Warehouse Edge

Είχα πάει μερικές φορές για καφέ (μου αρέσει το δυνατό χαρμάνι της Κολομβίας που έχουν αυτόν τον καιρό) μετά την κυριακάτικη βόλτα στο «Νιάρχος». Η πίσω αυλή με το άσπρο και μαύρο πλακάκι είναι όμορφη, τα παιδιά παίζουν ανέμελα στο πάρκο, ο κόσμος είναι χαλαρός και επικρατεί ωραίο κλίμα. Είχα δει βεβαίως τη γυάλινη κάβα που αποτελεί κέντρο βάρους του μαγαζιού και την είχα βάλει στο μάτι, αποφάσισα όμως να επισκεφτώ το «Warehouse Edge» για φαγητό, καθώς άκουγα από αρκετούς φίλους ότι έχει σοβαρή κουζίνα, κάτι που διαπίστωσα από πρώτο χέρι. Για να μην παρεξηγηθώ με τη λέξη «σοβαρή», δεν σημαίνει συντηρητική. εδώ συμβαίνει το ανάποδο.

Το brand «Warehouse» που έχουν στήσει τέσσερις φίλοι είναι πολυσύνθετο. Ξεκίνησαν με το πολύ δημοφιλές wine bar των Εξαρχείων πριν από επτά χρόνια, συνέχισαν με το «Warehouse Co2» που ειδικεύεται στα αφρώδη, έφτιαξαν το «Edge», στη διάρκεια του lockdown ξεκίνησαν το ποιοτικό delivery «What the food» και, την ίδια στιγμή, όλα αυτά τα χρόνια ασχολούνται συστηματικά με τον καφέ, καβουρδίζοντάς τον και φτιάχνοντας τα δικά τους χαρμάνια. Πρόκειται δε μέχρι τις γιορτές να ανοίξουν έναν καινούργιο χώρο απέναντι από τη Μητρόπολη, με self service μπουκιές που θα συνδυάζονται με τα κρασιά, πολλά γλυκά και σπέσιαλ χώρο γευσιγνωσιών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ δραστήρια ομάδα, αλλά εμείς επιστρέφουμε στο «Edge», όπου χαλαρώνεις σ’ έναν μοντέρνο χώρο με το γκρι να κυριαρχεί ξεκούραστα, συνδυασμένο με το ξύλο των τραπεζιών. Νιώθεις ότι είναι περιποιημένο και ατημέλητο μαζί. Όταν ο καιρός είναι καλός, όλοι –νεολαία, ζευγαράκια, γυναικοπαρέες, οικογένειες– προτιμούν τις δύο αυλές, έστω και με σόμπες. Στη σάλα, πάλι, δεσπόζει ένα ψηλό μπαρίστικο τραπέζι δίπλα στη διάφανη κάβα, μέσα στην οποία υπάρχουν πολλά διαμαντάκια, ειδικά από τον νέο κόσμο. Είναι πιο εκφραστικά, πιο πληθωρικά και funky και μοιράζονται σε περίπου 100 ετικέτες που οι περισσότερες σερβίρονται με το ποτήρι.

Από όλα τα «Warehouse», το «Edge» είναι αυτό που έχει την πιο αναπτυγμένη κουζίνα. Η λογική της δεν καθορίζεται από τη σημασία που δίνουν στο κρασί, άρα είναι από τη μία wine friendly και από την άλλη σύγχρονη. Τα πρώτα δυνατά χαρτιά τα ανοίγουν τα ωμά, τα οποία στέκονται άνετα ανάμεσα στις προτάσεις του είδους που ξεχωρίζουν στην πόλη. Όπως το ceviche από ωραίο κρουστό λαβράκι, που κολυμπάει σ’ ένα φανταστικό, ξινούτσικο ζουμί που ηλεκτρίζει εξωτικά με passion fruit τον ουρανίσκο, μαζί με chili, γλυκοπατάτα, και ανάλαφρα τραγανίσματα κρεμμυδιού τουρσί. Στους αντίποδες, ένα σωστό tataki τόνου κινείται στο φάσμα του γλυκού umami με σάλτσα ponzu. Ανάμεσά τους, στέκεται το μοσχαρίσιο ταρτάρ, αρτυμένο μ’ ένα πολύ ορεκτικό ντρέσινγκ, τραγανό σιναπόσπορο και φύκια nori, τριμμένο κατσικίσιο τυρί και παντζάρι.

