Ami Gastrotheque

Tόσο μεγάλη κινητικότητα με νέας γενιάς γαλλικά εστιατόρια στην Αθήνα είχαμε χρόνια να δούμε, τουλάχιστον όσον αφορά το κέντρο της πόλης. Το "Brasserie Lorraine" στο Κολωνάκι, κατ’ αρχάς, και τώρα το κατά κάποιον τρόπο αδελφό "Ami Gastrotheque" στο Σύνταγμα – και στα δύο συμμετέχουν ο Γιώργος Μελισσάρης (ως δημιουργός) και ο σεφ Παναγιώτης Ζώκος, οι οποίοι βάζουν πολύ ζωντανά στην πόλη την αύρα των γαλλικών bistrot και brasserie.

Ένας Άγγλος θα αναφωνούσε "what the bloody frog!" (το παρατσούκλι των Γάλλων στην Αγγλία) και θα καθόταν φυσικά στις καρέκλες τους. Είναι ωραία η φάση στο "Ami" έτσι καθώς τα μικρά στρογγυλά τραπέζια με τις χαρακτηριστικές πλεχτές καρέκλες των παρισινών café παρατάσσονται στο πεζοδρόμιο της Απόλλωνος, κάτω από ένα ελαφρύ, μικρό σκέπαστρο∙ βοηθάει την οικειότητα και την επικοινωνία στις μικρές παρέες αυτή η στενή επαφή. Παρομοίως αν κάτσεις μέσα, ρουφάς την ενέργεια της πολυσύχναστης γειτονιάς χαζεύοντας μέσα απ’ την τζαμαρία. Εδώ το μεγάλο μπαρ με το ρομαντισμό αναμμένων κεριών και τους 80s καθρέπτες δεσπόζει μέσα σ’ έναν αντικέ χώρο, που η soft sentimental μουσική υπόκρουση τον κάνει ακόμη πιο ατμοσφαιρικό.,

Στην κουζίνα, ο Παναγιώτης Ζώκος ντύνει αρκετές φορές τους γαλλισμούς με μοντέρνες ιδέες απ’ όπου δεν λείπει η Ελλάδα. Να, όπως αυτή η κλασική tarte flambée της Αλσατίας, που ο συνδυασμός λευκά κρεμμύδια, καπνιστή πανσέτα, ξινή κρέμα, μοσχοκάρυδο δουλεύει πολύ νόστιμα πάνω σε μια πολύ τραγανή ζύμη κουρού, τόσο που δεν νιώθεις όμως τη γαλανόλευκη ιδιαιτερότητά της. Την ιδέα της κρέπας πορτοκάλι, πάλι, την οδηγεί σε μια έξυπνη εκδοχή με μια γλυκόξινη σάλτσα gastrique, φουλ του καραμελωμένου αρώματος, και ιδιαιτέρως ταιριαστή φρέσκια μυρωδάτη τρούφα∙ αν αντί της ήπιας παλαιωμένης mimolette χρησιμοποιούσε ένα πιο έντονο τυρί σαν το ροκφόρ ή την γκοργκοντζόλα, αυτή η κρέπα θα ήταν ακαταμάχητη. Τον προτείνω σαφώς τον απαλό home smoked σολομό και θα μου άρεσε περισσότερο με καυτερή την κρέμα χορσράντις.

Όσο για το ταρτάρ, έρχεται νοστιμότατα αρτυμένο με τοσταρισμένα τρυφερά μπριός· την κρέμα καλαμποκιού με τη γλύκα που δεν ταιριάζει την άφησα στο πιάτο. Τα κύρια πιάτα τα αγάπησα περισσότερο. Η πεσκανδρίτσα meunière μου άρεσε πολύ και για το ζουμερό τηγάνισμά της, αλλά και για την ξινούτσικη σάλτσα beurre blanc με σέσκουλα και κάππαρη. Εδώ χαίρεσαι την περίφημη café de Paris ίσως στην καλύτερη και πιο εκφραστικά αρωματική βερσιόν της στην Αθήνα, πάνω σε μια τρυφερή και σωστά ψημένη αντρεκότ. Όσο για τα σιγομαγειρεμένα μάγουλα λιώνουν γευστικότατα στο στόμα με την πυκνή τους σάλτσα πάνω σε βελούδινο πουρέ, σ’ ένα γοητευτικό comfort σύνολο. Κατάλληλο ωραίο κλείσιμο, το Paris-Brest με πολύ καλή κρέμα φουντουκιού και το δυνατό lava cake με σοκολάτα και αλμυρή καραμέλα.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 9/1.

Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ.
Τιμή: € 40-55 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.