Δεκαεπτά (17)

Ένα από τα πιο ιστορικά μπαρ-ρεστοράν της Αθήνας γιορτάζει τα εξήντα χρόνια του κι εξελίσσεται γαστρονομικά σε μια σύγχρονη ελληνική κατεύθυνση.

Αν υπάρχει ένα κοκτέιλ που καταφέρνει να σε ταξιδεύει στο χρόνο κινηματογραφικά και στιλάτα, αυτό δεν είναι άλλο από το Dry Martini. Σον Κόνερι, Λουίς Μπουνιου­έλ, Ουίνστον Τσόρτσιλ, είναι άπειρες οι σεκάνς και τα αποφθέγματα που περνούν μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία όταν το πίνω, πάντα extra dry, και η μπάρα του «17» είναι από αυτές που προσφέρονται για αναπολήσεις. Είπα Τσόρτσιλ προηγουμένως... Ε, λοιπόν, το ιστορικό μπαρ-ρεστοράν μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ο μεγάλος έχει πιει από τα χέρια του cult μπάρμαν Φώτη Κρικζώνη, που δημιούργησε το μαγαζί, όχι dry martini αλλά θαλασσινό malt ουίσκι Lagavulin. Ίσως δεν υπάρχει άλλο μπαρ που έχει φιλοξενήσει τόσο σημαντικά ονόματα: η Τζάκι Κένεντι ήπιε εδώ Pina Colada Acapulco, ο Φρανκ Σινάτρα ένα Jack Daniels από δικό του μπουκάλι το 1962 και το βινίλιο «Ring-a-ding ding!» με το αυτόγραφό του είναι καδραρισμένο και κρεμασμένο στον τοίχο.

Άνοιξε το 1957 στο Νο 17 της Βουκουρεστίου ως μπαρ και ιδιωτική λέσχη για τους ξένους ανταποκριτές και τα επόμενα σαράντα χρόνια καθιερώθηκε ως meeting point πολιτικών, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και δικηγόρων – τακτικοί του πελάτες, ανάμεσα σε άλλους, ήταν ο Σοφοκλής Βενιζέλος, η Ελένη Βλάχου, ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Είναι μεγάλη υπόθεση όταν πολλά ιστορικά μαγαζιά στην Αθήνα έχουν κλείσει, το «17», ακμαίο, να γιορτάζει τα εξήντα του χρόνια.

Το 1992 έφυγε από τη Βουκουρεστίου και μεταφέρθηκε στη Λυκαβηττού, όπου ο Φώτης Κρικζώνης το εξέλιξε σε μπαρ-ρεστοράν. Ο περιποιημένος χώρος διατηρεί μια αύρα που μπλέκει το διακοσμητικό στιλ των δεκαετιών ’70, ’80 και ’90 με δια­χρονικά κλασικά στοιχεία: χρυσές γύψινες μπορντούρες στους τοίχους και μέσα τους οι πίνακες του Παναγιώτη Τέτση και του Χρίστου Καρά, βιτρό, χρυσά κολονάκια και art deco γύψινα στα ταβάνια, ζωγραφιές εμπνευσμένες από τον Κλιμτ, αντικέ πολυθρόνες με δερμάτινη ταπετσαρία... Σύγχρονη νότα το γκράφιτι που έχει ζωγραφίσει ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος της «Ελληνοφρένειας» στον τοίχο απέναντι από το μπαρ, με ένα στιλάτο ζευγάρι που τρώει.

Ανάλογα με την ώρα που θα πας, το «17» παρουσιάζει διαφορετική εικόνα. Το μεσημέρι βουίζει από κόσμο που, εκτός από τα ψαγμένα πιάτα του βραδινού καταλόγου, χαίρεται μια κλασική φασολάδα, λαχανοντολμάδες και άλλες σπιτικές νοστιμιές. Το βράδυ η ατμόσφαιρα είναι πιο ήσυχη, εκτός από το Σάββατο που υπάρχει ζωντανό πιάνο και τραγούδι. Πολύ καλό παραμένει πάντα το σέρβις, με μια γοητευτική αβρότητα παλαιάς κοπής που ξεχωρίζει στην Αθήνα. Το μαγαζί το τρέχουν πλέον οι γιοι του Φώτη, ο Λάμπρος και ο Μιχαήλ, με διάθεση εξέλιξής του. Έτσι, από τον Δεκέμβριο την κουζίνα έχει αναλάβει ο ταλαντούχος Θανάσης Ανδριτσόπουλος, που την κουζίνα του έχουμε δοκιμάσει στη «Μαριγούλα» στον Πολύγυρο και κατόπιν στο «Balcony».

