Μια εντυπωσιακή εξτραβαγκάντσα, μεταξύ Dia De Los Muertos και Φρίντα Κάλο, ανανεώνει το σκηνικό της μεξικάνικης γεύσης στην Αθήνα με τη σύγχρονη αύρα μιας κουζίνας που εξελίσσεται πλέον σε παγκόσμια τάση.
Για όλα φταίει ο Τζέιμς Μποντ! Την παγκόσμια μόδα στην οποία εξελίσσεται το Μεξικό εννοώ... Σας το λέει αυτό ένας συστηματικός μελετητής του Βρετανού πράκτορα –κάποιοι με αποκαλούν και jamesbondologist– και ιδού πάραυτα η αιτιολογία. Όλοι παραδέχονται ότι η εναρκτήρια σεκάνς του «Spectre», του τελευταίου 007 φιλμ, ήταν από τις καλύτερες που έχουμε δει στις ταινίες του. Οι παραγωγοί έστησαν μια dark φαντασμαγορία, δημιουργώντας μια σχεδόν καρναβαλική παρέλαση με θέμα την παραδοσιακή μεξικάνικη γιορτή της Ημέρας των Νεκρών και γέμισαν τα πλάνα με φιγούρες σκελετών αλλά και με τον υπνωτιστικό ρυθμό των κρουστών. Ήταν τόσο μεγάλη η παγκόσμια επιρροή της, που πέρυσι ο δήμαρχος της πόλης του Μεξικού διοργάνωσε για πρώτη φορά μια τέτοια επίσημη παρέλαση στο κέντρο της! Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ένα μαγαζί σαν το «Coyoacan» πριν από πέντε χρόνια, διακοσμημένο με μια τόσο εξτρεμιστική ποπ εικονογραφία γεμάτη νεκροκεφαλές αν δεν είχε γίνει χαμός με τον Μποντ και αν δεν ήταν τόσο δυνατή μόδα τα τατουάζ.
Το καταλαβαίνεις με το που μπαίνεις στον πολυδιάστατο χώρο της Ηρακλειδών, εκεί όπου το 1845 έχτισε τους στάβλους του ο Όθωνας κι εμείς αργότερα τρώγαμε και ροκάραμε στον «Στάβλο», που έγινε «Sowl» για μία χρονιά. Αριστερά, στο ημίφως της αίθουσας της «κρεβατοκάμαρας», βγάζουν μάτι τα γκράφιτι με τις νεκροκεφαλές, που γεμίζουν μαζί με λουλούδια τους τοίχους, σε μια πολυχρωμία όπου κυριαρχούν το μοβ, το κόκκινο και το πετρόλ. Πάνω στις ψαθί-μέταλλο πολυθρόνες και καρέκλες και στο κρεβάτι μαξιλάρια και στρωσίδια με μεξικάνικα μοτίβα δημιουργούν ένα χώρο με έντονο έθνικ χρώμα για ρομάντζα υπό το φώς των κεριών.
Το project που διευθύνει ο Δημήτρης Μπενάκης (ex «Cinco», νυν «Trap») ανήκει στους Αλεξάνδρα Δράκου, Γιώργο Μελισσάρη και Γιάννη Μωράκη. Μέσω γνωριμιών του τελευταίου, την επιμέλεια της κουζίνας του εστιατορίου έχει αναλάβει ο head chef του δημοφιλούς στο Λονδίνο «Peyote» Σταμάτης Λουμουσιώτης –παρεμπιπτόντως η μεξικάνικη κουζίνα εξελίσσεται σε καυτό trend κι εκεί–, φέρνοντας μια σύγχρονη γευστική αύρα που ανανεώνει το κουρασμένο Τex-Μex τοπίο της Αθήνας.
Το «Coyoacan» είναι ένα πολύχρωμο, fun bar-restaurant, που τον πολυσύνθετο χώρο του έχει διαμορφώσει ο στενός συνεργάτης των ιδιοκτητών Γιώργος Παντελούκας και τους τοίχους έχει ζωγραφίσει ο graffiti και tattoo artist Ampe Fereira. Στη σκεπασμένη αυλή στο κέντρο του μαγαζιού, όπου βρίσκoνται το μπαρ και πολλά τραπέζια, κυριαρχεί ένα ασυνήθιστο πορτρέτο της Φρίντα Κάλο –η οποία έμενε άλλωστε στην πόλη Coyoacan– να κρατά πιστόλια, ενώ στους τοίχους της σάλας-γκαλερί είναι κρεμασμένα πορτρέτα της Φρίντα σε διάφορες τεχνοτροπίες.
