Athénée

Χωρίς αμφιβολία, το "Athénée" συγκαταλέγεται πλέον στα πιο κλασάτα μπαρ-ρεστοράν της Αθήνας. Τα τραπέζια του έξω στην περατζάδα της Βουκουρεστίου είναι πάντα γεμάτα, ακόμη κι όταν κάνει κρύο, επιβεβαιώνοντας το hot του χώρου. Στις στιλάτες μεταλλικές καρέκλες με τα άσπρα μαξιλάρια –σαν του "Plaza Athénée" στο Παρίσι– κάθονται καλοβαλμένοι νέοι αλλά και ωριμότεροι, απολαμβάνοντας τον ευρωπαϊκό αέρα. Βέβαια, τώρα το χειμώνα πολλή από τη δράση μεταφέρεται στο εσωτερικό, που μοιάζει σαν αριστοκρατικό λόμπι σύγχρονου πεντάστερου ξενοδοχείου. Έτσι όπως σε τυλίγει η καρυδένια μπουαζερί στο χρώμα της ανοιχτόχρωμης σοκολάτας και του πούρου, το καλό γούστο ξεχειλίζει, οι δυνατοί πίνακες ανεβάζουν με την τέχνη τους το χώρο, τα tube chandeliers πάνω από το ψηλό communal table –βραβευμένη δημιουργία του σχεδιαστή φωτισμών Μάικλ Αναστασιάδη– δίνουν αποφασιστικό σύγχρονο τόνο στο κλασικό σύνολο μαζί με την ντυμένη με κασσίτερο μπάρα να δεσπόζει στο κέντρο, έχοντας από πάνω της μια συστοιχία μπρούτζινων ταινιών, που ξετυλίγεται σαν φυσαρμόνικα παρακολουθώντας το σχήμα της. 

Τα μεσημέρια, ειδικά τις καθημερινές, στη σάλα απλώνεται μια γλυκιά ηρεμία, τα σαββατόβραδα πάλι οι DJs μπιτάρουν το ρυθμό. Άλλοι πίνουν κοκτέιλ και τσιμπολογούν σούσι στο μπαρ, άλλοι κάθονται με καφέδες και τσάι στο πρώτο σαλόνι και φυσικά αρκετοί τρώνε στη σάλα του εστιατορίου που είναι το επίκεντρο. Πολύ συχνά, το ρεστοράν γίνεται power food room και δεν μιλάω μόνο για εκείνη Τετάρτη που μιλούσε στο Παλλάς ο Αντώνης Σαμαράς όσο έτρωγα εκεί, αφού συχνάζουν πολιτικοί, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες όλη την εβδομάδα. Υπάρχει φυσικά "παλιό χρήμα", αλλά υπάρχει και νέος κόσμος, και είναι φορές που η φάση παραπέμπει σε κοσμικές σελίδες περιοδικού. Οι πολυθρόνες σε κόκκινο βελούδο είναι πολύ αναπαυτικές, τα σερβίτσια προσεγμένα, τα αναμμένα κεριά στα κηροπήγια δημιουργούν ατμόσφαιρα· μοναδική παραφωνία τα τσόπστικ που έρχονται σε μια πολύ φτηνή χάρτινη θήκη και παραμένουν δυστυχώς τα ίδια από την πρώτη μέρα που άνοιξε το "Athénée" ως "Zonars" το 2017.

Το μενού του εστιατορίου χωρίζεται στα δύο, με τις πρώτες σελίδες αφιερωμένες σε προτάσεις σύγχρονης κουζίνας και τις τελευταίες σε σούσι και γιαπωνέζικες γεύσεις. Τα τελευταία, αν κρίνω από το inside out ρολό με τεμπούρα γαρίδας και λαβράκι, είναι αποδεκτά, χωρίς περαιτέρω φιλοδοξίες. Το επίπεδο της κουζίνας έχει σαφώς ανέβει σε σύγκριση με την πρώτη περίοδο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν απρόσμενες ανισότητες. Έτσι, δίπλα στον πολύ πρωτότυπο, τολμηρό και επιτυχημένο συνδυασμό πουρέ αγκινάρας Ιερουσαλήμ με σιροπιαστά αγριοκέρασα, ψητά αμύγδαλα, λάδι μαϊντανού και βελούδινο καπνιστό χέλι, υπάρχει κι ένα πολύ συμβατικό, παραμαγειρεμένο κουνουπίδι φούρνου με τον πουρέ του, που του λείπει τραγικά το τσαγανό και το γραμμένο καρύκευμα που θα το αναδείκνυε. Ωραίο πιάτο, τα ελαφροψημένα χτένια με al dente ζυμαρικό fregola σε νόστιμη μπισκ αστακού.

Περνώντας στα κυρίως τώρα, και με δεδομένο ότι το "Athénée" είναι ένα ακριβό εστιατόριο, παρατηρώ ότι τα καλύτερα πιάτα είναι τα φθηνότερα. Τα φρέσκα ραβιόλια Τοσκάνης με ρικότα και παρμεζάνα είναι πολύ σωστά και έχουν το προσόν να τα σερβίρουν με μια εξαιρετική σάλτσα τρουφάτου πεκορίνο και φρέσκια τρούφα (€ 20). Το ριζότο ήταν πάντα από τα δυνατά χαρτιά του εστιατορίου, και αυτό με παρμεζανάτη νοστιμάδα και λέμονγκρας που συνοδεύει το ζουμερό λαβράκι με τραγανή πέτσα το επιβεβαιώνει (€ 37). Καλύτερο πιάτο εξ όσων δοκίμασα η τραγανή πανσέτα, με την πέτσούλα της να σε κερδίζει με το εξαιρετικό της κρακελάρισμα και από κάτω τη ζουμερή νοστιμιά λίπους και κρέατος, μαζί με πολύ απαλές και τραγανές φέτες πατάτας, εκφραστικό αφρό πατάτας και γλυκοφάγωτη κρέμα πράσου με λάδι μαϊντανού (€ 20). 

Το πληθωρικό "παγωτό Σικάγο, το αγαπημένο της κυρίας Εριέττας" είναι πάντα παρόν ως ωραία εκδοχή της cult σπεσιαλιτέ από τη δεκαετία του 1960 με δυνατή σοκολάτα, ξηρούς καρπούς, σαντιγί και μπισκότα σαβαγιάρ. Δυνατό επίσης το ανάλαφρο προφιτερόλ με την ωραία σοκολάτα (η βανίλια του θα ήταν καλύτερη πιο μεστή), ενώ η κρέμα λεμονιού με κόκκινα φρούτα έχει σαν πιο δυνατό χαρτί το σορμπέ λάιμ και πιο αδύναμο τη ζαχαρωμένη μαρέγκα. Το σέρβις πολύ προσεγμένο και επαγγελματικό, και το extra dry Martini σωστά ατσάλινο.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 7/12.

Ωράριο λειτουργίας: Κλειστά Κυρ.
Τιμή: € 35-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Σε φυλασσόμενα πάρκινγκ.