Metropolis Roof Garden

Εκπληκτική θέα σαν την καρτ ποστάλ που όλοι θέλουμε να έχουμε όταν έρχεται η Αθήνα στο μυαλό μας. Το concept του εστιατορίου χρειάζεται δουλειά, παρότι η νοστιμιά δεν λείπει.

Όπου ανοίγει ένα ωραίο ξενοδοχείο, η πόλη ανθεί: Αυτό­ σκεφτόμουν καθώς χάζευα το καινούργιο «Electra Metropolis» λίγες ημέρες προτού ανοίξει επισήμως τις πόρτες του. Γοητευμένος από την εκσυγχρονισμένη ατμόσφαιρα ’50s μοντερνισμού που αντίκριζα στο εστιατόριο του ισογείου, σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν αν μετακόμιζαν όλα τα υπουργεία από την Πλατεία Συντάγματος και στη θέση τους φτιάχνονταν ωραία ξενοδοχεία για να χαζεύουμε από τις ταράτσες τους, εμείς και οι τουρίστες που τιμούν σταθερά την Αθήνα, τον φωτισμένο Παρθενώνα. Το πρώτο βήμα έγινε πάντως, αφού το ρημάδι του παλιού υπουργείου Παιδείας μετατράπηκε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο.

Στην πρώτη επίσκεψη επιβάλλεται μια στάση στο αίθριο για να χαζέψουμε τον υπέροχο και τόσο ελληνικό γαλανό ουρανό του Αλέκου Φασιανού, στον οποίο πετούν «ασημένια» πουλιά και μέλισσες. Ο απέναντι τοίχος, ντυμένος με μάρμαρο σε μια ελεύθερη γεωμετρική σύνθεση, έχει πάρει πάσα από το εξωτερικό μαρμάρινο ανάγλυφο που σηματοδοτεί πλέον το ανακαινισμένο κτίριο. Και αφού ολοκληρώσω το χάζι του ισογείου με τη δυναμική σύνθεση των σχεδίων από μάρμαρο στο πάτωμα, ανεβαίνω στον 10ο, για να καταληφθώ αυθορμήτως από το «ουάου εφέ» που με περιμένει.

Το εστια­τόριο-μπαρ στο roof garden είναι ουσιαστικά ένας διάφανος κύβος που φέρνει την Ακρόπολη ακόμη­ πιο κοντά, πιο καρτοποσταλικά, πιο εντυπωσιακά απ’ ό,τι την έχουμε χαζέψει ίσως μέχρι τώρα, καθώς η θέα αναπτύσσεται 360° και καταλήγει από την άλλη πλευρά στον Λυκαβηττό. Πολύ όμορφα ξύλινα πάνελ με δυναμικές γεωμετρικές γραμμές περιβάλλουν την κουζίνα και η θέρμη συνεχίζεται στο ξύλινο πάτωμα και στη στιλάτη επίπλωση. Μόνο ένα πράγμα κλοτσάει: οι σερβιτόροι είναι ντυμένοι πολύ πρόχειρα γι’ αυτόν το χώρο. δεν συμβαδίζουν με την κομψότητα της αρχιτεκτονικής.

Μετεωρισμός: Για να είμαι ειλικρινής, μπερδεύτηκα με τον κατάλογο του εστιατορίου. Δεν είναι ότι δεν έχει νόστιμο φαγητό, αλλού είναι το πρόβλημα και αφορά τη δομή και τις επιλογές του μενού, σε ένα χώρο που αυτοπροσδιορίζεται ως fine dining. Υπάρχει μια πολύ συμβατική καταγραφή, που στα πρώτα περιορίζεται σε σαλάτες και λίγα ωμά πιάτα, χωρίς να δίνει ένα πιο ελεύθερο, ελκυστικό ρεπερτόριο, όπως αυτά που συνηθίζονται στα καλά εστιατόρια. Οι καλές ιδέες δεν λείπουν: το γευστικότατο βασιλικό καβούρι μέσα σε δροσερή και τραγανή ρέβα, με μοντέρνο food styling από τελείες μαρμελάδας ντομάτας και μαγιονέζας οστράκων, είναι μία από αυτές, δεν καταλαβαίνω όμως γιατί σώνει και καλά πρέπει να βαφτιστεί το πιάτο σαλάτα ενώ δεν είναι. Ίσως για τον ίδιο ακατανόητο λόγο, που στον τομέα των επιδορπίων κάτω από την πανακότα υπάρχουν ποικιλίες τυριών και αλλαντικών! Χρειάζεται λοιπόν ένα πιο επιμελημένο concept κουζίνας, που θα μετατρέψει το ρεστοράν σε μια ξεχωριστή πρόταση εξόδου για τους Αθηναίους και τους πολυταξιδεμένους ξένους πελάτες του και δεν θα περιοριστεί σε μια τυπική food & beverage καταγραφή.

