Μετακόμιση από την Καλλιθέα στην Κηφισιά ενός ενδιαφέροντος εστιατορίου, που πρέπει όμως να κάνει άμεσες διορθωτικές κινήσεις στο ντεκόρ και στην κουζίνα του.
Δωμάτιο με θέα Στον «Ανθό» του Γιώργου Γεράρδου είχα πάει πριν από τρία χρόνια, όταν είχε ανοίξει στην Καλλιθέα, όπου σίγουρα έκανε αίσθηση. Προσφάτως το εστιατόριο μετακόμισε στην Κηφισιά, σε έναν ωραίο χώρο που παλιότερα έχει φιλοξενήσει τα μαγαζιά «Χριστίνα» και «Σκάντζα», με ελληνική κουζίνα και αυτά. Ατού του είναι η φανταστική αυλή, με τα μεγάλα πεύκα να δημιουργούν ατμόσφαιρα. Τη χαζεύω καθισμένος στο τζαμωτό της δεύτερης σάλας και ρουφάω τη γλυκιά αίσθηση μιας εικόνας που ιχνογραφεί την αυλή ενός κηφισιώτικου σπιτιού απ’ τα παλιά, με χαρωπές γιρλάντες από λάμπες κρεμασμένες στα κλαδιά των δέντρων. Μέσα το ντεκόρ είναι αμήχανο, χωρίς άποψη. Εδώ που κάθομαι οι ψηφιακές εκτυπώσεις φυτών, κρεμασμένες κόντρα στον τοίχο με τα τούβλα, είναι άχαρες σαν σε ανώριμο φοιτητικό δωμάτιο. Το εκτεταμένο τζαμωτό χρειάζεται κάτι (κουρτινάκια ίσως) για να ζεστάνει και να σε κάνει να νιώσεις πιο ωραία.
Λάθος είναι επίσης οι στενές σιδερένιες καρέκλες που μόνο σε υπαίθριο μαγαζί θα είχαν θέση. μου φαίνεται ανεξήγητο να κάθομαι σε αυτές τη στιγμή που στα εξωτερικά τραπέζια όπου δεν κάθεται κάποιος λόγω καιρού υπάρχουν όμορφες και άνετες, ντιζαϊνάτες μεταλλικές καρέκλες. Το σκηνικό αλλάζει στη σάλα απέναντι από την είσοδο. Υπάρχει ξύλο που ζεσταίνει το χώρο και η τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα πάνω στο πάσο ακτινοβολεί θέρμη και προσδοκίες ωραίων γεύσεων. Πάντως, η πιο ωραία διακοσμητική πινελιά βρίσκεται κρυμμένη στις... τουαλέτες. Πρέπει, λοιπόν, γρήγορα να ζεστάνει το ντεκόρ του εστιατορίου σε μια απαιτητική αγορά όπως αυτή της Κηφισιάς, όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος.
Το μετέωρο βήμα του πελαργού Τον Γιώργο Γεράρδο τον γνωρίσαμε ως σεφ από τη συμμετοχή του στο «Master Chef». Διαβάζοντας για πρώτη φορά τον κατάλογο του «Ανθού» στη σελίδα του στο Facebook, σκέφτηκα: να μια πρωτότυπη προσέγγιση της νέας ελληνικής κουζίνας που θα ήθελα να δοκιμάσω. Τα μπουρεκάκια από αγριογούρουνο λ.χ., που έρχονται μαζί με τα αδερφάκια τους γεμισμένα με φέτα, συνοδεία σάλτσας ροδιού με μαυροσούσαμο. το πιάτο έχει δύο όψεις χαρακτηριστικές των προτερημάτων και των αδυναμιών της κουζίνας.
