Nebbiolo

Φαίνεται πως έλειπε ένα καλοβαλμένο στέκι ολοήμερης λειτουργίας από τα πολύ βόρεια προάστια της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε τις πόρτες του λίγο πριν τις γιορτές, το "Nebbiolo" πάει σφαίρα, τα Παρασκευοσάββατα και τις Κυριακές το μεσημέρι υπάρχει λίστα αναμονής, όμως το σουξέ το βλέπω και ένα απλό βράδυ καθημερινής που το μαγαζί σφύζει από ζωή. Πλάι μου έχω καλοντυμένη κοριτσοπαρέα με τσάντες από τα ψώνια, απέναντι κάθονται γόνοι καλών οικογενειών, παραδίπλα μεγάλες παρέες από καλοβαλμένους περίοικους που δέχονται τη φροντίδα από το πολυάριθμο και αποτελεσματικό σέρβις μες τις όμορφες στολές του. 

Ο χώρος εικάζω πως για τους περισσότερους είναι οικείος, καθώς εδώ βρισκόταν σχεδόν από πάντα ο ιστορικός "Νάρκισσος" της Εκάλης, και μου αρέσει που ο γνωστός interior designer Στράτος Χιωτέλης επέλεξε να τον παραδώσει στο σήμερα με μια αίσθηση πατίνας που του πηγαίνει πολύ. Αλλού γέρνει προς το colonial αλλού έχει νότες εξοχής, όμως σε κάθε περίπτωση κυριαρχεί η θαλπωρή που αισθάνεσαι ήδη από το έμπα με το όμορφο μπαρ και ακόμα πιο έντονα στο πολυγωνικό αίθριο με τις μεγάλες τζαμαρίες και το εντυπωσιακό τζάκι στο κέντρο, που είναι και το πιο προνομιακό σημείο του μαγαζιού. 

Στα αυτιά μου έχω διαχρονικά ιταλικά hits και στο τραπέζι, που στρώνεται με καλό, λευκό τραπεζομάντηλο, καταφτάνουν ένα-ένα τα πιάτα από τον κατάλογο που επιμελείται ο Θοδωρής Παπανικολάου, ξαναπιάνοντας το νήμα της αγαπημένης του ιταλικής κουζίνας. Οι προτάσεις του, που εκτελεί με πυγμή ο Noel Angoli, συνομιλούν στενά με την κλασική πλευρά της Μπότας, χωρίς να λείπουν και ορισμένες μοντέρνες πινελιές που θυμίζουν την "Parla" εποχή του. Όπως για παράδειγμα αυτή η εξαιρετική αντιστροφή του vitello tonnato σε tonno vitellato που υλοποιείται με άψογα κομμένο tataki τόνου σε ένα αιχμηρό πάντρεμα με ζωμό μοσχαριού, πίκλα κρεμμυδιού, τηγανιτή κάπαρη και βελουτέ μαγιονέζα με τρούφα σαν γέφυρα με την κλασική συνταγή. 

Είναι σίγουρο highlight της βραδιάς και κοντά του θα έβαζα ακόμα το μοσχαρίσιο καρπάτσιο που μπολιάζουν πρωτότυπα με κρέμα εσπεριδοειδών, αν ήταν κομμένο σε κατάτι πιο παχιές ροδέλες ή πιο φειδωλό στις γαρνιτούρες του γιατί σχεδόν το εξαφανίζουν. Το παραβλέπω ωστόσο γιατί μπροστά μου έρχεται η πολύ καλή cacio e pepe με ζυμαρικό mezze maniche που τελειώνει το μαγείρεμά της μέσα σε ολόκληρο κεφάλι από τυρί πεκορίνο πλάι στο τραπέζι. Η κρεμώδης σάλτσα της έχει τέτοια δύναμη που ηλεκτρίζει το μέσα σου και το καβουρδισμένο πιπέρι είναι ωραία νότα καθώς βάζει φωτιά στη γεύση. Στην carbonara spumata χαίρομαι και πάλι ένα εξαιρετικά μελωμένο ζυμαρικό (candele corte) που χρειάζεται να το ανακατέψεις καλά στο βαθύ του πιάτο για να δέσει όμορφα το αιθέρια τραγανό guanciale με τον προχωρημένο αφρό παρμεζάνας με έλαιο κάρβουνου, που χαρίζει στο σύνολο φίνα ορυκτότητα. 

