Διεύθυνση:
Tηλ:
Τιμές:
€40 - €60
Φανταστείτε το σκηνικό, αν δεν το έχετε ήδη προσέξει ανεβαίνοντας τη Λεωφ. Κηφισίας: μεγάλες περιμετρικές τζαμαρίες, σκεπασμένες με αυτό το λευκό ντεμί κουρτινάκι των μπιστρό, που όσο διακριτικό είναι, άλλο τόσο σε προκαλεί να κρυφοκοιτάξεις για να δεις ποιοι κρύβονται από πίσω. Βαριές κουρτίνες στην είσοδο, να προστατεύουν τη μεγάλη σάλα από τα αδιάκριτα βλέμματα. Και τα βράδια (ιδίως Παρασκευής και Σαββάτου, με το καμπαρέ του υπογείου σε πλήρη ανάπτυξη), ακριβά αυτοκίνητα στην άπλα της πρασιάς, κομπλέ με ωραίες παρουσίες στην ουρά της εισόδου. Είναι ήδη σουξέ το νέο στέκι του Ψυχικού, κι όχι άδικα. Έχει κοσμοπολίτικο στιλ και κινηματογραφική αύρα, που τα διαισθάνεσαι πριν καν περάσεις στα ενδότερα. Κι έχει και κεφάτη διάθεση, που την αντιλαμβάνεσαι απ’ τη βοή όταν ανοίγει η πόρτα. Όταν τη διαβαίνεις, απλά επιβεβαιώνεις.
Έχει τον τρόπο της να απλώνει μια αύρα κινηματογραφική στα μαγαζιά της η "S-One Hospitality", ο όμιλος εστιατορίων και ξενοδοχείων του Δήμου Στασινόπουλου, δηλαδή, που έχει τους τελευταίους μήνες ξεδιπλώσει πλούσιο πλέγμα νέων αφίξεων ή/και επαναλανσαρισμάτων παλιών gastro-spots απ’ άκρη σ’ άκρη της πόλης, με αρκετές επιπλέον προσθήκες να αναμένονται. Η ασιατική προσθήκη του "Malconi’s" είναι ένα παράδειγμα, το "Rick’s Steakhouse" ένα άλλο, ενώ το "Lolita’s", που έφερε νέο concept (και νέα ζωή) στο χώρο που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε το "Drakoulis Dry & Raw" του Ψυχικού, είναι ένα απ’ τα ηχηρότερα openings της σεζόν.
Με προσοχή στις λεπτομέρειες από τα γύψινα στα ταβάνια ως τους εντυπωσιακούς πολυελαίους, και μεγάλα ασπρόμαυρα κάδρα επιφανών προσωπικοτήτων της ιταλοαμερικανικής - και όχι μόνο - κοινότητας, να επιβλέπουν το χώρο, που παίρνει ζεστασιά από τις παχιές βελούδινες κουρτίνες της εισόδου, και ρετρό γοητεία από την ατμοσφαιρική, θεατράλε μπάρα, η τεράστια σάλα του "Lolita’s" έχει άπλα για όλες τις φυλές της περιοχής στην αγκαλιά της: απ’ αυτούς που νιώθουν αρκετά ντόπιοι ώστε να έρθουν με τζιν και τζόκεϊ το βράδι της Παρασκευής που βρεθήκαμε στον όμορφο χώρο, μέχρι τους επισκέπτες της γειτονιάς, που νιώσαν την ανάγκη να πλουτίσουν το λουκ τους με nouveau riche πινελιές για να ταιριάξουν. Power dinners στα έξω τραπεζάκια, φιλικά μαζώματα στα μέσα, αλλά και μεγάλες γυναικοπαρεές που κάτι γιορτάζουν, τοποθετημένες σε σημεία - κλειδί της σάλας, όπως ορίζει το περπατημένο seating, φτιάχνουν το ποικιλόμορφο lifestyle μωσαϊκό του κοινού του "Lolita’s", δίνοντας αεράτο vibe, απ’ αυτό που ταιριάζει στο είδος των μαγαζιών που έχουν το Miraval ως ροζέ κρασί ροής τους.
Το μενού, όπως σε όλα τα εστιατόρια του ομίλου, υπογράφει και εδώ ο executive chef της S-One, Δημήτρης Σταμούδης, σταχυολογώντας σουξέ του κλασικού ιταλικού ρεπερτορίου, περασμένα από μοντέρνο μαγειρικό πρίσμα και με έμφαση στην πρώτη ύλη. Και μολονότι η πιατέλα των antipasti, με εκλεκτούς πρεσβευτές της ιταλικής παραγωγής, όπως το prosciutto San Daniele, ή η 22 μηνών παρμεζάνα Reggiano, έδειχναν εξόχως δελεαστικά στο χαρτί, επιλέξαμε να περάσουμε κατ’ ευθείαν στο παρασύνθημα, ξεκινώντας από το vitello tonnato, που παρ’ ότι όχι θεαματικό στο κρέας του, κερδίζει με την πληθωρική νοστιμιά που προσθέτουν στην κρέμα τόνου τα τροφαντά καπαρόμηλα και η πίκλα λεμονιού. Νόστιμη και ζουμερή ήταν και η γαρίδα Ισπανίας, που έρχεται φιλεταρισμένη και αγκαλιασμένη από ζεστό ελαιόλαδο, κι εκφράζει τη χυμώδη της νοστιμιά χάρη στο άψογο ψήσιμο, με την ψύχα του lime να δίνει στη μπουκιά δροσερή σπιρτάδα – το πιάτο, που αποτελεί ελαφρά παραλλαγή ενός από τα signature dishes του διάσημου "La Petite Maison" της Κυανής Ακτής, θα ήταν ακόμη πιο πλούσιο αν το ελαιόλαδο, που προίκιζε τη μπουκιά με βάρος και όγκο, ήταν πιο εκφραστικό στα αρώματα.
