Μanko Athens

Σχεδόν δεν το πιστεύουμε αυτό που συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι στην Αθηναϊκή Ριβιέρα. Εκεί που πριν λίγα χρόνια ίδρωνε να μη χάσει τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της, ευτυχώς το "Matsuhisa" και αργότερα το Four Seasons κρατούσαν τον πήχη να μην πέσει χαμηλά, φέτος συμβαίνει πανικός. Άνοιξαν διαδοχικά η Astir Marina γεμάτη πρεστιζάτα brand, το One & Only resort, και κατόπιν mega beach bar restaurant σαν το "Bungalow 7" και το "Manko", ενώ ελληνικά brand το "Balux Family" και το "Sea Satin" στο παλιό "Bo" ετοιμάζονται να πάρουν θέση και το παριανό "Barbarossa"τρέχει στο glumping της Domes το 91 Athens Riviera. Η γεύση του fun ετοιμάζεται να λάμψει λοιπόν και σε πιο συναισθηματικές γαλανόλευκες εκδοχές και σε πιο high end εκδοχές διεθνούς διαμετρήματος. Δεν έχει γίνει ακόμη η Αθήνα το νο 1 διεθνές σταυροδρόμι μεσογειακής καλοπέρασης, αλλά προετοιμάζεται, και καλό είναι λαός και Κολωνάκι, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι να πάρουν τα μέτρα για να μην γίνει της αγαπημένης μας Βαρκελώνης.

Μπαίνοντας στο "Μanko Athens" δύο πράγματα γίνονται αμέσως σαφή ∙ πρώτον ότι είναι high end και καλαίσθητο και δεύτερον ότι είναι πολύ μεγάλο. Η είσοδος εντυπωσιακή μέσα από ένα μακρύ τούνελ περουβιανού "quipu" από κάθετα πολύχρωμα σχοινιά με δεμένους κόμπους, οδηγεί σ' έναν χώρο με πισίνα γεμάτη καμάρες και ανοίγματα, κλειστό και ανοιχτό κάπως σαν θέρμες αν αφήσεις τη φαντασία σου ελεύθερη, που μπροστά και στο πλάι του έχει μπαρ και σαλόνια με στυλάτη bespoke επίπλωση, και κατόπιν ανοίγει στο ντεκ με τα τραπέζια και την παραλία. Α εκεί είναι ένα μεγάλο ατού του μαγαζιού, γιατί τα τραπέζια είναι σε απόσταση αναπνοής από το νερό, το οποίο στον κόλπο της Γλυφάδας είναι γενικά ήρεμο και όταν πλησιάζει η ώρα του ηλιοβασιλέματος βάφεται γοητευτικά και η ακύμαντη επιφάνειά του σε χαλαρώνει απίστευτα. Δεν ξέρω αν οι ομπρέλες κλείνουν το βράδυ, φροντίστε όμως κλείνοντας τραπέζι να έχετε πάνω από το κεφάλι σας ανοιχτό ουρανό. Ακόμη και τη νύχτα πάντως το σκηνικό μπροστά σου είναι πολύ ενδιαφέρον αφού στον ορίζοντα ανάβουν παντού φώτα. Στο "Μanko Athens" μπορείς που λέει ο λόγος να περάσεις και όλη τη μέρα αφού η πλαζ ανοίγει από τις 12.00 το μεσημέρι, στις 6.00 το απόγευμα ξεκινούν τα sunset party, και Πέμπτη με Σάββατο από τις 11.30 μέχρι αργά δεσπόζουν οι χορευτικές μουσικές των d.j. παρεμπιπτόντως ό ήχος είναι κρυστάλλινος και οι μουσικές που ακούγονται την ώρα που τρως δίνουν σωστό ρυθμό.

