Η (καλή) τέχνη να είναι μια αισθητική απόλαυση χωρίς συγκρίσεις και ο χρόνος είναι περιορισμένος για όσα θες να δεις/ακούσεις/διαβάσεις – ειδικά όταν όλα αυτά είναι ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς σου. Η φετινή χρονιά όμως έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη για ανόθευτη διασκέδαση στους τέσσερις τοίχους, η οποία όμως θα μας αποσυνδέσει από την βλοσυρή καθημερινότητα, τα προβλήματα και τους φόβους που έφερε η πανδημία.
Όσο καλούμαστε να συνδυάσουμε την διατήρηση της ψυχικής μας υγείας σε τόσο επίπονες συνθήκες, τη φροντίδα των άλλων, δουλειές ή ξαφνικές αναστολές εργασίας που αφήνουν το μέλλον μετέωρο και φυσικά τη συνειδητοποίηση της πανδημίας, το πιο ασφαλές είναι να στρεφόμαστε σε προϊόντα που απαιτούν ελάχιστη νοητική και συναισθηματική ενέργεια και που καταφέρνουν να μας χαλαρώσουν. Δεν είναι τυχαία η δημοφιλία της κατηγορίας του Netflix «Escapism», η ξαφνική αύξηση των τηλεοπτικών ριάλιτι και η τάση των χρηστών του Spotify για λίστες με uptempo 80’s μουσική.
Η κατανόηση πως όλοι χρειαζόμαστε μικρές στιγμές απόδρασης από την πραγματικότητα μειώνει την ντροπή και αυξάνει την επιθυμητή διάθεση. Έτσι κι εμείς, μετά από μια χρονιά που περάσαμε έγκλειστοι, εξερευνώντας το ίντερνετ, αποκαλύπτουμε τα μικρά μυστικά που παίζουν στις οθόνες και τα ακουστικά μας.
Εφηβικά θριλερομάντζα, ζαχαροπλαστική και 80’s anthems // Δέσποινα Ζευκιλή
Ο νάρκισσος αμφί γιος της λεσβίας κοντέσσας, ο γκέι γιος του παραδοσιακού μουσουλμάνου βιοπαλαιστή, το καλό φτωχό παιδί που θέλει το επαναστατημένο πλουσιοκόριτσο αλλά αυτή τα φτιάχνει με τον παραστρατημένο αδελφό του, η posh bitch που είναι ταυτόχρονα και αριστούχος αλλά γουστάρει και τον εθεροθαλή αδελφό της, η κολοπετσωμένη κόρη της εμπόρου ναρκωτικών και, αναπόφευκτα, η κόρη της καθαρίστριας που κρύβει την καταγωγή της από τους φίλους της... να συνεχίσω; Καθώς ένα έγκλημα θα ταράξει το από άλλο κόσμο campus του λυκείου της ισπανικής «Elite», η Δυναστεία γίνεται teen θρίλερ και το Gossip Girl συναντά τις μεξικάνικες σαπουνόπερες, πάντα όμως με τη σύγχρονη αλάνθαστη συνταγή των pop ισπανικών σειρών του Netflix.
Μουσικές guilty pleasures δεν πολυέχω, εκτός αν μετράει το να σιγοτραγουδάς το «σιγά σιγά πεθαίνουμε στα ίδια πάντα μένουμε, μα μια ζωή καλύτερη αξίζω…» από τον «Παλιόκαιρο» του Τερζή ή να σιγοντάρεις τον γιο σου στο «Ψυχίατρεεε» (αν δεν σου έχει λείψει το γήπεδο, άστο… Αν πάλι είσαι σινεφίλ περνάει και για εκτόνωση αλά Οικονομίδης). Η εικόνα της Νταϊάνα να χορεύει Duran Duran με τα πατίνια στην αίθουσα χορού του παλατιού μου θύμισε όμως ότι έχω επιθυμήσει ένα disco (ή οποιοδήποτε εδώ που τα λέμε) party. Δεν νιώθω τύψεις μα μου 'χει λείψει το 12χρονο κοριτσάκι που χόρευε με το Walkman την κασέτα που μας έγραφε πειρατικά το δισκάδικο της γωνίας. Εκεί που οι Wham συνυπήρχαν με τη Madonna και ο Jason Donovan (guilty!) με τη Donna Summer. Τα Kitscherella parties των early 00s στου Ψυρρή και στο Club 22 με τον Dj Kimon να δίνει το σύνθημα απενοχοποίησαν τη μουσική της εποχής και χορτάσαμε να την ξαναχορεύουμε αλλά το «Like a prayer» θα χτυπάει πάντα χορδές από ένα πάρτι σε πυλωτή της Αίγινας που σε κάνει να θέλεις να βάλεις τους σταυρούς, τις δαντέλες και να φυσάει!
