Tanpopo

Το ιαπωνικό φιλμ "Tanpopo" πρέπει να το έχω ακόμη γραμμένο σε βιντεοκασέτα, αλλά έχω να το δω από τη δεκαετία του 1990. Με είχε εντυπωσιάσει η αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου, που στην περίπτωση της ταινίας ισοδυναμεί με το τέλειο ράμεν, αλλά το πρώτο εξαιρετικό του είδους το έφαγα πολύ αργότερα, στην Osaka. Η εκρηκτικά μοδάτη πορεία της περίφημης σούπας στον δυτικό κόσμο ξεκίνησε το 2004 στη Νέα Υόρκη με το "Momofuku Noodle Bar" του τρομερού David Chang, που εκτός από τo ράμεν μάς έμαθε να τρώμε και bao – άλλη μία καυτή μόδα. Τα δοκίμασα και τα δύο στην έδρα του και ενθουσιάστηκα, αλλά εκτός από το φαγητό μου έκαναν εντύπωση τα vibes της ηλεκτρισμένης χαράς και του απροσποίητου coolness που εξέπεμπαν οι στρατιές του νεαρόκοσμου που σύχναζαν εκεί. Μπορεί στην Αθήνα να μην έχουμε το ίδιο ρεύμα, αλλά τα ράμεν συγκινούν ιδιαιτέρως τη νεολαία και η ιαπωνική γαστρονομική κουλτούρα ασκεί ακαταμάχητη γοητεία σε ευρύτερα στρώματα πληθυσμού. Το βλέπεις πόσο χαμογελαστό και easy going είναι το κοινό του "Tanpopo" καθισμένο, και όχι στριμωγμένο, στην ξύλινη μπάρα που περιβάλλει την ανοιχτή κουζίνα. Μ’ αρέσει πολύ αυτός ο συνδυασμός σκούρου ξύλου και ανοξείδωτου πλαισίου (που ορίζει την κουζίνα)· ο χώρος είναι πολύ σύγχρονος, urban και ελκυστικός, και, κολλώντας πάνω στο μέταλλο pop αυτοκόλλητα, σκίτσα, φωτογραφίες και διάφορα memorabilia, αποκτά την οικειότητα ενός σπιτικού ψυγείου με μαγνητάκια και νιώθεις πως έχεις νοικιάσει για ένα δίωρο μια φέτα αθηναϊκού, κοινού σε όλους, σπιτιού.

Ακούς house και βλέπεις τις μεγάλες μαρμίτες να αχνίζουν καυτούς ζωμούς, τους μαγείρους να πηγαινοέρχονται και να ετοιμάζουν τα πιάτα. Καλύτερα πόστα για να καθίσεις είναι εκείνα στην πλευρά της Ευριπίδου μπροστά στην ανοιχτή κουζίνα, για να εισπράττεις φουλ την ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Εκτός από την "μπάρα" και στα λίγα τραπέζια στο πεζοδρόμιο, κράτηση μπορείς να κάνεις και ηλεκτρονικά ή καλύτερα τηλεφωνικά για να σιγουρέψεις θέση, καθώς νομίζω ότι οι μισές θέσεις διατίθενται ελεύθερα επί τόπου. Μπροστά στη θέση σου θα βρεις το δελτίο με το μενού και μολύβι για να σημειώσεις την παραγγελία σου, καθώς και ένα γλωσσάρι που θα σε βοηθήσει να διαλέξεις. Και ναι μεν μπορεί να του έχει βγει η trendy ρετσινιά του ραμενάδικου, αλλά τα ράμεν του "Tanpopo" είναι μόλις τρία ανάμεσα στις δεκαπέντε προτάσεις του μενού. Στο εναρκτήριο λάκτισμα σας προτείνω να συμπεριλάβετε οπωσδήποτε την παλαμίδα∙ είναι η εποχή της, η προκλητική βουτυράτη πλούσια σάρκα της έρχεται σχεδόν ωμή, περασμένη από τη φωτιά στη μία μόνο πλευρά, σερβίρεται ταιριαστά με χόρτα και τον ελαφρύ ζωμό τους και μόνο η τραγανή τηγανισμένη ροβίτσα με την οποία την πασπαλίζουν δεν συντονίζεται μαζί τους. Το δεύτερο "πρέπει" στα ορεκτικά είναι οι gyoza – εκ των καλυτέρων που έχω δοκιμάσει στην Αθήνα. Τις ξεχωρίζω για την αέρινη υφή των dumplings, το εξαιρετικό λεπτοτραγάνισμα της τηγανισμένης τους πλευράς και τη γευστικότατη γέμιση χοιρινού iberico. Πολύ ενδιαφέρουσες είναι οι γαρίδες ebi furai, που έρχονται ζουμερές και πεντατράγανες σε κρούστα panko, συνοδεία νοστιμότατου και κρουστού ρυζιού, και με σαλάτα μιζούνα και κεφίρ να τη δροσίζουν. Αντιθέτως, βρήκα αμήχανο το συνδυασμό του τηγανητού τραχανά με τα φύκια wakame και τα υπόλοιπα λαχανικά.

Δοκίμασα δύο ράμεν, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, και μου άρεσαν πολύ. Στο Shoyu χάρηκα κατ’ αρχάς τον κομψό διαυγή ζωμό και μαζί τα νουντλ με την εξαιρετική υφή και το μαριναρισμένο σε σόγια και μιρίν βραστό αβγό με τον απολαυστικό μελωμένο κρόκο∙ η κλασική γαρνιτούρα με φέτες ντελικάτου χοιρινού chashu είναι πολύ ταιριαστές και συντονίζονται μαζί τους μανιτάρια enoki, φρέσκο κρεμμυδάκι και ως πολύ έξυπνο στοιχείο το ξινούτσικο λάπαθο. Στο Torikotsu η νοστιμάδα χτυπάει κάρτα δυνατά, αλλά με διαφορετικό τρόπο: πες ότι εδώ έχεις μια γιαπωνέζικη "μαγειρίτσα" φτιαγμένη όμως με θολό ζωμό (paitan) κοτόπουλου, με όλα σχεδόν τα συνοδευτικά στοιχεία του Shoyu, και το έξυπνο στοιχείο της οξύτητας το δίνει ένα εξαιρετικό δυναμικό τουρσί μανιταριού λεντινούλα. Το Katsukare iberico αποδεικνύει πως οι Γιαπωνέζοι τελειοποίησαν τα τηγανητά που έμαθαν από τους Δυτικούς και στην περίπτωσή μας το παναρισμένο χοιρινό tonkatsu έρχεται χυμώδες, ελκυστικό και τραγανό, με ωραίο ρύζι, αλλά δυστυχώς μαζί με ένα άτονο, ξενέρωτο κάρι. Υπογραμμίζω το πολύ καλό μπαρ, κρίνοντας από το άψογο Dirty Martini.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 1/4.

TANPOPO Αριστείδου 1, κέντρο, 2107000252. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ. Κλειστά Τετ. & Κυρ. Τιμή: € 15-20 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.