Η The Blender Gallery σε συνεργασία με τη Varvara Roza Galleries παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Κωνσταντίνου Πάτσιου "Deep in the Forest we Meet". Η διάρκεια της έκθεσης είναι από τις 23 Ιουνίου μέχρι τις 10 Ιουλίου στη Gallery 8 στο Λονδίνο. Όλα τα πρωτότυπα έργα θα συνοδεύονται από τα αντίστοιχα NFTs τους. Στα εγκαίνια της έκθεσης θα διατίθεται και ο κατάλογος που εκδόθηκε με αφορμή τη συγκεκριμένη έκθεση - η ψηφιακή έκδοση του οποίου είναι διαθέσιμη εδώ. Ο εικαστικός θα παρευρεθεί στα εγκαίνια της έκθεσης τα οποία θα πραγματοποιηθούν στις 23 Ιουνίου στις 6 μ.μ.
Η Κάτια Παπανδρεοπούλου (Ιστορικός Τέχνης, PhD) σημειώνει για την έκθεση "Deep in the Forest we Meet", "Μέσα από μια επιλογή εικαστικών έργων με κολάζ και ζωγραφική σε καμβά, ο Κωνσταντίνος Πάτσιος αποδεικνύει πως εξελίσσει συνεχώς την εκφραστική του δεινότητα χρησιμοποιώντας πλήθος εικονογραφικών στυλ και αναφορών από την ιστορία της τέχνης, το κόμικ αλλά και το σύγχρονο καταναλωτικό σύμπαν. Με αιχμηρές αφηγηματικές συνθέσεις που παραπέμπουν σε μοντέρνα παλίμψηστα, αποδίδει δυναμικά τη σύγχρονη καταιγιστική πληροφορία της εικόνας. Τα έργα του προέρχονται από τρεις διαφορετικές περιόδους: τον πειραματισμό σε μαύρο, όπου οι σκληρές αντιθέσεις απαλύνονται μέσα από την οικειότητα των αφηγηματικών του συνθέσεων, συχνά συνοδευόμενες από πολιτικούς υπαινιγμούς· την μεταστροφή προς το χρώμα και τις ζωηρές αντιθέσεις όπου χρώμα και κολάζ ισορροπούν αναδεικνύοντας τους πολλαπλούς πρωταγωνιστές τους· τέλος, την πιο εσκεμμένα φλύαρη περίοδο των κόμικ που διερευνούν τη σχέση τους – ή τον ανταγωνισμό τους - με τη ζωγραφική.
Η τελική σύνθεση είναι μια μακρά και προσχεδιασμένη διαδικασία στον Πάτσιο – παρά του ότι το στοιχείο της έκπληξης είναι διαρκώς παρόν. Έχοντας αρχικά επιλέξει και ανατρέξει σε υλικά (καρτ-ποστάλ, αφίσες) που ο ίδιος έχει συλλέξει από προσωπικές του αναζητήσεις, εμπειρίες και ταξίδια, στη συνέχεια τα επιζωγραφίζει, τα μετουσιώνει και τα αναπλάθει στον καμβά, μετατρέποντας έτσι τον πίνακα σε ένα βιωμένο οργανισμό. Με αυτόν τον τρόπο, η μνήμη λειτουργεί τόσο ατομικά όσο και συλλογικά αφού ανασυνθέτοντας τις δικές του εμπειρίες, ο καλλιτέχνης δημιουργεί μια νέα αφήγηση που αφορά πλέον στη συλλογική μνήμη· όπως ο μηχανισμός της μνήμης που άλλοτε συγκεχυμένα, άλλοτε με ευκρίνεια και σχεδόν εμμονικά ανασύρει στο παρόν εντυπωμένες εικόνες, με παρόμοιο τρόπο ανακαλύπτει κανείς στους πίνακες του Πάτσιου είδωλα, θραύσματα, εντυπώσεις, χρώματα και μηνύματα φαινομενικά ετερόκλητα, αλλά ουσιαστικά απόλυτα ομοιογενή.