Από τη μία έχεις ρολάκια άψογα τηγανισμένα και τραγανά, που τα βουτάς σε μια πολύ ταιριαστή καραμελάτη σάλτσα με πυκνή γεύση και αρώματα, από την άλλη όμως το κρέας του αγριογούρουνου είναι σαν να μην υπάρχει, αφού δεν νιώθεις ούτε την «αγριάδα» ούτε το βάθος της γεύσης του. Ευτυχώς εκείνα με τη φέτα είναι καλά, κερδίζοντάς σε με την αφράτη υφή και τη γευστική τους γέμιση. Στα πιάτα που ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου συγκαταλέγω τη μελιτζανοσαλάτα: έχει γευστική ένταση, υφή ρουστίκ βελούδο και της πάει πολύ η κρέμα από τον ωραιότατο συνδυασμό γιαούρτι - ταχίνι. Θα ήθελα να πω το ίδιο και για τα πρωτότυπα σουτζουκάκια μανιταριών, αλλά έχουν αδυναμίες.
Τα ίδια ίσως όχι, καθώς σε κάνουν να χαμογελάς ικανοποιημένος με την κυμινάτη γεύση τους, από κει και πέρα όμως οι φετούλες τρούφας, που αναφέρονται στη σελίδα στο Facebook, απουσιάζουν κι έτσι το πιλάφι που τα συνοδεύει μένει άτονο, αφού η σάλτσα βουτύρου από μόνη της δεν καταφέρνει να το ανεβάσει. Αυτή η ton sur ton γεύση που καταλήγει άτονη είναι ελάττωμα που επαναλαμβάνεται και σε άλλο πιάτο. Από το λεμονάτο κουνέλι λείπει παντελώς η κλασική ελληνική τσαχπινιά, οπότε η πληθωρική μπεσαμέλ μελιτζάνας καταντάει βαρετή και ξεκρέμαστη – ούτε το λαδοτύρι Ζακύνθου καταφέρνει να την κοντράρει. Θυμίζει χουνκιάρ μπεγεντί χωρίς τις όμορφες τζιριτζάντζουλες που το κάνουν να ανασαίνει. Η προβατομακαρονάδα μπορεί να μην είναι το πιάτο της έξαψης, αλλά η λιτότητά της, με τη νόστιμη σάλτσα, το τρυφερό γευστικό κρέας και την ολόσωστη επιλογή του παλαιωμένου ανθότυρου, σε κάνει να μην την ξεχνάς.
Το μαύρο γαριδοπίλαφο έχει μεγάλες και νόστιμες γαρίδες, όμως το μαύρο ρύζι είναι αδύναμος κρίκος, καθώς του λείπει η γραμμένη αρωματική γεύση. Η αθηναϊκή είναι φετίχ, ωστόσο ο τρόπος που παρουσιάζεται το πιάτο (κομματάκια ψαριού ανακατεμένα με μαγιονέζα και αρακά) δεν είναι ο καλύτερος για να αναδειχτεί. Μοιάζει με μια καλή, ελαφρώς ξιδάτη ρώσικη σαλάτα, ενώ αν τα κομμάτια της αχνιστής πεσκανδρίτσας ήταν μεγαλύτερα και διαχωρισμένα από τη homemade μαγιονέζα, ίσως είχε περισσότερη χάρη.
Τα γλυκά του μαγαζιού είναι έξυπνα. Η διπλή πανακότα παρουσιάζεται όμορφα σε ποτήρι χωρισμένο διαγωνίως. το μισό έχει ζελέ μοσχάτο και το άλλο μισό κρέμα με ταιριαστό σιρόπι λεβάντας. Η σφαίρα μπίτερ σοκολάτας πάνω σε «χώμα» μπισκότου λιώνει καθώς την περιχύνουν μπροστά σου με ζεστή κρέμα μαστίχας (την περίμενα πιο μυρωδάτη), αποκαλύπτοντας μια καρδιά από καλό παγωτό βανίλιας.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 19/10.
ΑΝΘΟΣ
Πλ. Αγίου Δημητρίου 17, Κηφισιά, 2114087758. Ωράριο λειτουργίας: Σάβ.-Κυρ. και μεσημέρι.
Τιμή: € 20-25 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
