Πολυτελές, θεατράλε, με εντυπωσιακά ευρήματα της αρχαίας Αθήνας στο κελάρι του και με σύγχρονη κουζίνα, σε επιμέλεια Γιάννη Στανίτσα, η οποία διαθέτει οικειότητα, νοστιμάδα και καινοτομίες.
Το maximal και το minimal Δεν είναι συνηθισμένοι οι πολυτελείς χώροι στο Μοναστηράκι, έτσι το «Επτά 7» διαλέγει ένα γήπεδο που δεν έχει εκφραστές στην περιοχή, εκτός ίσως από τον πολυχώρο «Κ-8», ο οποίος στεγάζεται στο ίδιο συγκρότημα κτισμάτων της παλιάς Αθήνας που λειτουργούσαν ως χάνι με τους στάβλους του. Καθώς μπαίνεις στη σάλα, το βλέμμα πέφτει στο γυάλινο πάτωμα, διότι αυτό δεν είναι κάτι που βλέπεις συχνά σε εστιατόριο. κατεβαίνοντας στο «κελάρι», σε περιμένει η αποκάλυψη πολεοδομικών θραυσμάτων της αρχαίας Αθήνας. Είναι ένας χώρος μοναδικός, που πρέπει όμως να ζεστάνει (αν τα ράφια γεμίσουν με φιάλες ίσως γίνει πιο οικείος) για να ολοκληρωθεί το αριστοκρατικό ύφος που του δίνουν οι ψηλές, μαύρες σαλονέ καρέκλες.
Θα ήταν επίσης εύστοχο να γραφτεί κάτι για το τι είναι αυτές οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις, που αποτελούν οργανικό κομμάτι του εστιατορίου πλέον, για την πληροφόρηση τόσο των Ελλήνων όσο και των ξένων επισκεπτών. Στον κύριο χώρο του ισογείου μπλέκονται δύο διαφορετικά διακοσμητικά στιλ με κοινό παρονομαστή την πολυτέλεια. Από τη μια, τα βαριά μοντέρνα τραπέζια με το ωραίο γλυκό ξύλο και οι στιλάτες πολυθρόνες πάνω στο μαρμάρινο πάτωμα ορίζουν ένα στιλ σύγχρονο και αφαιρετικό, στο οποίο ταιριάζει αυτή η εκπληκτική φωτογραφία των δύο γυναικών στις πολυθρόνες, που το φως της θυμίζει πίνακες του Edward Hopper.
Από την άλλη, το μαξιμαλιστικό θεατράλε ύφος με κόκκινες κουρτίνες από βελούδο και μαύρους πολυελαίους δυσκολεύει τη σύμμειξη των υφών. Στο χώρο του μπαρ, τώρα, το λακαρισμένο σταντ σε σχήμα «Χ» δίνει δυναμισμό, καθώς μοιάζει να κρέμεται από κόκκινους στύλους, υπογραμμίζοντας και αυτό τη θεατρικότητα. Το πατάρι, τέλος, με τα τέσσερα τραπέζια είναι πιο cosy – σαν σε σπίτι.
Ελληνο-μεσογειακός μοντερνισμός Η γραμμή που θέλει να υλοποιήσει ο σεφ Γιάννης Στανίτσας, έχοντας την επιμέλεια του «Επτά 7», είναι μια κουζίνα σύγχρονη, με πολλές ελληνικές αναφορές στον κορμό της, διευρυμένη όμως με ιδέες που ανοίγονται ευρύτερα στη Μεσόγειο, στηριγμένη πάντα σε καλά υλικά. Έμπειρος καθώς είναι, πετυχαίνει το στόχο του με σπεσιαλιτέ που έχουν επίπεδο το οποίο δεν συναντάς κάθε μέρα. Το νιώθεις από την αρχή, με τις κρέμες πιπεριάς και ταραμά που έρχονται στο τραπέζι ως καλωσόρισμα. Εκτός από τη φινετσάτη βελουτέ υφή τους, έχουν γευστική και αρωματική ένταση που τις κάνει να ξεφεύγουν κατά πολύ από το σύνηθες.
Αν βάλεις μάλιστα λίγο ταραμά στα ωραία μοσχαρίσια μάγουλα μαγειρεμένα sous vide, που έρχονται με πολύχρωμα παντζάρια και οξύμελι, δημιουργείς ένα ωραιότατο vitello tonnato αλά γκρεκ. Ένα από τα χαρακτηριστικά των πιάτων του Στανίτσα είναι ότι πατάνε σε μια γραμμένη νοστιμάδα, προτείνοντας καινοτομίες που διαθέτουν οικειότητα. Να, όπως το κριθαράκι Γιαννιτσών με σκορπίνα, ένα κριθαρότο με ωραιότατο κράτημα στο δόντι, συνδυασμένο όμως με ψάρι αλανιάρικο, άψογα ψημένο, ζουμερό και μυρωδάτο, και μια πολύ καλή σάλτσα κόκκινου κρασιού, που θυμίζει ντελικάτο στιφάδο καθώς έχει μέσα της ξίδι βατόμουρου και ολόκληρα καραμελωμένα κρεμμύδια.
Το ντελικάτο λαβράκι μοιάζει σαν αχνιστό (μαγειρεύεται sous vide) και πάνω στην ελαφράδα του γράφουν εξαιρετικά τόσο η αιχμηρότητα της κάππαρης ποσέ όσο και η ορεκτική πικράδα από ελιά Καλαμών και σταμναγκάθι (φύλλα και σάλτσα). Το καρέ από αρνάκι, πάλι, που έρχεται μελωμένο, τρυφερό και ροζ, έχει δίπλα του ένα τέλεια μαγειρεμένο και λίαν πρωτότυπο «οσπριότο», με φασόλια, λούπινα, ροβίτσα και κόκκινη φακή, με τις γεύσεις και τις υφές του να παιχνιδίζουν. Όλα αυτά τα νιώθεις σαν φαγητό της διπλανής πόρτας, που λέει ο λόγος, έχουν όμως το κατιτί που τα κάνει να ξεχωρίζουν.
Σε διαφορετικό γήπεδο, ξεχωρίζει η τριλογία μαριναρισμένων ψαρικών με φανταστικό λαβράκι Αιτωλικού, βουτυράτη και μελωμένη κοιλιά τόνου (και τα δύο μαριναρισμένα σε χυμό εσπεριδοειδών κι ελαιόλαδο) αλλά και αβγοτάραχο πρώτης. ο συνδυασμός τους με μια γλυκόπικρη κρέμα περγαμόντου κολακεύει φανταστικά τη φυσική τους ιδιαιτερότητα. Πολύ καλά είναι τα λουκουμαδάκια γαρίδας με ωραία κρούστα από panko, πουρέ κρεμμυδιού και κρέμα από πρόβειο γιαούρτι. Ξεχωριστή, με οριεντάλ αύρα, η κρύα τάρτα με ψητή ντομάτα, μελιτζάνα «σακσούκα» και δροσιστικό μανούρι πάνω σε χαρούπι. με κομψότητα και γευστικό βάθος το σαγανάκι άγριων ελληνικών μανιταριών.
Καλοφτιαγμένο και πιο κλασικό το ριζότο με γαρίδες Αμβρακικού και βούτυρο ντομάτας και πιο ασυνήθιστο εκείνο με ρύζι και δημητριακά (κριθάρι, λιναρόσπορος), με ωραία σπαράγγια και γλυκιά δύναμη μαύρου σκόρδου. Έπειτα από ένα τέτοιο σερί καλών πιάτων φαίνεται πεζό το στεγνό κοτόπουλο γεμιστό με εστραγκόν και χρειάζεται βελτιωτικές κινήσεις. Η κουζίνα, άλλωστε, δείχνει ότι μπορεί να εξελίσσεται και παράδειγμα γι’ αυτό είναι τα μαντί. Την πρώτη φορά που έφαγα στο «Επτά 7» αυτό το μεγεθυσμένο από τον σεφ ραβιόλι ήταν σκληρό και άχαρο. τη δεύτερη είχε βελτιωθεί, παρότι και πάλι δεν έχει τη χάρη του αχνιστού, που θα συντονιζόταν καλύτερα με τη γέμιση του νόστιμου καβουρμά και τη μεταξωτή σάλτσα από καπνιστή μελιτζάνα και ταχίνι. Πολύ καλά τα γλυκά, με καλύτερα τη μους ταχίνι με καραμελωμένα μήλα και παστέλι σουσαμιού και το μεταμοντέρνο γαλακτομπούρεκο.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 29/11.
ΕΠΤΑ 7 Ερμού 119& Άστιγγος10, Θησείο, 2103212010. Ωράριο λειτουργίας: Κλειστά Κυρ. Τιμή: € 40-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ. Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Παρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