Παρότι είχα γιαγιά από την Τραπεζούντα και έχω κληρονομήσει τετράδιο με συνταγή καρυδόπιτας με 50 αυγά (!) είμαι της υγιεινής διατροφής και τη ζαχαροπλαστική την αφήνω για τους ειδικούς. Παρόλα αυτά στην προηγούμενη καραντίνα κόλλησα το μικρόβιο του ψωμιού και μετά τα bagel και την φοκάτσια βρίσκεσαι χωρίς να το καταλάβεις να φτιάχνεις γαλακτομπούρεκο. Και εφόσον πια ξέρεις από πρώτο χέρι πως ένα ταψί έχει όση ζάχαρη και βούτυρο βγάζει παραδοσιακά τη δική μας οικογένεια για τουλάχιστον δύο μήνες, δεν έχεις παρά να πνίξεις τον πόνο σου σε μια κουταλιά ακόμη.
YouTube & greek parodies // Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
Τις «αθώες» εποχές στα τέλη των ‘00s, όταν ακόμα τα κινητά με MP3 και βίντεο ήταν κάτι καινούριο, όπως επίσης ο κόσμος του ίντερνετ για τους περισσότερους, στο YouTube άρχισαν να σημειώνονται δειλά – δειλά τα πρώτα δειλά viral της εποχής. Κι επειδή ούτε τα social media ήταν τότε κομμάτι της ρουτίνας, ο τρόπος που μαθεύονταν τα διασημότερα βίντεο ήταν, τουλάχιστον για τον γράφοντα, το προαύλιο του σχολείου. Του Γυμνασίου συγκεκριμένα (τιμημένο 68ο). Το μακρινό λοιπόν 2008, μαζεμένη μια παρέα κοιτούσε ξεκαρδισμένη ένα βίντεο στο κινητό ενός παιδιού. Ήταν μια σκηνή απ’ τους «300» όπου ο Τζέραρντ Μπάτλερ ως Λεωνίδας είχε αντιπαράθεση με τον Ξέρξη (Ροντρίγκο Σαντόρο). Ο διάλογός τους, όμως, ήταν ντουμπλαρισμένος με πενιχρά μέσα στα ελληνικά, και το περιεχόμενό του ήταν στην καλύτερη περίπτωση ανόητο, αλλά στην πραγματικότητα εντελώς προσβλητικό. Καθώς όμως ήμαστε ομολογουμένως βλαμμένα τότε, μας αρκούσε ότι ο Λεωνίδας «μιλάει» ελληνικά με παράξενη φωνή για να τρανταχτούμε στα γέλια.
Κάπως έτσι ανακαλύψαμε τον κόσμο των ελληνικών παρωδιών στο YouTube, ένα ρεύμα που κάποια στιγμή γιγαντώθηκε σε βαθμό που ορισμένα κανάλια να δημιουργούσαν… franchise παρωδιών. Εκτός από τους «300» είχαμε ταινίες όπως «Τροία», «Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα», «Apocalypto», τα «Χάρι Πότερ», ενώ δεν έλειψαν και οι σειρές με χαρακτηριστικότερα τα «California Teens» και «Πενήντα-Πενήντα»(!). Δε ξεχνάμε βεβαίως και το απόλυτο σουξέ, τη σκηνή από την «Πτώση» που ο Μπρούνο Γκαντζ στο ρόλο του Χίτλερ εκρήγνυται με τους στρατηγούς του, η οποία παρωδήθηκε όσο καμία άλλη. Όλα σέρβιραν σεφερλικό χιούμορ στ’ αλήθεια, εξ ου και το guilty της υπόθεσης, καθώς τα αστεία κινούνταν στη σφαίρα της προκατάληψης και της προσβολής. Τουλάχιστον σήμερα μπορούμε να καταλάβουμε ποιο είναι το πρόβλημα με αυτά.
