Πριν από λίγες μέρες γιόρτασα τα 42α γενέθλιά μου. Η αλήθεια είναι ότι, από τη στιγμή που μπήκα στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, ξεκίνησαν να με τριβελίζουν διάφορα υπαρξιακά ζητήματα και να με τυραννάνε διάφορα μικρο-απωθημένα. Μάλιστα, είχα παρατηρήσει στον κοντινό μου κύκλο φίλους να αλλάζουν εικόνα ή συνήθειες με το που έσπαγαν το φράγμα των σαράντα. Άλλος έβαψε «λίγο» τα μαλλιά του (εγώ δεν έχω, άρα υπάρχει μόνον η επιλογή της εμφύτευσης), άλλος άρχισε να παίρνει τα βουνά (μάλλον για να αποφεύγει τις υποχρεώσεις του σπιτιού) και άλλος ξεκίνησε γυμναστήριο, έχοντας έναν τουλάχιστον μυϊκό τραυματισμό την εβδομάδα.
Λοιπόν, εγώ τράβηξα διαφορετικό δρόμο και πήρα ποδήλατο. Ένα old school ποδήλατο πόλης με σιδερένιο σκελετό που διακρίνεται από μια έντονη έως εκκεντρική βιντατζιά. Μην με ρωτήσετε γιατί δεν πήρα ένα απλό mountain ο καψερός. Δεν γνωρίζω την απάντηση. Το είδα, μου άρεσε, το πήρα…
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, για την αγορά του δικύκλου με έπεισε ο φίλος και γείτονάς μου Χρήστος, που και μικρότερος είναι και σίγουρα πιο fit από εμένα. «Πάρε ένα ποδήλατο και θα πηγαίνουμε φοβερές βόλτες. Σου έχω διαδρομές που θα σε βγάλουν ελάχιστα στην άσφαλτο». Μόλις, λοιπόν κατάφερα να φέρω το ποδήλατο σπίτι (μια άλλη μεγάλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης) πήρα τηλέφωνο τον Χρήστο και δήλωσα διαθεσιμότητα για κυριακάτικη νυχτερινή βόλτα.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η διαπίστωση ότι το βίωμα της πόλης πάνω στο ποδήλατο είναι πιο έντονο. Μια διαφορετική δίκυκλη εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς, είτε βρίσκεται στη μέση ηλικία είτε όχι, για να αντιληφθεί ότι η Αθήνα είναι πιο όμορφη (και πιο ανηφορική-κατηφορική) από ό,τι νομίζουμε…
Η αρχή ήταν ιδανική. Ραντεβού έξω από το «Odeon», κατηφορίσαμε τη Μουσούρου και στρίψαμε στον ονειρικό πεζόδρομο της Νικηφόρου Θεοτόκη στο Μετς. Περάσαμε απέναντι στο φανάρι, τεστάροντας τον νέο κίτρινο ποδηλατόδρομο της Βασιλίσσης Όλγας. Πύλη Αδριανού και στη συνέχεια αργό πετάλι στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με την κατηφόρα μετά τον Λουμπαρδιάρη να προσφέρει πολύτιμες ανάσες. Προς το τέλος της Αποστόλου Παύλου, στροφή για Θεσσαλονίκης και μπιρίτσα στο «Λουξ» (απαραίτητο διάλειμμα) και ξεκίνημα επιστροφής από Ασωμάτων· ορθοπεταλιά στην καρδιά του Ψυρρή για να βγούμε Ευριπίδου και από εκεί Αθηνάς και πλατεία Μοναστηρακίου, για να ανεβούμε τον (άδειο φέτος) πεζόδρομο της Πανδρόσου. Ενσταντανέ Μητρόπολης και βουρ για την ανηφόρα της Ναυάρχου Νικοδήμου στην Πλάκα για να φτάσουμε στο Ζάππειο. Από εκεί Καλλιμάρμαρο, με τις ανηφόρες της Ερατοσθένους (ωχ αμάν αμάν) και της Αρχιμήδους (μερικά αμάν ακόμη) να με κατεβάζουν από τη σέλα για να τσουλήσω κάθιδρος το δίκυκλο μέχρι το σπίτι.
Ουφ! Κουράστηκα και μόνο που τα έγραψα. Η εφαρμογή του Χρήστου τα έβγαλε 8 χιλιόμετρα. Πιασμένα πόδια και ακαμψία στους ώμους για δύο μέρες ήταν το αποτέλεσμα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η διαπίστωση ότι το βίωμα της πόλης πάνω στο ποδήλατο είναι πιο έντονο. Μια διαφορετική δίκυκλη εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς, είτε βρίσκεται στη μέση ηλικία είτε όχι, για να αντιληφθεί ότι η Αθήνα είναι πιο όμορφη (και πιο ανηφορική-κατηφορική) από ό,τι νομίζουμε…
