Το πληθωρικό ντιζάιν, η σκηνογραφία, η θεατρικότητα, η απεύθυνση στις αισθήσεις δίνουν τον τόνο στα παραδοσιακά εθνικά περίπτερα στους κήπους των Giardini, όπου οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές έρχονται όταν ακριβώς αυτά τα στοιχεία κάνουν λίγο πίσω ή μπολιάζονται με δυνατές αφηγήσεις μεταξύ αυτο-θεωρίας και φαντασίας.
Ο Ignasi Abali αποφάσισε να "διορθώσει” τo ισπανικό περίπτερο δημιουργώντας ένα αντίγραφό του εντός του αρχικού κτιρίου, το οποίο ξαναβλέπει με νέο μάτι την "περίεργη" γειτνίαση του πρωτότυπου με το περίπτερο του Βελγίου και της Ολλανδίας.
Ο πολύχρωμος queer θεατρικός κόσμος των Jakob Lena Knebl και Ashley Hans Scheirl μεταμορφώνει το αυστηρό μοντερνιστικό Αυστριακό περίπτερο σε ένα ουτοπικό σύμπαν, όπου τέχνη, ντιζάιν και μόδα συναντιούνται.
Ένα homage στην εφευρετικότητα και τη χαρά του παιχνιδιού ανά τον κόσμο αποτίνει ο Francis Alys στο Βέλγικο περίπτερο συνδυάζοντας καταγραφικά βίντεο που τραβάει από το 1999 και μικροσκοπικά έργα ζωγραφικής.
Απ’ το ένα αυτί μπαίνεις κι από το άλλο βγαίνεις στο Βραζιλιάνικο περίπτερο (από τις αντίστοιχες πόρτες-γλυπτά) όπου ο Jonathas de Andrade έχει συλλέξει δεκάδες εκφράσεις που εμπεριέχουν αναφορές στο σώμα και τα όργανά του, πολλά από τα οποία ζωντανεύουν με τη μορφή γλυπτών σε μια εγκατάσταση, όπου παρόλα αυτά το ντιζάιν καταπιέζει το επιχείρημα.
Θεατρικότητα και μετά-ανθρώπινη δυστοπία στο δραματικό αν και στείρα απεικονιστικό περιβάλλον μιας φάρμας από τον Ufe Isolotto για το περίπτερο της Δανίας.
Από την Αραβική Άνοιξη στο Λονδρέζικο Occupy διαφορετικά κινήματα καταγράφει ο κλασικός φωτογραφικός φακός του Stan Douglas στο περίπτερο του Καναδά, ενώ σε ένα ιστορικό κτίριο στην πόλη ραπ μουσικοί από διαφορετικές χώρες δίνουν τη δική τους φωνή στην αντίσταση.
Σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εθνικά περίπτερα της χρονιάς, αυτό της Γαλλίας, η Zineb Sedira στήνει ένα κινηματογραφικό στούντιο, όπου μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, βιογραφίας και κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού, αποτίνει ένα καθηλωτικό φόρο τιμής στη δυνατότητα του ανθρώπου να αντιστέκεται.
Μια ανάσα (εποικοδομητικά ενοχλητικού) ρεαλισμού στα Giardini προσφέρει η Pilvi Takala στο περίπτερο της Φινλανδίας μοιράζοντάς μαζί μας τις εμπειρίες της όταν δούλεψε ως security σε ένα εμπορικό κέντρο σε μια βιντεοεγκατάσταση που διεισδύει όχι μόνο στη φύση και τους κώδικες της εργασίας αλλά και της ιεραρχίας.
Εναρμονισμένο με τη θεματική της Μπιενάλε το περίπτερο της Εσθονίας, το οποίο φιλοξενείται φέτος σε αυτό των Κάτω Χωρών που επέλεξαν να βγουν εκτός Giardini, οι Kristina Norman και Bita Ravazi παίρνουν ως case study την παραγνωρισμένη περιηγήτρια Emilie Rosalie Saal για να ξεδιπλώσουν μια έρευνα πάνω στην αποικιοκρατία σε σχέση με το περιβάλλον και τη βοτανολογία.
Σε μια ακόμη δυνατή χειρονομία της που κάνει τη διαφορά στη φετινή Μπιενάλε η σπουδαία Maria Eichhorn ξεγυμνώνει προ-φασιστικές πτυχές του Γερμανικού περιπτέρου και διοργανώνει/προτείνει city tours σε τόπους μνήμης και αντίστασης ανά την πόλη.
Σε ένα ποπ περιβάλλον με αναφορές στην μαύρη κουλτούρα οι φωνές τραγουδιστριών που πρωτογνωρίζονται μεταξύ τους στο στούντιο και τραγουδούν acapella μιλούν κατευθείαν στο συναίσθημα στην αισθαντική εγκατάσταση της Sonia Boyce στο Βρετανικό περίπτερο.
Στο ελληνικό περίπτερο το δυστοπικό περιβάλλον στην άκρη της πόλης, η αρχαία τραγωδία και η κουλτούρα των Ρομά, ιδωμένα μέσα από τα VR γυαλιά της Λουκίας Αλαβάνου στην ανοίκεια συνθήκη της θέασης που έχει στήσει με τους συνεργάτες της, γίνονται το όχημα για ένα ενοχλητικό σουρεαλιστικό ταξίδι που όταν δεν παγιδεύεται στη φιλόδοξη πληθωρικότητά του πετυχαίνει να αφορά το σήμερα πολύ περισσότερο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των Giardini.
Με αναφορές στην ιστορία και τον πολιτισμό της Αφρικής και της Αφρικανικής διασποράς, τα μνημειακά γλυπτά της Simone Leigh στο περίπτερο των ΗΠΑ (η οποία δεν θέλει να συστήνεται ως η πρώτη αφροαμερικανίδα που το ανέλαβε) κρύβουν μια επιτελεστικότητα που δεν είναι πάντως εύκολα εμφανής.
Η κινηματογραφίστρια Adina Pintilie μεταφέρει την αισθητική και τη θεματική της βραβευμένης με Χρυσή Άρκτο ταινίας της "Μη με αγγίζεις" σε μια υπέρ το δέον εικονοκλαστική και αισθησιακή φιλμική εγκατάσταση όπου συναντούμε κάποιους από τους πρωταγωνιστές της ταινίας της να συνεχίζουν την πάλη τους με τα ιδιωτικά και κοινωνικά στερεότυπα γύρω από το σώμα και τη σεξουαλικότητά τους.
Το περίπτερο των Σκανδιναβικών Χωρών μεταμορφώνεται φέτος σε Sami Pavilion και με οδηγό τα έργα των Pauliina Feodoroff, Máret Ánne Sara και Anders Sunna αφιερώνεται στους αγώνες της ιθαγενούς κοινότητας των Σάμι, οι οποίοι αναγκάζονται να διαρρήξουν τους δεσμούς τους με τη φύση εξαιτίας των αποικιοκρατικών πολιτικών, προτείνοντας ταυτόχρονα επουλωτικές πρακτικές βασισμένες στη γνώση και την παράδοσή τους.
Τέλος, statement από μόνο του το κλειστό Ρωσικό περίπτερο με τον security να κάνεις βόλτες για να το φυλάει προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποφύγει τη φωτογράφιση.
Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στα εθνικά περίπτερα εκτός των Giardini.
