Είμαι έτοιμος να εισηγηθώ ξανά τη χρήση του όρου γαστροταβέρνα μετά το πρόσφατο δείπνο μου στο βραβευμένο εστιατόριο της Βάννας Βρεττού στο Παλαιό Φάληρο, διότι τίποτα άλλο δεν εκφράζει καλύτερα αυτό το ιδίωμα που συνδυάζει μια πειραγμένη comfort ελληνική κουζίνα, βουτηγμένη στην οικειότητα, με την κληρονομιά της ταβέρνας ανανεωμένη αισθητικά στο σήμερα. Έπειτα από δύο σχεδόν χρόνια πανδημικής αναστολής, το ονομαστό εστιατόριο του αθηναϊκού Νότου άνοιξε και πάλι τις πόρτες του με ανανεωμένη κουζίνα. Βέβαια, όλο αυτό το διάστημα, η προικισμένη μαγείρισσα και ο σύζυγός της Σωτήρης Καραδάκης βρίσκονταν για σεζόν στο αδελφό δικό τους εστιατόριο "Kalokeri", στο "Άβενιου" (το κεντρικό σοκάκι της Χώρας στην Αντίπαρο), και εξέλισσαν την κουζίνα τους.
Μπαίνοντας στο μαγαζί, με χτυπάει μια όμορφη θαλπωρή. Προσπερνώ την –κλειστή πλέον– βεράντα με τις σόμπες και αποφασίζω να καθίσω στη σάλα με την ακόμη πιο διάχυτη ζέστη των καλοριφέρ. Δεν έχει πολύ κόσμο, καθώς είναι ακόμα νωρίς, αλλά μες στη βραδιά θα έρθουν τόσο middle agers όσο και νεολαία σ’ αυτό το εστιατόριο, όπου τα στοιχεία του στιλ που έχουμε συνηθίσει στις νεο-ταβέρνες (σκαμπό-κατσαρόλες, κρεμασμένο μεγεθολόγιο τηγανιών, βαμμένη ψάθινη καρέκλα) μπλέκονται με τη folk καλλιεργημένη αίσθηση των έργων του food illustrator Olaf Hajek για τους "New York Times". Αυτή την πολιτισμένη καλλιέπεια που σφραγίζει το χώρο, τη νιώθεις και στις μουσικές –jazz τραγούδια κυρίως– που παίζει ο Καραδάκης.
Το καλωσόρισμα, αναλόγως θερμό, υλοποιείται από μια μυρωδάτη κολοκυθόσουπα με σπιρτόζικη νότα φρέσκου κρεμμυδιού και πασατέμπο, αλλά και με πιο ρουστίκ μπρουσκετάκια με καπνιστό σκουμπρί, ψητή μελιτζάνα, άνηθο και καυτερή πιπεριά. Στην κουζίνα συνυπάρχουν δύο μονοπάτια, ένα με πιο παραδοσιακές γεύσεις, κι άλλο ένα όπου οι παραδοσιακές αφορμές εμπλουτίζονται με το φρέσκο γαστρονομικό πνεύμα της εποχής και με πιο δημιουργική διάθεση που δικαιολογεί τον όρο γαστροταβέρνα. Ξεκινώντας από το πρώτο, υποκλίνομαι στη βαθιά νοστιμιά πιάτων όπως τα μελωμένα σιφνέικα ρεβίθια, σιγομαγειρεμένα στη γάστρα και παρφουμαρισμένα με δεντρολίβανο, που λιώνουν στο στόμα, αλλά και στο γοητευτικό αβγολέμονο με το οποίο περιχύνεις τα ντολμαδάκια με αμπελόφυλλο, κιμά και μυρωδικά.
