Nolan

Τρέχει ολοταχώς προς τα τέταρτα γενέθλιά του το «Nolan» του Κώστα Πισσιώτη και του Σωτήρη Κοντιζά, επιβεβαιώνοντας την επιτυχία του «ως μαγαζί γωνία» κυριολεκτικά και μεταφορικά. Νωρίς το βράδυ, ο καιρός είναι πολύ καλός και το μαγαζί είναι σχεδόν γεμάτο μέσα κι έξω, εκπέμποντας πολύ ωραία ενέργεια. Φάτσες ωραίες, σύγχρονες, χωρίς να λείπουν και λίγοι πιο κλασικοί· αυτοί που κυριαρχούν όμως είναι οι νεαροί ξένοι, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι η Αθήνα έχει εξελιχτεί σε δυνατό τουριστικό προορισμό.

Κάθεσαι έξω και χαζεύεις αρ ντεκό αρχιτεκτονικές ομορφιές της πόλης, την αέναη κίνηση και τη χαρά των ανθρώπων που καλοπερνάνε τρώγοντας στα τραπέζια του μαγαζιού. Είναι από τα πιο ιδιότυπα, ανοιχτόκαρδα, cool και μοδάτα εστιατόρια του κέντρου, με μια κουζίνα πολύ πρωτότυπη που ο Michelin της έχει απονείμει Bib Gourmand (διάκριση για πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής δηλαδή). Είναι το μαγαζί της αθηναϊκής τρεντουριάς, αλλά κι ένα εστιατόριο που τρών’ τα συνεργεία, υπό μίαν έννοια, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Και αυτό το λέω σχολιάζοντας την κουζίνα, που παίζει με ιδιαίτερα δημιουργικές ιδέες από τη μία, αλλά και με γεύσεις προσγειωμένες, που γεμίζουν το στομάχι.

Ο Κοντιζάς έχει μια δική του πολύ διαφορετική γευστική γλώσσα. Θα μπορούσα να την περιγράψω ως fusion comfort food, με έντονη κοσμοπολίτικη διάθεση τη γαστρονομική του πρόταση, καθώς χρησιμοποιεί υλικά από την Ιαπωνία μαζί με ιδέες από Βιετνάμ, Κορέα, Κίνα, Περού, που τα μπλέκει με ελληνικές πρώτες ύλες και συνήθειες. Το μενού του, που αλλάζει συχνά ανάλογα με το τι βρίσκουν στην αγορά, συντονίζεται με την παγκοσμιοποιημένη διάθεση της εποχής, σερβιρισμένη σε κομψά, απέριττα πιάτα και μπολ από πηλό. Ακόμη μία από τις ιδιαιτερότητες του εστιατορίου είναι ότι τα πιάτα του δεν είναι ούτε μικρά ούτε μεγάλα, ευνοώντας μια παραγγελία που όλα μπαίνουν στη μέση και μοιράζονται.

Μια σπεσιαλιτέ που συνοψίζει το στιλ του Κοντιζά, καθότι υπάρχει με εποχικές παραλλαγές από το άνοιγμα του «Nolan», είναι η παλαμίδα (το έχω φάει και με γαρίδες Κοιλάδας) με σουτζούκι και al dente σταμναγκάθι. Από μόνη της αυτή η σύνθεση του ουσιαστικά ωμού ψαριού, συγχρωτισμένου με jap νοοτροπία γευστικής καθαρότητας με την πικάντικη δύναμη και την πικρούτσικη δροσιά των άλλων εταίρων είναι μια πρωτότυπη δημιουργία μεγάλου βεληνεκούς. Έλα όμως που το σερβίρουν πάνω σε μπόλικο, νόστιμο δεν λέω, ρύζι με λίγο ζωμό, οπότε βάζοντάς τα όλα μαζί στο πιρούνι από γεύση που εξιτάρει μετατρέπεται σε χορταστικό απλοποιημένο φαγητό «για τα συνεργεία». Εγώ, μετά τις πρώτες πιρουνιές παράτησα το ρύζι και απόλαυσα παλαμίδα, σταμναγκάθι και σουτζούκι. Παρόμοιας νοοτροπίας πιάτο είναι το Taramen· το έξυπνο όνομά του δημιουργεί προσδοκίες για ένα ιντριγκαδόρικο fusion, τελικά όμως πρόκειται για πιάτο απλό, όπου τον ταραμά που τόσο περιμένεις δεν τον παίρνεις χαμπάρι.

