Ένα από τα ομορφότερα καινούργια εστιατόρια της πόλης έχει θέρμη ιταλικού ντιζάιν παλιότερων εποχών και αγαπάει τη γευστική φινέτσα.
Σκηνικό σε σκηνικό Το ξενοδοχείο «Semiramis» είναι ταυτισμένο με την ποπ εξτραβαγκάντσα σινιέ Karim Rashid. Και αν είναι ωραίο να έχεις την ντιζαϊνάτη ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι στο Μαϊάμι πίνοντας κοκτέιλ στην πισίνα, ωστόσο η καλοσχεδιασμένη αυτή αναψυκτικότητα δεν λειτουργεί στον κρύο χειμώνα της Κηφισιάς. Τότε αναζητάς θέρμη και αν είναι στιλάτη ακόμη καλύτερα. Ε, λοιπόν, εδώ και περίπου ενάμιση μήνα το παλιό «Semiramis Restaurant» άλλαξε εντελώς. ονομάζεται πλέον «Nolita» και το ντεκόρ του είναι πολύ διαφορετικό.
Όπως μου είπε ο Λεωνίδας Τρουμπούκης, που μαζί με την Ελένη Πεταλωτή έκαναν τον ανασχεδιασμό, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα πολύ διαφορετικό σκηνικό μέσα στον πλανήτη Rashid που σφραγίζει ολόκληρο το ξενοδοχείο από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ο χώρος που έφτιαξαν είναι πανέμορφος και δεν έχει την παραμικρή υποψία αυτάρεσκου στιλιζαρίσματος. Η ψηλοτάβανη σάλα δίνει μεγάλη χάρη στο εστιατόριο, το οποίο έχει μια οικεία ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα. που τουλάχιστον σε εμένα θυμίζει Μιλάνο και παλιότερο ιταλικό ντιζάιν του ’60 και του ’70 με μια ιδέα νεοϋορκέζικου κοσμοπολιτισμού.
Ο χώρος περικυκλώνεται από μπορντό καναπέδες-σεπαρέ και μαζί με τα φωτιστικά που ακουμπούν στη ράχη τους του δίνουν αρχοντιά. Στο πάτωμα και στα τραπέζια των σεπαρέ όμορφη δρυς δίνει μια αύρα χειροποίητου στο χώρο. Ο βαθυπράσινος τοίχος σκορπίζει έξτρα θέρμη και τα πολυάριθμα κάδρα με φωτογραφίες μαζί με το τραπέζι του κέντρου, όπου βρίσκονται τα πιάτα του σερβιρίσματος, κάνουν το «Nolita» να μοιάζει λίγο με σπίτι. Η σάλα του εστιατορίου βρίσκεται ανάμεσα στο ζωντανό μπαρ και στη θεατρικά στημένη ανοιχτή κουζίνα, στολισμένη με σκηνογραφικά τοποθετημένα μπρούντζινα τηγάνια και κατσαρόλες. Μπιζουδάκια του μαγαζιού το ντιζαϊνάτο lounge και η εξαιρετική αίθουσα από πίσω σαν μια κλασάτη τραπεζαρία. απομονώνεται με βελούδινη κουρτίνα, οπότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ιδιωτικές συγκεντρώσεις. Το «Nolita» έχει αγκαλιαστεί από β.π. κοινό όπου πλειοψηφούν οι 30-40something.
Ιταλισμός και φινέτσα Η πιο δημοφιλής κουζίνα του κόσμου έχει πολλές εκδοχές και ο σεφ Γιάννης Λιόκας σε συνεργασία με τον σεφ του εστιατορίου των Dsquared2 στο Μιλάνο Elio Sironi (έχει μαγειρέψει για τους Χρυσούς Σκούφους στην Αθήνα) διάλεξαν για το «Nolita» τη γραμμή της φινέτσας. Το καταλαβαίνεις ακόμη και από την πίτσα, που έχει μια εξαιρετική αφράτη και μαζί τραγανή ζύμη, που ελευθεριάζοντας την παρομοιάζω πιο πολύ με μπαγκέτα παρά με χωριάτικο ψωμί. Φαντάζομαι δε ότι η total black με τρούφα θα είναι πιο φίνα από τη melanzana, στην οποία ο συνδυασμός κρέμας και τραγανής μελιτζάνας με μοτσαρέλα και παρμεζάνα αποδείχτηκε κάπως λιπαρός.