Κάπου εκεί τοποθετώ και τους παλατιανούς κεφτέδες με την εντυπωσιακή νοστιμάδα τριών κιμάδων (μοσχάρι, αρνί, κοτόπουλο) και τη χαριτωμένη νότα φιστικιού Αιγίνης που συνδυάζονται με χαϊδαρί (κωνσταντινουπολίτικο τζατζίκι με καρότο) και πολίτικη σαλάτα. Από την άλλη, τώρα, ο κατάλογος είναι γεμάτος ψαγμένες γκουρμέ εκδοχές παραδοσιακών συνταγών, αλλά και επιτυχημένους νεολογισμούς της. Η παστουρμαδόπιτα, λόγου χάρη, γίνεται millefeuille d’Istanbul, μ’ έναν πύργο σιγοψημένων κωνσταντινουπολίτικων φύλλων γιουφκά και ανάμεσά τους φιλέτο παστουρμά, κρέμα τυριών, ψητά ντοµατίνια και αβγό μάτι, ήτοι μια διαφορετική ενορχήστρωση οικείων γεύσεων. Η χορτόπιτα με τη σούπερ μυρωδάτη γέμιση (σπανάκι, σέσκουλα, καυκαλήθρες, μυρώνια, καλαθάκι Λήμνου) γίνεται σάντουιτς ανάμεσα σε δύο μεστά τραγανά φύλλα και ψήνεται στη σχάρα. Ωραία η πρόταση για "μπάμιες αλλιώς", με μια διαφορετική, πολύ επιτυχημένη βερσιόν χωριάτικης σαλάτας, αλλά το κυρίως θέμα, με τις μπάμιες παναρισμένες σε ντάκο, είναι μάλλον άχαρο. Χρειάζονται ραφινάρισμα για να συμπλεύσουν με τις υπόλοιπες σπεσιαλιτέ.
Κάποια πιάτα είναι ιδιαιτέρως comfort και γίνονται εύκολα αγαπητά. Οι ωραίες ραβιόλες με ανθότυρο και μυρωδικά, σερβιρισμένες μ’ ένα umamiσιο ραγού μανιταριών και μαύρη τρούφα Χαλκιδικής είναι πολύ χαρακτηριστικές αυτής της κατηγορίας, όπως και το μελωμένο στη γάστρα μπουτάκι κουνελιού μαζί με κεδροκούκουτσα και σχίνα, συνοδεία πουρέ καρότου και μυρωνιών που έχω δοκιμάσει παλιότερα. Από κοντά και ο σιγομαγειρεμένος για 12 ώρες στη γάστρα μοσχαρίσιος σιδηρόδρομος, με τη μελωμένη σάρκα του να σερβίρεται με πλούσιο πουρέ, ή η πολύ καλή κατσικομακαρονάδα Αντιπάρου που το άψογα βρασμένο σπαγγέτο της μαγειρεύεται μέσα στο ζωμό του κρέατος. Τα χτένια, από την άλλη, σοταρισμένα με βούτυρο και τρυφερή υφή που θα ζήλευε και Γάλλος σεφ, συνδυάζονται αντιστικτικά με δυναμικό ξινόχοντρο Χανίων που το ρουστίκ κράτημά του στο δόντι αξίζει πολλά. Ή ακόμη τα γιουβαρλάκια που φτιάχνονται με σφυρίδα και σερβίρονται με βελούδινο αβγολέμονο κακαβιάς και πικάντικη πιπεριά.
Το σέρβις ρέει επαγγελματικά και φιλικά, η wine list είναι καλοοργανωμένη και προσφέρει ενδιαφέρουσες επιλογές. Κι έτσι, σιγά σιγά, φτάνεις στο φινάλε όπου σε περιμένουν ωραίες προκλήσεις. Δεν μιλάω μόνο για το signature μιλφέιγ αλά γκρεκ με καραμελωμένα φύλλα, σαντιγί, αμύγδαλα και κρέμα μπουγάτσας. Υπάρχει ένα πρωτότυπο τσιζκέικ σουφλέ με φρέσκο ανθότυρο Αντιπάρου, πολύ αφράτο και πολύ πλούσιο, με μέλι θυμαριού και πεύκου που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
Το συμπέρασμα που προκύπτει με σαφήνεια, λοιπόν, είναι ότι οι "Μαγικές Κατσαρόλες" επανέρχονται στην ενεργό δράση καλύτερες απ’ ό,τι τις αφήσαμε πριν από την πανδημία.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε την 1/12.
Ωράριο λειτουργίας: Σάβ. & μεσημ. Κυρ. μόνο μεσημ. Κλειστά Δευτ.
Τιμή: € 28-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
