Όταν θέλω να βουτήξω σε ατμόσφαιρα γοητευτικής, «οξειδωμένης» μελαγχολίας και παρακμής, φέρνω στο μυαλό μου το υπέροχο φιλμ «Ερωτική επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ Βάι. Αυτό έκανα ύστερα από λίγη ώρα στις «Harites» παρατηρώντας το ιδιόμορφο decadent ντεκόρ τους και προσπαθώντας να διευκρινίσω το concept αυτών που το δημιούργησαν. Να σας δώσω μερικά στοιχεία για να καταλάβετε: στους τοίχους πατίνα ξεφλουδίσματος σε μπεζ, λουλουδιαστές ανθοστήλες που σε πάνε σε γαλλικό κήπο, στο ταβάνι επιμελημένα ξεφτισμένος σοβάς που αφήνει να φανούν από μέσα λεπτά πηχάκια, στους τοίχους πλαίσια με ντεσέν αρ-ντεκό ζωγραφισμένα με χρυσή μπογιά, μέσα τους ζωγραφισμένες φιγούρες σαν από comic strip και στο κέντρο η σήμα κατατεθέν τοιχογραφία με τις 14 γυμνές αισθησιακές Χάριτες, από πάνω τους μια οριεντάλ σκηνική λεπτομέρεια (άλλου παπά ευαγγέλιο), οι πολυθρόνες με τη βιενέζικη ψάθα αταίριαστες και οι καναπέδες με το πράσινο «ανθισμένο» βελουτέ ύφασμα οδηγούν τα πράγματα προς το κιτς, και όχι απ’ αυτό το έξυπνο που μας αρέσει).
Καφέ σαντάν που θα μπορούσε να συχνάζει ο Τουλούζ Λοτρέκ ήθελαν να φτιάξουν; Συγνώμη, μπορεί να φταίω εγώ, αλλά δεν πιάνω το νόημα αυτού του χώρου… Και καθώς προχωρούσε η βραδιά και ο DJ έβαζε je t’aime ελληνικά το ένα πίσω από το άλλο, η μπάλα χάθηκε εντελώς. Ίσως όχι για κάποια ζευγαράκια που είχαν βολευτεί, αλλά αυτό το μαγαζί που μοιάζει να στήθηκε πιο πολύ μάλλον σαν ρομαντικό στέκι, είναι για μένα εκτός εποχής έτσι όπως έχει διαμορφωθεί. Του λείπει το συνδετικό νήμα που θα κάνει πειστικό το όποιο concept.
Και όμως, σ’ αυτό το μαγαζί θα ξαναπήγαινα πολύ, πολύ ευχαρίστως, για δύο τουλάχιστον λόγους που ακούνε στο όνομα ψαρόσουπα και αρνάκι στη γάστρα. Και για πολλούς ακόμη, αφού την κουζίνα επιμελείται ένας από τους καλύτερους Έλληνες σεφ, ο Γιώργος Στυλιανουδάκης. Διαβάζοντας το μενού, διαπιστώνεις ότι το ελληνικό χρώμα κυριαρχεί, έχοντας μάλιστα και κάποιες κρητικές αποχρώσεις που υλοποιούν την εξειδίκευση του σεφ στην κουζίνα του τόπου του στην εξελιγμένη της εκδοχή. Υπάρχουν και κάποιες πιο μοντέρνες ιδέες σαν τα αχνιστά όστρακα, την καβουροσαλάτα με γιαούρτι και αβοκάντο, το ταρτάρ ψαριού με περγαμόντο, λάιμ και τσίλι και το καρπάτσιο αστακού που δεν ήταν διαθέσιμα την ημέρα που πήγα. Είχαν και χαβιάρι με πιτάκια και κρητικό τυρί γαλένι, αλλά το βρήκα κάπως εκτός κλίματος και το προσπέρασα.
