Ένα art happening με αέρα 90’s, ξεχασμένες ιστορίες και μια παλιά οβίδα από τα σκουπίδια της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων σημαίνει την επαναλειτουργία στο artist-run χώρο A – Dash που φωλιάζει σ’ ένα ανακαινισμένο νεοκλασικό της Ασκληπιού, με εγκαίνια την Πέμπτη 4 Ιουνίου. Υπό τον τίτλο «No one speaks to our dust» συνενώνονται δύο ξεχωριστές εκθέσεις από δύο διαφορετικούς στη προσέγγιση και στο επάγγελμα δημιουργούς, τον γραφίστα κι εκδότη του «Τhe Worst Street Journal» Δημήτρη Μητρόπουλο καθώς και την αρχιτεκτόνισσα-visual artist Κριστέλ Μακρή. Κοινό τους έδαφος οι μνήμες κι ο τόπος, το βίωμα που αναδεικνύεται υπαινικτικά κι η κριτική, ενίοτε σαρκαστική προσέγγιση του παρελθόντος.
Από τη μία, ο Δημήτρης Μητρόπουλος δομεί το «Στοιχειωμένο εξοχικό»: παλιές εργασίες απ’ τη σχολή γραφής, ημιτελή κολάζ και μέρος της συλλογής του από αφίσες, περιοδικά και εφημερίδες (φωτογραφίες πολιτικών του 2009, συλλεκτικά περιοδικά και Ελευθεροτυπίες τον καιρό σύλληψης της «17 Ν» κ.ά.), όπως τα βρήκε στο οικογενειακό εξοχικό στην Βραυρώνα Αττικής, «Τα αντικείμενα που παραθέτω έχουν κι από μια διαφορετική ιστορία», λέει ο ίδιος, «όπως η παλιά Bang & Olufsen TV του σπιτιού, από τις πρώτες έγχρωμες που κυκλοφόρησαν, η οποία μου θυμίζει έντονα τα χειμωνιάτικα σαββατοκύριακα στην Βραυρώνα, τα βράδια που παρακολουθούσαμε οικογενειακώς τις συνεδριάσεις στην Βουλή και διασκεδάζαμε με τους τσακωμούς Μητσοτάκη και Κουτσόγιωργα».
Στο πρόχειρο παλαιοπωλείο αντικειμένων που στήνει ο Μητρόπουλος, φορτωμένο με μνήμες και οικογενειακά στοιχειά, κλέβει τα βλέμματα μια μεγάλη –αληθινά μεγάλη– οβίδα. «Την είχαμε στον κήπο του εξοχικού εδώ και περίπου τριάντα χρόνια», εξηγεί, «την είχε μαζέψει ο πατέρας μου Χαράλαμπος απ’ τα σκουπίδια της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων όπου δούλευε μια εποχή». Κανένας λόγος για ανησυχία, πάντως, γιατί είναι ανενεργή.
Από την άλλη, έχουμε τις «Ιστορίες της Τρούμπας» από την Κριστέλ Μακρή. «Η προσωπική μου σχέση με την Τρούμπα ξεκίνησε από τα εφηβικά μου χρόνια καθώς οι γονείς μου εργάζονταν εκεί κι ο πατέρας μου με πήγαινε σε διάφορα εναπομείναντα παραδοσιακά στέκια του Πειραιά», μου λέει η ίδια. «Ο Πειραιάς ήταν πάντοτε μια παρεξηγημένη περιοχή για τους περισσότερους Αθηναίους αλλά για μένα ίσχυε το αντίθετο: ιδιαίτερα η συνοικία της Τρούμπας πάντα με γοήτευε, με τα μοναδικά της μπαρ με κονσομασιόν (χαρακτηριστικό στέκι στα 80'ς-90'ς το «Αλεξάντερ» που είχε εσωτερικά πολλαπλά συντριβάνακια, μαρμάρινα τραπέζια και γενικά μια ιδιαίτερης νεοελληνικής αισθητικής ρομαντικό κιτς) να συνυπάρχουν με τις ναυτιλιακές δραστηριότητες».
Όταν, μερικά χρόνια αργότερα, έχοντας ολοκληρώσει σπουδές, ανέλαβε μια αρχιτεκτονική δουλειά-ανακαίνιση ναυτιλιακών γραφείων στην περιοχή, ήρθε αντιμέτωπη με την απαξίωση και το σεξισμό που οργιάζει στη ναυτιλιακή ζώνη. Από εκεί προέκυψε το κεντρικό έργο της έκθεσης «Στο καφενείο τσαμπουκάς και στη δουλειά χαλβάς» (2009), με το σύνθημα γραμμένο με νέον πάνω σ’ ένα πολύ βαρύ γραφείο που συνέλεξε η καλλιτέχνις από το παζάρι της Αμβέρσας, μιας πόλης με παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Πειραιά.
Το 2019, επιστρέφοντας ξανά στην Τρόυμπα για άλλο αρχιτεκτονικό έργο, αντιμετώπισε τα ίδια θέματα σεξισμού κι αποφάσισε πως ολοκλήρωσε τον κύκλο της με την περιοχή, ωστόσο ήθελα ακόμη να διερευνήσει εικαστικά τη «χρυσή εποχή» της, «υπό το πρίσμα της σεξιστικής αντιμετώπισης της ετεροκανονικότητας», όπως παραθέτει. Μια νέα σειρά χιουμοριστικών έργων με σλόγκαν, φτιαγμένα από κεραμικά υλικά κι υφαντά, προέκυψαν, συνδέοντας τις (συχνά επαρχιώτισσες) εργαζόμενες του έρωτα με τον «εξευγενισμό» τους στην Τρούμπα, ώστε να ικανοποιούν τον αμερικανικό στόλο που κατέφθανε κάθε τόσο.
«No one speaks to our dust» | A– Dash | Εγκαίνια: 4/6 (6 μ.μ.) | 4-13/6 (επίσκεψη με ραντεβού, adashspace(at)gmail.com | Είσοδος ελεύθερη