Εκείνο, αντιθέτως, που βρίσκω πολύ επιτυχημένο είναι το NFC, το Nolan Fried Chicken, μια πολύ προσεγμένη απόδοση με γκουρμέ προδιαγραφές του διάσημου fast food, που περιλαμβάνει πολύ σωστά τηγανισμένες μπουκιές κοτόπουλου σερβιρισμένες με πράσινα φύλλα βουτηγμένα σε σπινθηροβόλο ντρέσινγκ, πουρέ πατάτας με σάλτσα κοτόπουλου, πικάντικη μαγιονέζα και ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι, που του ταιριάζουν πολύ.

Από το μενού απ’ ό,τι φαίνεται δεν φεύγουν signature σπεσιαλιτέ όπως το Greek-Jap fusion «σκουμπρί για μωρά», ζουμερό και ντελικάτο, σερβιρισμένο με πικάντικο λάδι και πολλά μυρωδικά (μαϊντανός, κορίανδρος κ.ά.), το αλαβάστρινο μαστιχωτό θράψαλο που τώρα δίπλα του βάζει μαραθόριζα, το ιδιαίτερα νόστιμο πατατόψωμο, που η διαδικασία παραγωγής του κρατάει μία εβδομάδα, και το πολύ αφράτο bao του ατμού. Το τελευταίο σερβίρεται απλά μεν, νόστιμα δε, γεμισμένο με χοιρινά μάγουλα, αλλά το κρέας δεν είναι συναρπαστικό όσο η σάλτσα από καρότο και αχλάδι που το συνοδεύει.

Αυτό που δεν είχα δοκιμάσει και αποδείχτηκε το καλύτερο πιάτο της βραδιάς είναι το καπόνι σοφρίτο· η κλασική συνταγή έχει μετατραπεί σε μια ντελικάτη ψαρόσουπα, που τη βουτυράτη νοστιμιά του ζωμού της κεντάνε πολύ ωραίες νότες σκόρδου και παλαιωμένου ξιδιού και μαϊντανού, με την απαλότητα του ψαριού να γράφει πολύ ωραία μέσα της. Ως πιάτο ημέρας δοκίμασα ένα homemade προσούτο πάπιας αλά ιαπωνικά, που σιτεύει για 15 ημέρες, αφού προηγουμένως αλειφτεί με miso. Είναι πολύ νόστιμο και ιδιαίτερο, καθώς το βουτάς μάλιστα σε ένα λάδι με τσίλι και miso και μπορείς να το συνδυάσεις με κάποιο από τα συνοδευτικά, όπως πουρές, ρύζι, πατατόψωμο ή λαχανικά.

Γλυκά όπως τα «φύλλα» μαρέγκας με μια πολύ δροσιστική και μυρωδάτη γρανίτα χαμομηλιού, πλούσια κρέμα βανίλιας, αποξηραμένο μήλο και σκόνη «μαύρου» λεμονιού εκφράζουν τη γαστρονομική ιδιοτυπία του «Nolan». Η τάρτα μελάσας με ρούμι και τριμμένο καφέ πάνω της είναι γοητευτική και η «σοκολατίνα» με Valrhona και αλμυρά καραμελωμένα καρύδια από τα γλυκά που δεν τους αντιστέκεσαι με τίποτα.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 5/11.

NOLAN Βουλής 31-33, Σύνταγμα, 2103243545. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Κλειστά Κυρ. Τιμή: € 35-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.