Ξέφρενα shopping sprees και ριζικές ανακαινίσεις // Τώνια Καράογλου
Το παιχνίδι… μόδας που προβάλλεται τα μεσημέρια στο Star φιλοδοξεί να μετατρέψει κάθε γυναίκα σε fashionista της διπλανής πόρτας, όμως, τελικά, παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες της «fashion expert» Βίκυς Καγιά που το παρουσιάζει, αυτό που κάνει είναι να προσφέρει, στην καλύτερη, λίγη χαλάρωση και στην πολύ καλύτερη, πολύ γέλιο. Πέντε παίκτριες κάθε εβδομάδα διαγωνίζονται μεταξύ τους πάνω σε ένα συγκεκριμένο στιλιστικό θέμα. Έχοντας συγκεκριμένο μπάτζετ και χρόνο για αγορές, προσπαθούν να υπηρετήσουν ασύλληπτα κόνσεπτ, όπως «γνωριμία με τα πεθερικά», «δείπνο με τον πρώην», «κριτική επιτροπή σε καλλιστεία», «η σύζυγος του πρωθυπουργού», και αμέτρητα άλλα - εντάξει υπάρχουν και φυσιολογικότερα θέματα, όπως «κομψή με sneakers», ενώ έχουμε δει ακόμη και «παράσταση σε αρχαίο θέατρο», διότι αν δεν ακολουθήσεις συγκεκριμένο dress code στην Επίδαυρο, πού θα το κάνεις, βρε αδερφέ; Κάθε εκπομπή τελειώνει με τα would be μοντέλα να παρουσιάζουν τη δική τους στιλιστική πρόταση για το θέμα κάνοντας πασαρέλα στο στούντιο, κάτι, όμως, που για κάποιον άγνωστο λόγο συχνά μπερδεύουν με πίστα στα μπουζούκια.
Τα highlights, πάντως, που αναβαθμίζουν την εκπομπή στο απόλυτο guilty pleasure είναι η παρουσίαση της γκαρνταρόμπας κάθε παίχτριας στην αρχή της εκπομπής, όπου έχουν κάνει την εμφάνισή τους απίθανα στιλιστικά διαμάντια (καμία φορά ασορτί με λεκτικά μαργαριτάρια), όπως και ο βιτριολικός σχολιασμός της «φωνής του shopping star» Βαγγέλη Χαρισόπουλου, την ώρα που οι γυναίκες τρέχουν αλλόφρονες από μαγαζί σε μαγαζί δοκιμάζοντας ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τις απίθανες προσωπικότητες των ίδιων των γυναικών που συμμετέχουν, κάποιες από τις οποίες δικαιούνται τη δική τους ανθολογία. Ένα search στα δεκάδες best of που κυκλοφορούν στο you tube θα σας πείσει.
Και μια που αναφέρθηκε το you tube, τοπ επιλογή είναι τα αμέτρητα «before-after» βίντεο με ανακαινίσεις σπιτιών, στα οποία μπορείς να βρεις ασύλληπτης ομορφιάς ή εφευρετικότητας ιδέες, μπορείς όμως να βρεις και τον Scott McGillivray. H εκπομπή του, «Scott’s House Call» έχει ως μότο το: «one room, one day, one guy for the job», υπόσχεται δηλαδή στιλιστική αναβάθμιση μέσα σε μία ημέρα ενός χώρου στο σπίτι κάποιων «τυχερών» που δεν τους εξυπηρετεί ως έχει. Το μότο είναι κάτι που περίπου τηρείται, αν και η δουλειά δεν γίνεται από «έναν τύπο» αλλά με τη βοήθεια συνεργείων, ενώ το αποτέλεσμα δεν το λες και αξιομνημόνευτο. Ο Scott πάντως, αν και υποθέτει κανείς ότι είναι κατασκευαστής ή κάτι ανάλογο, στην πραγματικότητα είναι (και) κτηματομεσίτης, οπότε δεν παραλείπει να δώσει ένα σωρό -άχρηστες στον Έλληνα- κτηματομεσιτικές και χρηματοπιστωτικές συμβουλές στους ενοίκους, ενώ συνηθίζει να διανθίζει τα βιντεάκια του με αστεία (;) ευφυολογήματα αναλόγως του δωματίου που έχει να ανακαινίσει, του τύπου «πάμε να μαγειρέψουμε κάτι ωραίο για την κουζίνα του Μαρκ και της Πένι». Με μέση διάρκεια πέντε λεπτά το επεισόδιο πάντως, ο Scott κερδίζει στα σημεία.
Παρακολουθώντας τις «ζωές» των άλλων // Άγγελος Κλάδης
Για να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, γνωρίζετε τι είναι το Grand Theft Auto; Πρόκειται για μια απ’ τις δημοφιλέστερες σειρές βιντεοπαιχνιδιών παγκοσμίως (στις 120 εκατ. κόπιες υπολογίζονται οι κόπιες μόνον του GTA V), στην οποία δικαίως πιστώνεται μια μικρή επανάσταση για την εμπειρία μπροστά στην κονσόλα, καθώς για πρώτη φορά ο παίκτης είχε τη δυνατότητα να αγνοήσει τις αποστολές και να περιπλανηθεί ελεύθερα στην πόλη, κλέβοντας και σκοτώνοντας περαστικούς όποτε έκανε κέφι, διαπράττοντας ληστείες και παλεύοντας ενάντια στην αστυνομίας ως εκκολαπτόμενος γκάνγκστερ.
