Ιθάκη

Είχα καιρό, είναι αλήθεια, να βρεθώ σ’ αυτό το εμβληματικό εστιατόριο της αθηναϊκής ριβιέρας και φθάνοντας συνειδητοποίησα ότι, μπορεί μεν να το βάζουμε στις εν δυνάμει καλοκαιρινές εξόδους μας, αλλά το χειμώνα μάλλον το ξεχνάμε. Κακώς φυσικά, διότι και μέσα στις γιορτές νιώθεις μια αίσθηση γκράντε έτσι όπως ανεβαίνεις τη φωτισμένη σκάλα με τα πεύκα που δεσπόζουν γύρω της έχοντας τους κορμούς τους κεντημένους με λαμπιόνια. Όταν δε μπεις, το επιφώνημα "wow" σού ξεφεύγει χωρίς να το καλοσυνειδητοποιήσεις έτσι όπως στην απέναντι μεριά του κόλπου αντικρίζεις σε πρώτο πλάνο και πάλι τα φωτισμένα πεύκα στις θερινές βεράντες και απέναντι το ολόφωτο "Four Seasons". Εννοείται ότι το αττικό κάλλος το έχεις πρώτο τραπέζι πίστα από το μεσημέρι, ρουφώντας τις λεπτομέρειες και τα χρώματα του τοπίου. Κατόπιν το "wow" επεκτείνεται και στην αίσθηση που αποπνέει η ίδια η σάλα, καθώς αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα που έχουν όλα πανοραμική θέα, και σου μεταφέρει μια εκσυγχρονισμένη αύρα 007 σκηνικο μετά την τελευταία ανακαίνιση. Ξύλο μελένιο παντού, χώρος άπλετος και ψηλοτάβανος, τραπέζια με αποστάσεις, πολυθρόνες σε πολύ γεωμετρικό art deco, αναπαυτικοί καναπέδες και μια αδιόρατη νότα Άπω Ανατολής με θαλασσινές διακοσμητικές συνθέσεις σε κάποιους τοίχους· πολύ ξεχωριστή η πριβέ σάλα, σε κάνει να νιώθεις ακόμη περισσότερο ότι ταξιδεύεις με κρουαζιερόπλοιο. Μεσοβδόμαδα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς δεν έχει παραπάνω από 25 άτομα η ατελείωτη αίθουσα, αλλά, εκτός από τον business κόσμο και τις οικογενειακές παρέες, το ωραίο είναι ότι στα τραπέζια του έρχονται και νέα ζευγάρια για μια σπέσιαλ έξοδο· το σημειώνω διότι η "Ιθάκη" είναι ακριβό ρεστοράν.

Επειδή μπορεί να έχετε να πάτε καιρό, μη νομίζετε ότι έχει μείνει στην εποχή –με όλο το σεβασμό– της τηγανητής καραβιδόψιχας και της γαρίδας σαγανάκι. Οι δύο επικεφαλής σεφ του εστιατορίου, Σπύρος Ασήμης και Αντώνης Κουρκούτας, ανανεώνουν την κουζίνα διαρκώς εδώ και χρόνια, αν και εκτός από τις προσωπικές τους σελίδες στα social δεν έχουμε δει κάποια ιδιαίτερη εξωστρέφεια. Το μενού του εστιατορίου τώρα είναι ευρύτατο και χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: από τη μια το ασιατικό fusion με πολύ sushi, που φροντίζει ο Κουρκούτας, και το πολύ ευρύτερο μεσογειακό που το φροντίζει ο Ασήμης. Σκεφτήκαμε ότι μετά τις γιορτινές εξτραβαγκάντσες είναι προτιμότερο να εστιάσουμε στην ελαφράδα θαλασσινών και ψαριών, οπότε μπλέξαμε πιάτα και από τις δύο περιοχές. 

Ξεκινώντας από το ασιατικό κομμάτι θα πω κατ’ αρχάς ότι τόσο τα λιτότερα όσο και τα πιο φαντεζί σούσι είναι πολύ καλά. Ξεχώρισα σίγουρα το λαβράκι και την καραβίδα σε nigiri και για το σωστό ρύζι τους, και για την ποιότητα των ψαριών, αλλά και για τα πρωτότυπα homemade kosho (πάστα σε ζύμωση από εσπεριδοειδή, τσίλι και αλάτι) με νεράντζι και περγαμόντο. Το κλασικό ρολό με πίκλα ρέβας έχει κρυστάλλινη ορεκτική καθαρότητα, ενώ από τα inside-out το γαρίδα τεμπούρα-aji Amarillo-τόνος-καπνιστό λάδι σχοινόπρασου κερδίζει τις εντυπώσεις για την πολυεπίπεδη γεύση του από εκείνο με το βασιλικό καβούρι και το μαγιάτικο. Τα ωμά είναι άλλο ένα από τα δυνατά χαρτιά. Ο καψαλισμένος τόνος είναι "βούτυρο", ο ανθός αλατιού τού πάει πολύ και η σάλτσα sake-σκόρδου μαζί με κάππαρη σαμπούκου τον δυναμώνουν. Σ’ αυτό το γήπεδο, τώρα, το fusion παίρνει φωτιά με ωραιότατο ταρτάρ λαβράκι που έχει δίπλα του γλυκιά κάψα aji Amarillo, ορεκτικό "ταραμά" αχινού και πίκλα κρίταμου, αλλά και απαλό μαγιάτικο ταρτάρ με ερεθιστική σάλτσα ponzu-yuzu kosho, αιχμηρό βελούδο αφρού ψητών λεμονιών και μυρωδάτο πουρέ από μυρώνια. Το ίδιο συμβαίνει και με το αέρινο τραγάνισμα των dumpling πατάτας μ’ έναν απίθανο πουρέ κρεμμυδιών με φύκι kombu, που η γεύση του μοιάζει με κάστανο. 

Αλλάζοντας γαστρονομική σημαία, πλέουμε σε δημιουργικά μεσογειακά νερά με πολυσύνθετες σπεσιαλιτέ. Στα συν τους η ευφάνταστη προσέγγιση, στα μείον η έλλειψη οξύτητας που θα τόνιζε τις γεύσεις, αλλά και γευστικής συμπύκνωσης για να γίνουν όσο πολυεπίπεδες υπόσχεται η περιγραφή τους. Οι καλές καραβίδες σερβίρονται και ολόκληρες και ταρτάρ με βασιλικό, μάνγκο και κρέμα κολοκάσι· το ελαφροτηγανισμένο σαλάχι γεφυρώνει την ταβέρνα με τη μοντέρνα γαστρονομία, αλλά από την κρέμα αγκινάρας και το ζελέ μαρουλιού φρικασέ λείπει η δύναμη. Η νοστιμότατη σφυρίδα θα κέρδιζε πόντους αν ήταν πιο ξινή η σελινόριζα αβγολέμονο αλλά και ο αφρός φρικασέ· το halibut (ιππόγλωσσα) πιο επιτυχημένο, κυρίως λόγω του νόστιμου γευστικού χρώματος που του δίνει το βελουτέ σπανάκι. 

Πολύ καλά τα γλυκά του Γιάννη Καλδάνη με κορυφαία την εντυπωσιακή τραγανή σφαίρα pavlova, ωραίο αποδομημένο γαλακτομπούρεκο και συμπαθητική μους εσπρέσο-μασκαρπόνε. Στα συν επίσης το έμπειρο σέρβις που συντονίζεται άψογα με τον αέρα του ρεστοράν.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 28/12.

Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ.
Τιμή: € 65-80 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι.
Πάρκινγκ: Στο εστιατόριο.