Πληθωρικός διακοσμητικός εξωτισμός και μια fusion Pacific Rim κουζίνα, που κάνει comeback από τη δεκαετία του ’90.
Γλυκιά «Εμμανουέλλα» και άλλες εξωτικές ιστορίες Είναι αλήθεια ότι από τότε που έκλεισε το «Kona Kai» –με το μύθο που είχε δημιουργήσει– δημιουργήθηκε στην Αθήνα ένα εξωτικό κενό. Μπορεί να έχουμε πλέον πολλά γιαπωνέζικα εστιατόρια με τα Νikkei και τα περουβιανά να ακολουθούν κατά πόδας, ορίζοντας ένα νέο σύγχρονο εξωτικό τοπίο, όμως λείπει αυτή η «φρουτώδης» exotica που ανέθρεψε ολόκληρη γενιά στην Ελλάδα. Το «Maori» σε εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά. Ανεβαίνοντας τη σκάλα (έχει και ασανσέρ), σταμπάρω τα φωτιστικά που μοιάζουν με αχινούς και μια σύνθεση με μπρούντζινα φυλλόδεντρα που με βάζουν στο κλίμα. Στη σάλα η αύρα της χειροποίητης επίπλωσης από εξωτικό ξύλο δίνει έναν όμορφο, χαλαρωτικό χαρακτήρα. Οι πολυθρόνες σε πολλά διαφορετικά στιλ, τα τραπέζια από χοντρό ξύλο, τα σταντ από σκαλισμένο κορμό δέντρου και τα ταιριαστά σουπλά από κλαδάκια προσεγγίζουν μια ατμόσφαιρα resort στον Ειρηνικό.
Μαζί με τα φωτιστικά που μοιάζουν με κομμένες καρύδες ή όστρακα, τις συνθέσεις με τα γλυπτά ψάρια, τις διακοσμητικές σαύρες που παραπέμπουν σε τατουάζ των Μαορί και, φυσικά, τις «Εμμανουέλλες», τις εμβληματικές πολυθρόνες που λατρέψαμε στο «Kona Kai», συνθέτουν ένα περιβάλλον που σίγουρα δημιουργεί αίσθηση. Όμως αυτά τα στοιχεία, όσο εντυπωσιακά κι αν είναι, φαίνονται κάπως υπερβολικά μαζί. Τους λείπει η ματιά ενός ντιζάινερ που θα μπορούσε να δημιουργήσει εμπνευσμένες ισορροπίες και να χτίσει πιο high-end ατμόσφαιρα. Το καλοκαίρι το «Maori» θα αναπνέει περισσότερο, τώρα το χειμώνα όμως οι αδυναμίες είναι εμφανέστερες.
Γεύσεις από το Δαχτυλίδι του Ειρηνικού Στη δεκαετία του 1990 όλος ο κόσμος μιλούσε για την ανερχόμενη τάση της κουζίνας του Pacific Rim. Ήταν ένα fusion ιδίωμα που ανακάτευε πρώτες ύλες, στιλ και τεχνικές από τις χώρες του Ειρηνικού, δημιουργώντας μια κουζίνα φαντεζί, ανάλαφρη κι ερεθιστική. Στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να τη χαρούμε στα πολύ ωραία της από τον Άρη Τσανακλίδη στο εξαιρετικό εστιατόριό του «Melrose», που είχε δουλέψει δίπλα στον δημιουργό αυτού του στιλ, τον Χαβανέζο σεφ Roy Yamaguchi. Είχαμε καιρό να ακούσουμε γι’ αυτήν, αλλά τώρα με την άνοδο του fusion τη βλέπουμε να επανέρχεται στο μενού του «Maori». Περισσότερο τη βλέπουμε ως παράθεση πιάτων από διάφορες χώρες, αλλά υπάρχουν και κάποια κράματα που μπλέκουν διαφορετικές γευστικές κουλτούρες. Να όπως οι tempura style γαρίδες, που η χοντρή κρούστα τους δεν έχει όμως αέρινη γιαπωνέζικη ελαφράδα και συνοδεύονται από μια ωραία και ασυνήθιστη κόκκινη σος καρύδας.
Ή ακόμη εκείνα τα «σούσι», που τυλίγονται με αγγούρι αντί για φύκι. Ενδιαφέρουσα καινοτομία, που πρέπει όμως να βελτιωθεί τεχνικά, στηριζόμενη στην ουσία ενός καλού γιαπωνέζικου ρολού. Το καλύτερο παράδειγμα αυτού του fusion κι ένα από τα καλύτερα πιάτα που δοκίμασα στο «Maori» ήταν οι γαρίδες με μανταρίνι και γάλα καρύδας πάνω σε ταϊλανδέζικο jasmin rice. Ναι, σε αυτό το πιάτο νιώθεις ωραία το μπλέξιμο των αρωμάτων και των γεύσεων, καθώς έρχεται μαγειρεμένο πολύ προσεκτικά, με το φρούτο να κεντάει μέσα στην καρύδα.
Υπάρχουν όμως και φαγητά που υστερούν τεχνικά. Από τις παλιομοδίτικες, γεμιστές με χοιρινό κιμά φτερούγες κοτόπουλου Bora - Bora δεν λείπει η νοστιμιά, λείπει η λεπτότητα. Το λαβράκι, που παραμαγειρεύεται στον ατμό, χάνει τη γεύση και η υφή του ταλαιπωρείται, ενώ από τις σάλτσες του θα κρατούσα μόνο τη γιαπωνέζικη σόγια σος με τζίντζερ, καθώς η σάλτσα σαμπάνιας είναι απελπιστικά old fashioned και ξενοδοχειακή. Η χιλιανή Chorrillana έχει ως βάση ένα πολύ νόστιμα καρυκευμένο μπιφτέκι.
Τα υπόλοιπα στοιχεία όμως (κρεμμύδια, τηγανητές φλούδες πατάτας) είναι υπέρ το δέον ρουστίκ και στο τηγανητό αβγό ο κρόκος δεν ρέει για να δώσει μελωμένη comfort αίσθηση. Αυτό το πιάτο, ωστόσο, ήταν η αφορμή να ανακαλύψω ένα από τα δυνατά χαρτιά του εστιατορίου, καθώς, ζητώντας ψωμί για να το συνοδεύσω, μου έφεραν πολύ καλά bao ατμού, που θα άξιζε να τα σερβίρουν γεμιστά με διάφορα παρελκόμενα. Πολύ καλές ήταν και οι αχνιστές κρέπες μαζί με την όμορφα τραγανή και ζουμερή πάπια Duki-Suki, που σερβίρεται με ταϊλανδέζικη σάλτσα δαμάσκηνου. Τα γλυκά ημέρας καλύτερα από τα περισσότερα φαγητά, με την πάβλοβα ροδιού και την τάρτα σοκολάτας να ξεχωρίζουν.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 24/1.
MAORI Θ. Δηλιγιάννη 56, Κεφαλάρι, 2108019023. Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημέρι. Τιμή: € 25-30 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
