Γκαστόνε

Πρωτοπήγα στο «Γκαστόνε» τον Μάιο, όταν επέστρεψα στην Αθήνα μετά το τελευταίο λοκντάουν, και η πρώτη μου εμπειρία ήταν ένα φανταστικό προσούτο από καλαρίτικο αρνί και μια άκρως τραγανή γρανίτα από… Negroni. Ο Κλεομένης Ζουρνατζής μου έδειξε τότε τους παλιούς τοίχους και τα σπλάχνα αυτού του πανέμορφου κτιρίου του 1930. Πρόκειται για την πολυκατοικία Μουσούρη, την οποία σχεδίασε ο Κωνσταντινουπολίτης κορυφαίος εκλεκτικιστής αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Κυριακίδης. Κυριολεκτικά μαγαζί γωνία, τοποθετημένο σ’ ένα τρίστρατο που ακτινοβολεί ενέργεια. Το ονόμασαν «Γκαστόνε», σαν τη σούπερ τυχερή πάπια του Ντίσνεϊ, για να ξορκίσουν το κακό της πανδημίας μάλλον, αλλά μην το παρεξηγήσετε: ο Ζουρνατζής είναι loose και δεν έχει το καθωσπρέπει στιλ του Γκαστόνε, ούτε και το μαγαζί του. Αυτό το κολάζ ανάμεσα σε αμερικάνικο diner, χασαποταβέρνα και μπαρ έχει μεταφραστεί επιτυχημένα με κομψούς δερμάτινους καναπέδες, τραπέζια και ψηλά σταντ και, φυσικά, την μπάρα με ποπ βάση από αλουμίνιο.

Το ίδιο το κόνσεπτ, τώρα, εκφράζει τη μητροπολιτική εξέλιξη της Αθήνας, που βλέπει τις διαφορετικές γευστικές κουλτούρες να μπλέκονται μεταξύ τους, έτσι όπως και οι τόσοι διαφορετικοί ξένοι της. Έτσι, η γουρνοπούλα μπορεί να συνυπάρχει ακομπλεξάριστα στο ίδιο πιάτο με το κορεάτικο bibimbap, που κάνει σουξέ στη Νέα Υόρκη, και το hype του μεταφράζεται σε μοδάτους συνδυασμούς, όπως αυτόν με το Beaujolais Nouveau. Όλα τα φαγητά, εκτός από το μενού που το διαβάζεις στο σουπλά, τα βλέπεις και στον old school φωτεινό πίνακα, στο βάθος του μαγαζιού. Το «Γκαστόνε» είναι σαφώς πιο ατμοσφαιρικό μέσα, αλλά τώρα που ο καιρός είναι καλός πολλοί –Έλληνες και ξένοι, Αθηναίοι, Αμερικάνοι και Ινδοί, νεολαία κυρίως, αλλά και μεγαλύτεροι– διαλέγουν να κάτσουν στα τραπεζάκια της πλατείας. Αξίζει να κατεβείτε στις τουαλέτες μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσετε την ιστορικότητα του κτιρίου, αφού χαζέψετε στο ισόγειο την ομορφιά των λιθοδομών που έχουν αποκαλυφθεί.

Πάμε τώρα στη γεύση, για να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι το «Γκαστόνε» κινείται στο πεδίο του streetfood, και το κάνει με περιποιημένα και πρωτότυπα σάντουιτς, όπως το hot dog μαύρου χοίρου, το sando με ρυζόψωμο, γουρνοπούλα και γιαπωνέζικη μαγιονέζα ή το ξεψαχνισμένο κοτόπουλο με ρώσικη, τραγανή πέτσα και κρέμα καλαμποκιού. Στην ποπ, κατακόκκινη παλιά μηχανή κοπής αλλαντικών, κόβονται σε λεπτεπίλεπτες φέτες μια εξαιρετική homemade μορταδέλα κι ένα μπακ μπέικον, και τα δύο από μαύρο χοίρο του Δημήτρη Δήμου. Εδώ γίνεται φανερή και η συγγένεια του «Γκαστόνε» με το «Base Grill», που σερβίρει τα ίδια αλλαντικά, αλλά και με τα «Cookoοvaya» και «Hoocut», τα οποία «τρέχουν» επίσης οι Βαγγέλης και Σπύρος Λιάκος και ο Περικλής Κοσκινάς. Από το «Base Grill» έχει δανειστεί επίσης τα cult πλέον αβγά με τηγανητές πατάτες.

Πάμε τώρα στα δικά του, με πρώτο και καλύτερο το «ράις μπολ», το κορεάτικο bibimbap δηλαδή, με βάση από γλυκοφάγωτο, μελωμένο glutinous rice και γύρω γύρω ωραία τουρσιά (καρότο, αγγουράκι), αβοκάντο και βραστά χόρτα, που δίνουν comfort ικανοποίηση∙ από πάνω του, μπορείτε να βάλετε γουρνοπούλα ή ταρτάρ στεπικής αγελάδας ή ακόμη την ωραία καπνιστή μελιτζάνα με miso και σουσάμι – ταμάμ το τελευταίο για vegetarian. Γενικά, πάντως, παρά την εξειδίκευσή του στα κρέατα, και οι χορτοφάγοι βρίσκουν ενδιαφέρουσες λύσεις στο «Γκαστόνε»: πολύ νόστιμα μανιτάρια και χόρτα τσιγαριαστά (το τραγανό κρεμμύδι από πάνω τους ήθελε μέλωμα). την τρυφερά αλαβάστρινη μελιτζάνα με ορεκτικό τσιμιτσούρι μαϊντανού. ωραιότατο και πολύ πρωτότυπο τζατζίκι με γκορκοντζόλα. δυσεύρετο τουλουμοτύρι. αγαπημένο αρβανίτικο τυρόψωμο όπως στο «Base Grill» και διάφορες αλοιφές και σαλάτες.

Για να είμαι ειλικρινής, είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από τα κρέατα. Η σιγοψημένη γουρνοπούλα έχει μεν ποθητή μελωμένη σάρκα, αλλά η πέτσα της ήταν παραψημένη και πίκριζε, οι δε ψητές πατάτες από κάτω της ήταν άχαρες και όχι μελωμένες. Οι σιγοψημένες για έξι ώρες στη γάστρα μοσχαρίσιες στηθοπλευρές είναι πολύ τρυφερές, αλλά τους λείπει το νακ, με μπαχαρικά ή κάποιο γκλάσο ίσως, που θα τις ανέβαζε. Καλύτερα όλων τα αρνίσια παϊδάκια με το λιπάκι τους, από μεγάλα ζώα και όχι γάλακτος, κομμένα λεπτά σαν δαντέλα, με περισσή νοστιμιά. Ήθελαν πάντως κι αυτά μια ιδέα λιγότερο ψήσιμο.

Το συμπέρασμα είναι ότι η κουζίνα πρέπει να σκύψει και να διορθώσει τις λεπτομέρειες, διότι είναι κρίμα να χαμηλώνουν οι επιδόσεις αυτού του, μέσα στην εποχή και τις αναζητήσεις της, κόνσεπτ. Στα επιδόρπια, οι χανιώτικοι λουκουμάδες πολύ θα ήθελαν να είχαν τη χάρη των περίφημων του Κτιστάκη που τους καθιέρωσε εδώ και δεκαετίες στην Αθήνα, άλλα, παρότι ήταν τραγανοί, είχαν ξερή κρούστα και όχι χαριτωμένα σιροπιασμένη. Η κρεμ μπριλέ, από την άλλη, ήταν εξαιρετική, βελούδινη, κομψή και τραγανή.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 21/10.