Εδώ και περίπου δυο χρόνια, η online εκδοχή του παιχνιδιού, το «Grand Theft Auto V Role Play», έχει κατακτήσει τα κανάλια στο Twitch, καθώς ο ένας streamer μετά τον άλλον συνδέεται στους σέρβερ του GTA και ενσαρκώνουν τα ψηφιακό (συχνά αμαρτωλά) τους άβαταρ. Η ελληνική κοινότητα των gamers δεν έμεινε έξω από το ρεύμα, όπως ανακάλυψα τυχαία μια μέρα της πρώτης καραντίνας. Υπάρχουν αστυνομικοί, γιατροί, τύποι που φτιάχνουν αμάξια για κόντρες και –φυσικά– πολλοί παράνομοι γκάνγκστερ για να παρακολουθήσεις αυτή τη στιγμή.
Θα δεις ληστείες, απαγωγές, αλισβερίσια και καταδιώξεις, μάχες ανάμεσα σε συμμορίες που πουλάνε προστασία αλλά και δίκες ενώπιον ακροατηρίου, μπουζούκια σε νυχτερινά μαγαζιά, κότερα, ελικόπτερα και γενικότερα πολλή δράση, η οποία προκύπτει αυθόρμητα κι αυτοσχεδιαστικά από τους παίκτες που αλληλεπιδρούν διαρκώς. Δεν ακούγεται και τόσο κακό, σωστά; Το ζήτημα είναι ότι οι σχέσεις που ζωντανεύουν, από όποια «κάμερα» κι αν τις παρακολουθήσεις, αποδεικνύονται πάντα πολύ πιο μολυσμένες (και μολυσματικές) απ’ τις πραγματικές.
Σπαταλάς ώρες (επί ωρών) βλέποντας άλλους ανθρώπους να παίζουν άλλους ανθρώπους, οι οποίοι in game δύνανται να προσβάλλουν και να τραμπουκίσουν τους πιο αδύναμους, να απαιτήσουν τον σεβασμό εάν είναι «αρχηγοί» –λ.χ. να τους μιλάνε στον πληθυντικό ή να τους απευθύνουν χαιρετισμό–, αναπαράγουν δηλαδή κάθε στερεότυπο του υπαρκτού κόσμου, με πρώτο και καλύτερο το σεξισμό. Είναι εντυπωσιακό το ότι δεν πέτυχα γυναίκα streamer που να μην ενσαρκώνει διακοσμητικό ρόλο, φουλ ναζιάρικο και ερωτογενή. Κι όσο τα παρατηρείς όλα αυτά τόσο κολλάς και σκέφτεσαι πως χρήζουν κοινωνικής μελέτης.
Η επανάληψη της επανάληψης και Eurovision-ικές υπερπαραγωγές // Άννα Νάτση
Όταν πρωτοάκουσα το θέμα guilty pleasures το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι η Νο1 ένοχη απόλαυση μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου: η σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης». Κάθε μεσημέρι το πρόγραμμα έχει μία ώρα αφιερωμένη στις περιπέτειες του Κατακουζινού και της Βλαχάκη, ακόμη και τα ΣΚ. Αλλά ακόμη κι αν χάσω το επεισόδιο της ημέρας κάθομαι και τα βλέπω στο YouTube (μιλάμε για κόλλημα, όχι αστεία), τρώγοντας παράλληλα πατατάκια με γεύση ρίγανης. Ναι αυτή είναι μία ακόμη κρυφή μου συνήθεια.
Όσον αφορά στη μουσική, η απόλαυση χτυπάει κόκκινο με τα τραγούδια της Eurovision. Δεν είμαι περήφανη γι αυτό, αλλά απολαμβάνω να ακούω τα τραγούδια που έχουμε δει στον μουσικό διαγωνισμό γιατί τα βρίσκω «ελαφριά» και fun και απλά μου φτιάχνουν την διάθεση. Αυτό δεν χρειαζόμαστε όλοι τελικά; Ειδικά τις μέρες της καραντίνας αυτή η συνήθεια έγινε λατρεία, αφού τα βάζω στην διαπασών και χορεύω μόνη μου στους ξέφρενους ρυθμούς του «My Number One», του «Fairytale», του «Fuego» και πολλών άλλων.
