Tudor Hall

Δεν είναι πολλά τα grand restaurant των Αθηνών και ανάμεσα τους το "Tudor Hall" κατέχει σίγουρα εξέχουσα θέση. Με το που σκαρφαλώνεις στην κορυφή του ξενοδοχείου King George σε τυλίγει αμέσως έντονη αύρα μεγαλοπρέπειας, καθόλου όμως βαριάς ούτε και παλιομοδίτικης. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι αισθάνομαι πολύ περισσότερο πως βρίσκομαι σε κομψό μεγαλοαστικό σπίτι, και ειδικά αυτήν την εποχή που το μάτι στέκεται στο πελώριο χριστουγεννιάτικο δέντρο και το ψηλό τζάκι που εκπέμπει θέρμη. Πλάι τους, ο πιανίστας παίζει στο πιάνο διασκευές γνωστών κομματιών σε easy listening ύφος, ενώ στα λευκοντυμένα τραπέζια με τα καλά τραπεζομάντηλα και τα βαρύτιμα μαχαιροπίρουνα κάθεται ένα μείγμα παλιάς και νέας Αθήνας, αλλά και αρκετοί ξένοι σε μικρές και μεγάλες παρέες. 

Την ώρα που φτάνω οι περισσότεροι απολαμβάνουν ήδη το πρώτο πιάτο της βραδιάς στην καλά προφυλαγμένη βεράντα του εστιατορίου που διαχρονικά δεν είναι άλλο από την ασυναγώνιστη αεροπλανική θέα στην ολόφωτη πλατεία Συντάγματος, τη Βουλή, το αδιάκοπο πηγαινέλα της Πανεπιστημίου και τον Ιερό Βράχο. Το ίδιο βεβαίως κάνω κι εγώ, αν και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως μέσα σε αυτό το γιορτινό πανόραμα που γεύομαι οι πολυσυζητημένες καινούργιες πέργκολες και τα λοιπά στοιχεία της ανάπλασης στην κάτω μεριά της πλατείας μοιάζουν περισσότερο σαν ξένο σώμα ή για να το πω με πιο δικούς μας όρους σαν ένα υλικό του πιάτου που κλωτσάει και χρειάζεται να ωριμάσει. 

"Με το που ξεκίνησαν οι κρατήσεις των γιορτών τόσο εδώ όσο και στην "αδερφή” Μεγάλη Βρεταννία τα ρεβεγιόν έγιναν σχεδόν αμέσως sold out" με πληροφορεί εν τω μεταξύ ο βραβευμένος executive chef και των δύο ξενοδοχείων Αστέριος Κουστούδης που περνά για μια καλησπέρα από το τραπέζι. Μου μιλά με ενθουσιασμό για το καινούργιο αρτοποιείο που δημιουργήθηκε πρόσφατα και εφοδιάζει με εκλεκτά αρτοποιήματα όλα τα εστιατόρια των ξενοδοχείων, κάποια καινούργια πρότζεκτ που σχεδιάζει και θα ανακοινωθούν στο άμεσο μέλλον, και εκφράζεται με ιδιαίτερα θερμά λόγια για τον νέο σεφ του "Tudor Hall" Νίκο Λειβαδιά που ανέλαβε πριν λίγο καιρό τα ηνία του εστιατορίου με όρεξη και κέφι. 

Την κουζίνα του στο "Lycabettus" της Σαντορίνης όπου βρισκόταν προηγουμένως δεν είχε τύχει να τη δοκιμάσω, επιβεβαιώνω όμως την καλή της φήμη στην πρωτεύουσα. Οι γεύσεις του είναι μοντέρνες, κοσμοπολίτικες και δείχνουν πως ο Λειβαδιάς δημιουργεί ελεύθερα, χωρίς δηλαδή να περιορίζεται από γεωγραφικά ή άλλου είδους στεγανά. Το καταλαβαίνω ήδη από το καλωσόρισμα του menu degustation που ξεδιπλώνεται πλουσιοπάροχα μέσα από πολλές μικρές μπουκιές προς διαφορετικές κατευθύνσεις: φίνο και τολμηρό ταρτάκι με σπαράγγι, αχλάδι και πικρή σοκολάτα, γήινα ελληνική τάρτα φάβας με κονφί ντομάτας, κάπαρη και κρίταμο, καλοφτιαγμένο ρουστίκ κοτόπουλο μπενιέ, καλκάνι ταρτάρ που συνοδεύεται από αιχμηρή σος ολαντέζ με καμμένο κίτρο.