To "Μanko Athens", παρότι δεν δηλώνεται σαφώς όπως στο site του αδελφού εστιατορίου στη Ντόχα, ανήκει στην αυτοκρατορία του εμβληματικού Περουβιανού σεφ Gaston Acurio. Η κουζίνα του είναι λοιπόν σαφώς περουβιανή και Nikkei και Chifa (fusion περουβιανών και κινέζικων γεύσεων) αλλά οριοθετείται σαφώς από τα συγγενή ρεστοράν καθώς δεν έχει καθόλου σούσι. Έχει όμως ένα πολύ καλό Nikkei Sashimi, με μόλις καψαλισμένη κοιλιά τόνου, πολυεπίπεδα τραγανή και μελωμένη από το ενδομυϊκό της λίπος, συνδυασμένη πολύ όμορφα με φουαγκρά, σε μια φουλ του umami σάλτσα από ponzu με πιπεριά ροκότο. Έχει επίσης μια σειρά από tiradito ∙ δοκιμάζοντας αυτό με τον τόνο, το τηγανητό wonton, τη νόστιμη mayo με dashi και leche de tigre με φρούτο του πάθους, σκέφτηκα πολύ ικανοποιητικό.

Ακόμη καλύτερο όμως είναι το leche de tigre (η μαρινάδα των θαλασσινών) στο κλασσικό σεβίτσε, γουλιά και συχώριο έτσι ξυνούτσικη, υπαινικτικά πικάντικη, και μυρωδάτη από κορίανδρο ∙ το ίδιο το σεβίτσε με άψογα κομμένο τροφαντό λαβράκι, ισορροπητική γλύκα γλυκοπατάτας και δύο αυθεντικά περουβιανά καλαμπόκια (τραγανό και απαλό) είναι σχεδόν υποδειγματικό. Είδα στις περουβιανές μπουκιές ότι υπήρχε ψητή καρδιά στα κάρβουνα και καταχάρηκα ∙ όταν τη δοκίμασα απογοητεύτηκα καθώς οι πολύ λεπτές της φέτες, αποχυμωμένες στη φωτιά στερούν μια βασική απόλαυση αυτού του μεζέ που είναι η ξεχωριστή τραγανότητα της υφής της. Κράτησα πάντως και για τη συνέχεια του δείπνου την πολύ ωραία καυτερή σάλτσα που τη συνόδευε. Και την έβαλα στην ψητή πανσέτα που ακολούθησε μέσα στο αφράτο αλλά όχι εντελώς συννεφένιο bao για να θυμηθώ το bao του Momofuku που μου έκαιγε την καρδιά όποτε πήγαινα Ν. Υόρκη. Είναι σαφές ότι το κομμάτι των ωμών είναι το πιο δυνατό.

Juan David Ocampo

Στα κύρια που μπαίνουν για μοιρασιά στη μέση, ο περουβιανός σεφ Juan David Ocampo, συνεργάτης επί χρόνια του Acurio και με πέρασμα στο περίφημο "El Celler de Can Roca", έχει χέρι. Ραφινάρει λαϊκά φαγητά μετατρέποντας τα σε fine comfort όπως το τηγανητό ρύζι στο "aeropuerto" με ψητή χοιρινή κοιλιά, γαρίδες και ζουμερή ομελέτα με χτένια, η το lomo saltado, φιλέτο περασμένο από το wok συνοδεία τραγανής φουρνοτηγανισμένης πατάτας, ντομάτας, πιπεριάς aji Amarillo, σόγιας, καλαμποκιού και λευκού ρυζιού. Δεν έχουν όμως να σου φέρουν τσοπστικ για να χαρείς αυτά τα fusion φαγητά με απωανατολίτικο στυλ. Ξεχωριστή η πολύ καλή γαλλικής προέλευσης πάπια challans, ψημένη άψογα συνδυάζει τη ζουμερή σάρκα της με πολύ μυρωδάτο πράσινο από φρέσκο κορίανδρο ρύζι. Πολύ πετυχημένα και τα επιδόρπια αν κρίνω από το δροσερό cachanga με κρέμα λεμονιού, παγωτό βανίλια και πολλά φρούτα, και το συνδυασμό σοκολάτας με γκανάζ πιπεριάς aji Amarillo. Εξαιρετικό επίπεδο σέρβις με όλα τα παιδιά να γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά τις λεπτομέρειες των πιάτων, και σημειώνω την ωραία wine list και τα καλοφτιαγμένα κοκτέιλ.