Οι δημοφιλείς «Ψαράδες» του Παλαιού Φαλήρου δημιούργησαν ένα καινούργιο εστιατόριο εκλεκτικής ψαροφαγίας στην Κηφισιά. Τα κλασικά διευρύνονται με πρωτότυπες ιδέες, αλλά η κουζίνα πρέπει να ψάξει περισσότερο τις αρμονίες.
Παρότι μακριά από τη θάλασσα, αυτό το μαγαζί έχει την αύρα της στο αίμα του. Εδώ ήταν ο ιστορικός «Ψαρράς» που πριν από τρία έγινε «Almyra» και τώρα τη θέση της πήρε το «Άδολο» από την ομάδα των δημοφιλών «Ψαράδων» στο Παλαιό Φάληρο. Ευρύχωρο, με σάλα που ανοίγει σε μια δυναμική οξεία γωνία και περιβάλλεται από μιαν άλλη υπερυψωμένη αίθουσα καπνιζόντων. Εκεί, εκτός από τα τραπέζια, βρίσκονται ένα μπαρ, η ψαριέρα κι ένα άλλο «μπαρ», όπου ο σεφ Βασίλης Τσατσάκης παίζει μπάλα ετοιμάζοντας ωραία ταρτάρ, σεβίτσε και μαρινάτα. Βασικό στοιχείο του ντεκόρ το ξανθό πατιναρισμένο με λευκό ξύλο, που απλώνεται παντού –στις American chairs και τις άλλες καρέκλες, στα τραπέζια και τα δοκάρια, ακόμη και στον ημιυπαίθριο κάτω χώρο– και χρωματίζει με τη σειρά του την ανοιχτόκαρδη αίσθηση την οποία, ούτως ή άλλως, υποβάλλουν οι ατελείωτες τζαμαρίες γύρω και μέσα στο μαγαζί.
Ο φωτισμός είναι από τα δυνατά σημεία εδώ, καθώς οι στιλάτες ξύλινες «καμπάνες» έξω και τα φανταστικά –θέλω να τα αγοράσω τώρα– φωτιστικά σαν γλυπτά κρυστάλλινης διαφάνειας, κρεμασμένα από αλυσίδες και μπρούντζινους σφιγκτήρες, σκορπούν τη λάμψη τους, φωτίζοντας με κολακευτική καθαρότητα ανθρώπους και αντικείμενα. Μικρές ελιές μέσα κι έξω μαζί με άλλα λουλούδια και φυτά συμπληρώνουν το ντεκόρ, από το οποίο ωστόσο κάτι λείπει... Κάτι που θα δώσει περισσότερη ψυχή σε αυτόν τον ωραίο χώρο, απομακρύνοντας αυτήν την αίσθηση έκθεσης επίπλων που υποβόσκει. ίσως μερικά όμορφα κιλίμια στο πάτωμα, μαξιλάρια με περισσότερο χρώμα, κάτι...
Ο σεφ Βασίλης Τσατσάκης περιγράφει το στιλ αυτού του νέου εστιατορίου ως αγνή ελληνική ψαροφαγία... with a twist – κι έχει απόλυτο δίκιο. Η μαρμάρινη ψαριέρα έχει ωραία κομμάτια, αλλά ακριβώς δίπλα βρίσκεται το «εργαστήριο» των ωμών θαλασσινών. Οι ιδέες που βγαίνουν από εκεί είναι τεφαρίκια. Το ταρτάρ γαρίδας Κοιλάδας γοητεύει με τη γλύκα του, έχοντας δίπλα του λίγη σάλτσα από πιπεριά Φλωρίνης και ντομάτα, το ταρτάρ τσιπούρας συνδυάζει τη λεπτότητά του με μετρημένη κάψα ουασάμπι και το βελούδο μιας μους καπνιστού ταραμά και το τιραντίτο γλυκόσαρκου μπαρμπουνιού ταιριάζει τέλεια με το γλυκό ιώδιο του αχινού και την ένταση που του δίνει το τηγανητό κρίταμο.
