Wine is fine

Στο ποτήρι μου υπάρχουν η ανθισμένη χάρη και η κοφτερή δροσιά ενός Petit Chablis Domaine d’Elise, ενώ αλείφω πλούσια dirty rillette σε γαλλική μπαγκέτα· και οι δύο είναι εκφραστικές γεύσεις που μου θυμίζουν τα φοιτητικά μου χρόνια στο Παρίσι, αλλά αρχίζουν να γίνονται δημοφιλείς και στην Αθήνα. Άνεμος ανανέωσης έχει αρχίσει να φυσάει τη φετινή σεζόν στην πρωτεύουσα, καλλιεργώντας έναν fun εκδημοκρατισμό της γεύσης. Καινούργια wine και bar-restaurants, που ξεφεύγουν από τα κλισέ, ενώνουν σε θερμή αγκαλιά τη διασκέδαση και τις ψαγμένες μουσικές με το νόστιμο, comfort φαγητό και μια διευρυμένη οινική ποικιλία, γεμίζοντας τις κάβες τους κυρίως με κρασιά φυσικής οινοποίησης. Αυτό λοιπόν το νέο κύμα αποτελείται όχι μόνο από επιτυχημένα, αλλά και περιζήτητα και απίστευτα μοδάτα μαγαζιά. Μπορεί κορυφαίο να παραμένει το hype του "Pharaoh", αλλά χαμός γίνεται πλέον και στο "Wine is fine".

Το επισκέπτομαι νωρίς, στις έξι και τέταρτο, για να βρω σίγουρα τραπέζι, μιας (κρατήσεις δεν γίνονται) και χαίρομαι την προετοιμασία ενός –τρόπος του λέγειν– σχεδόν κινηματογραφικού σκηνικού. Η καθημερινότητα της Βύσσης με τα πομολάδικα και τα είδη κιγκαλερίας παίρνει σκηνογραφική διάσταση όταν κλείνουν τα μαγαζιά. Σ’ εκείνη την οξεία γωνία Βύσσης και Πολυκλείτου με τον ακράτητο, λόγω πολεοδομικού σχεδιασμού, δυναμισμό, είναι παραταγμένα τα τραπέζια του μαγαζιού, καλοστρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα. Δεν έχουμε συνηθίσει στην Αθήνα τέτοιες εικόνες, που τις συναντάς συχνά σε ξένες μητροπόλεις, καθώς στα πεζοδρόμια και τους πεζοδρόμους μας έχουμε ψάθινες καρέκλες και τραπέζια καφενείου ως επί το πλείστον. Όταν λοιπόν στη συμβατικότητα του έρημου εμποροβιοτεχνικού κέντρου κάποιος στρώνει τραπεζομάντιλο, μοιάζει σαν να φοράει μια μοντέρνα σταχτοπούτα τα καλά της. Ο κόσμος σιγά σιγά γεμίζει τα τραπέζια. Νέοι, ωραίοι, χιπστεράδες και μη, ψαγμένοι, δικτυωμένοι, καθημερινοί άνθρωποι με ανησυχίες, κυρίως φάτσες χαρούμενες με έφεση στο socializing, παρέες μικρότερες και μεγαλύτερες, αλλά και τυχαίες συναντήσεις, διότι αυτό είναι το μέρος που τους εκφράζει και βρίσκονται χωρίς να υπάρχει λόγος να κλείσουν ραντεβού· το ξέρουν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα συναντηθούν εδώ. Τα κορίτσια είναι περισσότερα από τα αγόρια, και η ατμόσφαιρα είναι αυθόρμητα σαμπανιζέ. Προτού καθίσω στο εσωτερικό, χαζεύω την ιδιαιτερότητα της λοξής ξύλινης "κορνίζας" που κυκλώνει την τζαμαρία στη Βύσσης, και το κάδρο του μαγαζιού μού κάνει πάλι σκηνή από ταινία. Μέσα, η μουσική από τα tailor made εντυπωσιακά ξύλινα ηχεία αφιερώνεται συχνά στη γαλλική ραπ, ο ήχος είναι καλοζυγισμένος και μιλάμε χωρίς να κουραζόμαστε, στο πάτωμα ένα δρύινο "νησί" περικυκλωμένο από "θάλασσα" λευκού μάρμαρου, στο ταβάνι φανεροί οι σωλήνες εξαερισμού, στην πλάτη η βιτρίνα του ψυγείου με τις δεκάδες φιάλες που γράφουν πάνω την τιμή τους σε παροτρύνουν ελκυστικά να πιεις. Με τόσο άπλετη τη διαφάνεια της τζαμαρίας, κάθεσαι μέσα και νομίζεις πως είσαι έξω. Στην απέναντι όχθη, εκτός από τα τραπέζια, βάζουν και ψηλά σταντ, με τραπεζομάντιλο πάντα, και οι παρέες πίνουν και τσιμπολογούν ακόμη πιο χαλαρά.

