Κοκέτα

Φαίνεται τελικά πως τα θέλουμε τα ώπα μας σαν λαός, πόσω μάλλον μετά τις απανωτές καραντίνες που μας τα στέρησαν ολοκληρωτικά. Τα νυχτερινά κέντρα ζουν ξανά μεγάλες στιγμές, το ίδιο και τα εστιατόρια που επιλέγουν να καρυκεύσουν το φαγητό τους με το στοιχείο του κεφιού. Αν και το συγκεκριμένο concept είχε γνωρίσει επιτυχία και παλαιότερα, στη σημερινή εποχή είδαμε να το επαναφέρει πέρσι το "Forte" στο Κολωνάκι και εδώ και λίγο καιρό η "Κοκέτα" που άνοιξε λίγο πριν τις γιορτές στο χώρο του παλιού "Mandaloun" προκαλώντας κυριολεκτικά χαμό στο ίσιωμα επί της Λεωφόρου Κηφισίας. Τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου γύρω στα μεσάνυχτα τα τραπέζια του φαγητού μαζεύονται, τη θέση τους παίρνουν ψηλά πάσα για ποτό, και τα ντεσιμπέλ μαζί με το greek κέφι πιάνουν ταβάνι. Το ίδιο συμβαίνει και αργά τα μεσημέρια της Κυριακής για όσους θέλουν να γλεντήσουν δίχως τύψεις για το πρωινό ξύπνημα της επόμενης ημέρας. 

Μεσοβδόμαδα ωστόσο που επισκέπτομαι το μαγαζί το σκηνικό είναι πιο ήρεμο, οι παρέες τριγύρω μου λιγοστές και στα αυτιά μου έχω από τη μία Ρέμο, Θεοδωρίδου και Χατζηγιάννη σε ένταση καλή για την ώρα του φαγητού, και από την άλλη το τηλέφωνο της υποδοχής που χτυπά διαρκώς για κρατήσεις ενόψει όχι μόνο του σαββατοκύριακου που πλησιάζει αλλά και των επόμενων (όσοι πιστοί προνοήστε εγκαίρως). Ξύλινα τραπεζοκαθίσματα σε γήινους τόνους, ένας "ιστός" από ρετρό φωτιστικά πλεγμένα στην οροφή και ασπρόμαυρο πλακάκι στο πάτωμα πλάθουν για την "Κοκέτα" την εικόνα μιας παλιάς αθηναϊκής αυλής που ζωντανεύει πιο έντονα καθώς προχωράς προς τα μέσα και αντικρίζεις επιπλέον τραπέζια αλλά κι ένα μπαλκονάκι με λευκά κάγκελα και φουντωτές μπουκαμβίλιες. Η μπάρα, αν και πιο μοντέρνου ύφους, ενώνεται με τον υπόλοιπο χώρο χάρη στα πρασινισμένα παρτέρια που την στεφανώνουν, κι έχει στην άκρη της τον DJ που βρίσκεται καθημερινά από νωρίς στις επάλξεις. 

Το φαγητό είναι μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν δρα μονάχα υποστηρικτικά προς την διασκέδαση αλλά αποτελεί και λόγο για να επισκεφτείς το μαγαζί. Το δημιουργεί ο πολύ καλός σεφ Γιάννης Λιόκας, με επικεφαλής στην κουζίνα τον έμπειρο Γιώργο Θεοδώρου, κι έχει στιλ μοντέρνο ελληνικό με αφετηρία το κλασικό εδεσματολόγιο της ταβέρνας που μπολιάζεται με ωραίες τσαχπινιές. Να, όπως για παράδειγμα αυτό το κομψά σκορδάτο τζατζίκι με ενδιαφέρουσες υφές από δροσερό αγγούρι και μαγειρεμένο σκόρδο που κάνει μια νέα πρόταση για την εθνική μας αλοιφή. Από κοντά ακολουθεί η πρωτοτυπία της τυροκαυτερής με βουτυράτη φέτα και πούδρα από λουκάνικο nduja που όμως ζητά λίγο περισσότερη κάψα προκειμένου να το φτάσει σε επιδόσεις. Αν αγαπάτε τις πίτες αξίζει να δοκιμάζετε την εξαιρετική κρεατόπιτα του μαγαζιού με φύλλο αραχνοϋφαντο που γεμίζεται με ζυγούρι καλοκαρυκευμένο και σιγομαγειρεμένο που λιώνει στο στόμα. Τα κεφτεδάκια είναι συμπαθέστατα και ζουμερά, και τα βουτάς σε αρωματική κρέμα γιαουρτιού που τους προσφέρει ενδιαφέρον. 

