Gorlomi

Όταν μπαίνεις στο "Gorlomi", δύο πράγματα συμβαίνουν. Πρώτα σε χτυπάει η ενέργεια του εστιατορίου, που ακόμα και σε μια χαμηλής κίνησης ημέρα όπως η Τρίτη εκπέμπει κύματα ευφορίας και καλοπέρασης, και έπειτα συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι μεν σ’ ένα καινούργιο μαγαζί αλλά μ’ ένα θερμό και κλασάτο déjà vu που, σ’ εμένα τουλάχιστον, θυμίζει κλασικά ρεστοράν σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Είναι σαφές ότι από το τέλος Οκτωβρίου που άνοιξε, το "Gorlomi" έχει εξελιχθεί σ’ ένα από τα πιο hot εστιατόρια της Αθήνας, όπου τα μεγάλα τραπέζια –εταιρικά ραντεβού, αντροπαρέες και γυναικοπαρέες– κυριαρχούν σκορπίζοντας μια it place αλεγρία.

Στη μεγάλη σάλα, ο συνδυασμός κλασικών λευκών γύψινων σε δοκάρια και κολόνες μ’ ένα θερμό θαλασσινό πετρόλ στους τοίχους, διπλό λευκό τραπεζομάντιλο, λότζες σε απαλή τερακότα (ή σε χρώμα καμένου πορτοκαλιού όπως το περιγράφουν οι Bobotis Architects που σχεδίασαν το ντεκόρ) και ωραίο ξύλινο πάτωμα, υποστηρίζει την κλασάτη αύρα. Ατμοσφαιρικά σεταρισμένες, οι στολές των σερβιτόρων (λευκό πουκάμισο, μακριές λευκές ποδιές σε στιλ γαλλικού μπιστρό και μαύρες γραβάτες) ενισχύουν τη θέρμη της ατμόσφαιρας∙ η μόνη διαφωνία μου αφορά τις γραβάτες που θα ήταν πιο στιλάτες αν ήταν μακριές και στενές αντί για τις "κομμένες" που φορούν. Από την άλλη, το μπετόν στα ταβάνια, το τετράγωνο μπαρ από λευκό μάρμαρο ως επίκεντρο που ενώνει τον εσωτερικό χώρο με την κλειστή αυλή που έχει "ουρανό" από μπλε και άσπρη ριγέ τέντα, δίνουν πιο ανάλαφρη σύγχρονη όψη. Τα άφθονα τζάμια αφήνουν να περάσει ωραίο φως, τα μεσημέρια του σαββατοκύριακου που το εστιατόριο είναι ανοιχτό, από την άλλη όμως βάζουν εμπόδιο στην καλή ηχητική.

Σ’ αυτό το εστιατόριο με το απρόσμενο όνομα του στιλάτου ήρωα του ταραντινικού "Άδωξοι Μπάσταρδη", οι γεύσεις έχουν τη δημοφιλή οικειότητα της ιταλικής κουζίνας, αλλά με το άγγιγμα ενός αστεράτου σεφ σαν τον Lucca Piscazzi, ο οποίος διακρίνεται ήδη με Χρυσό Σκούφο και αστέρι Michelin στο "Pelagos" του Four Seasons. Έχει την επιμέλεια των γεύσεων που μαγειρεύει ο επικεφαλής σεφ Σωτήρης Γιαννόπουλος και δείχνει τον επιλεκτικό ιταλισμό του από την αρχή, με αφράτη και τραγανή φοκάτσια, μαζί με πολύ καλή μυρωδάτη μορταδέλα.

Στα antipasti, τα ωμά έχουν ειδικό βάρος και ιταλικό πνεύμα. Στο ταρτάρ γαρίδων Κοιλάδας ξεχωρίζει η φινέτσα της γλύκας τους συντονισμένη με μια ανάλαφρη αρωματική σάλτσα καπνιστού τυριού provola, αντίδι σοτέ που δίνει δροσιά και σοφιστικέ πικράδα με τη γαρίδα καθισμένη σε τραγανό arancino alla pescatora για μια πιο comfort νότα, που όμως δεν είναι απαραίτητη. Πιο διακριτικό είναι το σοτέ κολοκυθάκι, ως παραδοσιακός τόνος πάνω στην κρουστή και βουτυράτη κομψότητα του ωμού μαγιάτικου με ανθό αλατιού. Έχει σαν "καρύκευμα" ντελικάτο τυρί stracciatella και εκφραστικό πουρέ κολοκυθιού αρωματισμένο με δυόσμο. Ασυνήθιστη και θερμώς προτεινόμενη είναι η σαλάτα, όπου η τρυφερή buratta μπλέκει γοητευτικά την υφή της με ξινούτσικο πουρέ κολοκύθας και τα δυο τους συνδυάζονται με νοστιμότατη ψητή κολοκύθα, σπανάκι και φιλέ αμυγδάλου.