Στο εικονικό ριζότο από λευκά σπαράγγια που ακολουθεί εκτιμώ την τεχνική αρτιότητα όχι όμως το υπερβολικό σε ποσότητα λάδι από τσορίθο που διαταράσσει την ισορροπία, ενώ ο πουρές από κάστανα με άγρια μανιτάρια, δαμάσκηνο και βούτυρο noisette είναι ένα πιάτο με πλούσια χειμωνιάτικη γεύση που με κερδίζει με την comfort φινέτσα του. Το δε τσάι από τα κοτσάνια των μανιταριών με αφρό παρμεζάνας που έχει για συνοδεία, εκπέμπει ένα zero waste μήνυμα και μαζί κατευνάζει σοφά την πληθωρικότητα του.

Η καραβίδα, ταρτάρ και ψητή, ανεβάζει επιδόσεις και προσδοκίες όντας παράλληλα το καλύτερο πιάτο της βραδιάς. Η βουτυρένια κομψότητα του ταρτάρ της συνδυάζεται εξαιρετικά με χαβιάρι επιτυγχάνοντας μια καθόλου εύκολη ισορροπία ανάμεσα τους, ενώ fine dining μαθήματα παραδίδει και η ψητή, με την κρούστα καβουρδισμένου φιστικιού και την σχεδόν ωμή "καρδιά" της που βουτάς σε μια ζαμπαγιόν από το κέλυφος της που θυμίζει φιστικοβούτυρο. 

Ο σεφ φαίνεται πως αγαπά να εκφράζεται γενικότερα μέσα από διλογίες καθώς κι άλλα πιάτα έρχονται με τους "δορυφόρους" τους ή δομούνται στη λογική των διαφορετικών παρασκευών του βασικού πρωταγωνιστή. Ανάμεσα τους θα σταθώ στο αρνί, που η σέλα του σερβίρεται σε εκπληκτικό αροζέ που κινείται γευστικά στα επίπεδα της καραβίδας, το χεράκι μπρεζέ σε πιο ρουστίκ ύφος και τα γλυκάδια τηγανιτά μέσα σε μικροσκοπικά tacos, ενώ το κάδρο συμπληρώνουν ακόμα μαϊντανόριζα στο φούρνο, πουρές από το ίδιο λαχανικό αρωματισμένος με βανίλια και μια σάλτσα γεμάτη βάθος από το μαγείρεμα του αρνιού με αρώματα λεμονοθύμαρου. 

Στις δημιουργίες αυτού του είδους ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της φλυαρίας ή της μετατόπισης του ενδιαφέροντος, και κάτι τέτοιο αισθάνομαι πως συμβαίνει με το κοτόπουλο όπου την παράσταση από το στήθος με τη μους του πουλερικού κλέβει τελικά ο δορυφόρος του που είναι ένα εξαιρετικό ραβιόλι γεμισμένο με το μπούτι που μαγειρεύεται κονφί και σάλτσα από μανιτάρια πορτσίνι και τρούφα. Αν αγαπάτε τις αλά φρανσέζ γεύσεις, ο μπακαλιάρος γεμιστός με μους από χτένια και αστακό σε μπερ μπλαν με αυγά πέστροφας είναι καλοφτιαγμένος, επιφυλάσσοντας ακόμα νόστιμα χόρτα στον πυθμένα του πιάτου. 

Γαλλικό άγγιγμα έχουν επίσης τα επιδόρπια που επιμελείται ο διακεκριμένος pastry chef Arnaud Larher και εκτελεί ο ταλαντούχος Αλέξανδρος Κούφας καταθέτοντας όμως και τις δικές του πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις. Οι υφές φουντουκιού του ξεδιπλώνουν κατά κύματα το γλυκό, το αλμυρό και το καραμελένιο και είναι ένα γλυκό υψηλού επιπέδου, αντάξιο της κουζίνας. Το σέρβις περιποιείται άψογα και με τον τρόπο που αρμόζει στο εστιατόριο, ενώ η διεύθυνση της κάβας από τον sommelier των δύο ξενοδοχείων Ευάγγελο Ψωφίδη εγγυάται εξαιρετικές προτάσεις αρμονίας που αξίζει να ακολουθήσετε. 

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 15/12.
Ξεν. "King George", Βασ. Γεωργίου 3, Σύνταγμα, 2103330265, καθημερινά βράδυ, τιμή: € 75 – 95 & Menu degustation € 110.