Προτού προχωρήσω στα… ενδότερα, θα χειροκροτήσω άλλη μία φορά την πολύ καλή, αφράτη και γευστική ταραμοσαλάτα, που την είχα ξεχωρίσει και στους «Ψαράδες». Εκεί μου είχε αρέσει και το «πεϊνιρλί των Ψαράδων», αλλά στο «Άδολο» το βρήκα σαφώς πιο αδύναμο: το ωραίο τραγανό ψωμάκι, που στηρίζεται στην ονομαστή συνταγή του αδελφού εστιατορίου «Μπάρμπα Λάζαρος», και η κρέμα φέτας με δυόσμο και ούζο στέκονται μια χαρά, όμως η μικρή ποσότητα μυδιών, που μαγειρεύονται με πιπεριές και κρεμμύδια, και οι παραψημένες γαρίδες δεν καταφέρνουν να δέσουν.
Ο κατάλογος του «Άδολου» είναι γεμάτος πρωτότυπες ιδέες και αυτό σηματοδοτεί μια κουζίνα που είναι σαφές ότι ψάχνεται. Άλλες φορές της βγαίνουν και σε κάνουν να χαμογελάς αυθορμήτως, άλλες όμως έχουν μια υπερβολή που χαλάει την αίσθηση της αρμονίας. Η μαγειρίτσα με πεσκανδρίτσα, λ.χ., είναι όμορφα ξινή και πολύ μυρωδάτη χάρη στον άνηθο. Ακόμη καλύτερο είναι το παστίτσιο με τόνο, καθώς τα σιουφιχτά μακαρόνια ταιριάζουν πολύ με το ψάρι και η απαλότατη μπεσαμέλ με αρσενικό τυρί Νάξου δένει πολύ νόστιμα το σύνολο. Από την άλλη όμως το κάπνισμα δεν βγαίνει σωστό. Στο φουρνοκαπνιστό καλαμάρι ο καπνός καταπιέζει την ντελικάτη σάρκα του σβήνοντας τη δική του φυσική γεύση, ενώ η σφυρίδα είναι σαφές ότι ήθελε πιο διακριτικό κάπνισμα για να φαίνεται η χαρακτηριστική της γεύση. τότε θα συντονίζεται ιδανικά με τα παντζαρόφυλλα και το βελούδινο πουρέ σελινόριζας που τη συνοδεύουν.
Η γλυκόξινη πρασοτηγανιά με την παιχνιδιάρικη υφή χάνει πόντους, διότι ο ξιφίας είναι στεγνός και δεν την κολακεύει. Τα τηγανητά φιλετάκια μπαρμπουνιού έχουν αέρινο τραγάνισμα, αλλά δυστυχώς από τα τσιγαριαστά χόρτα πάνω στα οποία κάθονται λείπει η umami νοστιμάδα που περιμένεις, ενώ η μαρμελάδα καπνιστής πιπεριάς με την οποία τα σερβίρουν λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας που σκεπάζει τα πάντα. Αντιθέτως μια χαρά στέκει η καρμπονάρα φρέσκων λινγκουίνι με καπνιστή γαρίδα και τριμμένη λόζα Κέας, που μοιάζει σαν να της έχεις ρίξει πάπρικα.
Το κορυφαίο έδεσμα το δοκιμάσαμε στο τέλος και ήταν μια τέλεια ψημένη στήρα με σάρκα ζουμερή και πεντανόστιμη, που δείχνει το δυναμικό της κουζίνας. Με μια πολύ ενδιαφέρουσα πορτοκαλόπιτα με κρέμα πικρής σοκολάτας και μια ακόμη καλύτερη κρεμ μπριλέ με την ένταση της καμένης καραμέλας στην κρούστα της να γράφει δελεαστικά, κλείνεις πολύ ωραία το γεύμα σου. Το σέρβις πολύ καλό – μόνο τα ποτήρια του κρασιού είναι κάπως χοντροκομμένα.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 4/4.
ΑΔΟΛΟ Ελαιών και Εχίνου 1, Νέα Κηφισιά, 2106205015. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 30-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
