Grande Dame

Παράθυρα με ιωνικούς ημικίονες, μαρμάρινα φουρούσια με γλυπτά ανθέμια, περίτεχνα σιδερένια κάγκελα: αυτό το κτίριο του 1817 έχει περισσή νεοκλασική αρχοντιά και εντυπωσιακή αρμονία. Μου έκανε πάντα εντύπωση το πόσο ταίριαζε στο ισόγειό του εκείνο το παλιό αστικό εστιατόριο ονόματι "Παληά Αθήνα" με όλο το κλασικό ελληνικό ρεπερτόριο. Έμοιαζε από μόνο του σαν καρτ-ποστάλ και συγκέντρωνε κυρίως τουρίστες. Η ζωή προχωράει και, τώρα, ο γνωστός στους Αθηναίους σεφ Γιάννης Σολάκης άνοιξε στη θέση του το "Grande Dame" με υπότιτλο Athenian Tavern. Θέλησε να αφήσει τους ψιθύρους της ιστορίας και των μύθων να αναβιώσουν υπαινικτικά, συνδυάζοντας παλιά και μοντέρνα στοιχεία στο ντεκόρ, έτσι που να υπάρχει διάχυτος ένας ρομαντισμός χωρίς αυστηρή προσκόλληση στο ρετρό.

Η τουλάχιστον εκατόχρονη "σκακιέρα" από πλακάκια στο πάτωμα έχει ορατή την πατίνα της, το κολάζ στις καρέκλες εκτείνεται από art deco μέχρι διάφορες εκφράσεις της αστικής τραπεζαρίας, έχοντας σαν αποκορύφωμα το μεγάλο chef’s table απέναντι από την κουζίνα, όπου μια μεγάλη παρέα θα νιώθει σαν σε καλό οικογενειακό τραπέζωμα. Άλλα τραπέζια είναι στρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα, ενώ σε άλλα υπάρχουν μόνο σουπλά – απ’ αυτά ξεχωρίζω την πολύ στιλάτη ροτόντα βαμμένη σε ωραίο πετρόλ. Αλλού γύψινες ροζέτες και πολυέλαιοι κι αλλού μοντέρνα φωτιστικά, παντού όμως πίνακες με κυρίες, σαν ντάμες μιας "τράπουλας" από τολμηρές τεχνοτροπίες. Στο έμπα, το μικρό μπαρ έχει μπορντούρα από καφέ μαλακό δέρμα για να βρίσκουν αναπαυτικό αποκούμπι τα χέρια, όπως στις all time classic μπάρες. Πολύ γοητευτικά είναι και τα δύο μικρά τραπέζια στο πεζοδρόμιο, που σε βάζουν στην καρδιά της πόλης. Υπ’ όψιν ότι σε δυο-τρεις εβδομάδες, που η ζέστη θα πιάσει για τα καλά, θα μπουν τραπέζια και στον κήπο, στην πίσω πλευρά του κτιρίου.

 

Ο κατάλογος του "Grande Dame" είναι αρκετά ευρύς, χωρισμένος σε δύο βασικά κεφάλαια που υλοποιούν την ιδέα της Athenian Tavern. Το ένα είναι το κομμάτι των κρεάτων, τα οποία τις μέρες της μεγάλης κίνησης ψήνονται σε μια πολυσύνθετη ψησταριά όπου καίγονται κούτσουρα και δίνουν κάρβουνα, ενώ τις άλλες σε Green Egg. Το άλλο είναι ένα εκτεταμένο ρεπερτόριο οικείων κυρίως ελληνικών σπεσιαλιτέ, χωρίς να λείπουν οι σύγχρονες ιδέες. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στις αλοιφές του: ρουστίκ και δυναμική τυροκαυτερή, κλασικό χούμους με κύμινο και τραγανά ρεβίθια, αλαβάστρινη ιδιαιτέρως αρωματική μελιτζανοσαλάτα που ξεχωρίζει, υπέροχα μεταξωτή ξινή και αλμυρούτσικη ταραμοσαλάτα με φιλετάκια αμυγδάλου· η τελευταία φλερτάρει με το ραφινάρισμα του fine dining, οι προηγούμενες έχουν την εκφραστικότητα της καλής ταβέρνας. Όπως και το "σαγανάκι" της γαρίδας, η οποία είναι μαγειρεμένη ξεχωριστά από τη νόστιμη και με φρεσκάδα σάλτσα ντομάτας και την απαραίτητη φέτα, ή οι εκμαυλιστικές τηγανητές πατάτες παρά την τριμμένη παρμεζάνα, τα φυλλαράκια φρέσκιας ρίγανης και το λάδι τρούφας που τόσο τους ταιριάζουν. Στην αλλιώτικη Αθηναϊκή του, ο Σολάκης συνδέει το μοντέρνο με το κλασικό, σερβίροντας μια ορεκτική πατατοσαλάτα με αρακά, καρότο και μαγιονέζα φουλ στον άνηθο, με το ψάρι να είναι στακάτο μαριναρισμένο λαβράκι σε στιλ gravlax, κόκκινο όμως από χυμό παντζαριού. 

