Φέρνει μοντέρνο μιλανέζικο αέρα στην Αθήνα, με μια σύγχρονη πεντανόστιμη κουζίνα που πατάει στην παράδοση εξελίσσοντάς την. Το ντεκόρ του, κομψό, νεανικό και φρέσκο, φτιάχνει ατμόσφαιρα που εξιτάρει.
Nαι, ο μητροπολιτικός ιταλισμός αυτού του είδους έλειπε από την Αθήνα, και η Κριεζώτου είναι το σωστό γεωγραφικό σημείο για να αναπτυχθεί. Το ένιωσα από την πρώτη φορά που κάθισα για φαγητό στο μπαρ του «Opera Quarta». γύρω μου χαρούμενος κόσμος που σκορπά θετικά vibes, καλή τζαζ και σύγχρονα ρυθμικά κομμάτια σε ανεβάζουν όμορφα κι εγώ, με ένα σπέσιαλ Νegroni στο χέρι, χαζεύω το δάσος από χάρτινους κυλίνδρους, κομμένους σε διαφορετικά ύψη, που τοποθέτησαν στο ταβάνι η Μαρία Κοκκίνου και ο Ανδρέας Κούρκουλας (ΚΚ Architects), οι οποίοι υπογράφουν τη διαμόρφωση του χώρου. Στην παρέα άναψε η συζήτηση για το τι θα μπορούσε να συμβολίζει: άλλος έβλεπε ένα μεταμοντέρνο άλσος από μπαμπού, άλλος σταλακτίτες σε στιλιζαρισμένη απόδοση, ενώ ο τρίτος επέμενε ότι πρόκειται για τους σωλήνες ενός αφαιρετικού εκκλησιαστικού οργάνου.
Όλοι συμφωνήσαμε πάντως πως δεν ήταν απλώς ένα όμορφο στοιχείο του ντεκόρ, αλλά μια εντυπωσιακή εικαστική παρέμβαση ανοιχτή σε ερμηνείες, που αλλάζουν ανάλογα με τη γωνία από την οποία το κοιτάζεις – για παράδειγμα, όταν ανέβηκα στο μικρό πατάρι με το μοναστηριακό τραπέζι, είδα τους σωλήνες να καμπυλώνονται σε δέκα αυλούς του Πανός. Από εκεί ψηλά απόλαυσα κι ένα πανοραμίκ του κόσμου –πολλά γνωστά ονόματα της κοινωνικής κι επιχειρηματικής ζωής, Kolonaki people και αρκετές παρέες νέων παιδιών– και, βέβαια, την εντυπωσιακή παράταξη από φιάλες magnum της καθ’ όλα ιταλικής λίστας κρασιών που επιμελείται ένας εκ των ιδιοκτητών, ο Μιχάλης Ταμπουράς, γνωστός από το prosecco bar «Ombra» στο Ψυχικό. Κατεβαίνοντας, συμμετείχα άθελά μου σε μια ωραία περφόρμανς: σε συνδυασμό με τον τοίχο με τους καθρέφτες, η κατακόκκινη σιδερένια σκάλα –ιδέα του έτερου ιδιοκτήτη, του γνωστού κοσμηματοπώλη Μάνου Πενθερουδάκη– δημιουργεί ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών που μοιάζει με ζωντανό πίνακα του Escher.
Μου αρέσει η κουζίνα του «Opera Quarta», διότι εκφράζει τον προσγειωμένο μητροπολιτισμό ενός μοντέρνου μιλανέζικου εστιατορίου. Ο σεφ Emmanuele Nocito, με καταγωγή από τον Τάραντα της Πούλια, μεγαλωμένος στο Μιλάνο αλλά και μισός Έλληνας, κάνει ωραία δουλειά. Ξεκινήσαμε με μια μοντέρνα, φινετσάτη πίτσα που ήρθε σε ξύλινο πλατό, συνδυάζοντας την τραγανότητα χωριάτικου ψωμιού και την ελαφράδα της αραβικής πίτας, ενώ επάνω της έγραφαν συντονισμένα και ραφινάτα οι γεύσεις των τεσσάρων τυριών (ταλέτζιο, γκοργκοντζόλα, παρμεζάνα, μοτσαρέλα). Ίσως η κορυφαία εκδοχή, απ’ όσες έχω δοκιμάσει, αυτής της ταλαιπωρημένης στην Ελλάδα συνταγής και πιστεύω ότι από πρόταση ημέρας θα πρέπει να περάσει στο βασικό ρεπερτόριο. Πολύ νόστιμες είναι επίσης η capricciosa και η πρωτότυπη Caesar.