Ζαχαροπλαστική μέχρι τελικής πτώσης και discomania // Κωνσταντίνα Πιτζά
Εντάξει, το να βλέπεις διαγωνισμούς ζαχαροπλαστικής δεν είναι και τόσο guilty θα πει κανείς· όμως το ατελείωτο binge-watching μέχρι να μην αντέχεις άλλη ζάχαρη στην οθόνη σου είναι σίγουρα. Ανά καιρούς, λοιπόν, αφιερώνομαι για κάποιο ανεξήγητο λόγο στην παρακολούθηση back to back επεισοδίων του «Nailed It!» στο Netflix. Τι μπορεί να μου αρέσει τόσο σε έναν διαγωνισμό που η γελοιότητά του ξεκινά από τον ίδιο του τον τίτλο; Ενώ «Nailed it» σημαίνει «Τα κατάφερα» κανείς ποτέ (μα ποτέ) δεν τα καταφέρνει στον εν λόγω διαγωνισμό. Το κόνσεπτ, ουσιαστικά, πάει κάπως έτσι: βάζω παντελώς άσχετους (κι όταν λέμε άσχετους εννοούμε άσχετους) ερασιτέχνες να φτιάξουν υπερβολικά περίτεχνα γλυκά σε ελάχιστο χρόνο παρακολουθώντας τους να πασχίζουν να τα καταφέρουν. Μα δεν είναι απολαυστικό;! Παρόλα αυτά, κάπου πρέπει να υπάρχει και ένα όριο. Δεν νομίζω ότι το έχω βρει ακόμα οπότε guilty as charged!
Προσπαθώντας να γεμίσω τις ατελείωτες ώρες απραξίας του προηγούμενου lockdown (ευτυχώς στο τωρινό έχω μπόλικα πράγματα να κάνω!) απέκτησα την συνήθεια της μανιώδους καθαριότητας. Το soundtrack της συνήθειας αυτής έμελλε να γίνει η γλυκανάλατη (αλλά τόσο feelgood) ποπ των 80’s. Τραγούδια όπως το «Take my breath away» ή το «You’re my heart, you’re my soul» έπαιζαν σε λούπα και εννοείται στη διαπασών γιατί πως αλλιώς θα ακούγονταν πάνω από τον διαπεραστικό ήχο της ηλεκτρικής σκούπας ή το ενοχλητικό βούισμα του απορροφητήρα; Στα μεγάλα κέφια γυρνούσα μια δεκαετία πίσω, στα τραγούδια των ABBA (αν δεν σας αρέσουν οι ABBA μην μου ξαναμιλήσετε!) για μια μουσικοχορευτική παράσταση από μένα για μένα. Το παράξενο είναι ότι την περίοδο που τα τραγούδια αυτά ήταν στο φόρτε τους δεν υπήρχα καν ως ιδέα οπότε μήπως γεννήθηκα σε λάθος εποχή;
«Αληθινές» στιγμές απείρου κάλλους, μανειώδεις χορογραφίες και ο πρακτικός οδηγός για να τη «σπας» σε κόσμο // Ελευθερία Τριανταφύλλου
Είναι μεσημέρι, λίγο πριν ή μετά τις πέντε και πεινάς σαν λύκος για early afternoon μεσημεριανό σε μια φάση που θα δεις είτε ειδήσεις στη νοηματική είτε οτιδήποτε άλλο άνευ ουσίας για να ακούγεται στο background. Κάπου εκεί συναντάς τις «Οικογενειακές Ιστορίες» με την μη υποκριτική δεινότητα των «ηθοποιών» (που δεν έχουν παίξει ούτε ως μαθητές σε σχολική παράσταση) να ξαφνιάζει και την πλοκή των «βγαλμένων από τη ζωή» ιστοριών να σε συναρπάζει μέχρι δακρύων. Αγαπημένο σημείο όταν οι πρωταγωνιστές αποκαλύπτουν τη σκέψη τους κοιτώντας κατάματα την κάμερα, με το όνομα, την ηλικία και το quote όσων λένε στην πορτοκαλί γραμμή: Αγάπη Πέπα (18) – Δεν είναι 18 και το ξέρει πολύ καλά, Ανέστης Γρηγορίου (16) – Η μητέρα του ξεπέρασε τα όρια, Ελευθερία Τριανταφύλλου (22) – Γιατί διασκεδάζει με τέτοια πράγματα;
Όταν μιλάμε για τραγούδια guilty pleasures, ένα δεν είναι ποτέ αρκετό… Υπάρχει ολόκληρο playlist με πολλά κρυμμένα διαμαντάκια, αλλά είναι μερικά που δικαιολογημένα βρίσκονται στην κορυφή της λίστας. Και μόνο ότι ο αγγλικός τίτλος του τραγουδιού είναι «The ketchup song» από το ισπανικό γυναικείο συγκρότημα «Las Ketchup» με τον πρωτότυπο ισπανόφωνο τίτλο «Asereje», cringe χορογραφία στο υπερ-cringe βίντεο κλιπ με τη 00’s αισθητική και ούτε μισό στίχο που να βγάζει νόημα το στέφουν επάξια βασιλιά του είδους. Κι όμως η κρυφή ικανοποίηση γίνεται τόσο έκδηλη όταν για κάποιο λόγο δεν λείπει από κανένα DJ-set που σέβεται τον εαυτό του, όσο και η απογοήτευση κατά το αιφνίδιο πέρασμα στο επόμενο κομμάτι. Μέχρι τότε όμως χορεύεται με πάθος και αυτοπεποίθηση που πηγάζουν μόνο από μια γνήσια ένοχη απόλαυση.