Σε αρκετά πιάτα του υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά: στα γλυκοφάγωτα παντζάρια με το κατσικίσιο ανθόγαλα και το κουκουνάρι, μια κρέμα με μαύρο σκόρδο και τρούφα δίνει έξτρα ενδιαφέρον, ενώ το επίσης ορεκτικό μοσχαρίσιο ταρτάρ του έρχεται μ’ ένα πολύ ξεχωριστό αγιολί μυρωδικών. Στην πιο μοντέρνα πλευρά της κουζίνας, τώρα, βρίσκεις πιάτα σαν το ωραίο λαβράκι καρπάτσιο (συνδυασμένο επιτυχημένα με ροζ γκρέιπφρουτ, πορτοκάλι, ρόδι, αγγούρι και ωραίο ελαιόλαδο) ή το καπνιστό χταπόδι· το τελευταίο, σιγομαγειρεμένο sous vide, είναι μεν τρυφερό, αλλά έχει χάσει το θαλασσινό του νακ και την ιδιαιτερότητα της al dente υφής του, με αποτέλεσμα η ωραία μελιτζανοσαλάτα και η πολύ καλή μαρμελάδα ντομάτας που το συνοδεύουν να του κλέβουν την παράσταση. Από τη σχάρα ήρθε σπαλομπριζόλα ελληνικής μοσχίδας τρυφερή και νόστιμη. 

Τα "μαγειρευτά" έχουν τη δυναμική να είναι ίσως τα πιο δυνατά πιάτα στο μενού, αν κρίνω από το αρνάκι: Το κρέας είναι σκέτο λουκούμι, τρυφερούδι και βαθιά νόστιμο, καθισμένο πάνω σε ψιλοπικάντικο, λεμονάτο και μυρωδάτο κουσκουσάκι – θα μπορούσα να έρχομαι στο "Grande Dame" ακόμα και μόνο γι’ αυτό. Δίπλα του, όμως, ένα άγευστο κριθαρότο με αρακά, αγκινάρες αβγοτάραχο και πεσκανδρίτσα ωχριά και θα το θεωρήσω ανεξήγητο ατύχημα στην κουζίνα. Θα σας εκμυστηρευτώ και μια επιθυμία: το καλύτερο ίσως κουνέλι στην Αθήνα το έχω φάει από τα χέρια του Σολάκη αρκετά χρόνια πριν, στο "Big Deals", και θα έβρισκε άνετα πιστεύω τη θέση του στο "Grande Dame". Σαν κατακλείδα πάντως, νομίζω ότι θα είχε νόημα να διαχωριστεί ο κατάλογος, σερβίροντας τις πιο παραδοσιακές γεύσεις το μεσημέρι και μια πιο σύγχρονη ραφινάτη γεύση, μαζί με τα κρέατα φυσικά, το βράδυ. Στα επιδόρπια βρήκα τον μπακλαβά πολύ στεγνό, αλλά μου άρεσε πολύ η ποικιλία των υφών (σορμπέ, μους, μπράουνι) της σοκολάτας.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 11/5.

Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ.
Τιμή: € 26-38 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Παρκινγκ στους γύρω δρόμους.