Μαύρος Γάτος

Δεν είναι της τελευταίας εικοσιπενταετίας αυτή η διάσημη σε όλο το λεκανοπέδιο ταβέρνα του Παγκρατίου όπως συχνά έχω δει να γράφεται· η ιστορία της ξεκινάει τη δεκαετία του 1960 και πολλές φορές μπαίνω στο πειρασμό να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν βρισκόταν στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος. Εξηγούμαι… Υπάρχουν δύο παράλληλες ρομαντικές ιστορίες ανάμεσα στο "Μαύρο Γάτο" και την παρισινή "Coupole". Η περίφημη μπρασερί του Μονπαρνάς, προπολεμικό καλλιτεχνικό στέκι της γαλλικής πρωτεύουσας, έχει τις τριάντα τρεις κολόνες της ζωγραφισμένες από διαφορετικούς ζωγράφους και σήμερα είναι ένα διατηρητέο στολίδι που συρρέουν απ’ όλο τον κόσμο για να το χαρούν. Ο "Μαύρος Γάτος" είναι πιο ταπεινός. Έχει στους τοίχους του υπέροχες ζωγραφιές που φιλοτέχνησε τη δεκαετία του ’60 ο ζωγράφος Ντόρης Παπαγεωργίου, πληρώνοντας με την τέχνη του το φαγητό που έτρωγε στην ταβέρνα. Δεν μπορώ να πω ότι μέσα στο άνετο υπόγειο του μαγαζιού αναδεικνύονται αυτήν τη στιγμή με τον καλύτερο τρόπο, ούτε ότι έχουμε στ’ αλήθεια συνειδητοποιήσει την καλλιτεχνική τους αξία. Ο Ντόρης, λοιπόν, έχει ζωγραφίσει ένα εκρηκτικό αποκριάτικο ξεφάντωμα, προφανώς από τις μνήμες του των καμπαρέ και των χορών στο Παρίσι όπου σπούδασε σε διάφορα εργαστήρια καλλιτεχνών για δεκαπέντε περίπου χρόνια και έγινε φίλος του δικού μας μεγάλου ζωγράφου Γουναρόπουλου και του Μοντιλιάνι. Πρωταγωνιστής στα έργα του ο μαύρος Γάτος, και οι fauve-ιστικές πινελιές του, επηρεασμένες από τους κορυφαίους M. Vlaminck και R. Dufy, ξεχειλίζουν χρώμα και σαμπανιζέ γιορτινή διάθεση.

Είναι μοναδική αυτή η σπάνια ιδιαιτερότητα για την Αθήνα και πιστεύω με θέρμη ότι θα έπρεπε να κηρυχθεί διατηρητέα αυτή η αγαπημένη ταβέρνα και ο δήμαρχος θα πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Αν ο "Μαύρος Γάτος" βρίσκονταν στο Σύνταγμα, τα πράγματα γι’ αυτήν τη διαδικασία θα ήταν προφανώς ευκολότερα, ελπίζω όμως να γίνει κάτι και στην άσημη Πολέμωνος του Παγκρατίου, η οποία χάρη σ’ αυτή την ιστορική ταβέρνα σφύζει από ζωή, ειδικά τα σαββατοκύριακα, που συρρέουν παρέες οικογενειών απ’ όλο το λεκανοπέδιο για να χαρούν τα περίφημα παϊδάκια της. Τις καθημερινές συχνάζει εκεί για να ευχαριστηθεί το φαγητό του το παγκρατιώτικο crowd και οι επισκέπτες που περνούν για τις δουλειές τους. Όταν ο καιρός είναι καλός, τα τραπέζια του πεζοδρομίου γεμίζουν. Η μεγάλη ημιυπόγεια σάλα είναι σχετικά φωτεινή, τα τραπέζια ντυμένα στο λευκοκόκκινο καρό τους και οι ζωγραφιές του Ντόρη prima vista, και ο θόρυβος από τις φωνές και τα γέλια στο γεμάτο μαγαζί έντονος. Στο έμπα δεξιά, μάλιστα, στην πρώτη ζωγραφιά υπάρχει και το όνομα του μαγαζιού από τον ζωγράφο και απέναντι το μεγάλο ψυγείο-βιτρίνα με τα κρέατα. Οπτικά τουλάχιστον, το καρέ του μοσχαριού δεν με συγκίνησε· ψάχνουμε άλλα κρέατα τώρα με ενδομυϊκό λιπάκι για τη νοστιμιά, οπότε το προσπέρασα.

Πριν τα κρέατα που δεσπόζουν στον κατάλογο διάλεξα μερικά από τα κλασικά προεόρτια της ταβέρνας. Η χωριάτικη είναι πλούσια, με ωραία ντομάτα και πικάντικη φέτα. Το σαγανάκι του τυριού με τραγανή κρούστα λιώνει μαστιχωτά μόλις το κόψεις και το στυμμένο λεμόνι δροσίζει τη γευστική του ένταση. Συμπαθέστατες και γλυκοφάγωτες οι φετούλες της μελιτζάνας σε μετρίως τραγανό κουρκούτι, όπως και οι κολοκυθοκεφτέδες που μέσα τους λιώνει μπόλικο τυρί. Η πίτα της ημέρας με έστειλε στα Ζαγοροχώρια: ρουστίκ, τραγανό και χοντρό (χειροποίητο μάλλον) φύλλο και η γεύση της γέμισης στη σπανακοτυρόπιτα δυνατή και μυρωδάτη.

Πάμε στα κρέατα τώρα. Δεν με συγκίνησε η χοιρινή μπριζόλα, όχι επειδή δεν ήταν τρυφερή και προσεκτικά ψημένη, ίσα ίσα, η γεύση της όμως ήταν τελείως ουδέτερη. Τα αρνίσια παϊδάκια στο ύψος τους: αληθινά, όχι από μπούτι, λεπτά και νοστιμότατα από το λιπάκι που τα στεφανώνει. Όχι ότι εγώ που είμαι του σενιάν και στο αρνί δεν θα τα ήθελα μια ιδέα πιο κόκκινα, αλλά ήταν ΟΚ και ζουμερά. Ακόμη καλύτερο, πάντως, είναι το συκώτι τυλιγμένο στην μπόλια, τρυφερό, ζουμερό, χωρίς ίνες, σκέτη γλύκα με το ιδιαίτερο άρωμα του, από τις ωραιότερες εκδοχές αυτού του σπάνιου πλέον εδέσματος στα αθηναϊκά εστιατόρια. Τα μαγειρευτά της κυρίας Παναγιώτας έχουν όνομα, ιδίως το λεμονάτο μοσχαράκι και ο μουσακάς∙ εμένα μου έτυχε ένα πολύ λιμπιστικό αρνίσιο μπούτι στο φούρνο με πατάτες τρυφερότατες, που πολύ το ευχαριστήθηκα. Γλυκό ο κατάλογος δεν έχει, αλλά το "τσιζκέικ" που μας κέρασαν ήταν καλό.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 5/11.

Πολέμωνος 4, Παγκράτι, 2107236903. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ. Κλειστά Κυρ. βράδυ. Τιμή: € 20-25 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους. Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.