Συχνά έχει κανείς την εντύπωση πως η αισθητική του μεταμοντέρνου είναι ακόμα ενεργή στον καλλιτέχνη, αφού θέματα ταυτότητας – ή πολλαπλών ταυτοτήτων-, ιδιοποίησης (appropriation), ή διάνοιξης της καλλιτεχνικής ιδιότητας προς όλες τις μορφές εικονικής αναπαράστασης εξερευνώνται συνεχώς. Μέσω των έργων του αφουγκράζεται κανείς την αγωνία της ομογενοποίησης που εξέφραζε ο Guy Debord στην Κοινωνία του Θεάματος όπου οι (θρυμματισμένες) εικόνες, άλλοτε ως πληροφορία ή διαφήμιση και άλλοτε ως προπαγάνδα ή τρόπος άμεσης κατανάλωσης της διασκέδασης, ανήκουν πλέον στη σφαίρα της αναπαράστασης - της οποίας όμως η αρχική ενότητα έχει για πάντα χαθεί.
Το στοιχείο της πρόκλησης είναι συνεχές αλλά όχι έκδηλο καθώς η σεξουαλικότητα διερευνάται μέχρι το σημείο όπου θα αδιαφορήσουμε για τον τρόπο που διαχρονικά η καταναλωτική κοινωνία υπερσεξουαλικοποιούσε τα άτομα. Τα γυμνά μοντέλα, τόσο ρεαλιστικά από αποκόμματα φωτογραφιών όσο και αφηρημένα (Μόραλης), άλλοτε ξεπροβάλλουν μέσα στην αφήγηση προκαλώντας το τελικό αποτέλεσμα, άλλοτε κυριαρχούν και επιβάλλονται στην εικόνα. Ο τρόπος με τον οποίο έχει διαχρονικά αντιμετωπιστεί το φύλο στην τέχνη απασχολεί τον Πάτσιο, αφού συχνά δεν απομένουν παρά ελάχιστες ενδείξεις από αυτό που πριν ήταν ένα έμφυλο σώμα. Τα πορτραίτα που χρησιμοποιεί υποδηλώνουν συχνά την επιθυμία της σύνδεσης με τη μεγάλη παράδοση της ζωγραφικής. Όμως, η δόξα τους έχει παρέλθει. Άλλοτε αναγνωρίσιμα, άλλοτε ηθελημένα ανώνυμα, εγκαταλείπουν τις οικείες ιδιότητές τους και συγκατοικούν με τη νεο-ποπ κουλτούρα. Οι χρωματικοί τους τόνοι είναι τολμηροί, ενώ συχνά υπερκαλύπτουν τις προσωπικότητες που πλαισιώνουν. Στους πίνακες, τα πολλαπλά υποκείμενα, έμφυλα, έμψυχα ή άψυχα, δεν καλύπτουν το ένα άλλο και όλα διεκδικούν το χώρο τους. Παραφράζοντας τον Rolland Barthes, ο καμβάς γίνεται ένας πολυδιάστατος χώρος όπου μια ποικιλία γραφών, καμία από αυτή πρωτότυπη, αναμιγνύονται και συγκρούονται. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο αμφισβητούνται κατεστημένα είδωλα και ιεραρχίες, αλλά τονίζεται η ανάγκη του εδώ και τώρα του νέου έργου, ενώ η ένταση του τελικού αποτελέσματος συχνά ξαφνιάζει.
Τα όρια της εκάστοτε τέχνης μοιάζουν να τον αφορούν διανοητικά, ωστόσο με τις μικτές τεχνικές του και τη χρήση της ιστορίας και της επικαιρότητας αποδεικνύει πως η τέχνη πάντα προηγείται των αφορισμών. Ο Πάτσιος με το "Deep in the forest we meet" προτάσσει τις χιουμοριστικές επιλογές, την πρόκληση και τους πολιτικούς υπαινιγμούς με ισορροπία αλλά και ένταση, κάνοντας τα έργα του να αγκιστρώνονται στο παρόν και να μιλούν μια σύγχρονη γλώσσα."