Πολύ δημοφιλείς είναι οι μεγάλες μπρουσκέτες που ευέλικτα μπορεί να συνοδεύσουν ένα ποτήρι κρασί ή ακόμη και ένα κύριο πιάτο. Πάνω σε ωραίο χωριάτικο ψωμί έχεις δύο πολύ διαφορετικές επιλογές. μία με δυνατό, ξινούτσικο και αλμυρό ταραμά με πικράδα αβγοτάραχου να τον κάνει σοφιστικέ, και την άλλη πιο απλή και πολύ comfort, με ξεψαχνισμένο μοσχάρι μπρεζέ, γλυκά κρεμμύδια και λάδι τρούφας, το οποίο όμως δεν ακούστηκε καθόλου. Συμπαθέστατη η τραγανή κροκέτα αρνιού, κερδίζει πόντους συνδυασμένη με πολύ καλή κέτσαπ από πιπεριές Φλωρίνης και κρέμα από γιαούρτι και τσαλαφούτι. Το πιάτο που, μαζί με το ceviche, μου έκλεψε την καρδιά ήταν το απίθανα πρωτότυπο πάντρεμα χελιού, σκέτο γλυκό umami, με ανανά και (άκουσον, άκουσον!) παγωτό γκοργκοντζόλα. το κατέγραψα σαν έναν από τους πιο καινοτόμους και ερεθιστικούς συνδυασμούς της χρονιάς.

Ύστερα ήρθαν τα κύρια, και η έξαψη χαμήλωσε πολύ. Περίμενα περισσότερα από το flatbread: από τη ζύμη έλειπε η αγριάδα του χειροποίητου, ο χοιρινός λαιμός δεν ήταν καθόλου dirty, και αυτό που υποτίθεται ότι είναι εναλλακτικό σουβλάκι με γιαούρτι με μαύρο σκόρδο δίκην τζατζικιού, είναι αδιάφορο. Στα ενδιαφέροντα νιόκι, η κουζίνα κάνει το αμάρτημα να βάλει μια σάλτσα πυκνή που δεν τους ταιριάζει και μπερδεύει τη γεύση που τους δίνει η καπνιστή πανσέτα, το θυμάρι και το τυρί. το πιάτο θα ήταν καλύτερο, αν έμενε μόνο στα τελευταία υλικά. Τα κρέατα σερβίρονται εντυπωσιακά και όμορφα πάνω σε φρέσκα κλαριά φασκόμηλου, δεντρολίβανου και θυμαριού που τα αρωματίζουν. Τώρα όμως, που το προχωρημένο ποιοτικό κρέας έχει διαδοθεί πολύ στην Αθήνα, η πικάνια και το διάφραγμα που δοκιμάσαμε μου φάνηκαν χλομά. Εδώ χρειάζεται σαφής εξέλιξη στην πρώτη ύλη. Ήταν πολύ εύστοχη η πρόταση του σομελιέ να πιούμε ένα Cahors Combel la Serre από Malbec. η φωτεινή νοστιμιά του βαμμένη στα φρούτα του δάσους, οι μετρημένες τανίνες και η ωραία του οξύτητα το έκαναν πετυχημένο συνοδό σε όλο το γεύμα.

Το φινάλε με κρέμα λεμόνι, μαρέγκα, μπισκότο αμυγδάλου και κόκκινα φρούτα ήταν δροσιστικό και ανάλαφρο και η τάρτα σοκολάτας με brownie, καραμέλα γάλακτος και παγωτό αλμυρής καραμέλας εθιστικά δυναμική.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 31/10.

Ωράριο λειτουργίας: Από το πρωί.
Τιμή: € 25-30 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.