Σεϋχέλλες

Βράδυ Τετάρτης στα μέσα του Μαΐου και για να βρεις τραπέζι στις "Σεϋχέλλες" χρειάζεσαι μέσο. Δεν θα το έλεγες ποτέ μικρό μαγαζί, ίσα ίσα που τώρα, με τον καιρό να έχει ανοίξει και τα τραπεζάκια του να απλώνονται στον πεζόδρομο της Ακαδήμου κι απέναντι στην πλατεία Αυδή, μάλλον προς το μεγαλούτσικο το λες. Κι όμως, το εστιατορικό στέκι που πριν από μία δεκαετία εδραίωσε την πλατεία Αυδή ως προορισμό στον εναλλακτικό χάρτη της Αθήνας, έχει επανέλθει μετά από χρόνια στον γαστρονομικό αφρό για το νεανικό foodie κοινό της πόλης, κι αυτό χάρη στο μαγειρικό τρίο που ανέλαβε τον περασμένο Δεκέμβριο την κουζίνα του, επαναφέροντας τις "Σεϋχέλλες" στις μαγειρικές τους βάσεις: απλό, οικείο φαγητό, με σωστή πρώτη ύλη και τίμιες τιμές, κι έμφαση όχι στις προχωρημένες τεχνικές (που υπάρχουν) ή στους εξεζητημένους συνδυασμούς (που τους βρίσκεις κι αυτούς), αλλά στην αγνή κι ατόφια νοστιμιά.

Φώτης Φωτεινόγλου ("ΦΙΤΑ"), Κλεομένης Ζουρνατζής ("Γκαστόνε"), Γιάννης Μαρκαδάκης ("Stellar Gastro Cinema"). Αυτή είναι η… τριάδα-φωτά πίσω από τις ανανεωμένες "Σεϋχέλλες", με τον τελευταίο να ηγείται της κουζίνας, τους άλλους δυο να κρατούν τον τίτλο των νέων ιδιοκτητών, τον δε πρώτο να έχει και ιδιαίτερη προϊστορία με το χώρο: ο Φώτης Φωτεινόγλου ήταν που, πριν από δέκα χρόνια και κάτι μήνες, άναψε πρώτος τα μάτια και τους φούρνους στις "Σεϋχέλλες", εισάγοντας την έννοια του γαστροκαφενείου στην Αθήνα, από τη Θεσσαλονίκη όπου αναδύθηκε ως τάση. Και σ’ εκείνη τη μαγειρική λογική της πρώτης περιόδου επανέρχεται τώρα το μενού, με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στον εντοπισμό της άριστης πρώτης ύλης.

Η ντομάτα στην ντοματοσαλάτα των "Σεϋχελλών", με την τρυφερή της σάρκα γεμάτη μυρωδάτη γλύκα, είναι η πιο εμφατική απόδειξη της αφοσίωσης του μαγαζιού στο sourcing – η πλειονότητα των κηπευτικών έρχονται από οργανική φάρμα της Χαλκίδας και τα υπόλοιπα συλλέγονται με επιμέλεια από αγορές και προμηθευτές. Η πρώτη ύλη λάμπει όμως και στην παλαμίδα, το πιο "ΦΙΤΑ" πιάτο του μενού, με το νόστιμο κι αφράτο ψάρι να συνοδεύεται από κοφτερό jalapeño dressing, που δίνει ωραίες στροφές στην μπουκιά, αλλά και κορφές από ψητό κουνουπίδι, που μαλακώνουν την επίγευση με τη βοτανική τους γλύκα. Όσο για τη σχαριστή χορτόπιτα "της στιγμής", με τα φύλλα γιουφκά και την κρέμα φέτας (ένα απ’ τα πιο πολυφωτογραφημένα πιάτα του μαγαζιού), η φρεσκάδα των υλικών "μιλάει" σε κάθε μπουκιά.