Το πιο δυνατό χειροκρότημα το κράτησα για τρία πιάτα. Δεν έχω δοκιμάσει καλύτερο vitello tonnato στην Αθήνα, καθώς το μοσχάρι έρχεται σούπερ τρυφερό με μια αίσθηση κορυφαίου ζαμπόν, συνοδεία βελούδινου αφρού από τόνο με ωραία οξύτητα και κάππαρη· όλα σε τέλειες αναλογίες που με οδηγούν να το χαρακτηρίσω ιδεώδες fine comfort. Οι reginette παραδίδουν μαθήματα ουσιαστικού μινιμαλισμού με την τέλεια al dente υφή τους, τη νοστιμιά από φινετσάτη σάλτσα κοτόπουλου, μια σταλιά ένταση από πανσέτα και εκφραστική πινελιά από αυθεντική γεύση μπρόκολου σε πουρέ και μπουκετάκια. Το λαβράκι acqua pazza ανάγεται από πιάτο των ψαράδων της Νάπολης σε μια σπεσιαλιτέ που οφείλει το νακ της στον μαστορικό, ελαφρώς ζελατινώδη πιπεράτο ζωμό της με ορεκτική οξύτητα, στο τέλεια μαγειρεμένο ψάρι και στα αρωματικά λαχανικά (ειδικά στο φινόκιο). Το ριζότο με σαφράν και πορτοκάλι έχει στην ούγια το made in Italy, αλλά ήρθε παραπάνω αλμυρό και ταλαιπώρησε την ωμή καραβίδα που είχε πάνω του. Τα agnolotti με την ωραία ζύμη τους γεμιστή με οσομπούκο είναι ένα πλούσιο πιάτο με μανιτάρια και σάλτσα από το ζωμό τους, καθώς και κρέμα καπνιστής παρμεζάνας, αλλά δεν θα έλεγα "όχι", αν είχαν και λίγη χάρη από άρωμα εσπεριδοειδών. Στην άψογη σφυρίδα τα al dente ρεβίθια πέφτουν λίγο σκληρά.

Το απόλυτο best seller του "Gorlomi" είναι η cotoletta alla Milanese και ο χαρακτηρισμός της ως elefante προσδιορίζει πετυχημένα το τεράστιο μέγεθός της. Είναι ωραιότατα τραγανή, με την επιφάνειά της κυματιστή όπως πρέπει, μοσχοβολάει βούτυρο, αλλά έχει και ένα μείον: έτσι όπως την πλαταίνουν με τον μπάτη στις άκρες γίνεται πολύ λεπτή και ξεραίνεται. Θα κερδίσει πολλούς πόντους αν την αφήσουν πιο χοντρή, διότι το κρέας μένει πιο ζουμερό –όπως διαπίστωσα σ’ αυτήν που μας έφεραν– στο κέντρο και δίπλα στο κόκαλο.

Τα γλυκά είναι κατώτερα του φαγητού. Το delizia al limone είναι παλιομοδίτικα μονότονο. Το θεαματικό τιραμισού, το οποίο το φτιάχνουν μπροστά σου, έχει ωραία κρέμα μασκαρπόνε, τα μπισκότα σαβαγιάρ όμως μουσκεύουν πολύ σε πικρό καφέ, στερώντας από το επιδόρπιο τη χάρη. Καλύτερη όλων είναι η τάρτα και μους σοκολάτας με δυνατή γεύση από υφές αχλαδιού και κρέμα λεμόνιου και τζίντζερ.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 6/2.

GORLOMI Πλουτάρχου 9 και Καρνεάδου, Κολωνάκι, 2107251855. Ωράριο λειτουργίας: Σάβ., Κυρ. & μεσημ. Κλειστά Δευτ. Τιμή: € 65-80 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στο εμπορικό κέντρο και στους γύρω δρόμους.