Το νέο μπαρ-ρεστοράν στο Κολωνάκι φιλοδοξεί να εισάγει καινά δαιμόνια και μόδες, αλλά προσωπικά δεν με πείθει. Ψήνεις κρέας και λαχανικά μόνος σου στο τραπέζι, ναι μεν, αλλά...
Κλoτσάνε μπάλα ξυπόλητοι; Προσωπικά ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι λατρεύω να κυκλοφορώ χωρίς παπούτσια όποτε αυτό είναι δυνατό. είναι άκρως χαλαρωτικό, αλλά στη Δύση δεν τολμάμε να το σκεφτούμε αν δεν πιάσει καλοκαίρι. Στην Ανατολή, αντιθέτως, το να βγάζεις τα παπούτσια σε κλειστούς χώρους είναι πολύ διαδεδομένο και η συνήθεια αυτή έχει βαθιές πολιτισμικές ρίζες. Στο «Red Door», πάντως, δεν έχω καταλάβει ακόμη ακριβώς τι θέλουν να κάνουν καλώντας σε να βγάλεις τα παπούτσια για να φας. Από τα 7-8 τραπέζια του μαγαζιού τα περισσότερα είναι παρατεταγμένα και μπορούν να κλείνουν με βελούδινες κουρτίνες σε βαθύ μπλε, που ομολογουμένως ταιριάζουν με το ωραίο ξανθό ξύλο των πάγκων και του «τοίχου» τους.
Για να «μπεις» στα τραπέζια ανεβαίνεις το σκαλάκι και χώνεσαι γλιστρώντας ανάμεσα στον πάγκο που κάθεσαι και το κενό. Κι εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα… Κανείς δεν μου πρότεινε να φορέσω τα ειδικά σοσονάκια μιας χρήσης τα οποία υποτίθεται ότι δίνει το μαγαζί. Άφησα τα παπούτσια δίπλα στο τελευταίο τραπέζι –αν καθόμουν εγώ σε αυτό, θα με ενοχλούσε να έχω δίπλα μου τόσα ξένα υποδήματα– και προχώρησα φορώντας μόνο τις κάλτσες στο γυμνό πάτωμα. εκεί δηλαδή όπου οι σερβιτόροι και όσοι επιλέγουν να πιουν το ποτό τους στο μπαρ ή αργότερα να χορέψουν πατούν με τα παπούτσια!
Και μετά άντε βάλε-βγάλε παπούτσια για να πας στην τουαλέτα. Κάπου μπάζει το concept. Αν όντως οι δημιουργοί του «Red Door» ήθελαν να δημιουργήσουν ένα καινοτόμο, no shoes μαγαζί, θα έπρεπε όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, να βγάζουν τα παπούτσια στην πόρτα και να πατούν σε ένα φιλικό στο πόδι πάτωμα. Επίσης είναι αισθητικά ωραία τα σεπαρέ, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το υπονοούμενο του κλεισίματος με κουρτίνες ή με γυάλινα διαχωριστικά σε κάποια. Όταν βγαίνεις, θέλεις να βλέπεις χαρούμενο κόσμο που διασκεδάζει, αλλιώς θα καθόσουν και στο σπίτι.
Θα με έπειθε πολύ περισσότερο ένα total lounge concept –είχε εμφανιστεί παλιότερα με επιτυχία στην Αθήνα–, όπου θα μπορούσες να απλώνεσαι και να ξαπλώνεις κατά το δοκούν. Υπογραμμίζω ότι στο «Red Door» υπάρχει αισθητική φροντίδα. το μπαρ από φωτισμένο όνυχα είναι πολύ όμορφο, όπως και ο πράσινος εξωτισμός της ταπετσαρίας στις τουαλέτες. Ο φωτισμός είναι υποβλητικός και τα τραπέζια έχουν γλυκιά φωτεινότητα. Ο ήχος είναι εξαιρετικός και ο DJ παίζει groovy μουσική, που «βαράει» ανεβαστικό τέμπο. Συνολικά όμως η κεντρική ιδέα δεν πείθει.