Φτιάχνουν πολλά εστιατόρια μανιτάρια, αλλά στις «Harites» αξίζει σίγουρα να τα δοκιμάσετε: έρχεται μια ποικιλία από άγρια μανιτάρια, ανάλαφρα και χυμώδη, συνδυασμένα με κάστανα και αρωματισμένα με κονιάκ που η απαλή δασώδης νοστιμιά τους σε κερδίζει. Η ιδέα ενός αλμυρού γαλακτομπούρεκου είναι απ’ αυτές που πιστεύω ότι λειτουργούν σαν μαγνήτης για έναν καλοφαγά. Παρά τη νοστιμιά του, ωστόσο, θα το χαρακτήριζα μια μάλλον αλμυρή τυροκροκέτα, καθώς κάτω από το καλό τραγανό του φύλλο δεν έκρυβε μια τροφαντή κρέμα που να θυμίζει γαλακτομπούρεκο, αλλά μια τυρένια γέμιση από γραβιέρα 12μηνης ωρίμανσης όπως γράφει ο κατάλογος. Έτσι οι προσδοκίες για μια αλμυρή απόδοση της εμβληματικής σπεσιαλιτέ, δεν εκπληρώθηκαν. Από τις σαλάτες διαλέξαμε την κινόα, που ήρθε σε έναν κύλινδρο μαζί με φακές, αβοκάντο και αγγούρι που πάνω του έχει ωραίες γαρίδες και είναι αρτυμένος μ’ ένα ντρέσινγκ πετιμεζιού που μοσχοβολάει εσπεριδοειδή.
Είναι πολλά τα comfort πιάτα του καταλόγου, και ο Στυλιανουδάκης είναι μετρ του είδους. Το επιβεβαίωσα από την πρώτη πιρουνιά του τραχανότου: βαθιά και πυκνή θαλασσινή umami νοστιμιά, μεγάλες γευστικές γαρίδες... Αν κράταγε μια ιδέα παραπάνω στο δόντι ο τραχανάς, θα υποκλινόμουνα. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές σπεσιαλιτέ του σεφ είναι η κακαβιά της Αγίας Γαλήνης που τη μαγειρεύει με θαλασσινό νερό και ζουμερή σφυρίδα. Οι κουταλιές της είναι ένα πυκνό γαλάκτωμα, που αφήνει ανακουφιστικό γκουρμέ χάδι πάνω στη γλώσσα. Οι πειρασμοί του κρέατος είναι πολλοί, και πιάτα σαν τη μανέστρα με μοσχαρίσιο σιδηρόδρομο ή το κρητικό στιφάδο με rib eye και σάλτσα Μαρουβά δεν είναι εύκολο να τα προσπεράσεις. Μου πρότειναν, όμως, τόσο θερμά το αρνάκι που τα άφησα για άλλη φορά. Πράγματι, έπεσα σ’ ένα κρέας σιγομαγειρεμένο, μελωμένο τόσο γοητευτικά, με πετσούλα ζημιά, που η μόνη λέξη που του αρμόζει είναι λουκούμι. Και δεν είναι μόνο του, έχει άγρια ξινούτσικα χόρτα ως ταιριαστή κόντρα, αγκινάρες και πατάτες.
Τα γλυκά βρίσκονται ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα: Ο μπαμπάς με κρέμα λευκής σοκολάτας δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, το αποδομημένο γαλακτομπούρεκο με τα τραγανά του φύλλα έχει ως ατού τα ωραία ζελέ μελιού, αλλά το κατσικίσιο παγωτό δεν αναπλάθει τη γοητεία της κλασικής κρέμας. Το σέρβις είναι καλοπροαίρετο, αλλά ανεπαρκές στη φροντίδα των τραπεζιών.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 16/1.
HARITES Χάριτος 43, Κολωνάκι, 2107227771. Ωράριο λειτουργίας: Από 4 μ. έως 12 π.μ. Σάβ., Κυρ. από 12 μ.-8 μ.μ. Κλειστά Δευτ. Τιμή: € 35-55 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Παρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
