Σαρδελάκι

Η ταβέρνα που καθιέρωσε την προσιτή, ποιοτική ψαροφαγία συνεχίζει το σούπερ ελκυστικό δρομολόγιό της στη Γλυφάδα.

Ίσως το «πενία τέχνας κατεργάζεται» ακούγεται πολύ σκληρό για μια Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σίγουρο όμως ότι η οικονομική κρίση, εκτός από τις δυσκολίες που έφερε, μας έσπρωξε να σκεφτούμε νέα concepts γευστικής καλοπέρασης. Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στο «Σαρδελάκι» στη Φοίβης έγραφα: «Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εξελίξεις της περιόδου είναι η δημιουργία εστιατορίων που διευρύνουν την γκάμα της γαστρονομίας, κάνοντάς την προσιτή σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Να πληρώνεις € 15-18 και να χαίρεσαι μαμαδο-ταβερνίστικη ψαροφαγία περιωπής». Αυτή η νέας νοοτροπίας ψαροταβέρνα (με τον μετρ Γιώργο Παπαϊωάννου να επιμελείται τότε τις γεύσεις της) έπαιξε ιστορικό ρόλο στην εξέλιξη της αθηναϊκής εστιατορικής σκηνής, καθώς και άλλα μαγαζιά ακολούθησαν με τον τρόπο τους το παράδειγμά της.

Το «Σαρδελάκι» συνέχισε ακάθεκτο την πορεία του, αλλά έχει μεταφερθεί πλέον σε καινούργιο πόστο στην οδό Πανδώρας – πάντα στη Γλυφάδα. Μπαίνοντας, μια ωραία θαλασσινή μυρωδιά γαργάλησε τη μύτη μου. «Καλό σημάδι», σκέφτηκα και άρχισα να χαζεύω το χώρο που δεν είχα ξαναδεί. Ζεστή, γήινη οικειότητα σε λαδί, με άφθονο ξύλο στο φυσικό του χρώμα και κεραμικά πλακάκια, απλώνεται στην πρώτη σάλα των καπνιζόντων. Τολμηρή επιλογή αν σκεφτεί κάποιος το θαλασσινό προφίλ του μαγαζιού και τα παλ χρώματα που θα περίμενε, αλλά από την άλλη η σάλα έχει πολύ φιλόξενη αύρα. Η μέσα αίθουσα είναι πιο φωτεινή, καθώς το λαδί συνδυάζεται με το άσπρο σε τοίχους και καρέκλες. δεκάδες ψαροκασέλες, απλωμένες στο ταβάνι αλλά και ως προθήκες για μπουκαλάκια ούζου και τσίπουρου, δίνουν εδώ το στίγμα. Πήγα την εβδομάδα μετά τη θεάρεστη κραιπάλη του Πάσχα, οπότε αυτό το τεράστιο μαγαζί, που άλλες ημέρες βουίζει, ήταν ήσυχο. Κάθισα μπροστά που είχε περισσότερο κόσμο και μοιράστηκα τη θέρμη του, έχοντας δίπλα μου παρέες όμορφων κοριτσιών, ερωτευμένα ζευγάρια, ραντεβού φίλων που φαίνονταν ότι είναι τακτικοί θαμώνες του μαγαζιού.

Είναι ονομαστό για την ταχύτητά του το «Σαρδελάκι», οπότε σχεδόν με το «καλησπέρα» ήρθε στο τραπέζι μας η σερβιτόρα με τους καταλόγους και τον ξύλινο δίσκο με τα ορεκτικά, τόσο προκλητικά που πραγματικά σου ’ρχεται να τα πάρεις όλα. Έκανα κράτει διαλέγοντας τρεις μεζέδες για ξεκίνημα. Η ταραμοσαλάτα συμπαθητική, αλλά της έλειπε το λεμόνι που θα ξυπνούσε τη θαλασσινή της αιχμηράδα. Η θρακιώτικη σκορδαλιά, ένας ρουστίκ πύραυλος από καρύδι και σκόρδο που αναζητά ούζο και τσίπουρο. Το μαριναρισμένο χταποδάκι, ξιδάτο και μαζί σφριγηλό, με κάψα από κόκκινη πιπεριά, είναι άλλος ένας μεζές από αυτούς που θέλει ένας Έλληνας για να αρχίσει τη θαλασσινή τσιπουροποσία του. Το αλουμινένιο τηγάνι με το ψημένο ψωμί και ο παραδοσιακός δίσκος καφενείου-μινιατούρα πάνω στο τραπέζι είναι από αυτά τα νεο-ποπ στοιχεία σερβιρίσματος που μας αρέσουν σε τέτοια μαγαζιά. Οσονούπω έρχονται δύο ωραίες προτάσεις, σε τηγάνι και αυτές.

­Μικρό μπαρμπούνι, φιλεταρισμένο, νοστιμότατο, τραγανό και ζουμερό, δείχνει ότι κατέχουν την τέχνη του σωστού τηγανίσματος. το χυμώδες, κομμένο σε ροδέλες θράψαλο, αν κι ένα κλικ πιο κάτω σε ακρίβεια, το επιβεβαιώνει­. Δεν θα ισχυριστώ ότι τα αχνιστά μύδια είναι τα καλύτερα που έχω φάει, όχι μόνο λόγω του μεσαίου μεγέθους τους, αλλά επειδή η σάρκα τους δεν είχε το νακ του χυμώδους σεξαπίλ και το ζουμί ήταν αραιό. Δυστυχώς, κάποια μαγειρευτά ημέρας που βγαίνουν από το μεσημέρι –λαχανοντολμάδες με μπακαλιάρο, σαρδέλα φούρνου– είχαν τελειώσει. Υπήρχαν όμως άλλες προτάσεις που τις ευχαριστήθηκα δεόντως. Μια λινγκουινάδα με γαρίδες ήρθε σε σωστό al dente, όλο γεύση. Ακόμη καλύτερα ήταν τα ντελικάτα καλαμάρια σοταρισμένα ελαφρά με λάδι και διακριτική μουστάρδα.

Σταθερά καλοφτιαγμένες οι «παντρεμένες» σαρδέλες, σήμα κατατεθέν του μαγαζιού­, έρχονται ψημένες στη σχάρα, παρατεταγμένες και γεμισμένες με ντομάτα, κρεμμύδι και μαϊντανό, αληθινές πριγκίπισσες, με μια ραφιναρισμένη λιπαρότητα που τέρπει. Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι το «Σαρδελάκι» έχει τις λέξεις «τίμια νοστιμιά» υπερήφανα στο κούτελό του, πείθοντάς σε ότι η καθημερινή έξοδος ούτε απαγορευτική είναι (ακόμη κι αν κοστίζει κάτι παραπάνω από την πρώτη περίοδο) ούτε απρόσεκτη και πρόχειρη. Στο φινάλε σε κερνάνε καλό μωσαϊκό με σκούρα σοκολάτα μαζί με μαστίχα, λιμοντσέλο, τεντούρα, όμως και η πορτοκαλόπιτα με παγωτό είναι ωραία για να την παραγγείλεις.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 11/4.

ΣΑΡΔΕΛΑΚΙ Πανδώρας 16, Γλυφάδα­, 2114021195. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 20-25 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.