Première

Επιτέλους, έπειτα από τρία ολόκληρα χρόνια που παρέμεινε κλειστό λόγω της πανδημίας και των απόνερών της, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Ελλάδας, βραβευμένο επανειλημμένα με Χρυσό Σκούφο, άνοιξε ξανά. Το ρεστοράν στην κορυφή του "InterContinental" έχει πάντα επικεφαλής τον βραβευμένο σεφ Μιχάλη Νουρλόγλου και μια καινούργια ομάδα στην κουζίνα του. Ξανάνοιξε βέβαια με τη σάλα του απαράλλαχτη, με το ξεπερασμένο πια ντεκόρ της και τον ίδιο κακό φωτισμό που δεν κολακεύει ούτε το φαγητό ούτε και τα έργα τέχνης του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου και συλλέκτη, Δάκη Ιωάννου. Βέβαια, όταν μπροστά σου απλώνεται μια απαράμιλλη θέα που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, Ακρόπολη και Λυκαβηττό, είναι σίγουρο ότι βγαίνοντας στη βεράντα του μετά το Πάσχα το σκηνικό αλλάζει. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανάγκη της ανακαίνισής του. Η πανέμορφη walk in διάφανη κάβα του δείχνει ένα μονοπάτι ανανέωσης, αλλά αυτήν τη στιγμή λειτουργεί αποσπασματικά στο χώρο. 

To γκουρμέ κομμάτι του εστιατορίου (υπάρχει και ένα άλλο πιο μπιστρό) δουλεύει με ένα menu dégustation 9 σταδίων (€ 90), στο οποίο μπορείς να προσθέσεις με € 25 ένα ακόμη εξαιρετικό πιάτο, το πιτσούνι, που το προτείνω ανεπιφύλακτα διότι είναι το καλύτερο απ’ όσα δοκίμασα. Το μπούτι του έρχεται άψογα ψημένο, με μια νοστιμότατη ωμότητα που συμπληρώνεται από την ελαφρώς τραγανή πέτσα του· συνδυάζεται εξαιρετικά με μια πυκνή σάλτσα chasseur, κρέμα από κρόκο αβγού με καπνιστό ουίσκι σαν αλλιώτικη μουστάρδα, έναν κύλινδρο από παντζάρι αρτυμένο πρωτότυπα με γλυκόριζα και το αγαπημένο του σεφ φουαγκρά σε μια βελούδινη μους με βατόμουρα. Το σερί των γεύσεων αρχίζει πάντως με τρεις πολύ καλές ορεκτικές μπουκιές που δίνουν το στίγμα της κουζίνας: δυναμισμός, τόλμη και αρμονία. Ήτοι ζωμός-βόμβα από αποξηραμένα χόρτα που τον φτιάχνουν μπροστά σου σαν γιαπωνέζικο τσάι μάτσα, ένας κύλινδρος κουκουναριού με την κρέμα του φτιαγμένη με γάλα βρασμένο μαζί με πευκοβελόνες και μια σούπερ τραγανή ταρτούλα κρεμμυδιού με φινετσάτη κρέμα ρέγγας. 

Ο γαλλισμός μιας πολύ αφράτης ομελέτας στεφανωμένης με ελληνικό χαβιάρι ακολουθεί ραφινάτη γραφή. Το fusion αρέσει πολύ στον Νουρλόγλου και το σερβίρει πολύ δημιουργικά. Το ρόδο του Ispahan του Pierre Hermé (τριαντάφυλλο, λίτσι, βατόμουρο) εμπνέει τον σεφ σ’ ένα πολυσύνθετο πιάτο με ωμές γαρίδες, πικάντικη πράσινη ολλαντέζ με κορίανδρο και τσίλι, πεντατράγανες δροσιστικές μαρέγκες με ξινούτσικη κρέμα βατόμουρου και μυρωδάτο κονσομέ (παλιότερα το πρότεινε με καβούρι και μου άρεσε περισσότερο). Ο ποσαρισμένος σε βούτυρο αστακός είναι αστέρι σε μια ιντριγκαδόρικη σπεσιαλιτέ με μπισκ, κρέμα φιστικιού Αιγίνης με πράσινο κάρι, "καραμέλες" ζυμαρικού γεμιστές με τις δαγκάνες του και φουαγκρά και εξαιρετικό αρωματικό αφρό κόκκινου κάρι. Μια μπάρα συναγρίδας με γλυκοπικάντικο mexi mole με λευκή σοκολάτα και έντονη κρέμα μανταρινιού είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά δεν φτάνει τα προηγούμενα. Τα επιδόρπια ωραία μεν, αλλά κατώτερα της κουζίνας: ξεχώρισαν το αιχμηρό σορμπέ οξαλίδας με ανθρακούχα μαρέγκα και οι υφές της σοκολάτας. Υπογραμμίζω το έμπειρο σέρβις επιπέδου.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 23/2.

Ωράριο λειτουργίας: Κλειστά Κυρ.-Δευτ. 
Τιμή: menu degustation € 90 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). 
Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. 
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.