Hasapika Central Market

Το πόσο γουστάρω αυτό το ανατρεπτικό σκηνικό όπου κάθε μέρα διαδραματίζονται σουρεαλιστικές παραστάσεις προκλητικής γαστριμαργίας, δεν λέγεται… Από τη μια μεριά κρέμονται σφαχτάρια, στον πάγκο του χασάπη πέφτει βαρύς ο μπαλτάς, λιανίζοντας αρνιά και κατσίκια, και οι κραυγές με αραβική προφορά που διαλαλούν τη halal κρεάτινη πραμάτεια τους σκίζουν τον αέρα. Από την άλλη, δίπλα στο τραπέζι μου είναι ξαπλωμένα τεφαρίκια της θάλασσας πάνω στον πάγο και ο Φιλιππινέζος, μάλλον, νεαρός sushi chef κοπανάει με κινηματογραφική ταχύτητα με το μαχαίρι του φιλέτα ψαριών για να τα κάνει ceviche. 

Είμαι καθισμένος ανάμεσα στα κρεοπωλεία της Κεντρικής Δημοτικής Αγοράς, εκεί που παλιά ήταν το ιστορικό αιωνόβιο πατσατζίδικο του Παπανδρέου, και τρώω sushi και ψαρομεζέδες στο καινούργιο στέκι με το εντελώς σουρεάλ όνομα "Hasapika Central Market". Παλλαϊκό χωνευτήρι γύρω μου με τους μοδάτους να μπλέκονται με λαϊκές παρέες, ζευγάρια Ασιατών και άλλων ξένων, πολυπληθείς οικογένειες με τα παιδάκια τους να χειρίζονται έξυπνα τα chopsticks.

Η ενέργεια και η θεατρικότητα περισσεύουν σ’ αυτό το μέρος, και chapeau στους αδελφούς Μπακογιάννη και τον Γιάννη Δριβάκη που συνέλαβαν και υλοποίησαν την ιδέα. Κάτω απ’ τη στέγη και τις καμάρες με την πατίνα του χρόνου της Αγοράς έχει στηθεί ένα σκηνικό όπου, ανάμεσα στα "παλιωμένα" τραπέζια της ταβέρνας και τις μπλε ψάθινες καρέκλες, η αισθητική του ανορθόδοξου συνεχίζεται, με το sushi bar για δύο να φιλοξενείται σε μια προθήκη κρεοπωλείου, έχοντας δεξιά κι αριστερά του σε όλο το μήκος του μαγαζιού ψηλά "κούτσουρα" κοπής κρέατος σαν τραπέζια.

Από πίσω της, ιέρεια των ωμών ψαριών, η Φιλιππινέζα έμπειρη σεφ Josephine Desepeda, αφοσιωμένη, χαμογελαστή και με χιούμορ, με τρεις ακόμη σεφ δίπλα της. Συναγωνίζεται τα εστιατόρια μέσα στις αγορές μητροπόλεων, που κυνηγάω στα ταξίδια μου, όπως τα πολυαγαπημένα tapas bar "Pinocho" και "El Quim" στην Boqueria της Βαρκελώνης, τα σουσάδικα δίπλα από την παλιά ψαραγορά του Τόκιο Tsukiji, τα νόστιμα μαγαζιά της Borough Market στο Λονδίνο, τα εστιατόρια της γοητευτικής κλειστής αγοράς στη Στοκχόλμη και, βεβαίως, το περίφημο "Au pied de cochon" δίπλα στις Halles, το πάλαι ποτέ "Στομάχι του Παρισιού" του Εμίλ Ζολά. 

Αστέρια στη φάση του "Hasapika" είναι τα ψάρια, που τα χαζεύεις και τα διαλέγεις μέσα από τα κιβώτια. Σκορπίνες, αστακοί, λυθρίνια, σαλάχια σαν πίνακες ζωγραφικής, σκουμπριά, μπαρμπούνια, μυξινάρια Μεσολογγίου αστράφτουν φρεσκάδα και σε γεμίζουν εμπιστοσύνη. Αυτό είναι και το καλύτερο κομμάτι του μενού, από το οποίο αποφασίζεις τι θα χαρείς με τη βοήθεια του Δριβάκη και της σπιρτόζας Josephine. Mου γυάλισε το σαλάχι που δεν το είχα ξαναδοκιμάσει ωμό και το ευχαριστήθηκα κατ’ αρχάς σ’ ένα nigiri με το κυματιστό φτερό του σαν κόσμημα –σάρκα δροσερή με ωραίο δάγκωμα πάνω στο βομβίδιο του ωραίου ρυζιού– και στη συνέχεια σ’ ένα inside-out με λωρίδες αγγουριού στο κέντρο.