Παρουσιάζει ένα ανανεωμένο μενού με πιάτα σε μοντέρνα ελληνική κατεύθυνση, τα οποία όμως δεν διστάζουν να έχουν και πολύ παραδοσιακές αφετηρίες. Ο τηγανητός μυτιληναίικος γκιουζλεμές συνδυάζεται με μοσχαρίσια ουρά, γλυκοπατάτα και τσαλαφούτι, ενώ με το χειροποίητο ποντιακό φύλλο «γιοχάς» ο Ανδριτσόπουλος δημιουργεί μια σούπερ μυρωδάτη, τραγανή και νόστιμη πίτα σχάρας γεμισμένη με σέσκουλα, πολλά βότανα, μυζήθρα και παστουρμά, σερβιρισμένη όμορφα σε τάβλα με σάλτσα γιαουρτιού. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει κι ένα ανάλαφρο και αρωματικό λαχανόρυζο, που κινείται ανάμεσα στο πιλάφι και το ριζότο, έχοντας επάνω του καπνιστή πανσέτα μαύρου χοίρου. αν ακουγόταν πιο πολύ το κάπνισμα του κρέατος και το κοντράστ των υλικών ήταν πιο έντονο, θα ήταν σαφώς καλύτερο το πιάτο.

Να, όπως το ωραίο ριζότο που έρχεται βαμμένο πορφυρό από παντζάρι και η διάχυτη γλύκα του ταιριάζει με το γενναιόδωρο κάπνισμά του, το γαλάκτωμα γιαουρτιού και το θυμάρι. Η κουζίνα διαμορφώνεται με πρωτότυπους συνδυασμούς υλικών, που για να λάμψουν πρέπει το καθένα να φωνάζει με σαφήνεια «παρών». Είναι πολύ ωραία η ιδέα του καλαμαριού με τον αχινό, όμως οι δύο γεύσεις υποσκελίζονται από τον πολύ καλό πουρέ μαϊντανόριζας και το μοσχολέμονο δεν τα φωτίζει. Το ίδιο και στους αλλιώτικους λαχανοντολμάδες, όπου τα θαλασσινά της γέμισης χάνονται χωρίς να εισπράττεις τελικά την ιδιαιτερότητα που περιμένεις.

Τα παραδοσιακά φλωμάρια Λήμνου συνδυάζονται πολύ έξυπνα με καλαμάρια κομμένα σε παρόμοιο μακρόστενο σχήμα, έτσι που το ένα να μπερδεύεται οπτικά με το άλλο σε μια σάλτσα με γλυκανισάτο άρωμα, αλλά κι εδώ λίγη παραπάνω γευστική ένταση θα ήταν ευπρόσδεκτη. την ίδια παρατήρηση θα έκανα και για το ψητό λαβράκι τυλιγμένο σε σέσκουλο με σάλτσα κακαβιάς. Πρότυπο της μαγειρικής του Ανδριτσόπουλου, όπως την έχω δοκιμάσει παλιότερα, θεωρώ το εξαίρετο διάφραγμα (onglet): κρέας περιωπής, με σιτεμένη τρυφεράδα και ωραίο δάγκωμα, μαριναρισμένο σε πετιμέζι, ψημένο άψογα και συνδυασμένο με πικάντικη κέτσαπ κολοκύθας, τσιπς γλυκοπατάτας και καρότα με πυκνή γεύση. Τα γλυκά είναι από τα δυνατότερα σημεία της κουζίνας, με το αέρινο μιλφέιγ κρέμας λεμονιού, τη σοκολατένια κρεμ μπριλέ με περγαμόντο και το προφιτερόλ με παγωτό καϊμάκι, ζεστή σοκολάτα με γεύση τόνκα και φουντούκι να ξεχωρίζουν.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 31/1.

ΔΕΚΑΕΠΤΑ (17) Λυκαβηττού 2 & Ακαδημίας, Κολωνάκι, 2103647049. Ωράριο λειτουργίας: Κλειστό Κυρ. Τιμή: € 35-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.