Επιστροφή στις γεύσεις με ένα συμπαθητικό καλωσόρισμα με αφράτη κρέμα ψαρόσουπας και τσιπς από τραγανή πέτσα μπακαλιάρου. Στα ωμά, τώρα, το μοσχαρίσιο ταρτάρ «οσομπούκο» είναι καταρχάς μια πολύ έξυπνη ιδέα, καθώς το ωμό κρέας περικυκλώνει ένα «κόκαλο» (από ρέβα μάλλον), που μέσα του έχει «μεδούλι» από ταιρια­στή ξινή και μυρωδάτη κρέμα και δίπλα του τραγανά μαύρα κρουτόν. Καλή σύνθεση, που με λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο κόψιμο­ του μοσχαριού θα κέρδιζε πόντους. Η comfort διάσταση του μενού είναι το πιο δυνατό χαρτί του σεφ Δημήτρη Μπούτσαλη (φωτό). Το κριθαρότο θαλασσινών έχει βαθιά μαμαδίστικη νοστιμάδα και το καλαμάρι, η γαρίδα και τα χτένια, όλα πολύ σωστά ψημένα, του δίνουν τη μυρωδάτη ελαφράδα της θάλασσας. Το ριζότο με σπαράγγια είναι σίγουρα το καλύτερο από τα πιάτα που δοκιμάσαμε: πολύ σωστά χυλωμένο και al dente, όλο φρεσκάδα και άρωμα από τραγανά σπαράγγια και δεμένο πολύ επιτυχημένα με πεκορίνο, δείχνει πού θα έπρεπε να κατευθύνεται όλη η κουζίνα.

Η μπριζόλα σπάλας από χοιρινό Iberico είναι πολύ ωραία κι έρχεται ζουμερή και ψημένη τολμηρά ροζ, συνοδεία νοστιμότατων φασολιών, που ανάμεσά τους έχουν γλυκό και πυκνό πουρέ φασολιών. Το ωραίο σερί χαλάει ένα παλιομοδίτικα παραβρασμένο κανελόνι, γεμισμένο με γευστική μοσχαρίσια ουρά, που έχει πάνω του υπερβολική μπεσαμέλ ντομάτας κι εντελώς αταίριαστη καραβίδα, σε μια προσπάθεια μοντερνισμού που δεν στέκει με τίποτα. Η σφυρίδα δεν είναι άσχημη, θέλει όμως μεγαλύτερη προσοχή στο ψήσιμο. και στην παραλλαγή που τη ζήτησα, με μαύρη μαγιονέζα, πουρέ φινόκιο, αφρό αβγολέμονου κι ένα ωραιότατο ντοφινουά πατάτας, αποτελεί ένα ωραίο πιάτο. Η πανακότα γιαουρτιού με παγωτό γιαούρτι, μαρέγκες και κόκκινα φρούτα και η μους σοκολάτας γάλακτος με τραγανό φεγεντίν και παγωτό σοκολάτα κλείνουν ωραία το δείπνο καθώς απολαμβάνεις τη θέα.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/11.

METROPOLIS ROOF GARDEN (ξεν. «Electra Metropolis Athens») Μητροπόλεως 15, 2141006200. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ. Τιμή: € 45-55 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.