Che

Με πολύχρωμο latino παλμό, υπό το βλέμμα της smoking Frida, το καινούργιο bar- restaurant είναι hot και αλλάζει τα δεδομένα στον Πειραιά.

Mαγαζάρα! Είναι η δεύτερη φορά­ που αναφωνώ αυθορμήτως αυτήν τη λέξη φέτος το καλοκαίρι κι εντελώς συμπτωματικά πρόκειται για λατινοαμερικάνικα μαγαζιά. Το ολοκαίνουργιο «Che», πάντως, αλλάζει τα δεδομένα της σκηνής του Πειραιά, έχοντας εξελιχτεί στον πιο καυτό προορισμό του λιμανιού, όπου δεν βρίσκεις να καθίσεις αν δεν κλείσεις εγκαίρως τραπέζι. Κι έχεις κάθε λόγο να το κάνεις και να χαζεύεις από την αυλή τη 14μετρη τοιχογραφία της Φρίντα Κάλο του Παύλου Βουδούρη που καπνίζει σε γαλάζιο φόντο, ζωγραφισμένη στον τοίχο της διπλανής πολυκατοικίας. Εγκέφαλος του εγχειρήματος, μαζί με τους Ιωσήφ και Στέλιο Καπετανάκη, ο Τζίμης Αποστόλου, που μας έχει μάθει σε πολύ ατμοσφαιρικά μαγαζιά («Viva Zappata», «Pin up», «Tony Bonanno»), κεντάει και πάλι δημιουργώντας μια λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα, όπου το γήινο ροζ της Σάντα Φε κοντράρεται με πράσινο τσαγαλί, πορτοκαλί, καφέ και γαλάζιο, κάπου ανάμεσα σε Μεξικό και σκηνικό από ταινία του Αλμοδόβαρ.

Ο χώρος χαλαρώνει κι εντυπωσιάζει καθώς είναι γεμάτος ωραίες λεπτομέρειες: τραπέζια ζωγραφισμένα στο χέρι, χειροποίητα κεραμικά πιάτα, tiki bar με μπαμπού επένδυση, φοίνικες και μπανανιές. Το μέρος βουίζει από νεολαία κυρίως, αλλά και οι μεγαλύτεροι μια χαρά κάθονται μαζί με νέα ζευγάρια με τα παιδιά τους. Το εσωτερικό του νεοκλασικού είναι όπως το φαντάζεσαι: μπιζουδάκι και αυτό, με λατινοαμερικάνικο μαξιμαλισμό, φορτωμένο χρώμα, memorabilia, παλιές­ αφίσες, σάλες που θυμίζουν ’50s τραπεζαρία, εξωτικές ταπετσαρίες και, φυσικά, πορτρέτα της Φρίντα ως άλλης καθηλωτικής μαντόνας. Το εσωτερικό μπαρ είναι κουκλί και θα αποτελεί το επίκεντρο του «Che» όταν ο καιρός αλλάξει και μπούμε μέσα.

Λατινισμός Η κουζίνα του «Che» έχει ως βάση το Μεξικό, αλλά ­διατρέχει την ήπειρο τσιμπολογώντας στοιχεία από διάφορες λατινοαμερικάνικες κουζίνες και συνθέτοντας ένα πιο προσωπικό fusion. Επικεφαλής της ο νεαρός σεφ Δημήτρης Φέτσης, ο οποίος έχει ζήσει μια δεκαετία στον Παναμά και τώρα ψάχνει τα βήματα που θα τον φέρουν κοντά στο ελληνικό κοινό. Προς το παρόν, η λογική του βρίσκεται στον αντίποδα της αφαίρεσης, με αποτέλεσμα αρκετά πιάτα να παρουσιάζονται φορτωμένα και να κουράζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα θαλασσινά a la brasa: το χταπόδι έχει τσαγανό, οι baby σουπιές είναι αέρινες, οι γαρίδες απλώς ΟΚ, αλλά­ το ενδιαφέρον από μόνο του μαύρο χούμους με μελάνι σουπιάς μπουκώνει τη γεύση τους και οι κροκέτες γιούκας γεμισμένες με χταπόδι θυμίζουν πιο πολύ ’90s και δεν παιχνιδίζουν καθόλου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ίδιας λογικής είναι το βοδινό διάφραγμα (hanging tender). Το ίδιο το κρέας είναι όμορφα «αγριωπό» στην υφή του, όπως το περιμένεις, και ζουμερό με έξτρα νοστιμιά από το miso butter με το οποίο το περιχύνουν. Αν το σερβίριζαν μόνο με ψητά καρότα και πατάτες, θα ήταν εντάξει. προσθέτουν όμως μαύρα φασόλια και άλλα όσπρια, οπότε το μπούκωμα έρχεται και πάλι στο ραντεβού. Ακόμη και το ceviche mixto υποφέρει από την ίδια λογική, αφού τα θαλασσινά χάνουν τη συνήθη ηλεκτρισμένη τους ελαφράδα από την οξύτητα του γκρέιπφρουτ της μαρινάδας, καθώς το γάλα καρύδας που προσθέτουν τα βαραίνει. Είναι, νομίζω, απαραίτητη μια στροφή προς την ελαφράδα και το παιχνίδισμα. Και ο σεφ δείχνει ότι μπορεί να το κάνει, αφού υπάρχει τουλάχιστον ένα πιάτο που ελαφρύ δεν το λες, αλλά έχει γευστική ισορροπία που σε κάνει να το ερωτευτείς.

Μιλάω για τις άψογα βρασμένες παπαρδέλες με σάλτσα από κακάο και μάγουλα χοιρινού Iberico, που η ψαγμένη comfort νοστιμάδα τους σε κερδίζει μονομιάς. To κλασικό chili con carne μέσα σε τραγανά τάκος μάς πηγαίνει στη γειτονιά του προσεγμένου streetfood. Η παέγια θαλασσινών έχει τη νόστιμη ιδιορρυθμία να θυμίζει επίγευση γεμιστών, με την πυκνή σε γεύση σάλτσα ντομάτας που βάφει το ρύζι, και ο μυρωδάτος μοντερνισμός αφρού σέλερι τη δροσίζει. Σε μια τόσο έντονα bar-restaurant ατμόσφαιρα κάποια από τα πολύ καλά κοκτέιλ του Γιώργου Φιλιππίδη είναι ό,τι πρέπει για να συνοδεύσουν φαγητό.

Σας προτείνω το Colibri (λευκή τεκίλα, mezcal, φρέσκος χυμός λάιμ, μέλι βιολογικής αγαύης, φρέσκος χυμός σαγκουίνι, χειροποίητη λεμονάδα από ελαιο­σάκχαρα εσπεριδοειδών με ανθό αλατιού) και το Pedro Furioso (τεκίλα αρωματισμένη με anjo chili, πουρές ανανά, φρέσκος ​​χυμός τζίν­τζερ και λάιμ, σιρόπι αγαύης). Στα επιδόρπια, τέλος, είναι ωραίο το φοντάν μαύρης σοκολάτας με καραμελωμένες μπανάνες που έχουν υποστεί ζύμωση σε σιρόπι αγαύης, ενδιαφέρον το ρυζόγαλο με γάλα καρύδας και σορμπέ μάνγκο, αλλά το κέικ αμυγδάλου tres leches χρειάζεται αναθεώρηση.

H επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 7/9.

CHE Καραΐσκου 151, Πειραιάς, 2104296660. Ωράριο λειτουργίας: All day. Τιμή: € 25-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Yπάρχει παρκαδόρος.