Ο Δριβάκης μου σύστησε θερμά το μυξινάρι, το ζήτησα σε sashimi και η σάρκα του ήταν αποκάλυψη: κρουστή, βουτυράτη, μεστή, ήταν από τα καλύτερα ψάρια που έχω γευτεί ωμά τελευταία. Καλό ήταν και το ατομικό τους ceviche που το σερβίρουν μέσα σε κέλυφος στρειδιού. Διάλεξα μπακαλιάρο και μου άρεσε η τραγανή αλαβάστρινη σάρκα του με πορτοκαλένιο ζουμί και μετρημένη κάψα. Αυτό που δεν πέτυχε ήταν το inside-out με τεμπούρα γαρίδας. Για την ακρίβεια, οι γαρίδες που μπαίνουν μέσα στο ρολό είναι τέσσερις, αλλά η τεμπούρα, όπως ψυλλιάστηκα παρακολουθώντας το τηγάνισμά της, ήταν λαδοπιωμένη και όχι αέρινη, χωρίς τη χαρακτηριστική γλύκα που περιμένεις. Εντυπωσιακό και εναρμονισμένο με τη φάση της αγοράς είναι και το food styling, καθώς τα σούσι κάθονται πάνω σε πάγο και στα σκεπάσματα των κιβωτίων των ψαριών με τις κόκκινες θήκες των chopstick εν είδει αφαιρετικών ιδεογραμμάτων, και έρχονται από τα διπλανά τραπέζια για να το φωτογραφίσουν.

Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα, εκτός όμως από το sushi υπάρχουν και τα πιάτα του seafood kiosk που με απογοήτευσαν. Η κακαβιά έχει νοστιμιά, αλλά χρειάζεται να της ρίξεις αρκετό λεμόνι για να γίνει πολυεπίπεδη η γεύση της. Όλα τα θαλασσινά που πήραμε όμως ήρθαν ατυχώς παραμαγειρεμένα. Τα αχνιστά μύδια, σκληρά και χωρίς ίχνος υγρασίας ήταν απογοητευτικά, αλλά το περίεργο είναι πως το εντελώς αντίθετο συνέβη με τα μεγάλα χυμώδη μύδια στις άλλες παρασκευές, πράγμα που σημαίνει αστάθεια. Εξαίρεση το πολύ καλό λεμονάτο ζουμί τους που το χρησιμοποίησα μαζί με ουασάμπι στο καρύκευμα των σούσι και δούλεψε πολύ πετυχημένα.

Στο λεμονάτο σαγανάκι με γαρίδες, μύδια και καραβίδες και στην κόκκινη μακαρονάδα, τα θαλασσινά, εκτός από τα μύδια, ήταν παραβρασμένα, έχοντας χάσει τη θαλασσινή τους χάρη. Ειδικά στη μακαρονάδα, τα φρέσκα ζυμαρικά ήταν αθεράπευτα πλαδαρά, καταδικάζοντας το πιάτο ή μάλλον το τηγάνι, μέσα στο οποίο τη σέρβιραν. Μάλλον ξηρά σπαγγέτι χρειάζονται για να συγκινήσουν. Αυτό το κομμάτι χρειάζεται πλήρη αναθεώρηση και βελτίωση για να σταθεί στο ύψος των sushi. Γι’ αυτό και για την ατμόσφαιρα θα πάω ξανά και ξανά και, κάποια στιγμή στην καρδιά του χειμώνα, ελπίζω να βάλουν και πατσά για να συμπληρωθεί το σουρεαλιστικό παζλ.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 28/12.

Τιμή: € 15-20 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.