Manu

Για να είμαι ειλικρινής, βλέποντας για πρώτη φορά φωτογραφίες του "Manu", σκέφτηκα πως είναι πολύ καλές για εικονογράφηση περιοδικού, αλλά το ντεκόρ του είναι σκληρό για να χαλαρώσεις τρώγοντας μέσα σε τόσες αποχρώσεις του μπλε και μάλιστα σε αντίθεση με καφέ από κοντραπλακέ θαλάσσης. Όταν μπήκα άλλαξα ριζικά γνώμη απολαμβάνοντας ένα χώρο που σε τυλίγει με έξυπνες ισορροπίες, "μυρίζοντας" στη διακόσμηση έντονα θάλασσα. Αυτό που μου φαίνονταν τόσο σκληρό pop (καρέκλες και πάτωμα σε μπλε του κοβαλτίου κόντρα σε γαλάζιο) "ζεσταίνεται" μ’ έναν μαγικό τρόπο από την ανοξείδωτη κυματιστή λαμαρίνα που ντύνει την ανοιχτή κουζίνα, τις μικρές γιαπωνέζικες καδραρισμένες αφίσες, τα λευκά τραπεζομάντιλα, τα τσοπστικ μέσα στην υφασμάτινη θήκη τους.

Chapeau στους studiomateriality, που χρησιμοποιώντας το χαρακτηριστικό τους αισθητικό λεξιλόγιο με έντονα χρώματα σε απρόσμενα σημεία μαζί με μικρά τετράγωνα γαλανά πλακάκια, κατάφεραν αυτήν τη διάχυτη φρεσκάδα που αρμόζει σ’ ένα μαγαζί το οποίο εστιάζει στο ολόφρεσκο ψάρι. Το fun του ντεκόρ παίρνει αρτίστικη χροιά από neon ψυχεδελικές καμπύλες που αναπτύσσονται εντυπωσιακά και ασύμμετρα στους τοίχους, αλλά έχει και μια άλλη δημιουργική μαγκιά. Η οικειότητα της κυματιστής λαμαρίνας που τυλίγει την κουζίνα και την πρόσοψη του "Manu" εκπέμπει μια αίσθηση ανάμεσα σε καντίνα και warehouse αρχιτεκτονική που σε παραπέμπει και σε food ή fish market. (Δεν κρύβω, βέβαια, ότι μου θυμίζουν και την αρχιτεκτονική των μετασεισμικών σπιτιών της Λευκάδας που ο όροφός τους είναι φτιαγμένος με λαμαρίνα.) Οι stencil θαλασσογραφίες στο ταβάνι, στους τοίχους, αλλά και στο καφάσι της μαρκίζας δίνουν άλλη μία ασυνήθιστη pop νότα στο ντεκόρ. Αντισυμβατικές εμφανίσεις, αλλά και καθημερινοί άνθρωποι έλκονται από το πρωτότυπο concept του "Manu".

Δημιουργός του ο σεφ Απόλλωνας Κοκκίνης, ο οποίος αφού δούλεψε σε αρκετές κουζίνες –μεταξύ αυτών και σε αρκετές γιαπωνέζικες– αποφάσισε να ανοίξει το δικό του εστιατόριο. Η επιγραφή "Saved by the fish" και το όνομα του εστιατορίου από τον "Manu", τον γενάρχη της ζωής μετά τον κατακλυσμό σύμφωνα με την ινδουιστική μυθολογία, κάνουν σαφή τον θαλασσινό προσανατολισμό και την οικολογική προσέγγιση της κουζίνας.

Και ενώ πρόκειται για ένα ενδιαφέρον εστιατόριο, είναι εξίσου σαφές ότι η κουζίνα του είναι άνιση. Έτσι, από τις τρεις αλοιφές του καλωσορίσματος, αυτή που ξεχωρίζει πραγματικά είναι η κρέμα καπνιστών μυδιών για την υφή και την ορεκτική της γεύση, ενώ η ταραμοσαλάτα και η τυροκαυτερή είναι μάλλον συμβατικές. Το ceviche είναι σίγουρα από τις προτάσεις που πρέπει να δοκιμάσεις: πολύ καλή και κρουστή η σάρκα του ψαριού (λαβράκι την ημέρα που πήγα) με γοητευτικά πικάντικο και αρωματισμένο με μανταρίνι λεμονάτο ζουμί και τραγανό τηγανισμένο πράσο με φρέσκο κόλιανδρο. Το "Manu roll" ξεχωρίζει επίσης ως ένα inside out ρολό με καλό ρύζι, τραγανή πίκλα καρότου, πικάντικη μαγιονέζα και σάλτσα τεριγιάκι, μα πάνω απ’ όλα για τον καψαλισμένο κολιό που το τυλίγει με τη βουτυράτη βελούδινη σάρκα του.

Περίμενα πολύ περισσότερα από το bao hot dog έχοντας ακούσει καλά λόγια, αλλά απογοητεύτηκα∙ το ψωμάκι του μέτριο, όπως και το λουκάνικο, στο οποίο χειροκροτείς μεν τη no waste λογική, αλλά δεν αρκεί η miso κέτσαπ για να το σώσει. Δυστυχώς κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα gyoza∙ η καλή σάλτσα βουτύρου-σκόρδου δεν αρκεί, όταν από τα μέτρια ντάμπλινγκ λείπει η φινέτσα και η γέμιση του μπακαλιάρου μένει υπερβολικά σφιχτή. Όταν έχεις χαρεί μια ολόφρεσκη, ζουμερή σφυρίδα ψημένη στα κάρβουνα με την πέτσα της πεντατράγανη και πασπαλισμένη με ανθό αλατιού σερβιρισμένη πάνω σε ωραιότατο και μυρωδάτο φρικασέ πικρούτσικων χόρτων, δεν μπορείς να διανοηθείς πως είναι δυνατόν να σου σερβίρουν τόσο μέτριο ριζότο, παραμαγειρεμένο, με κακή υφή και με αταίριαστη γκρεμολάτα μυρωδικών.

Η φινέτσα γαρίδας Κοιλάδας ταρτάρ δεν έχει τη δύναμη να καθρεφτιστεί πάνω σ’ αυτόν τον οδοστρωτήρα. Δεν μπορώ ειλικρινά να το εξηγήσω παρά μόνο ως κακή οργάνωση και έλλειψη ελέγχου (όταν ένα ριζότο δεν βγει καλό δεν το στέλνεις στο τραπέζι, το ξαναφτιάχνεις). Ομοίως ακατανόητες και τελικά ερασιτεχνικές είναι οι χοντροκομμένες παπαρδέλες, οι οποίες δεν καταφέρνουν να αφομοιώσουν τη γεύση της σάλτσας των θαλασσινών, η οποία δεν είναι και σπουδαία. Στα επιδόρπια προτίμησα το καμένο τσιζκέικ μήλου από την ερασιτεχνική τάρτα σοκολάτας.

Δεν είναι ωραίο να μην υπάρχει μια σταθερότητα στην κουζίνα ενός εστιατορίου· σε αποσυντονίζουν τόσα σκαμπανεβάσματα. Επειδή όμως βρήκα καλά στοιχεία στο μενού, θα αφήσω να περάσει λίγος καιρός περιμένοντας βελτιώσεις. Είναι κρίμα να μην ανεβάσει επιδόσεις ένα τόσο ξεχωριστό εστιατόριο.

Η επίσκεψη του κριτικού έγινε στις 11/4.

MANU Μεγάλου Αλεξάνδρου 102, Κεραμεικός, 2110011133. Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημ. Κλειστά Τρ. Τιμή: €27-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.