Manári

Απολαμβάνω την απογευματινή μου βόλτα στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, γιατί την αισθάνομαι σαν ένα από τα τελευταία κομμάτια αθηναϊκής γης που δεν έχουν παραδοθεί εντελώς στον τουρισμό. Μπαίνοντας στη μικροσκοπική της πιάτσα, σε υποδέχονται τα πληθωρικά burgers του "Juicy Grill", παραδίπλα σε περιμένουν οι μοντέρνες ελληνικές γεύσεις του "Dopios" και προς τα κάτω τα σουβλάκια της αδελφής "Κάψας", αμφότερα διά χειρός Χριστόφορου Πέσκια. Στις παρυφές της αχνίζουν τα περίτεχνα ramen του Σωτήρη Κοντιζά στο "Tanpopo" και, πολύ κοντά στη λιλιπούτεια εκκλησία, το "Odori" παραμένει από τα πρώτα που άναψαν τα φώτα τους εδώ, ενώ το "Manari" άνοιξε λίγο παραδίπλα τον περασμένο Σεπτέμβριο, αρχικά το βράδυ και πλέον από το μεσημέρι. 

"Καλή όρεξη μανάρι μου" γράφει το πιάτο που έχω μπροστά μου και χαμογελώ, διότι στις 6.30 το απόγευμα μιας απλής Τρίτης πράγματι μου χρειάζεται. Αυτό ήταν όμως το πρώτο slot που υπήρχε διαθέσιμο όταν έκανα την κράτησή μου πριν από περίπου δύο εβδομάδες, αποδεικνύοντας πως ο ταλαντούχος σεφ και restaurateur Άρης Βεζενές έχει το χάρισμα να δημιουργεί κόνσεπτ που όχι μόνο είναι απολύτως διακριτά μεταξύ τους, αλλά αφουγκράζονται και τον παλμό της εποχής. Εδώ αποφασίζει να κατευθύνει τη χαρακτηριστική, ολιστική του προσέγγιση στο κρέας προς τη μεριά της παράδοσης και να παρουσιάσει την ταβέρνα ή ορθότερα την κρεατοταβέρνα μέσα από τα δικά του μάτια. Και το κάνει πολύ ταιριαστά σε ένα χώρο όχι αστραφτερό και καινούργιο, ούτε καν ενιαίο, αφού το "Manari" απλώνεται οργανικά στα πάλαι ποτέ ισόγεια καταστήματα μιας παλιάς στοάς, σαν να υπήρχε εκεί από πάντα. 

Ο εξωτερικός χώρος είναι μάλλον συμβατικός, καθώς όμως προχωρώ προς τα ενδότερα εισπράττω μια αλλιώτικη ενέργεια που με ηλεκτρίζει. Τοίχοι αφτιασίδωτοι μαρτυρούν τις ιστορίες και τις εποχές τους, αρμαθιές με σκόρδα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μωσαϊκό στο πάτωμα, τηγάνια και μαρμίτες στο βάθος, τραπέζια στρωμένα με υφασμάτινα τραπεζομάντιλα στην αριστερή μεριά, ένας μακρύς ανοξείδωτος πάγκος ως άλλο μοναστηριακό τραπέζι στα δεξιά, όπου και επιλέγω να καθίσω εντέλει για να έχω τη θράκα και τις ανοιχτές φωτιές σε πρώτο πλάνο. 

Στα αυτιά μου ακούγονται έντεχνα τραγούδια, μπροστά μου ένα κερί σιγολιώνει αφήνοντας σημάδια στη γυαλιστερή επιφάνεια και δίπλα του ένα μπολ γεμάτο ανόμοιες, κακομούτσουνες ντομάτες, από εκείνες τις καταπληκτικές που βρίσκεις σε μια καλή λαϊκή. Το όλον αποπνέει τελικά μια wabi-sabi γοητεία, που εντοπίζει την τελειότητα στην ατέλεια και αφήνει την ενέργεια να διαχέεται απρόσκοπτα στο χώρο. Ό,τι πρέπει για την αρχή, το ωραίο ψωμί και η τυροκαυτερή με καλή βουτυράτη φέτα που έρχεται στολισμένη με ολόκληρη πιπεριά κέρατο και μπούκοβο, χαρίζοντας κύματα πραγματικής αλλά ελεγχόμενης κάψας.