Πλάι σε αυτές τις πιο κλασικότροπες προτάσεις του καταλόγου, υπάρχουν και επιλογές πιο μοντέρνες σαν το μαρούλι που καψαλίζεται στα κάρβουνα και γαρνίρεται με καπνιστό χέλι προσφέροντας διάχυτη την αίσθηση του γλυκού και λιπαρού καπνού, την οποία "κόβει" εύστοχα μια αιχμηρή κρέμα σκόρδου. Το ολόκληρο αυγό σε χρυσαφένια κρούστα είναι ένα από τα αγαπημένα πεδία εξερεύνησης του Λιόκα κι εδώ έρχεται σε μια εκδοχή με καλά μανιτάρια και al dente τραχανά που ευωδιάζει καπνιστή βοτανικότητα – ο δε μελάτος κρόκος ενώνει απολαυστικά τα πάντα σε ένα σύνολο λιμπιστικό μέχρι την τελευταία μπουκιά. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για την χοιρινή τηγανιά όμως η άνευρη κρέμα από καμμένα πράσα που την περιτριγυρίζει της στερεί αρκετή από τη χάρη του τηγανιτού που θα έπρεπε να την χαρακτηρίζει. Εξίσου άτονη είναι και η κρέμα φασολάδας που συνοδεύει το εξαιρετικό κατά τα άλλα λουκάνικο με την έντονη κρεατένια γεύση-δυναμίτης που "σπάει" με πολύ καλά ξιδάτα τουρσάκια λαχανικών. 

Η κουζίνα φανερώνει εκ νέου τη δυναμική της στα μαγειρευτά που ολοκληρώνουν την εικόνα του καταλόγου και που όπως και τα υπόλοιπα πιάτα προτείνονται για τη μέση του τραπεζιού. Το ολόσωστα βρασμένο χυλοπιτάκι κάνει παρέα με έναν ιδιαίτερα ζουμερό κόκκορα παστιτσάδα που εκφράζει όμορφα την κάψα της χαρακτηριστικής κερκυραϊκής συνταγής. Καλό και το γιουβέτσι με μοσχαρίσια μάγουλα και κυανό, που με λίγη περισσότερη ποσότητα από το ελληνικό μπλε τυρί θα γινόταν καλύτερο. 

Στα επιδόρπια, το γαλακτομπούρεκο που ψήνεται τη στιγμή της παραγγελίας δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε διότι η κρέμα του ήρθε πλαδαρή θυμίζοντας σούπα. Αντιθέτως ο μπακλαβάς σφραγίζει πολύ όμορφα το γεύμα, καθώς γεμίζεται με ψιλοκομμένα φρουτάκια σε σύβραση με ρούμι, το φύλλο του είναι τραγανό και καραμελωμένο, και συνοδεύεται από καλό παγωτό κανέλας. Το σέρβις περιποιείται με ευγένεια και σβελτάδα, ενώ η λίστα κρασιών και αποσταγμάτων προσφέρει χαρακτηριστικές επιλογές από τον ελληνικό αμπελώνα. 

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 23/3. 

ΚΟΚΕΤΑ, Λεωφ. Κηφισίας 226, Χαλάνδρι, 2106744618, Σάβ., Κυρ. & μεσημ. Κλειστά Δευτ., τιμή: € 30 – 40