Nomi

Εντυπωσιακό εστιατόριο με μητροπολιτικό αέρα και tailor-made ντεκόρ. Πολύ καλή πίτσα και νόστιμη κουζίνα, που αξίζει να προσπαθήσει παραπάνω για να εκφράσει το δυναμικό που κρύβει.

Ακόμη ένα ιταλικό στη Γλυφάδα; Μπορεί το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν πρωτόμαθα ότι ανοίγει το «Nomi» να ήταν αυτό, αφού στο κέντρο των νότιων προαστίων τα ιταλικά εστιατόρια είναι ήδη τουλάχιστον δέκα, όταν πήγα όμως εντυπωσιάστηκα από το χώρο. Η ομάδα του αδελφού «Al Bacio» της Βουλιαγ­μένης (Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Δημήτριος Τσιλίκος και Αντώνης Πολυκανδριώτης) θέλησε να κάνει ένα σαφώς πιο προχωρημένο σε ντεκόρ μπαρ-ρεστοράν και πέτυχε το στόχο της 100%.

Το μοντέρνο, ψηλοτάβανο κτίριο αποδείχτηκε τέλειο κέλυφος για τη δημιουργία μιας αεράτης σάλας που θυμίζει εστιατόριο στη Νέα Υόρκη. Κάτω ζεστό, σκούρο συνθετικό ξύλο με όμορφα γεωμετρικά νερά, τα τραπέζια, στρογγυλά, τετράγωνα και ορθογώνια, με τα μαρμάρινα καπάκια τους σε άσπρο και μαύρο περικυκλωμένα από μπρούντζινο τσέρκι, μοιάζουν με πίνακες του Πόλοκ, οι καρέκλες με τον μπρούτζινο σκελετό είναι ντυμένες με μπλε και γαλάζιο βελούδο... Όλα αυτά τα tailor-made στοιχεία δίνουν στο «Nomi» τη σοφιστικέ αύρα που τις περισσότερες φορές ταυτίζουμε με τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο.

Το εμφανές, αλλά πολύ διακριτικό μπετόν στις κολόνες, στο ταβάνι και σε κάποια σημεία του τοίχου ενισχύει πολύ ισορροπημένα το metropolitan style του χώρου. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο όμως είναι το «κλουβί» από πάνελ «κεντημένα» με γεωμετρικά σχέδια από ξύλο, που ορίζει το μπαρ και το πατάρι ως ένα πιο πριβέ επίπεδο, με καρέκλες σε μπεζ και ροζ βελούδο. Δίπλα του το διακοσμητικό στοιχείο της καθ’ ύψος αναπτυγμένης ραφιέρας, με τα ξύλινα κιβώτια κρασιών και τη μεταλλική σκάλα, είναι πολύ ταιριαστό και γεμίζει την περίσσεια της ψηλοτάβανης αίθουσας καθώς τη φέρνει σε ανθρώπινο μέτρο.

Η interior designer Άννα Ξυλούρη έχει κάνει πολύ ωραία δουλειά, δίνοντας στο χώρο show off αγκίστρια χωρίς να τον βαραίνει. Το εστιατόριο έχει κάνει όνομα και στα τραπέζια του φιλοξενούνται από επαγγελματικά δείπνα με διεθνή σύνθεση μέχρι ρομαντικά τετ-α-τετ, αντροπαρέες και γυναικοπαρέες, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί και αυτές που κάθονται στο όμορφο μπαρ. Βγαίνοντας, ρίχνω μια ματιά μέσα από την ατελείωτη τζαμαρία της πρόσοψης. ο χώρος φαίνεται και από μακριά ότι είναι πολύ ωραίος.

«Ιtalian job», σκέφτηκα όταν στο τραπέζι προσγειώθηκε ένα πιάτο με λεπτά κομμάτια piadina (ιταλική πίτα) με ελαιόλαδο και ρίγανη καθώς και φοκάτσια με ντοματάκι, που μοσχοβολάνε βγαλμένα μόλις από το φούρνο. Και στη συνέχεια ήρθε μια πίτσα μέγκλα, λεπτή και τραγανή, αλλά στιβαρή σαν χωριάτικο ψωμί, ελαφρώς καπνισμένη από τον ξυλόφουρνο. Η μισή ήταν napoletana σούπερ ορεκτική, με αρκετά πικάντικη κόκκινη σάλτσα κεντημένη με κάππαρη, ελιές, ρίγανη­ και αντζούγια. η τελευταία ήταν, αλήθεια, αρκετά αλμυρή, αλλά επειδή η ποσότητά της ήταν μετρημένη, ταίριαζε στο προσωπικό μου γούστο και της έδινε εξπρεσιονιστικό νότιο χαρακτήρα.

Το άλλο της μισό ήταν μια τροποποιημένη­ ναπολιτάνικη σπεσιαλιτέ ονόματι salsiccia e friarielli (ιταλικά χόρτα που οπτικά μοιάζουν με τη βρούβα). Στο «Nomi» γράφουν ότι τη φτιάχνουν με σταμναγκάθι, αλλά­ δεν το ένιωσα όσο πικρό το περίμενα, παρ’ όλα αυτά ο συνδυασμός με φρέσκο λουκάνικο­, τυρί provolone και καπνιστή scamorza δουλεύει νόστιμα. Η πίτσα ήταν το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε. ακολουθεί το καρπάτσιο, με ωραίο κρέας, αλλά ίσως λίγο παραπάνω τονισμένο το ξινό στο ντρέσινγκ του. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η κουζίνα έχει δυναμικό και αυτό είναι εμφανές. Κάνει όμως μερικά λάθη που της στερούν το επίπεδο του 13,5/20 – με συστηματική προσπάθεια και προσοχή μπορεί να το φτάσει.

Στα σωστά βρασμένα φρέσκα ραβιόλια με ρικότα και ωραίες γαρίδες επάνω τους η κρέμα και το λάδι τρούφας δεν ακούγονται. Είναι πολύ απαλή και μελωμένη η καρμπονάρα με σπαγκέτι al bronzo, αλλά δυστυχώς το guanciale (ας πούμε μπέικον από μάγουλο), που είναι και το ενδεδειγμένο αλλαντικό σε αυτήν τη συνταγή, ήταν ως επί το πλείστον ξερό και άχαρο. Στο ριζότο από παλαιωμένο για 18 μήνες carnaroli άξιζε πιο προσεκτικό βράσιμο για να μείνει al dente, διότι το άρωμα και η γεύση του από μανιτάρια κανθαρέλες και πορτσίνι ήταν πολύ βαθιά.

Η σφυρίδα στο φούρνο josper με δεντρολίβανο­, ντοματάκια και λευκό κρασί ήταν μεν όμορφα ζουμερή, πετούσε όμως μια οξύτητα που έσπαγε την ισορροπία του φαγητού. Στο βελούδινο τιραμισού οι αιχμές του αλκοόλ είναι πολύ δυνατές και δεν του ταιριάζουν. Η δε σοκολάτα, ωραία μεν από μόνη της, αποδείχτηκε οδοστρωτήρας σε ένα τόσο ντελικάτο γλύκισμα όσο η πάβλοβα. Το ξαναλέω: η κουζίνα κάνει πολύ καλή προσπάθεια, τα υλικά της είναι προσεκτικά διαλεγμένα, πρέπει όμως να προσέξει τις λεπτομέρειες για να γίνει το καλύτερο ιταλικό της Γλυφάδας.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 29/3.

NOMI Λαοδίκης 47, Γλυφάδα, 2108986015. Ωράριο λειτουργίας: Παρ., Κυρ. και μεσημέρι. Τιμή: € 35-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.