Υ.Γ. Δεύτερο στη λίστα -με μικρή διαφορά- το «In the junle, the mighty jungle...», που αδυνατείς να αντισταθείς να χορέψεις στο ρυθμό του. Το κομμάτι, κυρίως στον στίχο-ρεφρέν-σφύριγμα «Α-γουϊ-μαγουε», εξηγεί με τα σύντομα κουπλέ του ότι σε μια πελώρια ζούγκλα και το κοντινό ειρηνικό χωριό γιορτάζεται πως απόψε το τρομερό λιοντάρι κοιμάται. Νιώθεις ντροπή να λείπεις από μια τέτοια γιορτή. Δεν είναι φανταστική υπόκρουση για την κίνηση σε αθηναϊκή λεωφόρο Δευτέρα πρωί; Εφάμιλλα guilty με ή χωρίς τον βίντεο κλιπ με τον ιπποπόταμο και τον σκύλο να το χορεύουν, που αν ισχυριστείτε πως δεν προσπαθήσατε να μιμηθείτε τη χορογραφία τους... ψεύδεστε!
Όταν γονιός έφηβου millennial ήθελε να μυήσει τα παιδιά του σε κάτι λογοτεχνικό, αλλά όχι τόσο ώστε όντως να το διαβάσουν, στρεφόταν σε σύγχρονα εφηβικά βιβλία, οπωσδήποτε με εικόνες και όχι έντονα διδακτικά, γιατί οι έφηβοι τα σνομπάρουν. Το «Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα» του Τζεφ Κίνι έμοιαζε ιδανικό: Πόσο επικίνδυνο να είναι κάτι που περιλαμβάνει τον όρο σπασίκλας; Σίγουρα καλύτερο από video games με φόνους. Στη σειρά βιβλίων, ο ανώριμος Γκρεγκ δεν είναι καλός μαθητής ή κοινωνικός, δεν έχει σχέδια για τη ζωή του, ενώ έχει καταφέρει να σπάσει το χέρι του επειδή μούδιασαν τα πόδια καθώς καθόταν ώρες στην τουαλέτα. Οι γονείς νόμιζαν πως κέρδισαν. Ένα ολόκληρο βιβλίο μπορεί να διαβαστεί μέσα σε δύο ώρες και για κάποιο λόγο αυτός ο looser τύπος το μόνο που κάνει είναι να παρέχει πρακτικές συμβουλές για να «τη σπας» στους άλλους. Δεν είναι κλασική λογοτεχνία, αλλά και στην ενήλικη ζωή η δυσπροσαρμοστικότητα του είναι απολαυστική και χρήσιμη. Στην ιδέα πως οι γονείς σκέφτονταν ότι τα βιβλία θα βελτιώσουν τη συμπεριφορά των εφήβων είναι απολαυστικότερη.