Κάθομαι στον καναπέ κάτω από τη Φρίντα με το όπλο και ασυναίσθητα ακολουθώ το ρυθμό της μουσικής (τζάμι ο ήχος), που παίζει soul και neo-latino. Πίνω ένα ξινοπικάντικο Ginger Rush από την ωραία λίστα κοκτέιλ που έχει επιμεληθεί ο βραβευμένος Σπύρος Κερκύρας, το οποίο θα συνοδεύσει άψογα το φαγητό μου. Οι λάτρεις του είδους, πάντως, θα ευχαριστηθούν τη μεγάλη λίστα από τεκίλες και μεσκάλ.
Τον καινούργιο αέρα που εκφράζει η κουζίνα που μαγειρεύει ο Παναγιώτης Μουτσόπουλος τον νιώθεις ήδη από το δημοφιλές γουακαμόλε. βελούδινη βοτανική φρεσκάδα, υπαινικτική κάψα που μπορείς να την ενισχύσεις με serrano τσίλι, κορίανδρος και edge από κρεμμύδι, ήτοι γεύση που παίζει με χάρη στον ουρανίσκο. Στο ασυνήθιστο ceviche αργομαγειρεμένου χταποδιού ευχαριστιέμαι τρυφεράδα και τσαγανό και πίνω γουλιά γουλιά το ζουμάκι της μαρινάδας, που μου φέρνει στο μυαλό πικάντικη χωριάτικη σαλάτα. Την επιρροή από την Ιαπωνία τη νιώθεις στην tostada de atun, όπου ο ωραιότατος κιτρινόπτερος τόνος κάθεται πάνω σε φίνα, κρακελαριστή πεντατράγανη τορτίγια και γουακαμόλε. Αλλά το Μεξικό δηλώνει ισχυρό «παρών» στο πιάτο με πεντανόστιμη σάλτσα πιπεριάς chipotle.
Τα μικρά μαύρα τάκος με ξεψαχνισμένο short rib έχουν το άγγιγμα της σιγομαγειρεμένης νοστιμιάς, αν και θα τα περίμενα λίγο πιο καυτερά. Περνώντας στα κυρίως, δηλώνω ότι θα ήθελα πολύ να είναι καλύτερο το κοτόπουλο για να το χειροκροτήσω θερμά λόγω αυτής της πολύ ωραίας σάλτσας mole με τη βαθιά γεύση αρωματισμένη με σουσάμι. Το κρέας όμως είναι μεν ζουμερό, μαγειρεμένο μάλλον σε sous vide, αλλά του λείπει η γραμμένη νοστιμάδα.
Αντιθέτως, πεντανόστιμο είναι το rib eye, σερβιρισμένο απρόσμενα με μεταξωτό πουρέ μελιτζάνας και σάλτσα πιπεριάς chipotle και λαχανικών φτιαγμένη σε γουδί. Από τις γαρνιτούρες, που είναι όλες καλομαγειρεμένες, ξεχώρισα τις ωραιότατες patatas bravas και τα καλαμπόκια στη σχάρα με μαγιονέζα πιπεριάς.
Δυστυχώς, τα γλυκά δεν βρίσκονται στο επίπεδο του φαγητού, κάτι που γνωρίζουν οι ιθύνοντες και, απ’ ό,τι έμαθα, θα τα αναθέσουν στον διακεκριμένο ζαχαροπλάστη Δημήτρη Χρονόπουλο. Προς το παρόν αξίζουν μόνο τα churros, που έρχονται πασπαλισμένα με κανέλα και ζάχαρη και με σάλτσες σοκολάτας και καραμέλας δίπλα τους.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 28/11.
COYOACAN Ηρακλειδών 10, Θησείο, 2103457102. Ωράριο λειτουργίας: Σάβ., Κυρ. και μεσημέρι. Κλειστά Δευτ. Τιμή: € 32-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