Το ανάλαφρο πνεύμα που εφαρμόστηκε στη σπαγκετάδα cacio e pepe δίνει στην πικάντικη σπεσιαλιτέ μια ορεκτική νότα ηλεκτρισμένου ξινού και πικρού από ξύσμα λάιμ, που ταιριάζει πολύ με το αβγοτάραχο. Εκεί πάντως που η κουζίνα πετυχαίνει 100% το στόχο αρμονία - φινέτσα - έξαψη είναι στο πιάτο του αβγού. Έρχεται με τραγανά «ρινίσματα» πατάτας, τον κρόκο να ρέει πάνω σε μια βελούδινη κρέμα πατάτας και σοταρισμένα μανιτάρια. Το χρησιμοποιώ ως μέτρο σύγκρισης για τα υπόλοιπα πιάτα, μερικά εκ των οποίων μοιάζουν να έχουν χαλινάρι στην εκφραστικότητά τους.
Να, όπως ο όμορφα ποσαρισμένος μπακαλιάρος με την ωραία υφή, που έρχεται πάνω σε βρασμένα ρεβίθια και στον πουρέ τους, αλλά του λείπει εκείνο το γευστικό στοιχείο το οποίο θα τον κάνει να γράψει δυνατά μέσα σου και να σε ωθήσει να τον ξαναπαραγγείλεις. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την κοτολέτα Milanese. Έρχεται με το κόκαλο, σωστά παναρισμένη και με το κρέας της τρυφερό, αλλά τελικά η γεύση της είναι πολύ ήσυχη, αφού η σάλτσα τόνου που τη συνοδεύει δεν έχει το τσαγανό που περιμένεις.
Απ’ ό,τι έμαθα αυτήν την περίοδο ετοιμάζονται διορθώσεις, οπότε ελπίζω να βελτιωθούν τα συγκεκριμένα πιάτα. Το λαβράκι δίνει ραντεβού με την έξαψη και πάλι, καθώς έρχεται τραγανό και ζουμερό με μια μαύρη δαντέλα (αραχνοΰφαντο tuile από «στάχτη» λαχανικών!). Αν ραφιναριστεί λίγο το «κουσκούς» από κουνουπίδι στη γαρνιτούρα, θα γίνει πρόταση που ταιριάζει πολύ στο στιλ του εστιατορίου. Το ριζότο σε ωραίο ιταλικό al dente παίρνει γεύση και χρώμα από σαφράν, έξαψη από πικάντικη κρέμα του αλλαντικού nduja, αλλά το μοσχαρίσιο ταρτάρ είναι σίγουρα άστοχο μη μπορώντας να αντέξει τη δύναμη των παρτενέρ του.
Η σελίδα αλλάζει καθώς έρχονται τα γλυκά – θα ήταν φανταστικό αν τα φαγητά ανεβούν στο επίπεδό τους. Κορυφαία η πανακότα με γάλα αμυγδάλου και στολίδια από μαρέγκες, κρέμα κάστανου, βατόμουρα και ανανά: πλούσια, κομψή, βελούδινη, καμιά σχέση με τις mainstream μετριότητες που μας σερβίρουν συνήθως. Εξαιρετικό είναι και το τιραμισού με το ανάλαφρο εκσυγχρονισμένο στιλ, ενώ τα τραγανά προφιτερόλ είναι για χειροκρότημα λόγω της στακάτης φρεσκάδας τους. Θα υπογραμμίσω το άνετο και πολύ επαγγελματικό σέρβις, το οποίο ταιριάζει γάντι στο ύφος του εστιατορίου.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 17/1.
NOLITA (ξεν. «Semiramis») Χαριλάου Τρικούπη 48, Κηφισιά, 2106231181. Ωράριο λειτουργίας: Σάβ. και μεσημέρι. Κυρ. μόνο μεσημέρι. Τιμή: € 38-50 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ στους γύρω δρόμους.
