικά αυτή την εξερεύνηση. Οι πίνακες και τα σχέδια μελάνης περιλαμβάνουν μια παιγνιώδη ανταλλαγή μοτίβων – ανάμεσα στο φύλλο του φοίνικα (palm) και την παλάμη του χεριού (palm) – και τα δύο γλαφυρά αποσωματοποιημένα μέσα στην περιδίνιση του εικονογραφικού κόσμου της Dancy. Ερμηνείες του να βλέπεις μέσα από (see thru) νερό, να παρακολουθείς ένα πουλί να μπαίνει σε ένα λουλούδι ή να στοχάζεσαι πάνω στις γραμμές της παλάμης σου, πυροδοτούν τις πολυεπίπεδες συνθέσεις των πινάκων, αλλά και τις πιο διακριτικές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στην γκαλερί. Η διαμόρφωση μιας οπτικής εμπειρίας μέσω του συνδυασμού χρώματος, γλώσσας και χωρικών χειρονομιών υπαινίσσεται ένα τηλεσκοπικό συνεχές ανάμεσα στην κατοίκηση ενός σώματος, ενός ποιήματος ή ενός δωματίου. Σε όλο το εύρος της έκθεσης υπάρχει ανάμικτη η έννοια του γυαλιού ως δοχείου και του γυαλιού ως φακού, δημιουργώντας μια συνομιλία ανάμεσα στην ύλη και στο κενό. Μια μορφή βινυλίου σε στάση κατάδυσης, τοποθετημένη στους γυάλινους τοίχους που βλέπουν στον δρόμο, ρίχνει περιστασιακά τη σκιά της στο εσωτερικό της γκαλερί. Η άρθρωση του χώρου μέσω πολλαπλών αλλεπάλληλων μορφών απηχεί το διατηρητέο που είναι εγγενές στην τοποθεσία της γκαλερί Δύο Χωριά: στεγασμένη σε μια αστική βίλα του τέταρτου αιώνα, η γκαλερί έχει διατηρήσει ένα υπόγειο επίπεδο με την αρχική αρχιτεκτονική του κάτω από γυαλί, ώστε να είναι ορατό στο κοινό από ψηλά. Σε διάλογο με το έργο της Dancy, ο ίδιος ο χώρος παρασύρεται μέσα στον συμπαντικό αναστοχασμό της πάνω στην αλλαγή, τη μονιμότητα και την πληθώρα των ενεργειών που βρίσκονται ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του ορατού.
Νοικοκυρές
Οι «Νοικοκυρές» που μαζεύονται στον χώρο του or.artspace διασκεδάζουν και ενοχλούν όπως κάθε παραδοσιακή νοικοκυρά, αλλά ταυτόχρονα αποδομούν τους ρόλους τους και αναστοχάζονται μέσα από τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, το βίντεο, ηχητικά έργα, εγκαταστάσεις, καλλιτεχνικές έρευνες και περφόρμανς. Το πρότζεκτ υλοποιείται από την ομάδα του Εργαστηρίου Σύγχρονης Τέχνης.
Δημήτρης Καπετάνου. Inter-visibility braille
Στο πλαίσιο του Athens Pride 2023, παρουσιάζεται η εικαστική έκθεση του Δημήτρη Καπετάνου. Μία εγκατάσταση που αποτελείται από από επίτοιχες επιφάνειες, οι οποίες περιλαμβάνουν κείμενα κωδικοποιημένα στο σύστημα braille, και το περιεχόμενό τους προκύπτει από συνέντευξη που έλαβε ο εικαστικός δημιουργός από άτομο με ζητήματα οπτικής αναπηρίας, το οποίο είναι παράλληλα μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Στη συνέντευξη αυτή το συγκεκριμένο άτομο μας αφηγείται στοιχεία από τις δύο του ταυτότητες, στο πόσο δεκτές τις κάνει η κοινωνία, αλλά και στον διπλό αποκλεισμό που έχει βιώσει. Ακόμα, αναφέρεται σε πολλά σύγχρονα ζητήματα που ταλανίζουν την κοινωνία όπως το προσωπικό του coming out όσο και των διασήμων, το πολιτικά ορθό, την πατριαρχία, τα σωματεία ατόμων ΑμεΑ, το goalboal, το πως βλέπει τα χρώματα και πολλά άλλα. Η ιδιαιτερότητα της έκθεσης εναπόκειται στον σκοπό και τον τρόπο υλοποίησης του έργου. Επιτυγχάνεται δηλαδή μια ανατροπή στην έννοια της θέασης, αφού άτομα που γνωρίζουν το σύστημα γραφής braille, μπορούν, ως κοινωνοί του έργου, να αντιληφθούν το περιεχόμενο των πινάκων και να λειτουργήσουν ως ξεναγοί, κάτι το οποίο δε συνηθίζεται στην καθημερινότητα αλλά και σε φορείς - ιδρύματα τέχνης. Από την άλλη, όσοι δε μπορούν να αντιληφθούν το περιεχόμενο της γραφής έρχονται για λίγο στη θέση όλων των ατόμων για τα οποία δε προβλέπεται κάποιος τρόπος αλληλεπίδρασης των ιδίων με το εκάστοτε εικαστικό έργο. Συνεπώς, άξονας του όλου σκεπτικού γίνονται οι έννοιες της ενσυναίσθησης, της συμπερίληψης και της προσβασιμότητας σε χώρους της τέχνης, ενώ συντελείται παράλληλα μια άτυπη performance στον χώρο, με την επικουρία της επιδαπέδιας όδευσης τυφλών. Στο χώρο της έκθεσης υπάρχουν απομαγνητοφωνημένα τα κείμενα της συνέντευξης, ώστε μετά τη περιήγηση του επισκέπτη στο χώρο και τον αρχικό του ξαφνιασμό, να έρχεται η στιγμή που θα μπορέσει να πληροφορηθεί τα όσα καταθέτει το άτομο της συνέντευξης.