Μεσίτριες bimbo και η Καιτούλα της καρδιάς μας // Άννα Φαρδή
Τα βράδια (ή πρωινά ή μεσημέρια – δεν κάνουμε διακρίσεις) που προσπαθώ να απενεργοποιήσω με κάθε τρόπο τον εγκέφαλο μου ώστε να χαλαρώσω, συνήθως το go-to μου είναι επαναλήψεις 90’s ελληνικών σειρών ή εφηβικές σαπουνόπερες στο Netflix. Στην προηγούμενη καραντίνα όμως, ο αλγόριθμος της streaming πλατφόρμας με πέταξε μπροστά στο ριάλιτι που θα μου άλλαζε την τηλεοπτική ζωή – όσο διήρκησαν οι τρεις σεζόν του τουλάχιστον. Στο «Selling Sunset», ένα μεσιτικό γραφείο στο Λος Άντζελες επιχειρεί να πουλήσει υπερ-λουξ μονοκατοικίες που ξεκινούν από μερικά εκατομμύρια δολάρια σε ζάμπλουτους επιχειρηματίες. Δε σας ακούγεται τόσο κακό; Βάλτε στην εξίσωση ένα γραφείο γεμάτο εξτένσιον, μπότοξ και ψεύτικες βλεφαρίδες, ερωτικά δράματα και πισώπλατα μαχαιρώματα και έχετε ένα σωστό, υπερ-λουσάτο ριάλιτι. Η νέα μεσίτρια που φτάνει στο γραφείο, η Κρισέλ Στάους ταράζει τα νερά, ενώ ο τρίτος κύκλος ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το ξαφνικό διαζύγιο της από τον Τζάστιν Χάρτλεϊ του «This is Us» - για το οποίο η ίδια ενημερώνεται με ένα μήνυμα από τον πρώην συζυγό της σχεδόν on camera. H γκόθικ μπάρμπι συνάδελφος Κριστίν Κουίν πετάει αιχμηρές ατάκες στα δεκαπεντάποντα στιλέτο της, ο ιδιοκτήτης του γραφείου αλλάζει διαμερίσματα δύο φορές σε κάθε σεζόν και το πιο απλό σπίτι έχει τουλάχιστον δύο walk-in ντουλάπες. Όσο περνάει το επεισόδιο εγώ θέλω όλο και περισσότερο να φωνάξω αντικαταπιταλιστικά συνθήματα όμως καταλήγω να χαζεύω αποχαυνωμένη seamless μπαλκονόπορτες, infinity pools και μπόλικο first world drama – το βασικό ερώτημα όμως είναι το κατά πόσο είναι βολικές οι ντουζιέρες καταρράκτης και γιατί να πληρώσω δέκα εκατομμύρια δολάρια ενώ τελικά θα καταλήγω να πλένω (πολύ εντυπωσιακά βέβαια) το μισό μου σώμα;
Για να είμαι ειλικρινής στην καθημερινότητά μου δεν προλαβαίνω να ακούσω οτιδήποτε guilty – η μουσική είναι μια απόλαυση και οι δίσκοι που μπορείς να ακούσεις άπειροι για να σπαταλάς το χρόνο σου. Όταν βρισκόμαστε παρέα όμως και μετά από το δεύτερο ποτήρι κρασί, η Καίτη Γαρμπή παίρνει απευθείας σειρά στην playlist μας. Πέρα από αξιολάτρευτη και «πολύ φιλόξενος άνθρωπος» (dolce vita hools ενωθείτε), η Καιτούλα μας έχει χαρίσει μερικά από τα πιο απελευθερωτικά, απολαυστικά κομμάτια της mainstream ελληνικής μουσικής στα τριάντα χρόνια της καριέρας της. Από την «Ιεροσυλία» στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» και από το «Θα Μελαγχολήσω» στο πιο αγαπημένο όλων «Κάτι», ξέρει τι αρέσει στο κοινό της και το παραδίδει: πατώντας σωστά στις νότες και με αρκετά ενδιαφέρουσα μουσική στο background. Κυρίως όμως, είναι υπερκούλ: μπούκαρε στην ποπ κουλτούρα με τα Kaitoji, έκανε diss στην Dua Lipa για τη «Μεγάλη Αλβανία» και με τις απαντήσεις της στους θαυμαστές της έγινε το μεγαλύτερο troll στο twitter. «Καίτη, η “Kιβωτός” έχει κάποιου είδους διαλεκτική σχέση με την φθορά του καπιταλισμού; Ρωτάω για την πτυχιακή μου», γράφει ένας θαυμαστής. «Θεωρώ πως ο ποιητής θέλει να τονίσει πως από την εποχή του Νώε μέχρι και του Φοίβου μοναχά στον έρωτα δεν υπάρχει υπεραξία» απαντά και ρίχνει τα social media.