Οι δύο Γάλλοι, o Rafael Wallon-Brownstone και ο Τhomas Brengou, μαζί με τον Σταύρο Χρυσαφίδη, σεφ από τους Nomade et Sauvage, έφτιαξαν ένα μαγαζί στη νοοτροπία μιας cave à manger απ’ αυτές που χαλάνε κόσμο στο Παρίσι. Τα παιδιά που σερβίρουν είναι ευγενικά και άνετα, αλλά δεν αποφεύγουν τα μπερδέματα στις παραγγελίες. Για το τι θα πιείτε θα σας ενημερώσουν με λεπτομέρειες, αν το ζητήσετε, και θα σας ξεναγήσουν στην κάβα τους, που περιλαμβάνει πολλές δικές τους εισαγωγές από Γαλλία και άλλες χώρες. Στο φαγητό, τώρα, τα πράγματα που σερβίρει η μικρή ανοιχτή κουζίνα έχουν τη σφραγίδα του κλασικού γαλλικού μπιστρό. Ρουστίκ νοστιμιά το pâté de campagne κι ακόμη καλύτερη, απαλή και εθιστική rillette (σιγομαγειρεμένο χοιρινό κρέας στο λίπος του) με τουρσί αγγουράκια και περλέ κρεμμυδάκια που, μαζί με πεντατράγανη μπαγκέτα από το "Τρομερό Παιδί", δίνουν πετυχημένα το πρώτο βασικό στίγμα. Στην ίδια κατηγορία, των cold cut, ως τυρί είχαν ένα πολύ καλό Cantal που σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Οι γεύσεις στο "Wine is fine" δεν είναι εξεζητημένες αλλά ούτε απλοϊκές. Μια σαλάτα με φινόκιο και καπνιστό σολομό εκπέμπει εκφραστικά γευστική και αρωματική ειλικρίνεια, καρυκευμένη απρόσμενα με ξινούτσικο σουμάκ. Το ελαφρύ μοσχαρίσιο ταρτάρ είναι ορεκτικό και η ωραία κάψα του, εκτός από μουστάρδα, θυμίζει και ουασάμπι. Τα σοταρισμένα άγρια μανιτάρια είναι πολύ σωστά ζουμερά, γευστικά και ανεπιτήδευτα. Η βουτυράτη μακαρονάδα με αβγοτάραχο έχει αφοπλιστική λιτότητα και νοστιμάδα, αλλά έχασε αρκετούς πόντους, διότι δεν μας την έφεραν al dente όπως περιμέναμε. Από την άλλη, η κουζίνα κάνει πολύ δυνατές σάλτσες: η κόκκινη, του κρασιού, που πέφτει πάνω στα τρυφερά μάγουλα bourguignon και στον απαλό πουρέ τους έχει σιροπιαστή υφή και μεγάλη γευστική δύναμη. Ανάλογη ποιότητα έχει η σάλτσα στο κάλλιστο αχλάδι ποσέ σε κόκκινο κρασί. Το gâteau au chocolat είναι ενδιαφέρον αλλά είναι πιο συμβατικό.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 10/5.

WINE IS FINE Βύσσης 6, Μοναστηράκι, 2103230304. Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημ. Κλειστά Τρ. Τιμή: € 20-25 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.