Κρίνοντας απ’ τα γύρω τραπέζια, η μικρές pizette του "Lollita’s” αποτελούν φαβορί των θαμώνων, αν κι εκείνη με την τρούφα που δοκιμάσαμε, δεν μας έπεισε: το υπερβολικά τραγανό ζυμαράκι δεν ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό γευστικά, ενώ τα toppings έγερναν προς τη λάθος πλευρά του πληθωρικού, με τη δροσερή μπουράτα να κοντράρει χωρίς λόγο τη σχετικά ήσυχη κρέμα παρμεζάνας, κρύβοντας την τρούφα που πασχίζει να πρωταγωνιστήσει. Απογοητευτικά ήταν και τα linguini με γαρίδες, ένα εκτός μενού πιάτο ημέρας, που παρ’ ό,τι ήρθε με άψογο ψήσιμο στο ευγενές θαλασσινό του (Ισπανίας κι αυτό), δεν είχε την ίδια επιμέλεια στο βράσιμο του ζυμαρικού, ενώ απ’ τη λεμονάτη ντοματένια σάλτσα έλειπε το βάθος και η γευστική υπογραφή της γαρίδας.
Τα arancini – λαχανοντολμάδες είναι μάλλον το πιο παιχνιδιάρικο απ’ τα πιάτα του μενού, αν και οι αναφορές στα πρωτότυπα… θέλουν το ψάξιμό τους: πρόκειται για κεφτεδάκια παναρισμένα σε τρίμμα φοκάτσιας, θρονιασμένα σε έναν ορεκτικής οξύτητας αφρό αυγολέμονου, παρέα με κρέμα καμένου λάχανου. Νόστιμο πιάτο με ωραίες εντάσεις, του λείπουν όμως τόσο η δροσερή βοτανικότητα που δίνει στο λαχανοντολμά το βρασμένο του λάχανο, όσο και το αιθέριο τραγανό δάγκωμα που δίνει η σωστή κρούστα στο arancini, αντί της αρκετά σκληρής που συναντάμε εδώ.
Στα κυρίως, θεωρήσαμε την κοτολέτα α λα Μιλανέζε must για την παραγγελία μας και μολονότι δεν είχε την ιταλική μαστοριά της βουτυράτης και συννεφένιας κρούστας, ήταν τρυφερή στο μοσχαράκι της και αέρινη στο τηγάνισμά της. Πλάι της βάλαμε το ossobuco caponata, με το κρέας να έρχεται τρυφερό μεν, χωρίς το λιχούδικο μέλωμα που δίνει στο κομμάτι το αργό, υπομονετικό μαγείρεμα δε (τα δεινά του λάθος χρησιμοποιημένου sous vide ίσως…), ενώ η κομμάτι γλυκερή σάλτσα απ’ τα ζουμάκια του, δε βοηθιόταν ιδιαίτερα από τον πουρέ καπνιστής μελιτζάνας που στεκόταν στο πλάι (εξ ου και η "caponata" του τίτλου, ας πούμε). Το μεγαλύτερο φαλτσάρισμα της βραδιάς, ωστόσο, δεν ήταν άλλο από τη γλώσσα μενιέρ, που έφτασε στο τραπέζι ανεπίτρεπτα παραψημένη, αντικαθιστώντας κάθε ίχνος από το αιθέριο της βελούδινης σάρκας της, με εκείνο το στεγνό, χαρτονένιο δάγκωμα που αρκεί για να αντιπαθήσεις τα ψάρια και τη θάλασσα ολόκληρη.
Αφήνοντας αυτήν την κακή στιγμή πίσω μας, εστιάσαμε στα επιδόρπια, που υπογράφει ο έτερος των δίδυμων αδερφών Σταμούδη, Θανάσης: εδώ, σαστίσαμε λιγάκι με την τιραμισού, που ήρθε αφράτη και ζουμερή, αλλά δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί να θες να προσθέσεις τραγανή υφή (στη μορφή των chocolate chips) σε ένα γλυκό που πρέπει να είναι η επιτομή του αιθέριου, ευχαριστηθήκαμε όμως την έντονη γεύση του crème brulee με σιτσιλιάνικο pistachio, ενώ για πληθωρικές ορέξεις σημειώσαμε το Red Velvet Cake με ένα βελούδινο frosting κρέμας και θαυμάσια σάλτσα από -τι άλλο;-κόκκινα φρούτα.
Η επίσκεψη του κριτικού έγινε στις 05/04
LOLITA’S Λ. Κηφισίας 340, Νέο Ψυχικό, 2107548350. Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά βράδυ Τιμή: €40-60 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Valet service.