Ταβέρνα δίχως τηγάνι δεν νοείται και στο "Manari" το δουλεύουν επιδέξια, αν κρίνω από τις μελιτζάνες και τα κολοκυθάκια με το extra thin κόψιμο σαν χρυσαφένιος αφρός, που τα βουτάς σε αφρατεμένο πρόβειο γιαούρτι για πικάντικη δροσιά. Στο ούτε μεγάλο ούτε μικρό μενού με τα είκοσι περίπου πιάτα, υπάρχει πάντα μια πίτα ημέρας και στην κρεατόπιτα που πέτυχα εγώ εκτίμησα το παχύ βουτυράτο φύλλο και τη μεστή γέμιση από ξεψαχνισμένο κρέας προβάτου, που σιγομαγειρεύεται για δώδεκα ώρες ώσπου να λιώνει στο στόμα. 

Μουσακάς και παστίτσιο παίζουν συχνά-πυκνά ως πιάτα εκτός καταλόγου· πήρα τον πρώτο και σας τον προτείνω, αφού είναι φτιαγμένος σαν από ταλαντούχα νοικοκυρά με ωραία αρπαγμένη μπεσαμέλ, τα λαχανικά του τραγανά και τον κιμά του καλοκαρυκευμένο και αρωματικό. Η περίφημη "ορφανή" μακαρονάδα του μαγαζιού, μαγειρεμένη δηλαδή σε ζωμό κρέατος, σερβίρεται εντυπωσιακά σε στιλ μεγάλης πλεξούδας, ήρθε όμως με τα ζυμαρικά της παραβρασμένα και η σύνδεση με τα σύζουμα της Κρήτης, που εικάζω ότι επιθυμούν να επιτύχουν, έμεινε ημιτελής. Ούτε όμως το μελωμένο αρνάκι με μανέστρα με συνεπήρε, καθώς το κρέας παρέπεμπε περισσότερο σε βραστό και το σύνολο δεν εξέπεμπε τη χαρακτηριστική ζεστασιά που δημιουργεί μέσα μας το μαγειρευτό φαγητό. 

Η σχάρα, αντιθέτως, εκπληρώνει όσα υπόσχεται και εκεί πιστεύω πως βρίσκεται η δύναμη του μαγαζιού. Σε εκείνα δηλαδή τα εξαιρετικά νεφράκια, πασπαλισμένα μονάχα με ρίγανη, αλάτι και πιπέρι, που σε κάνουν να αναφωνείς αυθόρμητα "Καλό Πάσχα", έτσι όπως δοκιμάζεις τη λιπαρή τους γοητεία και δροσίζεσαι ταιριαστά με τραγανές πίκλες από ραπανάκι και γογγύλι. Ή στον άλλο κρεατο-πειρασμό, που είναι τα μπιφτεκάκια με κιμά προβάτου τυλιγμένα σε μπόλια κι έρχονται περασμένα σε ατομικό σουβλί, έχοντας από κάτω τους εξαιρετικά χόρτα λαδολέμονο με al dente υφή. Και στα παϊδάκια βεβαίως, από αρνί και πρόβατο, που είναι ζουμερά, τρυφερά και αρκούντως κρεατένια, παρά λιπαρά όπως συνήθως. 

Για το τέλος, από το καραμελωμένο τσουρέκι με φιστίκι Αιγίνης και παγωτό γάλα που ήρθε περισσότερο αρπαγμένο από το επιθυμητό, με κέρδισε η τάρτα ξινομυζήθρας στα γλυκά ημέρας με την ελαφράδα της και το πικάντικο παγωτό κανέλας που είχε για συνοδεία. Το σέρβις περιποιείται με άνεση, ευγένεια και στιλ που ταιριάζει στο χώρο, ενώ η λίστα κρασιών προσφέρει καλοδιαλεγμένες ετικέτες με έμφαση στην ήπια και φυσική οινοποίηση. Αν η κουζίνα καταφέρει να αποφύγει τις απροσεξίες, το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι βρίσκεται κοντά. 

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 26/11.

MANARI Πλατεία Αγίων Θεοδώρων 3, κέντρο, 2152153804, Ωράριο λειτουργίας: Καθημ., μεσημ.-βρ. Τιμές: € 25 – 50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Όχι.