Aπό το ριζότο με σαφράν κρατώ το ενδιαφέρον παιχνίδι με τις υφές, κυρίως του τραγανού (al dente ρύζι, πολύ λεπτές φέτες ωμού κολοκυθιού) αλλά και της κρουστής γαρίδας, βρίσκω όμως πως ένα πιο απαλό τυρί θα συντονιζόταν καλύτερα με τα υλικά του πιάτου. Η πίτσα, αν και δεν έχει την ίδια έκταση στον κατάλογο με τα ζυμαρικά και τα ριζότι, είναι αξιόλογη γιατί το ζυμάρι της, που "λουκουμαδίζει" ελαφρώς, είναι αέρινο στο στόμα, πολύ φουσκωτό στις άκρες και λεπτό στο κέντρο για να δεχτεί υλικά σε καλές αναλογίες και συνδυασμούς, όπως γκοργκοντζόλα με προσούτο και ρόκα στην περίπτωση της Parma που επιλέγω. 

Στα κύρια, το κρέας έχει την πρωτοκαθεδρία και η κοτολέτα για δύο σε εκδοχή Cordon Bleu με προσούτο και τυρί fontina βρίσκει τον δρόμο της σχεδόν προς κάθε τραπέζι του μαγαζιού. Μετά λόγου, διότι είναι πληθωρική, με μπόλικη γέμιση και χυμούς να ξεχειλίζουν σε κάθε μπουκιά που κόβεις, ωραία κρούστα ψωμιού και μιαν αίσθηση πως την έφτιαξε χρυσοχέρα γιαγιά. Θέλει το λεμόνι της που το έχει στο πλάι, θέλει και μια γαρνιτούρα σαν τον πουρέ πατάτας με τρούφα, που είναι ελαφρύς και καλοφτιαγμένος. Το μοσχαρίσιο φιλέτο είναι συμπαθητικό, καθώς το περιχύνουν με έναν εκρηκτικό ζωμό κρέατος με espresso, χωρίς όμως να δημιουργείται κάποια σύνδεση με το δίκοκκο σιτάρι (farro), μαγειρεμένο σαν ριζότο με μανιτάρια, που το συνοδεύει. 

Όσο για το γλυκό φινάλε, μένει πιστό στα ιταλικά classics και δεν απογοητεύει, είτε κινηθείτε προς τα cannoli που γεμίζονται με μια πρωτότυπη κρέμα από ricotta και αποξηραμένα φρούτα είτε προς το tiramisu που έρχεται απλωμένο σε πιάτο, με καλοζυγισμένες εντάσεις από λικέρ και σιρόπι καφέ. Η φροντίδα για το κρασί είναι μεγάλη, καθώς ο συνέταιρος του Γιάννη Μωράκη στο συγκεκριμένο πρότζεκτ, Χρήστος Φλόκος έχει δημιουργήσει μια πλούσια λίστα με πάνω από 500 ετικέτες που ανοίγονται από τον ιταλικό αμπελώνα σχεδόν προς κάθε μεριά του παλιού και του νέου κόσμου, φυλάσσονται στο τελευταίας τεχνολογίας κελάρι του εστιατορίου, και σερβίρονται σε μεγάλη γκάμα ποτηριών της Riedel από sommelier με γνώση. Με μικρή προσοχή στις λεπτομέρειες, το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι δεν απέχει πολύ για το "Nebbiolo", που ειρήσθω εν παρόδω από το Πάσχα θα μας υποδέχεται και στις Σπέτσες.  

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 21/2.

NEBBIOLO Λεωφ. Θησέως 111, Εκάλη, 2106228888. Ωράριο λειτουργίας: Από το πρωί. Τιμή: € 40 -70 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Όχι