Trattoria Italia d'Onofrio

Πρέπει να είσαι παθιασμένος συλλέκτης για να βρεις αυτή την ψιλοσπάνια φωτογραφία με τον Σον Κόνερι να τρώει σπαγγέτι στη Ρώμη το 1963 και να τη βάλεις στο εστιατόριό σου. Ο Ονούφριος Ιωακειμίδης είναι προφανές ότι έχει δαγκώσει για τα καλά αυτήν τη λαμαρίνα, διότι στο καινούργιο πόστο της τρατορίας του, στην εντελώς off Broadway πλατεία Ελπίδος, το ντεκόρ περιλαμβάνει από ηλεκτρικές κουζίνες του 1950, μπρούτζινους δίσκους καφενείου και γόνδολες μέχρι μια εντυπωσιακή τοιχογραφία εμπνευσμένη από το ναυάγιο του απόστολου Παύλου, που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και δημιουργεί μοναδική ατμόσφαιρα. Εννοείται ότι οι τοίχοι είναι γεμάτοι από φωτό των σταρ της Μπότας, αλλά και των Ιταλών της Αμερικής σαν τον Φρανκ Σινάτρα, που η φωνή του, όπως και του Ντιν Μάρτιν, ακούγεται από ηχεία μαζί με ωραία ιταλικά τραγούδια. Σημειώνω πάντως πως, χωρίς να μπορώ να καταλάβω το λόγο, υπάρχει μια ενοχλητική βαβούρα από τις φωνές των ανθρώπων κι ας ήταν ανοιχτά τα παράθυρα, που δημιουργεί παράσιτα στην όλη φάση.

Ατημέλητοι τοίχοι, επί τούτου ασοβάντιστα μερεμέτια, παλιακές ζωγραφικές που κυκλοφορούν ευρέως στο γιουσουρούμ και διάφορα απρόσμενα παραφερνάλια δίπλα σε κλισέ, όπως τα σουπλά με το ασπροκόκκινο καρέ, δίνουν μια αίσθηση απροσποίητα χειροποίητου και ανθρώπινα κουλτουριάρικου στο χώρο, που φιλοξενεί χαλαρά μεγάλες παρέες και ζευγαράκια σε σφόδρα επικοινωνιακές συνευρέσεις. Η ατμόσφαιρα είναι το πιο δυνατό ατού του μαγαζιού που μετακινήθηκε αναγκαστικά από την οδό Ηρώνδα στο Παγκράτι σ’ αυτή την ήσυχη, όμορφη πλατεία στα σύνορα Πετραλώνων - Κουκακίου, που έχει τα φόντα να αναδειχθεί σε πιάτσα. 

Αν ήθελα να περιγράψω με μια λέξη την "Trattoria Italia d'Onofrio", θα την έλεγα χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης μακαρονάδικο, αφού στον κατάλογό της υπερτερούν καθοριστικά τα χειροποίητα homemade ζυμαρικά. Ακόμη και από τα τέσσερα όλα κι όλα antipasti, τα δύο είναι νιόκι και μάλιστα ωραιότατα, αν κρίνω από τα λιτά αλλά επιτυχημένα του βουτύρου με φασκόμηλο, πιπέρι και καρύδια. Κατόπιν αυτού, όμως, τα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν πολύ άνισα μεταξύ τους. Το vitello tonnato, λ.χ., είναι ουδέτερο και αδιάφορο, με αραιή σάλτσα που της λείπει η χαρακτηριστική γεύση του τόνου. Μπαίνουμε τώρα στη λεωφόρο των ζυμαρικών: Η πρώτη γενική μου παρατήρηση είναι ότι τα πιάτα που δοκίμασα, όλα με φετουτσίνε, ήταν βαριά και λιπαρά. Ωραία, ρουστίκ και νόστιμα τα εν λόγω ζυμαρικά, αλλά δυστυχώς δεν είναι κατάλληλα για όλες τις συνταγές. Έτσι στην aglio, olio, peperoncino τα χοντρά φετουτσίνε τής στερούν τη σπαρτιάτικη δύναμη και τη γευστική καθαρότητα που δίνουν σ’ αυτή την all time classic μακαρονάδα τα σπαγγέτι. Εδώ βέβαια ανακύπτει ένα πρόβλημα στρατηγικής του μαγαζιού, καθώς δεν χρησιμοποιεί καθόλου pasta secca και κατά συνέπεια κάποιες συνταγές, όπως η προηγούμενη, είναι σχεδόν χαμένες από χέρι. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την carbonara. Προκύπτει πολύ λαδερή, η βελούδινη κρέμα αβγού και τυριού δεν υπάρχει, το αποτέλεσμα είναι πολύ ρουστίκ, η συνεισφορά του ωραίου γκουαντσιάλε που χρησιμοποιούν χάνεται και είναι σίγουρο πως, αν χρησιμοποιούσαν μπουκατίνι, σπαγγέτι ή λινγκουίνι, η γεύση θα ήταν σαφώς καλύτερη. Η μόνη μακαρονάδα που στάθηκε πολύ ωραία ήταν η al limone, διότι το λεμόνι και η φλούδα του ζωντανεύουν τις γεύσεις και ισορροπούν τη βουτυράτη λιπαρότητα, η αντζούγια δίνει διακριτική umami νοστιμάδα και ο δυόσμος με το πεκορίνο τής ταιριάζουν πολύ. 

Αυτό που αποδείχτηκε τελικά καλύτερο πιάτο της βραδιάς ήταν μια σπεσιαλιτέ που έχει καταγραφεί ως κακοποιημένη κοινοτοπία στο ρεπερτόριο των ιταλικών εστιατορίων στο εξωτερικό – κάπως σαν τον μουσακά. Μιλάω για τη saltimbocca alla Romana, που ήρθε με τις φέτες του μοσχαριού τρυφερές και ζουμερές, το προσούτο νοστιμότατο και το φασκόμηλο να δίνει σοφιστικέ φυτικότητα και ωραία πικράδα, μαγειρεμένο με ακρίβεια – κάτι που δείχνει ότι η κουζίνα έχει δυνατότητες. 

Το φινάλε γράφτηκε με ελαφρύ τιραμισού και συμπαθητική πανακότα. Είναι χαριτωμένα sui generis αυτή η τρατορία, αλλά πιστεύω ότι χρειάζεται μια αναθεώρηση ουσίας στο στιλ της κουζίνας για να πλεύσει όπως της αξίζει στην αθηναϊκή σκηνή. Το σέρβις χαλαρό και ευγενικό, η λίστα των κρασιών στοιχειώδης.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 5/10.

Ωράριο λειτουργίας: Σάββατο, Κυριακή και μεσημ. Κλειστά Δευτ.
Τιμή: € 22-28 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.