Δουράμπεης

Η πιο ιστορική κι εμβληματική ψαροταβέρνα της Ελλάδας συνεχίζει σταθερά στο δρόμο της ποιητικής ψαροφαγίας και φιλοξενίας.

Είναι πια περασμένες 11 το βράδυ και η διπλανή αντροπαρέα έχει έρθει στο κέφι ύστερα από μπόλικα πιάτα, ωραία κρασιά και πούρα, και συνεχίζει... Πάνω στο τραπέζι έχει μπει ένα jvc bluetooth ηχείο και το «Θολωμένο μου μυαλό» του Άκη Πάνου μερακλώνει το σύμπαν. Μοιάζει κάπως με οικογενειακό γλέντι η φάση. Δεν συμβαίνουν εύκολα τέτοια στιγμιότυπα αλλού, ο «Δουράμπεης» όμως είναι σημείο αναφοράς για κλασική, ωραία και σίγουρη ψαροφαγία στην Αττική, αφού το κοντέρ της ιστορίας του γράφει πάνω από 85 χρόνια (από το 1932). Δεν είναι τυχαίο ότι ο Νίκος Ξυδάκης έγραψε το «Στου Δουράμπεη», που τραγουδάει ο Σωκράτης Μάλαμας.

Το μαγαζί βέβαια έχει εκσυγχρονιστεί εδώ και μερικά χρόνια και η παλιά, απλή ταβέρνα έχει αποκτήσει το ντεκόρ ενός σημερινού εστιατορίου, εντάσσοντας κλασικά διαχρονικά στοιχεία. Μοιάζει να βγήκε από μεγάλο γιοτ η σάλα με τα τεράστια παράθυρα-φινιστρίνια, τις παλιές φωτογραφίες του Τουρκολίμανου, τα ξύλινα πλατό στο πάτωμα, τις στιλάτες πολυθρόνες... Για την ώρα πάντως καθόμαστε έξω, όπου η ατμόσφαιρα βγάζει πιο πολύ αρχοντιά κλασικού παλιού εστιατορίου με λευκά, διπλά τραπεζομάντιλα και στιβαρές ξύλινες καρέκλες με αναπαυτικό ψαθί. Με την ιστορία και την ποιότητά του, ο «Δουράμπεης» αποτελεί επίσης προσφιλή τόπο φιλοξενίας επαγγελματικών γευμάτων, έτσι απέναντί μας έχουν σεταριστεί δύο πολύ μεγάλα τραπέζια με Έλληνες και ξένους. Συνυπάρχουν με οικογενειακές συναντήσεις και ζευγαράκια, σε ένα κολάζ που απηχεί την παλλαϊκή φήμη του μαγαζιού.

Όταν έρχεται η ώρα της παραγγελίας, οι πειρασμοί του καταλόγου είναι πάρα πολλοί, μου αρέσει πάντως να τον μελετάω, να αναρωτιέμαι, να συμβουλεύομαι τους σερβιτόρους, πίνοντας το φλιτζάνι με την ωραία, γευστικότατη ψαρόσουπα που φέρνουν πάντα στην αρχή. Η κλασική ομώνυμη σαλάτα­, που έχει αντιγραφεί σε όλη την Ελλάδα, μοιάζει με αληθινό μποστάνι ολοζώντανων λαχανικών και μυρωδικών (αποφλοιωμένες ντομάτες και ντοματίνια, ραπανάκια, άγρια ρόκα, καυτερές πιπεριές, τραγανές καρδιές μαρουλιού, ελιές και πολλά μυρωδικά), αλλά καθώς την έχω πάρει πολλές φορές στράφηκα στα αμπελοφάσουλα, που είναι της εποχής, με το ορεκτικό λαδόξιδο, το ζωηρό πράσινο χρώμα και την αρωματική γεύση τους, αν και θα ήταν καλύτερα αν είχαν βράσει λίγο λιγότερο.

Την κλασική καραβιδόψιχα όμως δεν την προσπερνάω ποτέ, μια και κάθε φορά έρχεται ελαφροτηγανισμένη, γλυκοφάγωτη, πασπαλισμένη με λίγο πιπέρι και πολύ αρωματική. Μια επίσκεψη στην ψαριέρα με πείθει να πάρω τις ασημένιες ζαργάνες που γυα­λίζουν φρεσκάδα. Μας τις φέρνουν ωραία στεγνές, με φινετσάτη σάρκα, επιβεβαιώνοντας τη μαστοριά τους στο τηγάνι. Η εξέλιξη στα γούστα της εποχής εμπλουτίζει το μενού με ωμά: σεβίτσε μπαρμπουνιού, καρπάτσιο τόνου, καραβίδες μαρινάτες... Διαλέγω τις τελευταίες: το κορμί τους είναι παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει αλατισμένο και η γεύση τους καταπιέζεται, τα κεφάλια όμως είναι ποίημα ντελικάτης θαλασσινής γεύσης και τα αποξηραμένα αβγά τους δίνουν ξεχωριστό τόνο.

Στην κουζίνα υπάρχουν κι εδέσματα μαγειρευτά, όπως για παράδειγμα οι σουπιές μαγειρεμένες με κρασί και το μελάνι τους. Δεν μπορείς να πεις ότι του λείπει η νοστιμάδα, είναι όμως παραμαγειρεμένες και τους λείπει το νακ της αλαβάστρινης υφής και της μαγειρικής ακρίβειας που θα τις έκαναν να γράψουν, όπως οι άλλες δόκιμες σπεσιαλιτέ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με τη λινγκουινάδα μετά οστράκων, που νομίζεις ότι τη μαγείρεψε διαφορετικό χέρι. Τα ζυμαρικά, σε άψογο al dente, είναι νοτισμένα από τη γλυκιά νοστιμάδα των θαλασσινών μαζί με μια ιδέα ντομάτας -δυνατό umami, που το νιώθεις ρουφώντας τη σάλτσα από το όστρακο της γυαλιστερής σε μια μακαρονάδα που θα ζήλευαν πολλά ιταλικά στην Αθήνα.

Από την ψαριέρα είχα διαλέξει επίσης μια ωραία στήρα. Το ψήσιμό της κατάφερε να δικαιώσει τη σφιχτή σάρκα και τη γραμμένη γεύση της, αλλά για να αναφωνήσω «ουάου!» θα την ήθελα λίγο πιο ζουμερή. Όπως κι αν έχει, μας την έφερε ένας από τους παλιούς σερβιτόρους του μαγαζιού και την καθάρισε προσεκτικά μπροστά μας και νιώσαμε σαν να παρακολουθούμε σεκάνς από ντοκιμαντέρ. Στο σέρβις οι γενιές­ μπλέκονται, με τους νεότερους να έχουν την ευγένεια και τον επαγγελ­ματισμό της εποχής και τους παλιούς να αποπνέουν φιλοσοφημένη σιγουριά και πείρα.

Η λίστα των κρασιών έχει πολλές ωραίες προτάσεις. Στο φινάλε χαρήκαμε μικρούς, τραγανούς και ιδιαίτερα νόστιμους λουκουμάδες με παγωτό και καλοφτιαγμένο γλυκόπικρο γλυκό νεραντζάκι, που διαπίστωσα ότι του ταιριάζει πολύ ο δυόσμος.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 11/9.

ΔΟΥΡΑΜΠΕΗΣ Ακτή Δηλαβέρη 29, Καστέλλα, 2104122092. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή­: € 38-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. ­Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.