Από τα ορεκτικά ξεχώρισα το πολύ καλό χταπόδι με τη βαθιά, ουσιαστική γεύση και το ωραίο δάγκωμα στην υφή, που έρχεται με μια μεταξωτή μους κουνουπιδιού, καθώς και τις γαρίδες με το γήινο βελούδο κρέμας ρεβιθιών, που μοιάζει με εξευγενισμένη φάβα. Το καρπάτσιο θαλασσινών ήταν συμπαθέστατο, αλλά κατώτερο των προηγούμενων πιάτων. Η μαεστρία του σεφ στο ριζότο είναι επιβεβαιωμένη από δύο εντελώς διαφορετικές γεύσεις, με εξαιρετική ωστόσο υφή (μελωμένο al dente): το Milanese, που έχει το βάθος της γεύσης του βαμμένο με σαφράν και σερβίρεται με οσομπούκο και παρμεζάνα 36 μηνών, και το nero di seppia με τη θαλασσινή umami νοστιμάδα του πασπαλισμένη με χρυσό και ωραίες γαρίδες, καλαμάρι και σουπιά.
Όλα τα ζυμαρικά (σερβίρουν μόνο pasta fresca) που δοκίμασα ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, με κορυφαία την πρόταση ημέρας al limone, που εξιτάρει με την αρωματική της γλυκοφάγωτη αιχμηρότητα. Στην καρμπονάρα η μελωμένη «σάλτσα» αβγού τυλίγει τα ζυμαρικά, κεντημένη με πανσέτα αγριόχοιρου, grana, λαρδί κι ελαιόλαδο, ενώ αυτή με το ραγού πάπιας σε κόκκινο κρασί έχει τη γοητευτική οικειότητα Ιταλίδας mama. Νομίζω, πάντως, ότι είναι καιρός να δουν με μεγαλύτερη τόλμη το μενού τους και να προσθέσουν κι άλλες σπεσιαλιτέ όπως αυτή που ακολουθεί.
Δεν ξέρω πόσοι παραγγέλνουν τη σούπα από φιλέτο και μανιτάρια, αλλά πρόκειται για ένα μικρό διαμαντάκι που σούπα δεν το λες (ατυχής ονομασία), καθώς το κρέας σερβίρεται με μια εξαιρετική ρευστή κρέμα από μανιτάρια πορτσίνι, παρμεζάνα και λάδι λευκής τρούφας. Νόστιμα τα αρνίσια παϊδάκια που έρχονται παναρισμένα σε στιλ Milanese, αλλά θα κέρδιζαν πόντους αν τηγανίζονταν ελαφρότερα. Το μόνο πιάτο που βρήκα μέτριο στο μενού ήταν το καλαμάρι, με μια όχι και τόσο επιτυχημένη κρέμα ντομάτας.
Τα γλυκά είναι αστέρια, με πρώτο και καλύτερο το ανάλαφρο τιραμισού. Ακολουθούν τα πολύ ραφινάτα μπράουνι με φιστίκι Αιγίνης και παγωτό και το bavarese λευκής σοκολάτας με βανίλια και πιπεράτα φρούτα του πάθους. Το σέρβις επαγγελματικό, καθόλου βαρύ και με γνώσεις.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 23/1.
OPERA QUARTA Κριεζώτου 4, κέντρο, 2103647751. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, από το πρωί. Τιμή: € 35-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Παρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