Σχάρισμά σου… Αναζητώντας το διαφορετικό στα γιαπωνέζικου στιλ εστιατόρια (η Ιαπωνία απ’ όσο ξέρουμε πουλάει γενικώς), ο δημιουργός του «Red Door» αποφάσισε να μπλέξει δύο πολύ παραδοσιακά και διαδεδομένα είδη εστιατορικού lifestyle, δεμένα με την ξεχωριστή κουλτούρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Το zashiki, ήτοι χωρίς παπούτσια, το αναλύσαμε ήδη. Το δεύτερο, το yakiniku, όπου το φαγητό το ψήνεις μόνος σου σε μια σχάρα, είναι συνυφασμένο με παρεΐστικα γεύματα και κατανάλωση μπίρας. Το ερώτημα αν αυτά τα δύο είδη θα ευτυχήσουν να κερδίσουν την αποδοχή των Αθηναίων όπως κατάφερε το σούσι, μένει να απαντηθεί. Εν προκειμένω, λοιπόν, τα τραπέζια είναι εφοδιασμένα με ένα ηλεκτρικό bbq τοποθετημένο στο κέντρο, το οποίο ανάβει όταν έρθει η στιγμή. Εσύ διαλέγεις το κρέας σου, που έρχεται συνοδεία λαχανικών.
Η επιλογή των κρεάτων είναι μικρή και περιλαμβάνει Wagyu, Black Angus και Galicia, των οποίων οι τιμές ξεκινούν από τα λογικά € 16,90 ενός Rangers Valley flop, για να φτάσουν στα € 89,80 ενός kobe. Νομίζω ότι όταν προτείνεις τόσο ακριβά κρέατα, το λιγότερο που υποχρεούσαι να κάνεις είναι να καταγράφεις το βαθμό αξιολόγησης του κρέατος (Beef Marbling Standard) ή τις ημέρες του σιτέματος. Στο «Red Door» δεν το κάνουν –εξαιρείται το φιλέτο της Galicia– και αυτό είναι φάουλ. Τα κρέατα που πήραμε ήταν τρυφερά και νόστιμα. Καλύτερο σαφώς το Wagyu flank με περισσότερο ενδομυϊκό λίπος, που λιώνει στο στόμα.
Το φιλέτο καλό μεν, αλλά κόλλησε πάνω στη σχάρα και όταν το είπαμε στον σερβιτόρο, μας απάντησε ότι θέλει περισσότερο ψήσιμο (ακούγεται περίεργο, καθώς άμα παραψηθεί θα σκληρύνει και το πιο λογικό θα ήταν να μην υπάρχει φιλέτο τουλάχιστον γι’ αυτό το είδος σχάρας που έχουν τα τραπέζια). Αν τηρούσαμε το χρόνο ψησίματος που μας πρότειναν για τα λαχανικά, θα τα τρώγαμε εντελώς ωμά. Το θέμα είναι ότι και παραπάνω που τα ψήσαμε δεν νιώσαμε κάτι πολύ ξεχωριστό. Είναι σαφές ότι χρειάζονταν οπωσδήποτε ένα γευσιδοτικό μαρινάρισμα. Με δυο λόγια, μάλλον απορυθμίστηκε η παρέα μας παρά νιώσαμε κάτι ιδιαίτερο.
Από τα υπόλοιπα πιάτα του καταλόγου που παραγγείλαμε ξεχωρίζουν η πλούσια και μυρωδάτη celeriac soup με καπνιστό χοιρινό, ξερό βερίκοκο, kimchi καθώς και τα ντελικάτα dim sum γαρίδας. Το crispy pork, αντιθέτως, μόνο τραγανό δεν ήταν, το ταρτάρ τόνου χάνει τη γευστική του δύναμη σερβιρισμένο πάνω σε ρύζι σαν donburi και η tempura καλαμάρι είναι μεν στεγνή, αλλά με τόσο κουρκούτι δεν νιώθεις το θαλασσινό, ενώ σερβίρεται άστοχα με μαγιονέζα. Το κέικ ατμού με πράσινο τσάι macha ήταν συμπαθέστατο. Η κρεμ μπριλέ με passion fruit και τζίντζερ συνοδεία sochu (απόσταγμα) δαμάσκηνο ήταν ό,τι πιο ερεθιστικό δοκιμάσαμε.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 31/1.
RED DOOR Τσακάλωφ 6, Κολωνάκι, 2103647712. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, μεσημέρι-βράδυ. Τιμή: € 38-54 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
