Τι θα σκεφτόταν άραγε σήμερα ο (επίκαιρος λόγω της ταινίας που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες) μικρός πρίγκιπας για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και πώς τα οδηγούμε στην αντίθετη πλευρά από εκείνη της ευτυχίας;
Oταν ξεκινάς μια ανασκόπηση, αυτό που ουσιαστικά αναζητάς πίσω από γεγονότα και ημερομηνίες είναι αν έπειτα από 365 ημέρες βρίσκεσαι στο καλύτερο ή στο χειρότερο. Και για το 2015, όσο και να θέλουμε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πούμε ότι μας αφήνει με μια καλύτερη επίγευση απ’ ό,τι ο προκάτοχός του. Η αλήθεια είναι ότι αυτήν τη χρονιά ο κόσμος θα τη θυμάται ματωμένη και θαλασσοδαρμένη. Θα προτιμούσαμε να είναι στη μνήμη μας για πιο ελαφρά ή αισιόδοξα ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, για το ότι οι διαστημικοί «εξερευνητές» έφτασαν μέχρι τον μακρινό Πλούτωνα και τη Δήμητρα. Ή, έστω, για το ότι ξανάνοιξε η αμερικανική πρεσβεία στην Αβάνα.
Ή για το ότι η Κίνα κέρδισε την Ολλανδία στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου για ρομπότ. Ή, πολύ περισσότερο, για τη θετική κατάληξη της συνάντησης για την κλιματική αλλαγή που έγινε στο τέλος του χρόνου στο Παρίσι. Το Παρίσι θα το θυμόμαστε βέβαια, αλλά για άλλους λόγους. Η γαλλική πρωτεύουσα σημαδεύτηκε το 2015 από πολύνεκρες επιθέσεις (τον Ιανουάριο και τον Νοέμβριο), από αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το μέλλον της ανθρωπότητας. Τυφλά χτυπήματα εναντίον «στόχων» οπλισμένων με… πενάκια ή ανθρώπων που άκουγαν μουσική. Πόλεμος στη Μέση Ανατολή, πόλεμος και στην Ευρώπη, με θύματα εκατομμύρια πλέον πρόσφυγες που διασχίζουν αφιλόξενες θάλασσες για να φτάσουν (όσοι φτάσουν) σε αφιλόξενες ξηρές. Και συνεχίζουν, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα μια λύση.
Στην Ελλάδα η χρονιά κύλησε με δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα, θεαματικές μονομαχίες Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ και Ζωής Κωνσταντοπούλου εναντίον όλων και, βέβαια, το capital control που μας «χαμογελάει» ακόμα όταν είμαστε μπροστά στα ATM ή προσπαθούμε ν’ αγοράσουμε κάτι μέσω internet από το εξωτερικό. Α, και άλλη μια ήττα στο ποδόσφαιρο από τα νησιά Φερόε.
Θα το θυμόμαστε το 2015 και για δύο ακόμη πράξεις παραλογισμού: για την καταστροφή του ναού του Βαάλ στην Παλμύρα από τους ισλαμιστές, αλλά και για την εκούσια πολύνεκρη πτώση του γερμανικού αεροπλάνου στις γαλλικές Άλπεις από έναν πιλότο με αυτοκτονικές τάσεις. Και για έναν παράξενο θάνατο που δείχνει κι αυτός την άβυσσο του ανθρώπινου μυαλού: ένας άντρας από την Ταϊβάν πέθανε τον Ιανουάριο ύστερα από τρεις συνεχείς ημέρες gaming σε ένα internnet café.
Τι θα σκεφτόταν άραγε σήμερα ο (επίκαιρος λόγω της ταινίας που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες) μικρός πρίγκιπας για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και πώς τα οδηγούμε στην αντίθετη πλευρά από εκείνη της ευτυχίας; Ας θυμηθούμε ένα μικρό απόσπασμα (στη μετάφραση που έκανε το 1968 ο Στρατής Τσίρκας): -
Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπα
- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.
Πουλούσε κάτι τελειοποιημένα χάπια που
καταπραΰνουν τη δίψα. Παίρνεις ένα τη
βδομάδα και δεν αισθάνεσαι πια την
ανάγκη να πιεις νερό.
- Γιατί τα πουλάς αυτά; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Κάνουν μεγάλη οικονομία χρόνου, είπε ο έμπορος.
Έγιναν υπολογισμοί από ειδικούς. Γλιτώνεις πενήντα τρία λεπτά τη βδομάδα.
- Και τι τα κάνουν αυτά τα πενήντα τρία λεπτά; - Τα κάνεις ό,τι θες…
«Εγώ», είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας, «αν είχα πενήντα τρία λεπτά να ξοδέψω,
θα πήγαινα με το πάσο μου περπατηχτός σε μια δροσερή βρύση…».
Υπάρχουν κάποια πράγματα που σου υπενθυμίζουν πως κάτι κάνουμε λάθος. Αλλά όσο τα θυμόμαστε και ανατρέχουμε σε αυτά τόσο ζει και η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Δεν γράφονται τυχαία τα παραμύθια…
Καλή χρονιά!