Φτερούγες κοτόπουλου, «παίξε punk» και ατελείωτο scroll // Βικτώρια Χαραλάμπους
Το απόλυτο τηλεοπτικό (τρόπον τινά) guilty pleasure των τελευταίων ημερών είναι το «Hot Ones» - πάντα σε καθεστώς binge watching για μάξιμουμ απόλαυση και κάψιμο, βεβαίως. Η σειρά είναι μια παραγωγή των First We Feast και Complex Media και βασικό concept της είναι η συνέντευξη διάφορων celebrities από τον οικοδεσπότη Sean Evans. Για κάθε ερωταπάντηση τσιμπάνε αμφότεροι, παρουσιαστής και καλεσμένος, από μια φτερούγα κοτόπουλου (ή κάποιο vegan/vegetarian υποκατάστατο) με καυτερή σάλτσα. Η ένταση αυξάνεται στην κλίμακα Scoville από ερώτηση σε ερώτηση. Δεκατρείς σεζόν (202 επεισόδια) υστερικού γέλιου και πραγματικά έξυπνων ερωτήσεων για κάθε καλεσμένο. Από τον James Franco στην Billie Eilish και από τον Noel Gallagher και την Zoe Kravitz στον Matthew McConaughey στις πιο αστείες -και όχι και τόσο νηφάλιες- συζητήσεις τους.
Επιστροφή στο πατρικό για λίγες μέρες και η παλινδρόμηση σε παλιότερες playlist είναι πιο αναμενόμενη κι από την παράταση της καραντίνας. Ένα πέρασμα από την ελληνική punk σκηνή και τα πιο εφηβικά ακούσματα, Kill the Cat, ΧΑΤ ΤΡΙΚ, Χάσμα κ.ο.κ., σε μια λούπα-απόπειρα εκτόνωσης. Ο Δεκέμβριος μοιραία με γυρνάει στο σχολείο, στο σοκ και την οργή του 2008 και των ετών που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στις πρώτες πορείες και καταλήψεις. Ο φετινός έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά φαινομένων αστυνομικής βαρβαρότητας του Νοεμβρίου και των προηγούμενων μηνών. Ένοχη, λοιπόν, απόλαυση – όχι μόνο για τις βραχνές κραυγές στα ακουστικά μου που δεν καλύπτουν κάποια προσωπική αισθητική ή καλλιτεχνική ανάγκη. Είναι περισσότερο μια «στραβή» επικοινωνία με μια κοινωνία σε «καραντίνα».
Τα μιμίδια έχουν εξισωθεί στο κεφάλι μου με τον ελεύθερο χρόνο. Σε μια περίοδο με άπλετο από τον τελευταίο και καθημερινά νέο υλικό που ταΐζει η επικαιρότητα διάφορες σελίδες και groups, τα social media βρίθουν από memes απείρου κάλλους, χιούμορ και συχνά, ευφυΐας. Όταν δε, το όλο εγχείρημα περιστρέφεται γύρω από την trap η κατάσταση ξεφεύγει πολύ εύκολα, πολύ γρήγορα και χαρίζει διαμαντάκια στο ελληνικό Facebook. Τραπ ποστίδια χωρίς απόψεις, Στίχοι της παραδοσιακής Τραπ σε ράντομ φωτογραφίες, Thitis Postidia, Στίχοι του Λέξαρου σε ράντομ φωτογραφίες κ.ο.κ. – επίσκεψη τρεις φορές τη μέρα δια πάσαν νόσον (γιατί στην τελική, καμία απόλαυση δεν είναι αληθινά ένοχη).
Not guilty! // Γιώργος Χαρωνίτης
Στα μέσα με τέλη seventies είχα ξεπεράσει το κλασικό ροκ – διότι είχε αυτοξεπεραστεί – περνούσα επιδερμικά το πανκ, ήμουν χωμένος μέχρι τα μπούνια στη σύγχρονη τζαζ (αναγκάζοντας ακόμα και τη μάνα μου ν’ ακούει free jazz, θέλωντας και μη!), μελετούσα και έπαιζα μανιωδώς μπλουζ – που μου έβγαιναν, πάντως, avant! Αγαπούσα όμως και τους ABBA! Αμαρτία ανομολόγητη για την εποχή! (Κατάφερα όμως να ψήσω δυο τρεις φίλους να δούμε παρέα το «ABBA: The Movie»!). Πολύ αργότερα έγινε κατανοητό πόσο σπουδαίο τραγοδοποιητικό δίδυμο ήταν οι Anderson-Ulvaeus…
Πιο πρόσφατα, ευχαριστούσε εμένα και την καλή μου να αράζουμε στον καναπέ και να βλέπουμε τον «Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή»! Όσο για περσόνα, αν και σιχαινόμουν την disco (ως έννοια αλλά και ως ρυθμολογία) ήμουν πεπεισμένος πως η Grace Jones ήταν (και είναι), πέρα από διαχρονική icon, και σπουδαία καλλιτέχνις! Αυτά – και αμαρτίαν ουκ έχω!
