Προχωρημένο meat place νέας γενιάς, με επιβλητικό ντεκόρ που συνδυάζει το αλφαβητάρι των steak houses με νεο-ποπ στοιχεία. Τα τυλιχτά του γράφουν νέο κεφάλαιο στο είδος.
Post-steak house Το νέο εστιατόριο που άνοιξε ο Θύμιος Κουτσούμπας δίπλα στο δικό του «Αγορά Select» είναι επιβλητικό, μεγαλεπήβολο, αλλά ταυτόχρονα πολύ φιλόξενο. Το σήμα το παίρνεις ήδη από την εντυπωσιακή πόρτα με την επένδυση από στιλβωμένο χαλκό και χερούλι ένα εξίσου εντυπωσιακό στιλιζαρισμένο μεταλλικό κεφάλι αίγαγρου. Η ψηλοτάβανη σάλα δημιουργεί αίσθηση μεγάλης άνεσης, όπου τα πολλά και προκλητικά στοιχεία της διακόσμησης καταφέρνουν να αναπνέουν.
Υπάρχουν κλασικά στοιχεία που έρχονται από την κουλτούρα των steak houses, όπως τα τούβλα, η καπιτονέ επένδυση, τα διακοσμητικά καρέ από καπλαμάδες διαφόρων χρωμάτων (ειδικά αυτή η ταπετσαρία με τα ’70s μοτίβα, που από μακριά μοιάζει με δέρμα, αξίζει ειδική μνεία). Οι σαλονέ καρέκλες είναι επίσης απομίμηση δέρματος και συντονίζονται με το γενικότερο κλίμα. Εξτραβαγκάντσες από αυτές που έχουμε δει να παρουσιάζονται χειροκροτούμενες από το γνωστό περιοδικό «Wallpaper» και δίνουν τολμηρό, εξωτικό, spicy χαρακτήρα στο «Βεντήρη Roast House», είναι καταρχάς το ψυγείο των κρεάτων, τοποθετημένο ψηλά, με τα κρεμασμένα γουρουνόπουλα, σαλάμια, προσούτο, λουκάνικα κ.ά. κόντρα στους πολυτελείς πολυελαίους.
Έπειτα ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Παυλής, που σχεδίασε το χώρο, έχει προσθέσει κάποια ξεχωριστά ποπ στοιχεία όπως οι λευκές κεφαλές ελαφιών και τα πρόβατα με το σώμα τους «ντυμένο» σε γαλανό και λαχανί. Εντυπωσιακή είναι και η ανοιχτή κουζίνα-ψησταριά με τις σούβλες και τις σχάρες, που από πάνω τους έχουν μια ουάου industrial συστοιχία λειτουργικών καμινάδων σε ματ χαλκό, ενώ τη θέση του έχει βρει στο χώρο το ψυγείο με τη μεγάλη συλλογή τυριών. Τώρα το καλοκαίρι τα τζάμια της πρόσοψης ανοίγουν, όπως και μεγάλο κομμάτι της οροφής.
Το κρέας κάπως αλλιώς Το «Βεντήρη Roast House» έχει μεν tomahawk, picanha και tagliata Black Angus, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα απλό steak house, αφού είναι μπολιασμένο με πολλά κλασικά κι εκμοντερνισμένα στοιχεία της ελληνικής σούβλας και ψησταριάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης λογικής είναι τα τυλιχτά. Πρόκειται ουσιαστικά για τεράστια τυλιχτά σουβλάκια που έρχονται με τη homemade, αφράτη και τραγανή πίτα τους από καλαμπόκι και σιτάρι στηριγμένη σε μια ξύλινη βάση. μέσα μπαίνουν κρέατα σούβλας με διάφορα παρελκόμενα που κάνουν αυτά τα σουβλάκια νέας γενιάς ακαταμάχητα. Δοκίμασα δύο.
Το ένα με μελωμένο αρνάκι, συντονισμένο άψογα με μπαστούνια αγγουριού και φρέσκο κρεμμύδι και αρτυμένο με ένα πολύ ελαφρύ και δροσερό ντρέσινγκ μουστάρδας –ελευθεριάζοντας θα μπορούσα να το περιγράψω σαν ένα «γαλανόλευκο» Peking duck. Το άλλο έχει μέσα του κομμάτια από κοντοσούβλι τρυφερού chuk eye (σπάλα) Black Angus μαζί με τριμμένη γραβιέρα, σοταρισμένα μανιτάρια και bourbon BBQ σάλτσα. Είναι «κάτσε καλά» αυτά τα σουβλάκια, όχι μόνο για να τα φας επιτόπου αλλά και να τα πάρεις στο χέρι.
Ο κατάλογος είναι χωρισμένος σε διάφορες θεματικές ενότητες που καλύπτουν διάφορα κρεατικά και μη πεδία. Από τον ξυλόφουρνο έρχονται λ.χ. πίτες σε μορφή κλειστού πεϊνιρλί με πολύ νόστιμη, τραγανή ζύμη. Στην τυρόπιτα με τη φέτα και το μαυροκούκι η προσθήκη της μπεσαμέλ δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε. Μια άλλη ημέρας, αντιθέτως, με παστουρμά μαγειρεμένο κρεμμύδι και ποσέ αβγό, αποδείχτηκε πολύ καλύτερη και αν ο κρόκος ήταν λίγο πιο υγρός, το χειροκρότημά μου θα ήταν πιο θερμό.
Τα ορεκτικά δεν είναι πολλά, αλλά ο συνδυασμός μανιτάρια portobello με τυριά, όπου τη χαρακτηριστική γεύση δίνει το μπλε τυρί, έχει το μειονέκτημα να τυλίγεται με ξεραμένο από το μαγείρεμα προσούτο, που δεν λέει. Το ίδιο ξερό και άχαρο προσούτο αφαιρεί πόντους από μια ενδιαφέρουσα σαλάτα με διάφορα μαρούλια, πεπόνι και φράουλες. Περίμενα επίσης πιο εντυπωσιακό το λουκάνικο Καρπενησίου γεμιστό με τραχανά και φέτα.
Όταν περνάμε όμως στη σχάρα και τη σούβλα, η απόλαυση ανεβαίνει και πάλι. Το σουβλιστό γουρουνόπουλο γάλακτος είναι νοστιμιά, με τρυφερή σάρκα και κριτσανιστή πέτσα. Ο σιδηρόδρομος μαύρου χοίρου Iberico γευστικότατος, παρότι λίγο παραπάνω ψημένος για τα δικά μου γούστα. Το αστέρι, πάντως, εξ όσων δοκίμασα ήταν το υπέροχο μοσχαρίσιο συκώτι ψημένο τέλεια στη σχάρα, ντελικάτο και με μια φινέτσα που δεν συναντάς συχνά, σερβιρισμένο με βούτυρο τρούφας. Παρόμοιο τέλειο ψήσιμο και υφή έχει και η picanha από ιρλανδέζικο Hereford dry aged για 28 ημέρες: μπορεί η γεύση να μην ήταν πολύ γραμμένη, αλλά η υφή ήταν αξιοθαύμαστη.
Στο δυνατό σερί των γλυκών, τέλος, ξεχώρισα το εξαιρετικό αέρινο και μυρωδάτο παγωτό καϊμάκι, την αφράτη και τραγανή πορτοκαλόπιτα και τον dry, καρυδάτο μπακλαβά επιτυχημένα ταιριασμένο με γκανάς πραλίνας.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 29/5.
ΒΕΝΤΗΡΗ ROAST HOUSE Βεντήρη 5, Ιλίσια, 2107295491. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 25-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