Παρακάτω στο μενού, δεν είναι τόσο οι πατάτες όσο το εξαιρετικό ελαιόλαδο που κάνει τις τηγανητές πατάτες των "Σεϋχελλών" να σε ταξιδεύουν σε καφενεία σκαρφαλωμένα στα βουνά της Κρήτης, ενώ ο ταραμάς, αφράτος κι εκφραστικός, ανάλαφρος αλλά και στακάτος, αυτός έφερε το πρώτο "μου θύμισε τη γιαγιά μου" στο τραπέζι. Την έχει μια γιαγιαδίστικη αίσθηση το φαγητό στις "Σεϋχέλλες", με τα καλά και τα στραβά της όμως. Τα φασόλια με κάστανο και κρεμμυδάκια, ας πούμε, αλλά και τα ρεβίθια με μαραθόριζα και λαδολέμονο, μολονότι νόστιμα, δεν ήταν από τα δυνατά σημεία της βραδιάς, μιας και τους έλειπε το μέλωμα, τους έλειπαν και τα αρώματα. Κομμάτι απρόσεχτες ήταν και οι παπαρδέλες με τον καβουρμά, με το πλαδαρό ζυμαρικό και την άδετη σάλτσα να αδικούν ένα πιάτο-φαβορί, που παρέμεινε από τον προηγούμενο κατάλογο, αλλά αναβαθμίστηκε, με τον νοστιμότατο καβουρμά να παρασκευάζεται πλέον από την ομάδα του εστιατορίου (το λέμε διότι η γευσιγνωστική ομάδα τις έχει δοκιμάσει λίγο καιρό πριν πολύ καλές, άρα η κουζίνα δεν δείχνει πάντα τη δέουσα προσοχή).

Το μεδούλι, που έρχεται με πίκλα μουστάρδας, είναι ένας μερακλίδικος μεζές, που θα απέδιδε περισσότερο αν οι εντάσεις του σιναπόσπορου ήταν πιο ανεβασμένες, ενώ –συμπαθάτε με, αλλά θα το πω– εντελώς φλώρικο ήταν το τζατζίκι που συνόδευε τα ζουμερά μέσα και τραγανά απ’ έξω νόστιμα κεφτεδάκια από βοδινό.

Στο κεφάλαιο κρέας, πάντως, τα πράγματα πάνε πολύ καλά, κι εδώ μάλλον φαίνεται η έφεση του σεφ Ζουρνατζή στο να διαλέγει σωστά. Το συκωτάκι, βουτυρένιο και εκφραστικό, παίρνει τσιμπητή σπιρτάδα από την τραγανή πίκλα αγγουριού, το πρόβειο κότσι έχει σάρκα πεντακάθαρη κι ανάλαφρη, με τη μαυλιστική του νοστιμιά να ταιριάζει χάρμα με το αστεράτο χουνκιάρ που το συνοδεύει, ενώ τα μοσχαρίσια μάγουλα δεν λιώνουν απλώς στο στόμα, εξατμίζονται σαν αφρός γεμάτος νοστιμάδα – τόσο που κάνουν τον πουρέ πατάτας που τα συνοδεύει να φαίνεται βαρύς πλάι τους.

Στα γλυκά, η παρέα δεν ενθουσιάστηκε με την "σεϋχέλλοβα" –μια παραλλαγή του κλασικού γλυκού με κρέμα τυριού και φράουλες σε βαλσάμικο– κι όχι άδικα, αφού θέλει δουλειά στη γλυκάλμυρη ισορροπία του. Προτιμήστε λοιπόν το λιχούδικο σάμαλι με το ανάλαφρο παγωτό ανθότυρου ή ακόμη καλύτερα το "γλυκό ψυγείου" με την πικρή σοκολάτα και την –επιτυχημένη εδώ– γιαγιαδίστικη fun υπογραφή.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 15/5.

ΣΕΫΧΕΛΛΕΣ Κεραμεικού 49, Μεταξουργείο, 2111834789. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, και μεσημέρι. Τιμή: € 20-30 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους