2 Μαζί

Στο σύγχρονο ελληνικό εστιατόριο της οδού Νίκης ο νεαρός Χάρης Νικολούζος κάνει ωραία δουλειά, κεντώντας στα πιάτα και κάτι από το νησί του.

Από τον Σεπτέμβριο τη ζαχάρωνα την κουκλίστικη vintage αυλή με τα φερφορζέ και τα ανθισμένα γλαστράκια στη σκιά ενός νεοκλασικού της οδού Νίκης. Τελικά, παρότι η καλοκαιρία πήρε παράταση και η αυλόπορτα ήταν ανοιχτή μέχρι τον Οκτώβριο, την καινούργια κουζίνα του «2 Μαζί» τη δοκίμασα στα ενδότερα. Μια χαρά ήταν κι εκεί. Με μοβ-μπορντό υφάσματα στα έπιπλα, μεγάλα ραγίσματα στο γκρι του τοίχου που αφήνουν να φανεί η πέτρα και δια­φορετικές συνθέσεις –μία με τυλιγμένες σελίδες που σου φέρνουν στο νου ραβασάκια, μια άλλη από βιβλία, και μια τρίτη από δεκάδες διαφορετικά καπέλα–, το εστιατόριο του Ηλία Γώγου σε βάζει σε χαλαρό, ταξιδιωτικό mode.

Όμορφη πινελιά οι μπαγκαζιέρες απέναντι από το μπαρ στο βάθος, το ίδιο και οι θήκες από μουσικά όργανα ακουμπισμένες στο περβάζι του παράθυρου, απ’ όπου βλέπεις τους περαστικούς και τα απέναντι μπαλκόνια ακούγοντας τζαζ μουσικές. Έχει ζεστή αύρα ο χώρος, που τραβάει ελληνικό και ξένο κοινό. Στο τραπέζι δίπλα μας, στις εννιά που κατέφθασαν τα ωραία ψωμιά παρέα με την καλωσοριστική κρεμώδη, νοστιμότατη ταραμοσαλάτα, κάποιοι ήδη έπιναν τον καφέ τους. Άλλα ωράρια, πιο... ευρωπαϊκά. Στο τιμόνι της κουζίνας του εστιατορίου βρίσκεται πια ο νεαρός Xάρης Νικολούζος, ο οποίος μέχρι πέρυσι μαγείρευε κάτω από την Ακρόπολη, στον «Διόνυσο», ελαφραίνοντας κι εκσυγχρονίζοντάς την παράδοση, ενώ πέρασε ένα μέρος του καλοκαιριού στην Οία, σε ρόλο head chef στο εστιατόριο «Anthos» του «Kirini Suites & Spa».

Στο «2Μαζί» βρίσκει χώρο να πειραματιστεί και ήδη από το πρώτο του μενού βλέπεις ότι έχει πολύ ενδιαφέρουσα ματιά. Να, ας πούμε, ένα λαβράκι ταρτάρ με ελληνική ψυχή, τώρα που η κουλτούρα του ωμού ανεβάζει γκάζια, είναι πολύ έξυπνη ιδέα: το γκασπάτσο... τζατζίκι με τα τραγανά, δροσερά κομματάκια αγγουριού πάει «αλλού» το (ωραίο) ψάρι, με το σύνολο να δένει αρμονικά με τη σχετικά ήσυχη παρουσία περγαμόντου και τη γρανίτα ροδόνερο­-φινόκιο. Μπορεί να μην έχει ανάλογα χαρακτηριστική ελληνική στάμπα, αλλά και το τραγανό, ξηροκαρπάτο καλαμάρι (μια ιδέα παραπάνω ψημένο μόνο) με σελινόριζα etuvé, κρέμα σελινόριζας, crumble φουντουκιού και πράσινο μήλο είναι καλό.

Και άμα θέλεις ένα… εξευγενισμένο τηγανητό, αναλαμβάνει το κοτόπουλο με την τραγανή κρούστα που μιλάει, σαν τον σεφ, ελαφρώς κερκυραϊκά. Το τηγάνι το αφήνει αφράτο, συννεφένιο, σαν λουκουμά, και η πικάντικη μαγιονέζα με τα σπετσερικά (τα μοσχομυριστά μπαχαρικά της παστιτσάδας) που το συνοδεύει είναι φανταστική. και αν ήταν λίγο πιο γενναιόδωρη, θα του έδινε έξτρα boost γεύσης. Από την ιδιαίτερη πατρίδα του σεφ θέλω να δοκιμάσω και την μπακαλιαρόπιτα, που τη σερβίρει σε dumpling. Δυστυχώς την ημέρα που πήγαμε ήταν γραμμένη στο απουσιολόγιο.

Περνώντας στα κυρίως, ομολογώ ότι το μιξάζ ιταλικής Caccio e pepe με γαρίδες Μικρολίμανο (γαρίδες σοτέ με ούζο και λίγο ψιλοκομμένο καλαμαράκι με ρόκα, παρμεζάνα και σάλτσα μπισκ) δεν με ενθουσίασε. Ως σύνολο δεν λειτουργεί τόσο και η οξύτητα που σου αφήνει το λεμόνι στο στόμα παραείναι έντονη. Για τον παστό μπακαλιάρο όμως θα επέστρεφα πολύ άνετα. Ρουστίκ, με σχεδόν άγρια υφή, σερβίρεται σε ένα βαθιά νόστιμο ζωμό κρεμμυδιού, κεντημένο με μικρά ρεβιθάκια, σαλάμι Λευκάδος κι ελιές και παίζει πολύ όμορφα με την παράδοση. Και το καρέ αρνιού με σάλτσα σοφρίτο, πάντως, με etuvé αγκινάρας Ιερουσαλήμ, σε βούτυρο ελληνικού καφέ, που του δίνει άλλη διάσταση, είναι ενδιαφέρον πιάτο, με κερκυραϊκές αναφορές πιο ραφινάτες, αν και τουλάχιστον για μένα το σκόρδο παραείναι διακριτικό.

Την ώρα του γλυκού οι ρέποντες αυτόματα προς την πλευρά της σοκολάτας να το ξανασκεφτείτε. Η black forest με ζελεδάκια βύσσινου, καρυδόπιτα, πικρούτσικο crumble ελιάς και παγωτό σοκολάτας έχει ομολογουμένως όμορφη παρουσίαση, της λείπει όμως η ένταση. Στο baba au rum αλά εκμέκ, από την άλλη, που σιροπιάζεται με σιρόπι παλαιωμένου τσίπουρου, με κρέμα από σαλέπι και δροσερό σορμπέ τζιτζιμπίρας τα αρώματα κάνουν κρεσέντο και η υφή του, μαστιχωτή σαν τσουρέκι, είναι απίθανη. Το προχωρημένο παστέλι (dacquoise σαν αμυγδαλωτό, σουσαμάτες «δαντέλες», παρφέ από ταχίνι, παγωτό μέλι με πορτοκάλι) με γεύση πολύ ζωντανή, πολύ ελληνική, δεν θέλεις να τελειώσει. Κάνει σοβαρή δουλειά ο Χάρης Νικολούζος και το «2 Μαζί» είναι σε πολύ καλή και σίγουρα εξελίξιμη φάση.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 14/11

2ΜΑΖΙ Νίκης 48, Πλάκα, 2103222839. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμές: € 40-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.